Σάββατο 22 Αυγούστου 2009

Σκέψη (62) - Η ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΠΟΛΥΑΝΝΑ

photo:flickr
Τρομακτικό ότι και να ζω... Σε ζω κάθε στιγμή, ίσως το σκέφτηκες κάποιες φορές και ίσως κάποιες άλλες δεν είχες τον χρόνο αλλά ότι κάνεις το ζω, το νιώθω...
Οι άλλοι...άσε, ότι δεν γνωρίζουν το κοροϊδεύουν!
Με έχεις αρνηθεί, το ξέρω, το νιώθω...
Οι άλλοι γελάνε, δεν πειράζει λένε, άφησε την να πεθάνει, η πρώτη θα'ναι η τελευταία που θα βρεις στο δρόμο σου?
Πόσο κυνικοί είναι...όταν όμως συμβαίνει κάτι με τους ίδιους υπεύθυνους τότε αλλάζουν τόνο και ύφος, τότε σοβαρεύουν και ξαφνικά αντιμετωπίζουν τα πράγματα διαφορετικά, δεν πρόκειται να σου παραδεχτούν πως κρύβονταν πίσω από μια μάσκα, γι'αυτούς είναι όλα λογικά, με όσες λέξεις ξέρουν με τόσες υπάρχει ο κόσμος αλλά ξέχασαν πως είναι μόνο ο δικός τους, ο τόσο δα μικρούλης.
Και εσύ...
Με άφησες στην άκρη, κάνεις τόσα πολλά που δεν προλαβαίνεις ούτε μια ματιά να ρίξεις μέσα σου, να δεις εσύ αντίστοιχα τι κάνω και πως είμαι εγώ...
Ας αφήσουμε όμως και αυτές τις μέρες να κυλίσουν όχι όμως ότι βρέξει ας κατεβάσει και ότι είναι να γίνει θα γίνει...ΟΧΙ.
Εγώ θα προσπαθώ μέχρι να βρω τα κατάλληλα λόγια, τις κατάλληλες λέξεις έτσι ώστε να με καταλάβεις, να καταλάβεις το νόημα των όσων θέλω να σου πω, όταν δεν μιλάω τυχαία και κάτι συγκεκριμένο θέλω να σου περάσω, θα προσπαθώ μέχρι να σου περάσω το μήνυμα.
Παράπονο με πιάνει όταν δεν το προσπαθείς και θυμάσαι πως το είχαμε συμφωνήσει και τουλάχιστον αν τηρούσες την συμφωνία μας θα μου εξηγούσες κάτι που ίσως δεν καταλαβαίνω...
Έχω και'γω πολλά να κάνω αλλά με την διαφορά πως εσένα δεν σε βάζω στην άκρη, άραγε τι να προσπαθείς...
Δεν έχεις κανένα χρέος, καμία υποχρέωση σε κανέναν, ούτε σε μένα, αυτό θα πεις?
Φυσικά και όχι...
Γιατί υποχρεωμένος νιώθει μόνο αυτός που αγαπάει βαθιά και αυτή η υποχρέωση είναι τόσο γλυκιά, τόσο ιερή που δεν κάνω καλά που την συζητάω, τόσο δεδομένη είναι η υποχρέωση αυτή της αγάπης...
Είναι σαν να τεμπελιάζει κάποιος ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς και ένας άλλος να κοπιάζει στη δουλειά απ'το πρωί ως το βράδυ...και οι δύο είναι ευτυχισμένοι με αυτό που κάνουν...σε ποιον απ'τους δύο θα κρατήσει περισσότερο η ευτυχία?
Αναρωτιέμαι...
Λες σ'αφήνω και δεν ασχολείσαι, δεν νοιάζεσαι...
Αργότερα θα ασχοληθείς? Το παιδί της η μάνα το παρατάει και ασχολείται μαζί του όταν ξαναβρεί τον εαυτό της? ΟΧΙ, ότι και να έχει είναι εκεί κοντά του, τέτοια αγάπη σου'χω...δεν πέρνω κάτι ίδιο πίσω..
Τίποτα...έτσι απλά έμεινα στην άκρη, στο κενό, για να έρχεται ο κάθε άσχετος και άπειρος και να τον αφήνω να μου λέει τις λιγοστές σκέψεις που έχει και κυκλοφορούν στο μυαλό του μέσα και καταφέρνει μόνο να με εκνευρίζει που αφέθηκα να του πω κάτι που δεν βλέπει αλλά πολύ ευχαρίστως σχολιάζει.
Οι άλλοι...
Όλα τα βλέπουν καθαρά και δίνουν τις τέλειες συμβουλές, γι'αυτό ο κόσμος δεν μιλάει. Γιατί αν πει την αλήθεια του οι καθημερινοί κριτές χωρίς υπόβαθρο θα τον στήσουν στον τοίχο και μην τυχόν και ακούσουν κάτι διαφορετικό, απλά δεν θα συμφωνήσουν.
Οι άλλοι, δως τους μόνο...
Το παιχνίδι της Πολυάννας, δίνε και μη ζητάς!
Τι είναι εδώ? Ότι να'ναι και όπως να'ναι!
Όπου πάει το μυαλό του καθενός (όχι και πολύ μακριά με πρώτο το δικό μου) εκεί τελειώνει και ο κόσμος για όλους τους υπόλοιπους μαζί, όχι μόνο για εκείνον! Κομικοτραγικό.
Πρέπει να έχω υπομονή...
Αντί να πω, τράβα μία και καλή τα νύχια μου να νιώσω τον πόνο και να περάσει πρέπει να υπομένω να μου τα βγάζεις βασανιστηκά αργά, σαν να πρέπει να υποστώ αυτό το μαρτύριο, σαν να σου έκανα το ίδιο...αυτό είναι το παιχνίδι της Πολυάννας, να δίνεις αγάπη και να δέχεισαι πόνο αργά και βαανιστηκά, έτσι χωρίς καμία εξήγηση, απλά να την δέχεσαι...
Στην απόγνωση του ο καθένας ότι θέλει γράφει εκτός από την αλήθεια του...

Δεν υπάρχουν σχόλια: