Σκέψη (25) - ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ

photo:flickr
...όλα ξεκίνησαν ένα αξέχαστο απόγευμα του Απρίλη...
Θυμάμαι...είχαμε μαζευτεί όλοι οι φίλοι όπως και τότε, "άσε εσύ έχεις χάρισμα από το θεό,έμφυτο ταλέντο" και το έλεγαν με ένα ύφος λες και δεν έκανα τίποτα εγώ για αυτό και μου δόθηκε έτοιμο! Είχαμε συμφωνήσει όλοι να γίνουμε κλόουν, να βρούμε στολές δηλαδή και να μάθουμε να συμπεριφερόμαστε σαν κλόουν, να κάνουμε μικρούς και μεγάλους να σκάσουν στα γέλια. Όλοι η παρέα όμως πήγε σπίτι, κανείς δεν έψαξε, κανείς δεν έκανε τίποτα παρά περίμεναν τις ώρες που άνοιγαν τα μαγαζιά για να κρεμαστούν από τις φούστες των μανάδων τους και να τις παρακαλέσουν "μαμάαααα, πάρε μου αυτή τη στολή!". Επειδή είχα δώσει την ιδέα?
Είχα ρίξει μια ματιά και οι στολές που υπήρχαν δεν μου άρεσαν, δεν με αντιπροσώπευαν, χωρίς ποιότητα και ύφος αληθινού κλόουν. Έτσι σκέφτηκα και πήγα στις 2 γιαγιάδες μου και τις ρώτησα αν έχουν κουρέλια, φυσικά και μου έδωσαν, λογής λογής απίστευτα χρώματα, με έστειλαν και στις φιλενάδες τους και μάζεψα 2 σάκους γεμάτους. Μετά παρακάλεσα την μία γιαγιά μου και μου έραψε τη στολή του κλόουν, δεν ήταν τέλεια αλλά είχε πάρα πολλά χρώματα, ήταν φανταστική, ένα πανωφόρι και μια παντελόνα, πολύχρωμη ζώνη και ένα παρδαλό καπέλο.
Το απόγευμα είχα γυρίσει τη γειτονιά και ρωτούσα τους πάντες τι ήξεραν για τους κλόουν και ο καθένας μου έλεγε και από μια ιστορία, άλλοι είχαν πάει σε τσίρκο και μου περιέγραφαν αναλυτικά περιστατικά και οι ίδιοι ξεκαρδίζονταν στα γέλια εκείνη τη στιγμή και άλλοι μου έλεγαν απλά τη γνώμη τους. Στο τέλος είχα μέσα στο μυαλό μου πως ήταν και πως συμπεριφερόταν ένας κλόουν.
Συμφωνήσαμε με την παρέα να συναντηθούμε μετά το σχολείο, να ντυθούμε τις στολές που προμηθευτήκαμε και να κάνουμε πρόβα τους κλόουν, να δούμε αν τους κάναμε καλά. 2-3 δεν είχαν καν φέρει στολή και όλοι οι υπόλοιποι είχαν αγοραστή, αυτήν την τυπικιά την δίχρωμη, την απλή. Ένας πανικός γινόταν, φώναζαν όλοι για το ποιος θα ντυθεί και θα εμφανιστεί πρώτος, τους περίμενα και όταν είχαν όλοι ντυθεί, τελευταίος φόρεσα τη δική μου. Έμειναν όλοι με ανοιχτό στόμα! Δεν είχαν ξαναδεί πιο όμορφη στολή, όλες τις στολές τους να μαζεύαν δεν θα πλησίαζαν τα χρώματα που είχε η δική μου. Πριν προλάβουν να μιλήσουν καν, έβαλα κιμωλία και χρώμα στο πρόσωπο μου και άρχισα να κινούμαι ανάμεσα τους πειράζοντας τους, κάνοντας γκριμάτσες, περπατώντας περίεργα και προκαλώντας συνέχεια γέλια. Ήταν μεγάλη μου ευχαρίστηση να προκαλώ τη χαρά και το γέλιο στους φίλους μου και ήξερα πως θα το προκαλούσα και στη γειτονιά που είχαμε σκοπό να πάμε. Στο τέλος, προσπάθησα όσο καλύτερα μπορούσα και είπα στον καθένα πως να καλυτερέψει τη στολή του και είπα κάποιες ιστορίες που είχα ακούσει για κλόουν, δεν μίλησε κανείς και πήγαμε στα σπίτια μας όλοι ευχαριστημένοι. Οι επόμενες μέρες στέφθηκαν με επιτυχία, στη γειτονιά δεν μπορούσαν να σταματήσουν από το χειροκρότημα και την πρωτοβουλία μας αυτή και φυσικά εμείς πήγαμε και στο σχολείο. Στην αρχή μας κοιτούσαν καχύποπτα αλλά μετά ξέσπασε ένα πανηγύρι ενθουσιασμού, χαράς και γέλιου. Και εμείς είχαμε συντονιστεί, είχαμε γίνει ένα, ομάδα. Δεν μιλούσαμε μεταξύ μας παρά ελάχιστα, είχαμε μάθει ο καθένας τι να κάνει και τι να λέει, να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον και εισπράξαμε τα οφέλη, γίναμε γνωστοί στη γειτονιά και το σχολείο και κάθε φορά που μας έβλεπαν για αρκετό καιρό ζωγραφίζαμε ένα χαμόγελο στα πρόσωπα όλων.
Μετά από χρόνια αυτή η παρέα λοιπόν καθόμασταν και φέραμε αυτή την ιστορία μετά από πολλά χρόνια στην επιφάνεια, όσο τη συζητούσαμε τόσο θυμόμασταν περισσότερα πράγματα. "Είχες έμφυτο ταλέντο, θεία χάρη από το θεό" μου είπαν, τότε όμως δεν μπόρεσα να πω τίποτα, ήμουν και εγώ παιδί και όλα αυτά τα έκανα αυθόρμητα. Μετά από τόσα χρόνια όμως είχα σκεφτεί αυτές τις κουβέντες γιατί μου τις είχαν ξαναπεί και με έκαναν να νιώθω άβολα, πως ήμουν τυχαιρός στη ζωή μου και δεν αγωνίστηκα για τίποτα απ'όλα αυτά. Τώρα όμως μπορούσα να μιλήσω, μπορούσα να δω και ποιοι μιλούσανε με φθόνο, ζήλευαν δηλαδή, μου δινόταν η ευκαιρία να δω αν έχουν αγάπη στη καρδιά τους και αν μπορούσαν να κατανοήσουν πως γίνονται τα πράγματα, αν μπορούσα να τους το μεταδώσω. Άρχισα να τους λέω την αλήθεια, τη γνώμη μου, "εγώ παιδιά έτσι έκανα εκείνο το απόγευμα, πήγα στη γιαγιά μου...και τους εξιστόρησα όλη την ιστορία από την αρχή, πως και τι ακριβώς έπραξα. Πριν τελειώσω οι περισσότεροι κουνούσαν καταφατικά τα κεφάλια τους, κατάλαβαν, τους είχα εξηγήσει πως δεν υπήρχε ουρανοκατέβατο ή θεόσταλτο ταλέντο αλλά υπήρχε αγάπη και ενδιαφέρον, δεν υπήρχε τεμπελιά, έψαξα, ενδιαφέρθηκα, ασχολήθηκα, αυθόρμητα ακολουθώντας τη δίψα μου και τον στόχο της ομάδας, είχα ένα σκοπό όπως όλοι στην ομάδα και αυτό ακριβώς, η ασχολία μου, η τριβή με έφερε στο σημείο να έχω την καλύτερη στολή και να είμαι ο καλύτερος κλόουν, να πω και να συντονίσω την ομάδα πως θα έπρεπε να συμπεριφερθεί και τι ακριβώς να κάνουμε. Όλοι κουνούσαν καταφατικά το κεφάλι τους και συμφώνησαν μαζί μου, εκτός από κάποιους ελάχιστους που κοιτούσαν ακόμα απορημένοι. Πέρασαν τόσα πολλά χρόνια για να καταλάβουμε την σοφία μιας τόσο απλής και αυθόρμητης ιστορίας, σμίξαμε μετά από τόσα χρόνια και η παρέα ήταν ακριβώς όπως τότε, όλοι μάθαμε κάτι σοφό που μας συντροφεύει στη ζωή μας και τότε και τώρα.
Και εγώ κάπου έμεινα με την απορία, τόσα χρόνια έπρεπε να περάσουν για να καταφέρω και να εξηγήσω στον εαυτό μου πρώτα και μετά στους φίλους μου πως το ταλέντο, οι δεξιότητες κάποιου ατόμου οφείλονται στην εξίσωση αγάπη+σκέψη+πράξη=τελικό αποτέλεσμα. Αν δεν ακούσεις την εσωτερική σου φωνή, αν δεν πάρεις στα σοβαρά το μέσα σου θα πέρνεις το έξω σου, θα κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι και θα απορείς στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη θα κατηγορείς.

Με αγάπη,
Πολύπλοκα Απλός