Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Σκέψη (65) - ΕΝΣΤΙΚΤΟΥ ΟΔΟΙ

photo:flickr
Είμαστε όλοι τόσο μόνοι...με τον εαυτό μας. Ο καθένας μας ξεχωριστά και με τον ίδιο τρόπο, όπως θέλεις πες τον. Ένας δρόμος υπάρχει και λέγεται "η αλήθεια", όταν δεν ξέρεις πλέον τι να σκεφτείς, εκεί θα καταλλήξεις, αυτή θα σε οδηγήσει, με αυτή θα γίνει η επανάσταση σου, η απελευθέρωση σου. Εϊτε γυναίκα είτε άντρας το ίδιο ισχύει και για τους δύο.

Κάποτε θα βρεθείς σε αδιέξοδο, κανένας δεν γεννήθηκε με έτοιμο τον δρόμο του, ακόμα και σε αυτούς που τον ετοίμασαν επιμελώς τα κατέστρεψαν όλα μόνοι τους γα να τα χτίσουν από την αρχή, αυτός είναι ο δρόμος.
Ο καθένας μόνος του.
Και τότε αρχίζει η πραγματική ζωή, τότε ζεις.
Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή ως το μεδούλι.
Τότε ερωτεύεσαι και ολοκληρώνεσαι, τότε κατακτάς την απλότητα της πολυπλοκότητας.
Τότε ανεβαίνεις ένα ένα τα σκαλοπάτια της πνευματικής ιεραρχίας, πριν σου φαίνονται ως και γελοία τα θεωρητικά αυτά λόγια.

Ένα ένα λοιπόν τα σκαλοπάτια σου.
Όταν κλαις, θυμώνεις ή ότι συναίσθημα τέλος πάντων βάζεις ως δικαιολογία μπροστά σου για να αποφύγεις το βόλεμα της άγνοιας σου, ετοιμάζεις μια νέα παγίδα πρόκληση ο ίδιος για τον εαυτό σου.
Βάλε μία μία τις παγίδες μπροστά σου όταν έχεις προχωρήσει και το λιγότερο που θα κάνεις είναι να γελάς και μόλις φτάσεις να κλαίς.

Παίζεις λοιπόν το θέατρο σου και κάθε φορά φοράς επιμελώς την καλοδιατηρημένη στολή σου, φρεσκοπλύνεσαι πρωί πρωί για να βγεις από το σπίτι σου και να παίξεις το ρόλο σου. Και στο γλυκό τελείωμα της μέρας, στο ηλιοβασίλεμα, όσο μεγαλώνεις ακούς μια φωνή μέσα σου που σε κάνει να νιώθεις παράξενα και απλά σε ξεφωνίζει. Σε προλογίζει, "αγαπητοί θεατές! Καλώς ήρθατε στο έργο μας, ο διχασμένος εαυτός μου είναι ο ηθοποιός, χειροκροτείστε!" και κάθε μέρα θα συνεχίζεται η παράσταση και η φωνή αυτή θα γίνεται εντονότερη. Ώσπου να συντονιστείς πλήρως μαζί της και μαζί της να ξεφωνίζεις και εσύ τον εαυτό σου τον θεατρίνο, ώσπου να φτάσεις στο σημείο να ανρωτιέσαι, "μα τι είμαι? Διχασμένη προσωπικότητα? Πόσες φωνές έχω μέσα μου?", μία να λες! Μία έχεις! Αλλά όσο ωριμάζεις και συνειδητοποιείς τόσο θα φτάνεις στο τέρμα της συνειδητοποίησης σου, στο πως το ένα γίνεται πολλά.
Εϊναι η αλυσίδα με τους κρίκους.

Θεατές είμαστε όλοι εμείς γύρω σου και ότι μας πεις κάνουμε. Αν παίξεις καλά το ρόλο σου θα σε χειροκροτήσουμε! Αν όχι, θα σε αγκαλιάσουμε σαν το μικρό και ανίδεο αδερφάκι μας! Μέχρι να μάθεις να γίνεις πιο δυνατός/ή γιατί στο σκοτάδι όλοι θα περπατήσουμε και όπως σου είπα "το σκοτάδι δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει τίποτα!!!", σκέψου το καλά αυτό! Δώσε φως και δες τι απλώνεται μπροστά σου, ο κόσμος σου, εσύ και είσαι τόσο ΜΕΓΑΛΟΣ/Η.

Τι λες για όλα αυτά?

Με πολύ αγάπη,
ensticto ή Πολύπλοκα Απλός
Share/Save/Bookmark

Δεν υπάρχουν σχόλια: