Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

Σκέψη (63) - Ο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΕΑΥΤΟΣ

photo:flickr
Τρομάρα μου!
Τελικά ο ίδιος το φωνάζω συνεχώς Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ και τρομάρα μου, την ανακαλύπτω καθημερινά. Δεν είναι περίεργα παιχνίδια αυτά που γίνονται μέσα στο κεφάλι μου ή αυτό που λέμε ψυχολογία.
Και μέσα στη λογική υπάγεται και η τρέλα, το ανορθόδοξο, αυτό που λέμε "τρελό" και δεν έχει λογική, μέσα στη λογική και αυτά, δεν πάει να πει λογική δηλαδή μόνο ότι είναι θετικό, μπορεί δηλαδή να είναι λογικό να υπάρχει και μία δόση τρέλας ή ανακρίβειας.
Ας μην μπω σε φιλοσοφία...
Κράζουν όλοι και άλλοι δήθεν ήρεμοι...
Και άλλοι κράζουν τους νευρικούς "τι σε πειράζει εσένα ρε?"...
"Τι να με πειράζει η κατάντια σου φίλε", λέει ο νευρικός και ο ήρεμος ή τα παρατάει ή νευριάζει κι εκείνος.
Τρελά πράγματα συμβαίνουν κι άλλα τόσα θα συμβούν και συμβιβάσου με την ιδέα της πραγματικότητας και μάθε να συμπορεύεις την πραγματικότητα σου.
Για εξήγησε μου εσύ κ.Ήρεμε τι κάνω λάθος και τι θα κερδίσω αν ηρεμήσω κι εγώ, γιατί ήρεμος διατέλεσα κι εγώ και τώρα δοκιμάζω και από αυτή τη πλευρά!

Αυτός είναι ο κατάλληλος εαυτός μου για σένα?
Μιλάω για μένα, έτσι σου ταιριάζω?
Πόσο μεγάλο λάθος μου...την αλήθεια δυστυχώς την βλέπω μόνο μέσα μου και λέω δυστυχώς γιατί άλλα πίστευα και ήθελα και άλλα βγαίνουν στην πράξη και μάλιστα πολύ απογοητευτικά γιατί, πως θα είναι στο μέλλον? Θα αλλάξουν? Αν όχι κάηκα!
Να δίνω, να μιλάω, να ενδιαφέρομαι και να πέρνω την απόρριψη?
Την "άχρωμη" απόρριψη, κρίμα δεν είναι? Ας είχε λίγο τόνο, λίγο χρώμα, τι θα είχες να χάσεις?
Ξέκοψε το καλά καλά μα τόσο καλά, βαθιά βαθιά αν μπορείς ως τη ρίζα και αν έχεις τα κότσια, να το ακούσω βαθιά μέσα από την ψυχή σου - όχι να μου μιλάς χωρίς συναίσθημα αλλά από βαθιά μέσα σου, να μην αφήνεις το παραμικρό αξεκαθάριστο υπονοούμενο - ας μην μου πεις ποτέ στη ζωή σου κανένα συναίσθημα για μένα(ακούγομαι σαν να θέλω να ακούσω και το ζητάω με πλάγιο τρόπο? Λάθος, σου ζητάω να φύγεις από τη ψυχή μου, να με μάθεις όπως εσύ ξέρεις να ξεριζώνεις γιατί εγώ δυστυχώς δεν το ξέρω, μάθε με να σε ξεριζώσω αλλά δυστυχώς ξέρω πως δεν θα το κάνω ποτέ, γιατί εγώ κοιτώ την αλήθεια κατάματα και δίνω, δεν κλέβω καρδιές και φεύγω, είμαι πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος και όχι σκλαβωμένος),
θα το'θελα αλλά η αλήθεια μέσα μου λέει άλλα και τα παραπάνω είναι πια μπαγιάτικα λόγια, περασμένα, έτσι απλά τα κράτησα και τα είπα.
Τώρα?
Είμαι υπερήφανος, καθόλου άδειος ή κενός, μπορείς να μην ανησυχείς για μένα, δεν θα αυτοκτονήσω και θα τρώω όλο το φαί μου και αν πεθάνω και το μάθεις και αυτό μέσα στη ζωή είναι, η δική σου απλά συνεχίζεται.
Αυτό που έχω μέσα μου δεν πρόκειται να μου το κλέψει κανείς και ιδίως εσύ, ότι θέλεις λέγε και μη με πλησιάζεις, εγώ δεν μπόρεσα να ξεστομήσω τέτοια ψέματα, δεν τα ένιωθα δεν τα είπα. Χαίρομαι που ξέρω τι μου γίνεται και ξέρω πως νιώθω, πιο σίγουρος είμαι για το ότι δεν είμαι τέλειος και βαδίζω υπέροχα, μαθαίνω νέα πράγματα και βλέπω ανθρώπους τόσο απόμακρους και μερικές φορές λυπάμαι τον εαυτό μου πως τα κατάφερα, που κατάντησα, να μην έχω καταφέρει αυτά που νιώθω να συμπίπτουν με τον άνθρωπο δίπλα μου. Κρίμα, με λυπάμαι.
Εσύ το τι κάνεις όχι πως δεν με ενδιαφέρει αλλά δεν με κατάλαβες ποτέ, όχι απλά δεν με κατάλαβες αλλά από την αρχή δεν ήθελες να με καταλάβεις, η πρόθεση σου ήταν "όλα για τον εαυτό σου", καλή συνέχεια λοιπόν, εγώ δεν είμαι και δεν θα γίνω έτσι.
Δεν είμαι αυτής της σχολής, οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μου είναι παρελθόν μου και ανήκουν και θα ανήκουν για πάντα εκεί, δεν έχουν καμία δουλειά στο παρόν μου, δουλειά είχες εσύ αλλά δεν μου το είπες από την αρχή πως ήμουν κάτι άλλο για σένα, κάτι σαν "σοβαρό παιχνίδι", κάτι που σου έδωσε και απλά το βάζεις στην άκρη, δεν είμαι αυτής της κουλτούρας, να με βάζουν στην άκρη. Ας κάνετε παρέα εσείς μεταξύ σας, να βάζετε ο ένας τον άλλον στην άκρη και μετά να τα λέτε και να πίνετε καφέ μαζί, δεν έχετε πρόβλημα, κάντε το.
Δεν ανέχομαι πλέον στην ηλικία μου εύκολα το ψέμα...
Ο δολοφόνος και να πει συγνώμη είναι πλέον αργά, το αθώο θύμα έχει φύγει και δεν ξαναγυρίζει πίσω, έχουμε λοιπόν μια ευθύνη και αυτή πηγάζει μέσα μας.
Θέλουμε να ζούμε και να συμμετέχουμε στο σύνολο και αναπτύσσουμε σχέσεις μα δεν τηρούμε τους κανόνες εμπιστοσύνης. Τι είδους σχέσεις είναι αυτές? Μονόπλευρες? Και ο άλλος? Τι είναι? Το θύμα?
Μην αγχώνεσαι μα δεν τα έχω με σένα, με μένα τα έχω.
Έχω γράψει όλες τις εκδοχές αλλά δεν είμαι μάντης, θάβεις τα συναισθήματα σου? Θάψε τον εαυτό σου, εγώ τον δικό μου δεν τον ξαναθάβω γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να γλιτώσω, θα είναι η τελευταία μου φορά, λάθη βαθιά δεν επαναλαμβάνονται, είναι μία και έξω, ή αλλάζεις ή αποχαιρετάς.
Κάποιες φορές σε καταλαβαίνω ή μάλλον σε καταλαβαίνω, ότι αφορά όμως εμένα όχι ή μάλλον μπορεί και αυτό, ταυτίστηκες μάλλον και με έβαλες και εμένα στην άκρη. Μα τι κάθομαι και σκέφτομαι? Με ξεπέταξες στην άκρη και κάθομαι και ασχολούμαι ακόμα, άραγε θα'θελες να μου μιλήσεις? Και τι να μου πεις? Ένα απλό άψυχο και χωρίς συναίσθημα "τι κάνεις"? Ρώτα καλύτερα τον νέο σου έρωτα τι κάνει και άσε με εμένα, η ψυχράδα και η συμπεριφορά σου με γέμισε στόχους και νέα όνειρα "να μην ξανά ανοίξω την ψυχή μου", αυτά τα όνειρα με γέμισες και σ'ευχαριστώ, σου είχα τόσο εμπιστοσύνη μα είμαι τόσο αφελής.
Ήθελα και να'ξερα θα'θελες να ξέρεις τι κάνω απλά σαν άνθρωπος? Αν ναι, μάθε πως είμαι καλά, μην αγχώνεσαι άδικα λοιπόν, μην σκοτίζεσαι τόσο πολύ.
Αν είναι το αντίθετο ξέρεις τι να κάνεις...
Τι να πω ρε παιδιά...
Υπομονή και τοίχοι δυστυχώς γύρω γύρω μου, οι άνθρωποι είναι τελικά με αγγελικό πρόσωπο και συμπεριφορά και από πίσω κρύβουν το πονηρό τους πρόσωπο, προστατευτείτε.
Θα ήθελα να σε ρωτήσω "τολμάς να με κοιτάξεις στα μάτια ποτέ?" - μάλλον δεν έχεις πρόβλημα να μου ξαναπείς ότι εσύ δεν αισθάνεσαι κατάμουτρα -, αν ναι, μάθε να λες την αλήθεια ευθέως, γίνε στη ζωή σου ευθύς και εμένα να με πονέσεις ξανά ευθέως δεν θα σου ξαναδώσω την ευκαιρία, ακούς?
Για να στο πω στα ίσια, αν περιμένεις ή νομίζεις πως θα γίνουμε "φιλενάδες" και να συζητάμε για δικούς σου έρωτες είσαι πολύ βαθιά γελασμένη και νυχτωμένη, απλά λόγια και καθαρά.
ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΜΕ ΞΑΝΑΠΛΗΓΩΣΕΙΣ ΕΣΥ ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΞΑΝΑΔΩΣΩ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ
Λυπάμαι που τα λέω έτσι, δεν ήθελα να το ζήσω αυτό κι όμως...όχι δεν το αξίζω, δεν θα το ξαναπάθω. Δεν σου φέρθηκα έτσι και εσύ απλά ώριμη και μου φέρεσαι έτσι, τώρα τελείωσε, την ευκαιρία δεν θα την έχεις, δεν εύχομαι να πληγώνεις άλλους αλλά εμένα όχι ξανά.
Ίσως μου βγαίνει μόνο πίκρα αλλά θα μου τελειώσει και αυτή, όπως μου τελειώνει και η αγάπη, όχι δεν αξίζει να δίνω την αγάπη μου, όχι μόνο εγώ αλλά όσοι είναι σαν κι εμένα, γιατί κυκλοφορούνε άσπλαχνοι και αδίστακτοι άνθρωποι που δεν δίστασαν ποτέ και δεν θα διστάσουν να σε στήλουν και στο χώμα, πριν όμως να σε λιώσουν καλά και να σου πάρουν ότι πολυτιμότερο έχεις, το πνεύμα σου, την ψυχή σου. Και αν τους πεις, γελάνε και συνεχίζουν να κάνουν απλά το ίδιο πράγμα, ο δολοφόνος απλά συνεχίζει να δολοφονεί όταν τον αφήσεις ελεύθερο. Δεν το πιστεύω αυτό που ζω, δεν υπάρχει στον κόσμο λίγο φιλότιμο, ας μην μου μιλούσες, ας μην με κρατούσες, ήταν τόσο απλά αυτά που είπα, γιατί έπαιξες θέατρο. Ο κόσμος είναι τόσο άδικος στα μάτια μου, τόσο εγωιστικός, δεν λυπάσαι τον εαυτό σου? Ή μήπως νομίζεις πως δεν θα το ζήσεις? Αν υπάρχει θεός δώσε μου λύτρωση επιτέλους, τόσα πολλά κακά έκανα και πληρώνω?

Ποιός είναι λοιπόν ο κατάλληλος εαυτός για σένα? Ποιος σε βολεύει? Να γίνω και να με φτιάξεις όπως θέλεις εσύ? Και μετά να συνεχίσω να αλλάξω και να γίνω όπως με θέλουν και άλλοι?
Ίσως είναι μπερδεμένα ακόμα τα συναισθήματα μου γιατί προσπαθώ κι αλλα πράγματα για τον εαυτό μου, θέλω και προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος, δεν γεννήθηκα τέλειος.
Δεν φοβάμαι να εκθέσω τα συναισθήματα μου παρόλο που βρίσκομαι σε μειωνεκτική θέση, είμαι αυτός που έχασε κι όμως αυτός που συνεχίζει να δείχνει τα συναισθήματα του, που συνεχίζει να δίνει τροφή και να μην κρατάει για τον εαυτό του, ίσως και αυτό να είναι το λάθος μου και το πληρώνω με το αντίθετο, να μημ πέρνω για μένα απολύτως τίποτα!
Λυπάμαι αλλά τον εαυτό μου πρέπει να τον προστατέψω, δεν μπορώ να τον ξανά αφήσω εκτεθημένο σε σένα, εσύ είσαι το λιγότερο 2 πρόσωπα που δεν θέλησα να δω και να πιστέψω και πίστεψε με τίποτα απόλα αυτά που λέω δεν τα λέω με κακία, έδωσα την αγνή ψυχή μου και δεν καταλαβαίν για ποιο λόγο της συμπεριφέρεσαι σαν να είναι ένα "τίποτα", σε πληροφορώ πως κάνεις μεγάλο λάθος, η ψυχή μου αξίζει πολλά. Δεν ζητά φυσικά να δώσεις ή γιατί δεν έδωσες, αυτό αν δεν γίνεται από μόνο του και φυσικά δεν θα γίνει ποτέ, απλά σαν άνθρωπος αναρωτιέμαι γιατί να μου πάρεις τη ψυχή, γιατί να φερθείς τόσο εγωιστικά, κάνε ότι θέλεις, μην την πληρώνουν άλλοι μόνο.
Ότι έγινε έγινε, δυστυχώς πρέπει να προστατευτώ από ανθρώπους με τη δική σου λογική και σκεπτικό, απλά θα με εξοντώσουν τελείως γιατί τα ισοπεδώνετε όλα, δεν βλέπετε μέσω του ίδιου "πρήσματος αξιων", έχετε τις προσωπικές δικές σας αξίες που για μένα είναι εντελώς διαφορετικές, εγώ απαιτώ περισσότερα και δίνω περισσότερα. Όχι πως εσύ δεν μπορείς αλλά να σταματάς σε κάποιον που σου τα δίνει και να σταματήσεις να εκμεταλλεύεσαι και να δικαιολογείσαι πως "δεν το ήθελες", πως "δεν φταις εσύ" κτλ, όποτε μας συμφέρει τα λέμε και όποτε δεν μας συμφέρει έρχεται από το υποσυνείδητο και δεν φταίμε.
Εγώ οχηρώνομαι στον εαυτό μου, κατάλαβα πως η καλοσύνη μου δεν είναι για όλους, ακόμα και πληγωμένος συνέχισες να με πλησιάζεις γιατί? Για να με πονέσεις ακόμα περισσότερο? Ούτε καν το σθένος βρήκες να μου πεις "ένα και μοναδικό" συναίσθημα, τόσο πολύ δεν το άξιζα? Πήγαινε λοιπόν να σου δώσουν και να δίνεις αλλού τα συναισθήματα σου και εύχομαι να βρεις αυτό που θέλεις και για μένα εύχομαι να μην το ξαναπάθω αυτό, πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι, πόσο δεν αξίζουν εμπιστοσύνη πολλοί, πόσο διαφορετικοί δείχνουν...

Πολύπλοκα Απλός

Δεν υπάρχουν σχόλια: