Σκέψη (24) - ΥΠΟΜΟΝΗ

photo:flickr

Κάποιες στιγμές μιας ανυπόμονης βραδιάς...όταν δεν πετυχαίνω ή δεν έχω πετύχει αυτό που θέλω οι ώρες και οι μέρες δεν περνούν.
Έχω την αίσθηση πως έχασα χρόνο και βιάζομαι να τον ανακτήσω, συνέχεια στροβιλίζει η σκέψη στο μυαλό μου σε αυτό που θέλω να αποκτήσω και κυρίως σε αυτό που μου λείπει, η ψυχική ηρεμία. Υπομονή χρειάζεται και αυτό ακριβώς κάνω, μα προσπαθώ να αισθανθώ απλά και όμορφα ετούτη τη στιγμή, αισθάνομαι να έχω αδικήσει τον εαυτό μου.
Σκέφτομαι "δεν είμαι δημιουργικός" και αμέσως αντιλαμβάνομαι την αρνητικότητα της σκέψης μου. Όμως εκεί, το μυαλό επιμένει σε αυτά που έχει συνηθίσει, να βρίσκει σκέψεις που να με κάνουν να αυτοτιμωρούμαι. Μια πλεκτάνη αλληλένδετων παγίδων, που με κάνει να σκέφτομαι πως η σκέψη του να σωθώ από αυτήν, είναι και αυτή παγίδα. Αυτές είναι οι παγίδες, να εξαπατάς τον εαυτό σου και να το πετυχαίνεις.
Ετούτη τη συγκεκριμένη στιγμή που γράφω είμαι το ακριβώς αντίθετο από την υπομονή, ανυπόμονος, ανυπόμονος να ηρεμήσω. Προσπαθώ να περιγράψω την υπομονή που δεν είναι τίποτα άλλο από την συμφιλίωση της συνεχούς δημιουργικότητας μου με τον χρόνο που κυλά. Τελικά το παράλογο είναι πως όλοι αναμφισβήτητα κάνουν υπομονή γιατί απλά κανένας δεν μπορεί να υπερβεί τον χρόνο, ακόμα και αυτοί που πεθαίνουν μέσα σε μια άλλη διάσταση του χρόνου βρίσκονται που δεν μπορούμε εμείς οι ζωντανοί ακόμα να δούμε, πρέπει να κάνουμε υπομονή μέχρι να πεθάνουμε, αν θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας. Για να μάθεις τι είναι υπομονή πρέπει να βιαστείς...

Με αγάπη,
Πολύπλοκα Απλός