Σκέψη (59) - & ΟΙ 2 ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ...

...και οι δύο προχωράμε όπως προχωρούσαμε πριν, με κάτι όμως επιπλέον μέσα μας, τουλάχιστον σε μένα κάτι έχει αλλάξει. Κάτι προς το καλύτερο? Κάτι προς το χειρότερο? δεν μπορώ να το προσδιορίσω, πιο πολύ προς το καλύτερο είναι αυτό που υπάρχει μέσα μου, πρέπει να το παραδεχτώ.
Όμως οι πράξεις που συμβαίνουν έξω μου είναι θλιβερές και στενάχωρες, λογικά θα πρέπει να αισθάνεσαι και εσύ κάπως έτσι? Ή είσαι μια χαρά απλά?
Έχουν συμβεί τόσες άσχημες πράξεις στη ζωή μου που αποφάσισα συνειδητά να το αλλάξω, να φτιάξω με πολύ προσπάθεια θετικά τη ζωή μου, για αυτό θυμώνω μαζί μου και μαζί σου, μάλλον δυσκολεύομαι να παραδεχτώ πως απλά απέτυχα. Γιατί εσύ ανήκες σε αυτήν την προσπάθεια, εσύ όμως φάνηκες πιο απροετοίμαστη σε ορισμένα πράγματα και μάλιστα δεν έκατσες άπραγη, κινήθηκες προα μια κατεύθυνση, προφανώς για να κάνεις την κατάσταση σου καλύτερη ή έστω πιο ξεκάθαρη, το έκανες, ήρθες σε μένα (μάλλον εγώ ήρθα), συνέχισες, έφυγες από μένα.
Τώρα κάνεις τον απολογισμό σου και περιμένεις να δεις τι έμαθες, να ξεκαθαρίσεις. Ένιωσα όμως πως δεν θέλεις να μοιραστείς μαζί μου τις σκέψεις σου, θέλεις τουλάχιστον να τις επεξεργαστείς μόνη σου, μπορεί και να μην θέλεις να τις μοιραστείς ποτέ ούτε με μένα αλλά ούτε και με κανέναν άλλον. Βλέπω πως ήσουν απροετοίμαστη και χρειάζεσαι χρόνο, είναι ένα κομμάτι όμως που πρέπει να δυναμώσεις, πρέπει να το δουλέψεις, έτσι κάνει ο υπεύθυνος άνθρωπος. Δεν μπορείς να προχωρήσεις μπροστά στη ζωή με αξεκαθάριστα πολύ βασικά στοιχεία του εαυτού σου, όλα αυτά τα λέω πρώτα στον εαυτό μου, όλα όσα λέω τα λέω πρώτα σε μένα. Βλέπω πως είσαι επιρεπής στο βόλεμα, την καλοπέραση και την καλοζωϊα, την συγκρατιμένη και με μέτρο χλιδή και θα μου πεις τι σε νοιάζει εσένα, απλά δεν το βλέπω αγωιστικά ούτε σε κρίνω και μιλάω εντελώς αγαθά, φιλικά και με πολύ αγάπη και αυτά είναι δεδομένα. Αυτά λοιπόν κλέβουν την καθαρότητα της ψυχής και της ηθικής σου ευθύνης που φαίνεται πως θέλεις να έχεις και να κατακτήσεις. Θέλεις να γίνεις μάνα, κάθε μάνα θέλει το καλύτερο για το παιδί της, δεν μπορείς να υπηρετείς γούστα και συγκρατιμένη χλιδή και να θέλεις και την ηθική καθαρότητα. Ότι υλικό σου ανήκει σου ανήκει, δεν θα στο πάρει κανένας, ίσως όμως και εδώ υπάρχουν στοιχεία που μου απέκρυψες και δεν μου αποκάλυψες ποτέ, μα τι λέω και πόσο βαθιά προσπαθώ να σε βοηθήσω, πιστεύω και δεν υπάρχει περίπτωση να μη με παρεξηγήσεις τουλάχιστον σε ορισμένα θέματα. Έχεις δίκιο, όπως να'σαι και με όποιον και να'σαι τη νύχτα και όταν τελειώσεις οτι έκανες και γυρίσεις πλευρό να κοιμηθείς, κοιμάσαι συντροφιά με τις σκέψεις σου και τίποτα άλλο, τις προσωπικές τις δικές σου όποιες και να'ναι αυτές. Εκτός και αν είσαι υπέρμετρα κουρασμένος και οι σκέψεις είναι ελάχιστες, όμως τότε η υπέρμετρη κούραση είναι που θα σε απασχολήσει γιατί ο άνθρωπος γεννήθηκε και ανήκει σε ένα σύνολο και δεν είναι βασιλιάς του συνόλου, παρά το βασίλειο του είναι μέσα του και εκεί είναι βασιλιάς και μάλιστα πρέπει να συντονίσει το βασίλειο του να συμβαδίζει σωστά και αρμονικά με το υπόλοιπο σύνολο.
Σίγουρα με όλα αυτά αναρωτήθηκες και κοίταξες μέσα σου να δεις τι σου συμβαίνει. Σε βλέπω όμως αποφασισμένη και είπες "δεν σε διαλέγω" και είδες πως θύμωσα πολύ μ'αυτό αλλά και με τον τρόπο που διάλεξες να μου φερθείς, φυσικά κάτι έχεις να πεις αλλά αυτό όμως δεν μπόρεσες να το πεις καθαρά. Σίγουρα χρειάζεσαι χρόνο και εγώ ανησυχώ από καθαρή αγνή αγάπη και εσύ αν επαναπαυτείς τώρα πάλι θα το βρεις μελλοντικά μπροστά σου, γιατί ότι υπάρχει υπάρχει και δεν ξεχνιέται, κάποτε έρχεται στην επιφάνεια, καθυστερεί όταν το απορρίψεις, έρχεται σύντομα όταν θέλεις πολύ να ξεκαθαρίσεις και ακόμα περισσότερο όταν θέλεις πολύ την καθαρή αλήθεια, τότε ακριβώς την βρίσκεις, έτσι και εκεί.
Αυτό που με φοβίζει και με στεναχωρεί είναι το χειρότερο της υπόθεσης, όλα τ'άλλα είναι φυσικά και ας με δυσκολεύουν. Δύο λοιπόν πράγματα είναι σπουδαία, να ακούς το ένστικτο σου και να αναζητάς την αλήθεια και βέβαια μέχρι να είσαι και να νιώσεις σίγουρος γι'αυτήν. Ελπίζω όλη αυτή η απουσία σου να σου δώσει αυτήν την ηρεμία που χρειάζεσαι και να ξεκαθαρίσεις μέσα σου την αλήθεια που υπάρχει και νομίζω πως η δική μου φαίνεται στα λόγια μου.
"Ένα μικρό παιδί έχω φυλακισμένο μέσα μου, όπως πιστεύω οι περισσότεροι, που αναζητά απλά την αλήθεια και την ειλικρίνια, τι μπορεί αγνά και απλά να ζητάει ένα παιδί? Την φυσική ροή των πραγμάτων που ο καθένας μπορεί να δει και να βρει μέσα του, αυτό το παιδί δεν μεγαλώνει ποτέ αλλά συμβιώνει και συνεργάζεται με το ωριμότερο μυαλό και σώμα και το αποτέλεσμα της συνεργασίας αυτής είμαι εγώ, είσαι εσύ ή ο άλλος".
Έλεγες πως θέλεις το χρόνο σου, τον πήρες κι όμως και αυτό δεν σου έκανε, θέλησες να απομακρυνθείς τελείως από μένα και όταν το έκανες θα είδες το πόσο δεμένος είμαι μαζί σου. Αναρωτιέσαι αν κάνει? Φυσικά κάνει αλλά μόνο με το άτομο που θέλεις και επιθυμείς και για μένα αυτή είσαι εσύ, τώρα μπορεί και να κάνω και λάθος, μπορεί να πρέπει να μην τα δίνεις όλα και μπορεί ο άνθρωπος είτε άντρας είτε γυναίκα να είναι βολεμένο και αδιφάγο ζώο που τα θέλει όλα για τον εαυτό του και να ρουφάει τη ψυχή του άλλου χωρίς να δώσει από τον εαυτό του τίποτα και καμία θυσία, καμία ψυχή, τίποτα, ναι μπορεί.
Ο χρόνος θα σου δείξει το δρόμο και μένα το ίδιο, εγώ το παραδέχομαι πως δυσκολεύομαι πολύ, κάθε στιγμή που περνάει υποφέρω μέσα μου, έχει να κάνει με τα πιστεύω μου, το πνεύμα μου και την δυνατή αγάπη. Είμαι δυνατός άλλα όλα πάνω και μέσα μου είναι δυνατά, η μόνη μου αδυναμία είναι η ελευθερία του να κατανοήσω και να τα συνειδητοποιήσω όλα αυτά, να κατανοήσω το θαύμα της ζωής μου, πως είμαι ταυτόχρονα πολύ δυνατός και πολύ ευαίσθητος. Τι λέω...εσύ έχεις τα δικά σου.
Όταν μάθαινα να ξεχωρίζω τα συναισθήματα μέσα μου μάθαινα ταυτόχρονα και τις αδυναμίες μου, να τακτοποιώ τη συναισθηματική αναρχία και να τα ξανασυναρμολογώ ώστε να συνεχίσει η λειτουργία τους, δεν επεμβαίνω και τα παρατάω μετά έτσι, τα ξεχωρίζω και τα κατανοώ ένα ένα και μετά τα επιστρέφω στη φυσική τους ροή, τα συναισθήματα. Έτσι ήμουν ξεκάθαρος και έτοιμος για σένα, βέβαια λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο , ίσως νόμιζα πως θα είχες κάνει και εσύ το ίδιο με τον δικό σου τρόπο αλλά μάλλον πως όχι. Νέα πράγματα έχω να μάθω τώρα, τώρα μαθαίνω πιο γρήγορα και χαίρομαι για αυτό, όμως μου λείπεις πολύ εσύ και αυτό είναι κάτω από τον θυμό και όλα τα συναφή συναισθήματα, κάτω από αυτά είσαι εσύ και η αγάπη μου για σένα, δεν ξέρω αν κάνω καλά που λέω την αλήθεια...είναι ακόμα όλα τόσο νωπά...
Και νιώθω πως αισθάνεσαι και εσύ κάτι αλλά μπορείς να το προσδιορίσεις? Θέλω τόσο πολύ να τα καταφέρεις και να είσαι 100% σίγουρη και ξεκάθαρη μεσα σου, σε μένα μου ακούστηκες ξεκάθαρη για την επιλογή σου και πόνεσα πολύ αλλά δεν ξέρω αν είναι όλη η σκάλα ή μόνο ένα σκαλοπάτι της.
Αυτό το μικρό και αγνό παιδί μέσα σου μαζί με τη φωνή σου θα σου πουν την αλήθεια και όταν το καταλάβεις θα ευχαριστηθείς πολύ και θα θέλεις να μας την πεις σε όλους. Για διάφορους λόγους τα κρατάς μέσα σου, γιατί σέβεσαι άλλους μα πρώτα απ'όλα πρέπει να σέβεσαι τον εαυτό σου και μετά μπαίνει και ο σεβασμός των άλλων, θα τα καταλάβεις με το χρόνο όλα αυτά, δεν γίνεται να εγκλωβίσεις τίποτα μέσα σου, πρέπει να πεις στον καθένα αυτά που έχεις να του πεις, είναι κάτι σαν "παράδοση θετικού φορτίου" που γίνεται και να μη σ'αρέσει αλλά θα πρέπει να παραδώσεις εκεί που ανήκει το κάθε φορτίο και μετά συνεχίζεις σωστά πλέον και με τάξη. Το έχω πάθει αυτό και μην ανησυχείς, πονάει λίγο αλλά αξίζει τον κόπο γιατί ξεκαθαρίζεις μέσα σου, στο μυαλό και στη ψυχή σου. Με μένα τόλμησες και έκανες κάποια βήματα και αυτά θα σε ωφελήσουν μέσα στο χρόνο, σιγά σιγά όμως, τώρα είναι ακόμα δύσκολα και μπερδεμένα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα καταφέρεις, είσαι τόσο δυνατή και καθαρή, έκανες και εσύ τα λάθη σου, κυνήγα την αλήθεια.
Απλά, σαν άνθρωπος θέλω να καταλάβω, θέλω να το εξηγήσω στον εαυτό μου, τι έγινε και που φταίω εγώ. Ξέρω, άλλοι στη θέση μου δεν θα τα σκάλιζαν ίσως αλλά για μένα υπάρχει για όλα μια λογική και με τις δικές μου σκέψεις δεν πέφτω έξω.
Όμως εσύ με έδιωξες τελείως, δεν σκέφτηκες πως θα με ενοχλήσει τόσο πολύ, πως θα το σκέφτομαι και θα με πονάει και θα αναρωτιέμαι τόσα πολλά? Και θα μου πεις, ότι θέλεις εσύ θα κάνω? Ή επειδή θα πονέσεις θα σου λέω ψέματα? Όχι βέβαια...αλλά τόσο σκληρά και απότομα? Και μετά εξαφανίστηκες? Ούτε έστω να πεις κάτι? Να συμπληρώσεις κάτι?
Έδειξες πως θέλεις την ησυχία σου, να σκεφτείς και να μείνεις με τον εαυτό σου αλλά από την άλλη πλευρά δεν είσαι μόνη. Δεν ξέρω τίποτα και παρόλο που ήθελες επαφή, μάλλον φιλική και σπάνια, εσύ έχεις εξαφανιστεί. Εντάξει, τώρα έχουν περάσει μερικές μέρες αλλά έτσι θα το αφήσεις? Δεν θα πεις τίποτα? Αν τύχαινε στο μέλλον να με δεις τι θα μου έλεγες? Ένα συγνώμη? Ή τίποτα? Σαν να μην έγινε τίποτα? Σαν άνθρωπος έχω κάποιες ερωτήσεις και με φοβίζει η σκέψη πως δεν θα τις πάρω ποτέ, απλά προσπαθώ να είμαι ήρεμος και να κάνω υπομονή, ίσως τις απαντήσω μόνος μου στον εαυτό μου και να πέσω μέσα, ίσως και να μου τις δώσεις εσύ...απλά δεν ξέρω...