Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Σκέψη (67) - Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΤΙΝΕΣ ΤΟΥ

Το έχω ζωγραφίσει, το έχω φωτογραφίσει, το έχω τραγουδίσει, το έχω χορέψει, το έχω πει με ιστορίες και με διαφορετικούς τρόπους έκφρασης και πάντα το ίδιο θέλω και καταλλήγω να πω...
Αλήθεια,

μοιάζει πως δεν γνωρίζω αυτό που θέλω να πετύχω γι'αυτό και δεν το πετυχαίνω.

Κι αυτό που θέλω να πετύχω είναι να φτάσω στον ήλιο, στη πηγή, αλλά περιφέρομαι γύρω γύρω στις ακτίνες του και τις αμέτρητες αντανακλάσεις του.

Οι ακτίνες είναι φως και επέκταση του ήλιου, υποδιαιρέσεις του κι έξυπνα δεν μπορούν ξεχωριστά η κάθε μία να σηκώσουν σύσωμη την ίδια την πηγή, τον ήλιο. Παιχνιδίζουν στην επιφάνεια και δημιουργούν αντανακλάσεις. Είναι πολλές και αδύνατον να τις ακολουθήσω για να φτάσω στη πηγή.

Κι όμως ο νους προσπάθησε να τις ξεχωρίσει...

Υπάρχουν απλά για να με μαγνητίσουν διαπίστωσα αργότερα, να σηκωθώ στο χορό της ζωής και να κάνω τις κινήσεις, να μπω στην κίνηση της ζωής, να συμμετέχω. Υπάρχουν γι'αυτό ακριβώς που ψάχνω, για να με οδηγήσουν στον ήλιο. Με μια λεπτομέρεια: να πάω χορεύοντας και με κάθε χαρά στη και για τη πορεία. Είναι όμως αδύνατον να βγάλω από αυτές το νόημα που ψάχνω, αν χορέψω στη κίνηση θα εμφανιστεί φυσικά.

Αυτές κουβαλάνε ένα πολύ μικρό μέρος του νοήματος αλλά αποτελούν μέρος του, είναι ένα κομματάκι ενός μεγαλύτερου σώματος, του ήλιου, δεν είναι όμως ήλιος και δεν ταυτίζονται μαζί του, εγώ ταυτίζομαι μαζί τους κι έτσι μάλλον σίγουρα χάνω τον εαυτό μου.

Επιμένω όμως και ζορίζομαι, πιέζω τον εαυτό μου και το θεωρώ σωστό αυτό που του κάνω, σύγκρουση γεννιέται και από αυτήν μετά πηγάζει και η βία μέσα μου, δεν δέχομαι τη ροή και την κίνηση της ζωής, προσπαθώ να επιβάλω τη δική μου, δυνατή άρνηση έχει γεννηθεί. Επανέρχεται η συνείδηση ξαφνικά μα είναι αργά, θεωρώ ότι έχω χάσει τον εαυτό μου, τον έχω ξεχάσει, δεν ακολούθησα το δρόμο της συνείδησης και έτσι συνεχίζω να αυτοπαραμυθιάζομαι πως δεν ξέρω τι μου έχει συμβεί. Έχω γίνει μηχανικός κύκλος.

Και ποιος είναι τότε ο δρόμος κατευθείαν προς τη πηγή?

Γι'αυτό υπάρχει η γλώσσα, για να βρει ο καθένας τη λέξη που του ταιριάζει περισσότερο και θα του αποδόσει περισσότερο το ορθό νόημα, ο δρόμος είναι η καρδιά και ο νους είναι το εργαλείο.

Ο δρόμος λοιπόν δεν είναι κάτι που μπορώ να σκεφτώ...

Δεν είναι κάτι που μπορώ να προβλέψω και να σχεδιάσω...

Έχει πολύ ανασφάλεια...

Έχει επένδυση καρδιάς, κατάθεση ψυχής...

Το κάθε νόημα, η κάθε χαρά και ευτυχία βρίσκεται κρυμμένη πίσω από ένα μικρό λιθαράκι που λέγεται παρελθόν και αύριο. Ο νους το κάνει ολόκληρο βουνό και αυτοεξαπατώ τον εαυτό μου πως δεν φαίνεται. Φαίνεται και παραφαίνεται και το νόημα είναι στο τώρα, στην κάθε μια μοναδική στιγμή που περνάει και αφήνει να νομίζω πως πέρασε και ήρθε η επόμενη. Ούτε πέρασε ούτε θα περάσει η στιγμή και δεν σημαίνει πως επειδή εγώ περνάω, περνάει και η ζωή. Σχηματίζομαι, χάνομαι, ξαναγεννιέμαι, πεθαίνω...

Το έχω ζωγραφίσει, το έχω φωτογραφίσει, το έχω τραγουδίσει, το έχω χορέψει, το έχω πει με ιστορίες και με διαφορετικούς τρόπους έκφρασης και πάντα το ίδιο θέλω και καταλλήγω να πω.

Πως να φτάσω στον ήλιο...



Με αγάπη πολύπλοκα απλός
Share/Save/Bookmark

Δεν υπάρχουν σχόλια: