Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Σκέψη (54) - ΖΗΣΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ


photo:flickr
...αν δεν έχεις τι να πεις...πες την αλήθεια...Ξεβόλεμα - Ο δρόμος της αλήθειας
Αλήθεια - Ο δρόμος της αγάπης


Αυτό που ωφείλω στον εαυτό μου είναι να βρίσκομαι μακριά από κάθε δικαιολογία...
μακριά από κάθε αποφυγή...
μα να το κάνω πράξη...
θέλω να ζήσω...ελεύθερα...
και όχι να ζω κρυμένος πίσω από λάθος ιδέες του μυαλού μου...
τα λόγια βγαίνουν καθαρά και απλά, γάργαρα και φυσικά σαν το νερό...
σε σένα κόλλησα γιατί βλέπω πως όσο σου βγαίνουν κι εσένα, άλλο τόσο δεν σου βγαίνουν...τουλάχιστον προς το παρόν...
θα βγουν? Δεν ξέρω, έχεις δείξει πως μπορείς...αλλά πως μπορείς και το αντίθετο...
είναι δύσκολα το ξέρω...
είναι όμως επιλογή...και με αυτό που θα διαλέγω θα πορευτώ...
και διάλεξα το καλύτερο δυνατόν για μένα...
όμως έχει και ανάλογο κόπο και χρόνο, προσπάθεια και κόστος...
χρειάζεται να επιμείνω μέσα στον δύσκολο και δύσβατο δρόμο για να τον περάσω...
δεν είναι παιχνίδι οι ψυχές των ανθρώπων...
όταν πονάνε, θέλουν αλήθεια...
αυτό θέλει και η δικιά μου και η δικιά σου και η δικιά τουΣ...μόνο έτσι...
και με πονάει που δεν το βλέπεις αυτό καθαρά,
με πονάει γιατί ξέρω πόσο σπουδαίο είναι αυτό και πόσο ζήτημα ζωής και θανάτου...
είμαι ελεύθερος...
με πονάει να ακούω δικαιολογίες...γιατί όπως είπα διψάω για αλήθεια...
άραγε...έτσι δεν είναι και για σένα? Και για τους άλλους ανθρώπους?
πίστεψα σε σένα...πιστεύω σε σένα...είναι όμως κάτι δεδομένο?
όχι...χρειάζεται προσωπική προσπάθεια...
έκοψες τον σύνδεσμο και δεν μίλησες...
Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν πρόκειται να ακούσω από τα χείλη σου ποτέ την αλήθεια...
τυχαία αναρωτιέμαι? Όχι...
Παρά μόνο ο χρόνος θα μου το πει? Επιλέγεις το βόλεμα? Πόσο θα στεναχωρηθώ...
Μου πραγματοποιείς έτσι τον μεγαλύτερο φόβο...μου γκρεμίζεις το όνειρο...
όχι το προσωπικό, το εγωιστικό...αλλά το κοινό...
βλέπω και καταλαβαίνω πως είναι δύσκολα...και σου είπα...
αν δεν έχεις τι να πεις, πες την αλήθεια...
και αντίστοιχα πράξε σύμφωνα με την αλήθεια...
αχ...όταν βλέπω πως μου δείχνεις με τον τρόπο σου πως επιλέγεις να κρυφτείς...πόσο στεναχωριέμαι...
κρύφτηκα και εγώ κάποιες φορές...και με ξεφανέρωσες...καταλαβαίνοντας με και μαθαίνοντας με...διδάσκοντας με...
και δεν δικαιολογείσαι να παίζεις...δεν είσαι παιδί...κι όμως...
και δεν δικαιολογούμαι να παίζω...δεν είμαι παιδί..κι όμως...
σχεδόν σίγουρος είμαι πως κάποιες φορές παραφράζεις τα λόγια μου και τα ερμηνεύεις με δικά σου λόγια και όχι όπως είναι φυσικά και ατόφια, όπως το νερό που τρέχει φυσικά και πάει να βρει τη θάλασσα...
υπάρχουν στιγμές που το κάνεις αυτό...και φυσικά άλλες έχω νιώσει πως ξέρεις τέλεια τι ακριβώς γίνεται, με ποιον τρόπο και για πιο λόγο...
δεν είσαι έτοιμη ψυχή κάποιες στιγμές...
δεν είμαι έτοιμη ψυχή...
βλέπω σε σένα μια αδυναμία σου που έχω δουλέψει και κατέχω, βλέπεις σε μένα μια αδυναμία μου που ξέρεις καλά και κατέχεις...
και φυσικά η ηλικία δεν έχει σημασία...σκέψου...
το παιδί μου...δεν μπορώ να το προστατέψω με το παραμύθι...
αν μπερδεύεσαι...μπερδεύεσαι?
Δεν με ακούς τότε, δεν έρχεσαι προς το μέρος μου...
έχω κλειδωμένο το μυαλό μου με τις σκέψεις μου...το έχω?
το έχεις εσύ?
τι βλέπω?
Το βόλεμα...
ξέρω ζωή μου πως είναι πολύ δύσκολο να ξεβολευτείς...
γιατί έμαθα όσο ξεβολεύομαι ότι θα πονέσω και θα στεναχωρηθώ...
θα χρειαστεί να παλέψω, να δώσω όλο μου τον εαυτό και να ξεπεράσω τα όρια μου...
και πάνω απ'όλα να επιμείνω και να κάνω υπομονή ώσπου να πετύχω τον τόσο δύσκολο και καλό στόχο που επιτέλους κατάφερα και χάραξα...
έχει όμως σκληρές συνέπειες αν δεν το κάνεις, αντίστοιχα όσο γλυκές είναι όσο είσαι στο βόλεμα...
τώρα είναι καλά...
κάποτε όμως θα έρθουν δύσκολες καταστάσεις και απλά δεν θα είμαι έτοιμη ψυχή...
γιατί θα είμαι στο βόλεμα...και με τον καιρό το βόλεμα θα ζητάει όλο και περισσότερο βόλεμα και ευκολία...όλο και περισσότερο...
ώσπου η ψυχούλα δεν θα αντέξει και θα διαμαρτυρηθεί, θα θελήσει ελευθερία...
γιατί όλες οι ψυχές γεννήθηκαν για να είναι ελεύθερες όμως πολλές δεν τα καταφέρνουν...
γιατί η ελευθερία θέλει προσπάθεια ηθική...
άσε τις άλλες...εσύ?
το όνειρο μου είναι να σε δω ελεύθερη ψυχή...φυσικά παλεύω και τα καταφέρνω να είμαι...
με σπασμένα τα δεσμά από κάθε βόλεμα και ψέμα, κάθε υποκρισία που πάει να με προσανατολήσει και να με χαλάσει...
θέλω να πατήσεις πόδι...εγώ για τον εαυτό μου το καθήκον μου το κάνω...
η ψυχή μου ζητάει από σένα την αλήθεια...δεν μου την δίνεις προς το παρόν...
δώσε την σε σένα και θα την πάρω και εγώ...
την απλή αλήθεια...κάπου είναι εύκολη και κάπου δύσκολη...
ναι σε συμβουλεύω...ότι και να είναι, θετική η αρνητική μη φοβηθείς ποτέ να την ακολουθήσεις...
λένε ποτέ δεν είναι ποτέ αργά...
λένε όμως και για ματαιότητα...και ότι μπορεί να ξυπνάς πάντα ένα δευτερόλεπτο αργότερα από τη στιγμή που θα έπρεπε να ζήσεις αλλά από λάθος συντονισμό έχασες...
όλα αυτά τα προσπαθώ για μένα...
πόσο θα'θελα να ακούσω αλήθεια από τα χείλη σου...
ξέρω ότι δεν μπορείς ακόμα...
φοβάμαι όμως μήπως δεν μπορέσεις ποτέ, γιατί ξέρω πως παγιδεύεσαι...
μου έδειξες πως είσαι ένα μικρό και γλυκό πουλάκι που τιτιβίζει γλυκά...
και αυτό ακριβώς είναι που με ανησυχεί...
άνεμος είναι...και όλα ανακυκλώνονται...ακόμα και τα γλυκά πουλιά που τιτιβίζουνε...
αυτός είναι ο φόβος...που δεν θέλω να γίνει πραγματικότητα...
ο φόβος έρχεται από έμπνευση και άγνια...εγώ όμως θέλω την αλήθεια...
περιμένω την αλήθεια σου...ξέρω...δύσκολα...γιατί δεν είχες συνηθίσει, είναι απλό...
πας σε όλα κόντρα...κόντρα στο βόλεμα σου...
μου έδειξες ότι μπορείς...μου έδειξες όμως και ότι δεν μπορείς...ΘΕΛΩ ΑΛΗΘΕΙΑ...τόσο πολύ δυσκολεύεσαι? τόσο πολύ ήσουν μακριά από την αλήθεια?
Φυσικά έχω την δική μου...λυγίζω πολλές φορές γιατί απλά είμαι μέσα στην αλήθεια μου, μέσα στο ξεβόλεμα μου...
πολλές φορές ντρέπομαι γιατί φαίνονται οι αδυναμίες μου και ίσως με κοροϊδεύουνε αλλά πάλι βολεύομαι αν στέκομαι σε αυτό...
λυγίζω αλλά συνεχίζω μέχρι να κερδίσω...
κάνω τον πόνο φίλο και όχι εχθρό προς αποφυγή...
μπορεί να πάρει χρόνο και το ξεβόλεμα πονάει...
θέλει όμως υπομονή και επιμονή...χρόνος είναι και δεν σταματάει, θα περάσει και θα ελευθερωθώ...
και θα ελευθερωθείς...
σ'αγαπώ βαθιά...

πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο δρόμος της αγάπης είναι η αλήθεια" της Irma Immereinz, ο μονόλογος ενός βαθιά ερωτευμένου

Με πολύ αγάη,
Πολύπλοκα Απλός
Share/Save/Bookmark

Δεν υπάρχουν σχόλια: