Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Σκέψη (64) - ΤΟ ΠΥΘΑΡΙ

photo:flickr
Στο καπάκι του πλέον, εφόσον έχω αναγνωρίσει και παραδεχτεί πως υπάρχει πλέον καπάκι και σφραγίζει το πυθάρι, πάνω του έχουν συσσωρευτεί διάφορα υλικά. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς υλικά είναι, το μόνο που ξέρω είναι πως κατάλαβα πως υπάρχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα όταν αυτά τα υλικά πέρνουν φωτιά! Μια δυνατή και ακαταμάχητη φλόγα που δεν μπορώ να σβήσω, παρά μόνη της καταλαγιάζει, αδυναμεί και σβήνει. Δεν έχω τον έλεγχο της.
Μου τρώει τόσο πολύ χρόνο κάθε φορά να σβήσω αυτή τη φλόγα, μια έντονη φλόγα παρά ολόκληρη φωτιά είναι, που νιώθω πως χάνω τόσα άλλα διαφορετικά και πολλά γεγονότα, όχι σαν να μην τα ζω αλλά κυριολεκτικά δεν τα ζω. Έχω μπει λοιπόν σε μεγάλη περιέργεια κι αγωνία να σταματήσει αυτή η φλόγα να μου τρώει όλο το χρόνο και τη προσοχή.
Κάθε φορά που σβήνει μια τέτοια έντονη φλόγα παρατήρησα πως χρειάζομαι τόσο πολύ χρόνο για να συνέλθω, να καθαρίσω τις στάχτες και τα κάρβουνα και να μετρήσω τις πληγές, που δεν προφτένω και έχει δημιουργηθεί το κατάλληλο περιβάλλον για να ξανά ανάψει νέα φλόγα, σχεδόν έμαθα τον χρόνο επανάληψης της.
Έτσι αποφάσισα να δραστηριοποιηθώ και να πιέσω τον εαυτό μου να εκμεταλλευτεί τον χρόνο αυτόν ανάμεσα στην τελευταία φλόγα και σε αυτή που θα ερχόταν στο μέλλον. Έπρεπε να ζορίσω τον εαυτό μου και να κάνω τις εργασίες πιο γρήγορα ώστε να μου μείνει περισσότερος χρόνος στη διάθεση μου για να ελέγξω τι ακριβώς καίγεται και γιατί επαναλαμβάνεται αυτή η κατάσταση, ήθελα να την αλλάξω.
Έτσι αποφάσισα να βουτήξω το χέρι μου μέσα στις στάχτες και τα αποκαϊδια και ας καιγόμουν, δεν φοβόμουν πλέον, σκέφτηκα πως μόνο έτσι θα ανακάλυπτα το μυστικό, βουτώντας μέσα στη σβηστή φλόγα, στην εστία το χέρι μου.
Περίμενα λίγο αλλά μόλις το έκανα κάηκα. Αυτή ήταν η αρνητική πλευρά. Η θετική ήταν πως χτυπώντας ελφρά το καπάκι κατάλαβα πως κάποιος χώρος υπήρχε από κάτω.
Η επόμενη μου σκέψη ταυτόχρονα και κίνηση ήταν να δω αν μπορούσα να ανοίξω αυτό το καπάκι ή τέλος πάντων αν υπήρχε τρόπος να δω τι ήταν μέσα σε αυτό το πυθάρι.
Θεώρησα καλά με προσεκτικές και υπομονετικές κινήσεις να καθαρίσω το καπάκι και αυτό αποδείχτηκε σοφή κίνηση αργότερα σε αντίθεση με τις γρήγορες και γεμάτο πανικό κινήσεις.
Αμέσως έλαμψε στο μυαλό μου μια συνειδητοποίηση: Ένιωσα αμέσως καλύτερα και μία φώτιση. Παρατήρησα πως με το να καθαρίσω τις στάχτες και τα κάρβουνα και ότι άλλα υλικά βρίσκονταν πάνω στο καπάκι δεν θα ξανά άναβε φλόγα, απλά γιατί δεν θα υπήρχε κάτι για να καεί. Συνειδητοποίησα λοιπόν πως η αυθόρμητη αρχικά σκέψη μου να βουτήξω το χέρι μου μέσα στη φλόγα δεν ήταν καθόλου κακή, γιατί πήρα μια φαινομενικά επικίνδυνη απόφαση που δεν ήξερα πως θα καταλλήξει αλλά αποδείχτηκε σωστή. Τόλμη λοιπόν χρειάζεται σκέφτηκα και αποφάσισα να το κρατήσω ως βασικό στοιχείο του χαρακτήρα μου.
Γλίτωσα από ένα βασανιστήριο κυριολεκτικά, τώρα έπρεπε να κάνω το επόμενο βήμα και σκέφτηκα πως θα χρειαζόμουν ξανά την τόλμη, γιατί δεν ήξερα πάλι πως να συνεχίσω, δεν ήερα τι να κάνω. Είχα μάθει όμως δύο βασικά στοιχεία, να τολμώ και να κερδίζω. Ήταν αδικία να καίγομαι τουλάχιστον χωρίς να ξέρω για ποιον λόγο, δεν είχα ακόμα εξακριβώσει ακριβώς τον λόγο που καιγόμουν αλλά είχα κάνει ένα σημαντικό βήμα, να την σβήσω και μετά να την μελετήσω.
Περιεργάστηκα το καπάκι και ανακάλυψα μια ένωση, μια σχισμή και από εκεί θα δοκίμαζα χωρίς πολλές σκέψεις να βγάλω αυτό το καπάκι και να δω τι υπάρχει μέσα. Καθώς όμως περιεργαζόμουν το καπάκι και ψιλάφιζα με τα δάχτυλα μου κατάλαβα πως δεν μπορούσα με τα χέρια μου να το ανοίξω, χρειαζόμουν κάποιο εργαλείο και δεν είχα τίποτα, το μόνο μου εργαλείο ήταν το μυαλό μου. Προσπέρασα την απελπισία μου και προτίμησα να συλλογιστώ για κάποιες στιγμές.
Όσο περνούσε η ώρα και εγώ βυθιζόμουν στις σκέψεις μου προσπαθώντας να βρω τρόπους ή τρόπο να ανοίξω το καπάκι χωρίς κανένα εργαλείο ξαφνικά μου ήρθε η ιδέα της "πνευματικής νίκης". Ήμουν αντιμέτωπος δηαδλή με μια κατάσταση που στη ουσία με είχε νικήσει, είχα νικηθεί και έπρεπε να το παραδεχτώ. Δεν είχα κανένα εργαλείο στα χέρια μου και ήταν αδύνατον να το ανοίξω, ήταν καλά σφραγισμένο και από ότι φάνηκε για πολύ μεγάλο διάστημα. Είχα μόνο το μυαλό μου. Πολλές σκέψεις έτρεχαν στο μυαλό μου όμως τίποτα, ώσπου μου ηρθε η ιδέα της "πάλης" με το πρόβλημα. Έπρεπε να νικήσω το πρόβλημα αλλά πως θα το πετύχαινα? Σκέφτηκα αρκετή ώρα ώσπου κατάλαβα πως θα έβρισκα λύση, σύντομα, θα άνοιγα το καπάκι μόνο και μόνο από τις πολλές και διάφορες νικηφόρες πεποιθήσεις μου. Δεν ήταν καθόλου αλαζονικές ή επιπόλαιες, ήταν καθαρή και αγνή δύναμη που είχα κρυμένη και αχρησιμοποίητη μέσα μου και αποφάσιζα πως είχε έρθει η ώρα για να χρησιμοποιήσω. Πάλεψα ίσος με ίσο το πρόβλημα νοητικά, ήμουν ανώτερος από την ύλη γιατί είχα εξελίξιμο πνεύμα που γυμναζόταν και αποκτούσε περισσότερες δυνάμεις, σοφία και σεβασμό. Νίκησα το "καπάκι" με το μυαλό, με τις σκέψεις, ήξερα πως θα το άνοιγα αλλά δεν το είχα καταφέρει ακόμα.
Άρχιζα να ψιλαφίζω πάλι την ένωση και προσπάθησα να σηκώσω το καπάι αλλά δεν σηκωνόταν, ήταν γερά σφραγισμένο. Δεν απελπίστηκα και συνέχισα, προηγουμένως το είχα νικήσει νοητικά, τώρα έπρεπε να νικήσω και στη πράξη, συνέχισα λοιπόν γύρω γύρω να ψιλαφίζω, συγκεντρονώμουν και τραβούσα με όλη μου τη δύναμη προς τα πάνω. Γύρισα γύρω γύρω το καπάκι τραβώντας με μεγάλη δύναμη. Από την αποπνικτική μυρουδιά κατάλαβα πως είχα καταφέρει να ανοίξω το καπάκι και δεν ήταν όσο τελικά φανταζόμουν δύσκολο και ερμητικά σφραγισμένο.
Αμέσως κατάταβα το νέο μου μάθημα, πως οι ίδιες μου οι ιδέες μου εγκλώβιζαν τις ίδιες μου τις δυνάμεις και εν συνεχεία τις εξωτερικές πράξεις προς ώφελος μου. Θεώρησα ανθρώπινο να αγανακτήσω λίγο με τον εαυτό μου και από την μη εξυπνάδα μου, έπρεπε να γίνω επιτέλους εξυπνότερος, έπρεπε να σκέφτομαι έξυπνα γιατί διαφορετικά δεν θα έφτανα στο σημείο να δω τι είναι αυτό το πυθάρι και τι κρύβει μέσα του.
Το επέβαλα στον εαυτό μου και απαίτησα οι κινήσεις μου πλέον να είναι έξυπνες, το θεώρησα πλέον δεδομένο υπενθυμίζοντας το για αρκετές μέρες ακόμα για να το συνηθίσω.
Συγκεντρώθηκα σε αυτό που έκανα και σταμάτησα τις πολλές σκέψεις ταυτόχρονα. Μία μία κάθε φορά οι κινήσεις μου σε μία ενέργεια κάθε φορά αλλά με πολύπλοκη διεργασία βάση των εμπειριών και τη φώτιση που έπερνα κάθε φορά.
Γρήγορα με τα χέρια μου και με οξεία συγκεντρωμένη τη σκέψη μου επαλήθευσα το σχήμα του πυθαριού, στον πάτο μάλιστα ένιωσα πως ήταν θερμότερο. Έβαλα προσεκτικά το χέρι μου μέσα στο πυθάρι και με μεγάλη προσοχή έβγαζα ένα ένα τα αντικείμενα που βρίσκοντα σε αυτό. Όσο σήκωνα κάθε αντικείμενο και εμφανιζόταν κάποιο άλλο από κάτω τόσο περισσότερο γινόταν έντονη η μυρουδιά και κατάλαβα πως ήταν "ζωντανοί οργανισμοί" και σάπιζαν με τον καιρό. Επίσης παρατήρησα πως όσο πιο κοντά έφτανα στον πάτο του πυθαριού τόσο πιο πολύ μου έφερνε ανεξήγητη συγκίνηση. Προχωρούσα πολύ αργά γιατί δεν μπορούσα να κάνω και γρηγορότερα, πάρα πολλές σκέψεις και εικόνες σαν νυχτερίδες περνούσαν από το μυαλό μου και μια ανεξήγητη επιθυμία με έπιανε για να κλάψω.
Έτσι προχωρούσα αργά, κάθε αντικείμενο που έβγαζα έξω το άπλωνα στον ήλιο και εκείνο στέγνωνε από τη σαπίλα και σταματούσε η μυρωδιά. Αισθανόμουν πιο ανάλαφρος. Πιο απελευθερωμένος. Όσο πλησίαζα με δάκρυα στα μάτια και μεγάλη συγκίνηση ταυτόχρονα σαν τρελός συνομιλούσα με τις εικόνες και τους ανθρώπους που ξαφνικά εμφανίζονταν στο μυαλό μου. Αδικίες και λάθη μπορούσα να διακρίνω. Συγχωρούσα την αδικία και διόρθωνα τα λάθη και προχωρούσα, δεν μπορούσα να σταματήσω με τίποτα, η δίψα μου πλέον ήταν ακαταμάχητη για να φτάσω στον πάτο του πυθαριού και την πηγή αυτής της θερμότητας.
Δεν μπορούσα να κρατήσω τις κραυγές που μου έβγαιναν, είχαι μπει σχεδόν ολόκληρος μέσα στο πυθάρι και τα δάκρυα έτρεχαν ποταμός από τα μάτια μου, ήξερα πως είχα αγωνιστεί ήρεμα και σωστά, γαλήνια και με υπομονή στην ανακάλυψη να δω τι ακριβώς είναι και έχει μέσα του αυτό το πυθάρι.
Έφτασα στον πάτο.
Εκεί δεν πίστευα στα μάτια μου, στα μάτια της ψυχής μου και στις αισθήσεις μου! Ήταν ανεξήγητο και ως τώρα αδύνατον να το κατανοήσω! Ταυτόχρονα μαζί...ένιωθα πόνο, ηδονή, χαρά, θλίψη, μίσος, χαρά, συγκίνηση, θυμό, έκσταση και αναισθησία! Κατάλαβα τη σημασία του ΕΝΟΣ. Κατάλαβα την απλότητα και πως μπορείς να φτάσεις μετά από έναν πολύπλοκο και υπομονετικό αγώνα, μια συνεχή προσπάθεια που έπρεπε να προσπαθήσω με κάθε λεπτομέρεια και για κάθε λεπτομέρεια, δεν έπρεπε να παραλείψω τίποτα, ούτε το παραμικρό. Έφτασα να τα ανακαλύψω όλα, να τα θεωρήσω ως εικόνα και σύλληψη στο μυαλό μου και να τα ψιλαφίσω στην πράξη, να τα ακουμπίσω, να τα αντιμετωπίσω όλα.
Αυτό ήταν λοιπόν.
Χιλιάδες τόμοι βιβλία, χιλιάδες χρόνια και καταγεγραμμένη γνώση. Όλα σε μια στιγμή τέλεια στριμωγμένα. Τίποτα απ'όλα αυτά δεν μπορούσα να καταλάβω όσο τα διάβαζα πολύ πιο διάφανα από τα δικά μου λόγια, σε πολλά βιβλία. Γιατί είναι το προσωπικό ταξίδι του καθενός μας και το πυθάρι αυτό είναι το "σχήμα" της ψυχής μου, ένα κλειστό πυθάρι που στον πάτο του μόλις γεννήθηκα, γεννήθηκε η αγάπη. Ο έρωτας. Τα όνειρα. Οι φόβοι και τα συναισθήματα, όλα τα ανθρώπινα.
Όλα τα αντικείμενα που έφτασα να συσσωρεύω μέσα στο πυθάρι έφτασαν μέχρι την κορυφή και μετά το σφράγισα, σφράγισα την ψυχή μου που έβραζε από κάτω σιγά σιγα σαν ηφαίστειο. Έθαβα και έκρυβα τα συναισθήματα μου και την πηγή της ίδιας μου της ζωής, το πάρε δώσε της αγάπης μου και την συνέχεια μου μέσω του έρωτα. Όλα θαμμένα.
Τώρα είναι ελεύθερα.
Ο αγώνας μου είναι ελεύθερος.
Ο ιδρώτας μου γλυκός.
Η ζωή μου μικρή και ο χρόνος πολύτιμος.
Ζω κάθε στιγμή.
Και όταν πεθάνω θα ζω αιώνια.
Σ'αγαπώ βαθιά ταίρι μου.

Με πολύ αγάπη,
Πολύπλοκα Απλός
Share/Save/Bookmark

Δεν υπάρχουν σχόλια: