Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Σκέψη (34) - ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΟΥ

photo:flickr
Με φόβο και αβεβαιότητα ταυτίζεται το μέλλον μου όταν δεν υπάρχει σιγουριά αλλά επικίνδυνη αστάθεια στους κυριότερους τομείς και με αισιοδοξία, ασφάλεια, χαρά και ευτυχία όταν πάνε όλα καλά και όπως τα επιθυμώ, καλή υγεία, οικογένεια και χρήματα/εργασία.
Μία μία σκέψη και ένας ένας προβληματισμός περνάει με τη σειρά του από το μυαλό μου και κάπου σταματάει ξαφνικά, δεν έχει συνέχεια, δεν μπορώ, δεν επιτρέπεται, ίσως κάνω και λάθος που είναι το πιθανότερο, να προβλέψω το μέλλον μου. Πότε και πως θα γίνει τι...κάτι δεν πάει καλά, κάτι με αγχώνει. Μάλλον όμως είναι ο γενικότερος τρόπος σκέψης και σίγουρα επεκτείνεται στο ευρύτερα κοινωνικό σύνολο, επηρεάζομαι και αποκτώ το σύνδρομο να θέλω να ξέρω και να προβλέπω το μέλλον μου σε θέματα υγείας, οικογένειας και χρημάτων. Νιώθω ανασφαλής, δεν τα έχω βρει με τον εαυτό μου και είμαι απαισιόδοξος, φοβάμαι και για αυτό με φοβίζει το μέλλον μου. Γιατί δεν έχω μάθει να σκέφτομαι ωραία για τον εαυτό μου, τον τιμώρησα αυστηρά, πιο αυστηρά απ'ότι έπρεπε και τώρα αδυνατώ να προχωρήσω μπροστά. Και το ίδιο αυτό κόλλημα μου δίνει ακόμα περισσότερο άγχος που έρχεται να προστεθεί στο προηγούμενο και έτσι το άγχος πολλαπλασιάζεται και θεριεύει. Και τι φοβάμαι και με τρομάζει τόσο? Τα συναισθήματα που νιώθω, αυτά με τρομάζουν, κυρίως όμως αυτά που έχω νιώσει στο παρελθόν, βιώματα και γεγονότα με τα ανάλογα συναισθήματα τους, όσο πιο ευαίσθητος και πιο τρομακτικά είναι τα γεγονότα τόσο θα φοβόμουν να τα αποκαλύψω ή δεν ένιωθα την σιγουριά κάπου να τα αποκαλύψω με αποτέλεσμα να συσσωρεύονται μέσα μου και αυτό μέσα στο χρόνο να γίνεται ένα αναπόσπαστο συνήθειο μου. Γίνεται όμως ένα άγχος, ένας κόμπος που μεγαλώνει και δεν λύνεται παρά μόνο με την "κατά μέτωπο" αντιμετώπιση και ανάλυση χωρίς φόβο και πάθος. Έτσι λοιπόν και κατ'επέκταση αυτό με εμποδίζει όχι να δω το μέλλον μου αλλά να ισορροπήσω τις δυνάμεις μου τις εσωτερικές, να εναρμονιστώ με το περιβάλλον της φύσης και να ζω την κάθε στιγμή απλά και όμορφα προχωρώντας ήρεμα, χαρούμενα και αισιόδοξα προς το μέλλον. Ο φόβος λοιπόν είναι ο κύριος υπαίτιος παραγωγής και ανάπτυξης άγχους που γίνεται ένα φίλτρο που διαπερνάμε τα πάντα από μέσα όταν έχουμε παρασυρθεί και συνεπαρθεί αρκετά και άλλοτε λιγότερο και μόνο σε περιπτώσεις που δεν έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ και μας φοβίζουν λίγο. Και η φύση τα έχει τοποθετήσει όλα δίκαια, όταν κάποιος δεν φοβάται τίποτα, κάτι που είναι αφύσικο του δίνει ένα αντίστοιχο μάθημα μέσα στη ζωή και όταν κάποιος φοβάται υπερβολικά του δίνει το αντίστοιχο μάθημα και πάθημα αναλόγως αν δεν συμμορφωθεί! Άρα το ζητούμενο είναι η ισορροπία, η τριβή ως ένα σημείο και με τα 2 άκρα και η τελική πορεία προς τα μπροστά ισορροπημένα, άρα το συμπέρασμα είναι πως δεν πειράζουμε ούτε το μέλλον αλλά ούτε και το παρελθόν!

Με πολύ αγάπη,
Πολύπλοκα Απλός
Share/Save/Bookmark

Δεν υπάρχουν σχόλια: