Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Σκέψη (46) - Η ΜΑΥΡΗ ΤΑΦΡΟΣ

photo:flickr
...έχω να περάσω τη μαύρη τάφρο μου και ακόμα να ολοκληρωθεί, ξέρω, συνέχεια αυτό σας λέω, μας σας υπόσχομαι να κλείσει και αυτό το κεφάλαιο και να περάσω στη φωτεινή πλέον εποχή, την εποχή που έχω λαχταρίσει, για αυτήν μοχθήσει και τόσο πολύ προσπαθήσει. Έχω όμως να μάθω πολλά από την "μαύρη τάφρο" μου, γιατί κάθε θετικότητα εκτιμάται μέσω της έντονης αρνητικότητας, μόνο έτσι εκτιμάς το εύρος, το κύρος και το πραγματικό μέγεθος της θετικότητας.
Είναι λοιπόν μια υπαρκτή, συνειδητή στιγμή της ζωής μου, ένα απόσπασμα της ζωής μου που δεν πρέπει να παραμελήσω, θα είναι απλά ένα ακόμα λάθος μου και όχι τόσο απλό. Δεν είναι φαντασία ή κάποιο παιχνίδι αλλά πρόκειται για την ίδια μου τη ζωή που κάθε στιγμή της, κάθε λεπτομέρεια της έχει σημασία και όλα τα νοήματα μπλέκονται μεταξύ τους, αρχικά μπερδεμένα και ζητούν να μπουν στην τάξη τους που θα τα βάλω εγώ.
Ένα χρονικό διάστημα λοιπόν, ώρες, μέρες, μήνες και καμιά φορά και χρόνια σημαίνει αυτή η μαύρη τάφρος. Στιγμές που είναι πάθημα και μάθημα και δεν πρέπει να πέσω στην παγίδα να τις αγνοήσω, δεν πρέπει με ελαφρύ μυαλό να τις προσπεράσω γιατί έχω κάτι να μάθω, πρέπει να κάτσω και να μάθω, αυτή είναι μέρος από το προσωπικό μου εισιτήριο.
Είναι ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τον εαυτό μου, κάτι ζήτησα και συμβαίνει, ήθελα ξεκαθάρισμα και αυτό γίνεται, άλλωστε συμβαίνει αυτό που πραγματικά ζήτησα και πίστεψα, αν δεν καταλαβαίνω απλά έχω να συγκεντρωθώ.
Ζήτησα λοιπόν να πάω στο πιο όμορφο νησί, εκεί που κυριαρχεί η αγάπη και η καλοσύνη, η αδερφοσύνη, αυτή ήταν η αρχική σκέψη μου, η αρχική επιθυμία μου. Μα αυτό είναι αφύσικο, εξωπραγματικό και φανταστικό γιατί τέτοιο μέρος δεν υπάρχει και ότι δεν υπάρχει λέγεται φαντασία. Απλά έβλεπα όλα τα κακά του κόσμου, εστίαζα σ'αυτά γιατί αυτή είναι η διαδικασία, να περάσω την μαύρη τάφρο, το μαύρο πέρασμα της ζωής, εκεί που μόνο άσχημα βλέπεις και όλα τα σκοτεινά και μαύρα, όλα τα καταστροφικά και για κάποιο διάστημα όλα τα όμορφα και θετικά απλά τα αγνοείς όσο και να θέλεις να τα θυμάσαι, ακόμα και αν τα θυμάσαι, είναι μια δοκιμασία που ζήτησα και ήξερα πως θα με δυσκολέψει, ήξερα πως θα δυσκολευτώ. Οι σκέψεις μου όμως που παραμένουν θεωρία έχουν άλλη αίσθηση, όταν δεν έχουν γίνει ακόμα πράξη, ακόμα και η δυσκολία παραμένει θεωρία και ότι θετικό είναι να αποκομίσω και αυτό παραμένει θεωρία.
Τελικά κολυμπώντας μεταφορικά στην μαύρη τάφρο μου έφτανα σε κάποιες ακτές και όλα άρχισαν να πέρνουν το νόημα τους και την θέση τους, υπάρχουν λοιπόν τα δεδομένα στη ζωή που πρέπει όμως να νιώσουμε και να ανακαλύψουμε. Για αυτό λοιπόν η υπεκφυγή, η αποφυγή είναι απλά η απομάκρυνση από τη ζωή, η απομάκρυνση από τον εαυτό μου και με ότι αυτό συνεπάγεται. Έπρεπε λοιπόν να κολυμπήσω στην μαύρη τάφρο μου, έπρεπε να ζήσω και να νιώσω την αρνητικότητα, την αρνητική και μόνο την αρνητική πλευρά των πραγμάτων και εγώ απλά να νιώθω, να νιώθω και να κολυμπώ. Και όλο και κάτι νέο ανακάλυπτα, νιώθοντας και κολυμπώντας ταυτόχρονα κόντεψα να πνιγώ και έπρεπε και αυτό να το μάθω, να ξεπερνάω συνεχώς τον εαυτό μου και στις πιο δύσκολες περιστάσεις να είμαι δυνατός και να συνεχίζω να κολυμπώ.
Και έτσι έμαθα να ξεχωρίζω την φαντασία από την πραγματικότητα, την καλλιτεχνική μου φύση και την δημιουργικότητα από τα όνειρα και την πραγματικότητα της ζωής. Έμαθα να μην μπερδεύω τις έννοιες και τις πραγματικές καταστάσεις και γεγονότα, να σκέφτομαι δεύτερη και τρίτη φορά αυτά που με απασχολούν και να μην τα επενδύω με ευθύνη πριν τα κατανοήσω πλήρης. Η ευθύνη μου λοιπόν είναι αυτή, να κατανοήσω και να πράξω ανάλογα και όταν κάτι δεν το καταλαβαίνω πρέπει να κάνω υπομονή και όχι να βγάζω βιαστικό και νευρικό συμπέρασμα γιατί δεν πρέπει να ξεχνάω και τον νόμο της φύσης πως όλα έχουν ένα τίμημα, οπότε η υπομονή είναι το τείχος προστασίας μου, είναι ο τρόπος για να περάσω τη μαύρη τάφρο μου, την διαδικασία ανάλυσης και μάθησης του κακού αλλιώς δεν θα μπορέσω να ζήσω για πολύ σε αυτόν τον κόσμο, δεν μπορώ να ζω μόνο με το καλό και αγνοώντας πως υπάρχει το κακό, πρέπει να το γνωρίζω και να προσπαθώ για το καλό, εξάλλου όλοι το ίδιο είμαστε και όλοι τις ίδιες ευκαιρίες έχουμε με μέγιστη αυτήν της ίδιας της ζωής.
Η μαύρη τάφρος μου λοιπόν υπάρχει μέσα μου, την ζω και την νιώθω στο πετσί μου και η βάρκα μου λέγεται "υπομονή", δεν είναι απλά λόγια ρητορικά αυτά αλλά η αποτύπωση της πραγματικότητας. Και το πνεύμα, το άυλο έχει υπόσταση και αποτυπώνεται με τα λόγια, τη γλώσσα, την νόηση και τη γνώση.
Το συμπέρασμα είναι λοιπόν φίλοι μου πως ακόμα κολυμπώ στην μαύρη τάφρο μου αλλά έχω αρχίσει πλέον να βλέπω τις ακτές και κλαίω από συγκίνηση και χαρά γιατί βλέπω πως είχα δίκιο, πως τα κατάφερα και ταξίδεψα ένα ταξίδι που δεν ήξερα αν έφτανα, δεν ήξερα αν τα κατάφερνα και δεν ήξερα να θα βρω στεριά και όμως κολύμπησα αψηφώντας τους φόβους και τις εσωτερικές και εγκεφαλικές αντιρρήσεις μου, τις προσωπικά δικές μου αντιστάσεις απώθησης μου. Κολυμπώ λοιπόν ακόμα σαν το πλοίο που μπαίνει σιγά σιγά και αργά, σταθερά στο λιμάνι, μπροστά και δίπλα από τις ακτές, ακίνητες ακτές και πρέπει να χαμηλώσω σιγά και διεξοδικά την ταχύτητα μου, αργά, σταθερά και αρμονικά, τέλεια συγχρονισμένα και ας φαίνεται προς το παρόν αδύνατο και ακατόρθωτο, έτσι όμως γίνεται και έτσι το κάνουν όλοι και έτσι θα το καταφέρω και εγώ. Λίγα μέτρα λοιπόν μακριά από τις ακτές και την αποβίβαση, λίγα μέτρα ακόμα και απαιτείται τέλειος συγχρονισμός. Τα κατάφερα, λίγο έμεινε, αχ υπομονή καράβι μου πόσο σε αγνόησα, πόσο σε κατηγόρησα και σου έριξα όλες τις ευθύνες και απλά εσύ είσαι το καράβι που με μετέφερε στη στεριά μου, έτσι τιμωρούμαστε εμείς οι άνθρωποι, γλυκά σκληρά.

Λίγα μέτρα από τις ακτές...

Με πολύ αγάπη,
Πολύπλοκα Απλός
Share/Save/Bookmark

Δεν υπάρχουν σχόλια: