Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Σκέψη (40) - ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΩΣ ΤΟΣ ΚΟΚΚΑΛΟ

photo:flickr
Τι γίνεται εδώ? Έχουν υπάρξει στιγμές στη ζωή σου που να αμφισβητείς τα πάντα? Που αυτό σημαίνει πως αμφισβητείς τον ίδιο σου τον εαυτό? Που να θέλεις να φτάσεις το μαχαίρι ως το κόκκαλο?
Αυτό μου συμβαίνει...έχω φτάσει το μαχαίρι ως το κόκκαλο, τα ψάχνω όλα σε πολύ βάθος, δεν παίζω, απαιτώ, θέλω το καλύτερο από τον εαυτό μου και τη ζωή μου, έρχομαι αντιμέτωπος με τη ζωή μου, ανατρέπω τα πάντα, επαναστατώ, λέω όχι στα εύκολα και παραπονιέμαι που δεν έχω πετύχει ακόμα πολλά, που ακόμα είναι σχεδόν όλα στον αέρα. Θα ήμουν εγωιστής να πω πως δεν έχω πετύχει μα θεωρώ τα πράγματα "σκαλιά μιας σκάλας" και πολλές φορές έχω ανεβεί σκάλες ονειρευόμενος τα καλύτερα αλλά τελικά αποδείχτηκε το όνειρο φαντασία, βαρέθηκα τις φαντασίες και ορκίστηκα να κυνηγήσω το αληθινό. Τώρα πάλι και όμως...αμφισβητώ τον εαυτό μου, γιατί "μου λέει σπουδαία που διαθέτει μυαλό οξύ και βαθύ πνεύμα" πως κάνω λάθος και πως δίνω αντίθετη εντύπωση από αυτή που ονειρεύομαι και εδώ το χώμα κάτω από τα πόδια μου τρέμει, διότι ΚΑΙ ένα για μένα σπουδαίο άτομο το λέει αλλά και τα θεμέλια μιας αλήθειας τρίζουν. Αναρωτιέμαι πάλι στο ψέμα κινούμαι? Τα έχω δει τόσο σφαιρικά, τελικά στο τίποτα καταλήγω? Τουλάχιστον για τις πράξεις μου είμαι σίγουρος, είναι γνήσιες και ατόφιες αλλά το πνεύμα μου? Μήπως παρερμηνεύεται? Μήπως τελικά συμβαίνει επειδή αδικώ τον εαυτό μου, δεν τον αδικώ πλέον και όταν το έκανα απλά ήμουν περισσότερο αυστηρός και απαιτητικός. Το σίγουρο είναι πως ξεπερνάω κάθε μέρα τα όρια του εαυτού μου και κάπου το παραδέχομαι πως είναι δύσκολα και πιεστικά τα πράγματα και θα ήθελα πάρα πολύ να ξεκουράσω τον εαυτό μου με τον πιο όμορφο, γλυκό και φυσικό τρόπο, να είμαι απλά μαζί της. Και όμως δεν γίνεται ακόμα και να βρισκόμουν μπροστά της! Τουλάχιστον πάω πίσω και ξέρω πως όλα είναι γνήσια, ατόφια και καθαρά, όλα ξεκίνησαν έτσι και από μένα και από εκείνη, αναρωτιέμαι αν πρέπει να είμαι δυνατός, τι ερώτηση! Αυτό βέβαια πρέπει να είμαι! Ήθελα κάτι δυνατό, μάλλον το είχα ανάγκη, έτσι είναι ο εαυτός μου, το DNA μου αλλά είχα και αδυναμίες, σε όλα "τα παρελκόμενα". Είναι σαν να μπορείς να σηκώνεις έναν ουρανοξύστη και να μην μπορείς να σηκώσεις μια μικρή και απλή πέτρα άρα το θέμα είναι στο μυαλό, τώρα αντιμετωπίζω τα μικρά και απλά παρελκόμενα που το μυαλό μου έχτιζε λάθος τόσα χρόνια και η προσπάθεια λύτρωσης και ανακάλυψης ήταν χρονοβόρα και επίπονη, είναι ακόμα.
Φυσικά θα καταλάβατε πως το μαχαίρι πάει ως το κόκκαλο για αυτό το θέμα, όπως μάλλον και στα υπόλοιπα σημαντικά θέματα και αυτό πιστεύω για όλους μας ή τουλάχιστον για αυτούς που βρίσκονται στην ίδια φάση.
Τελικά όλα είναι ξεκάθαρα και ο καθένας ζει τις αδυναμίες του, έτσι και εγώ τη δική μου, το ερώτημα είναι πόσο τελικά μπορώ να αντέξω στα δύσκολα? Και τελικά τα δύσκολα είναι ανθεκτικά και βαθιά αληθινά? Φυσικά είναι, όμως το κάθε κομμάτι του εαυτού μου χρειάζεται να το παλέψει και να το αποδείξει και εκείνη είναι κομμάτι του εαυτού μου και χρειάζεται και εκείνη να το παλέψει.

Σ'αγαπώ πολύ και για αυτό βάζω το μαχαίρι βαθιά ως το κόκκαλο, όχι μόνο για μένα αλλά και για σένα.

Με πολύ αγάπη,
ο Πολύπλοκα Απλός σου

Δεν υπάρχουν σχόλια: