tag:blogger.com,1999:blog-63206053602737949722024-03-05T06:48:01.764-08:00Για μένα όλα είναι πολύπλοκα απλάAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.comBlogger259125tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-13360393723530651882013-02-13T05:47:00.001-08:002013-02-13T06:14:10.226-08:00Σκέψη (0)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkPMqXfhvIag4h3Zlt4RLT5EfjYjEVGR8JKJwkURkKHt5m57utcCdEkSDHCLr8uuKav5xVg3CeWRPRMT353-byN29VIXTCsx3hdLHv5Z_6hbbFPBiop_8GraBkQrA3uxPr9LMGabrZlJc/s1600/front_image.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkPMqXfhvIag4h3Zlt4RLT5EfjYjEVGR8JKJwkURkKHt5m57utcCdEkSDHCLr8uuKav5xVg3CeWRPRMT353-byN29VIXTCsx3hdLHv5Z_6hbbFPBiop_8GraBkQrA3uxPr9LMGabrZlJc/s320/front_image.jpg" width="230" /></a></div>
<span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: x-small;"><span class="Apple-style-span" style="color: #666666;"> ph</span><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="color: white;">o</span></span><span class="Apple-style-span" style="color: #666666;">t</span><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="color: white;">o</span></span><span class="Apple-style-span" style="color: #666666;">design by p</span><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="color: white;">o</span></span><span class="Apple-style-span" style="color: #666666;">lipl</span><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="color: white;">o</span></span><span class="Apple-style-span" style="color: #666666;">kaapl</span><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="color: white;">o</span></span><span class="Apple-style-span" style="color: #666666;">s</span></span></span> </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<span class="Apple-style-span" style="color: #ff6600;"><span class="Apple-style-span" style="color: red;">Σας εύχομαι καλή προσγείωση στο ηλεκτρονικό αεροδρόμιο του </span><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="color: #666666;">p</span><span class="Apple-style-span" style="color: white;">o</span><span class="Apple-style-span" style="color: #666666;">lipl</span><span class="Apple-style-span" style="color: white;">o</span><span class="Apple-style-span" style="color: #666666;">laapl</span><span class="Apple-style-span" style="color: white;">o</span><span class="Apple-style-span" style="color: #666666;">s! </span></span></span></span></span></span></span></span> Με ευχαρίστηση, ικανοποίηση, εκτίμηση και όλα αυτά από καρδιάς ο <span class="Apple-style-span" style="color: #ff6600;"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="color: #666666;">p</span><span class="Apple-style-span" style="color: white;">o</span><span class="Apple-style-span" style="color: #666666;">lipl</span><span class="Apple-style-span" style="color: white;">o</span><span class="Apple-style-span" style="color: #666666;">laapl</span><span class="Apple-style-span" style="color: white;">o</span><span class="Apple-style-span" style="color: #666666;">s</span></span></span></span></span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: #ff6600;"> σας παρουσιάζει: </span> <br />
<span style="background-color: black; text-decoration: underline;">24eshop:</span> <span style="font-style: italic;">Το <a href="http://affiliate.linkwise.gr/z/346732/CD59/"></a></span><a href="http://affiliate.linkwise.gr/z/346732/CD59/"><span style="font-style: italic;">24eshop.gr</span><span style="font-style: italic;"></span></a> είναι ενεργό από τον 5ο του 2009,είναι από τα πρώτα eshop στον κλάδο του (ένδυση ανδρικά γυναικεία και αξεσουάρ) κατακτώντας μεγάλο μερίδιο αγοράς και έχοντας χιλιάδες ευχαριστημένους πελάτες.<br />
<br />
<span style="background-color: black; text-decoration: underline;">3days.Gr:</span><span style="background-color: black;"> </span><span style="font-style: italic;">Το </span><a href="http://affiliate.linkwise.gr/z/325386/CD59/"><span style="font-style: italic;">3days</span></a><span style="font-style: italic;"> είναι μια καινούργια πρόταση για καθημερινές αποδράσεις με προτάσεις διαμονής, φαγητού, spa, εναλλακτικών μορφών τουρισμού κ.α., με εκπτώσεις που αγγίζουν μέχρι και το 90%.</span><br />
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDdW38PiouoNTOgyMhqkShvBP9Fm46J3CgeAJ_-6axGY7HIvyXJaB02bGBJ8O6B_Zz29PVo724PlbOChPcxo6IJXOcBfbbqhqF7__BuQbP8TD3XKTRxavkkGgWnVRi9sGAIvi0PAX3CH0/s1600/emailme.jpg"> </a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1XsCmI_sfo_mHR0jNsdts28olfSx0Swao0wnz49lMPVwDFkzZPS2B-yFgFgYg3uW3bx2-uhDym19j_XbPWcX5KCsXVAp4EDJO84GAUSZMu40JZJgEbd8AtxDNz-DYc3MjZev-YNmTxtc/s1600/crete.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="82" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1XsCmI_sfo_mHR0jNsdts28olfSx0Swao0wnz49lMPVwDFkzZPS2B-yFgFgYg3uW3bx2-uhDym19j_XbPWcX5KCsXVAp4EDJO84GAUSZMu40JZJgEbd8AtxDNz-DYc3MjZev-YNmTxtc/s320/crete.jpg" width="320" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDdW38PiouoNTOgyMhqkShvBP9Fm46J3CgeAJ_-6axGY7HIvyXJaB02bGBJ8O6B_Zz29PVo724PlbOChPcxo6IJXOcBfbbqhqF7__BuQbP8TD3XKTRxavkkGgWnVRi9sGAIvi0PAX3CH0/s1600/emailme.jpg"><br />
</a> <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://poliplokaaplos.blogspot.com/search/label/Email%20me"><img border="0" height="46" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiScchNu_N-Eh59oPjIFeSkRPXGAN3FsG_agH8zkGBrL9-pUBmBNR_YFgn2DNq4ssjDAJVfsQBgjv2iBBtIOeYWNYh-IVibocKa8lGG0x4yEH01jdvhT5MamPY1AFGa3NpJMhVxYJPuM0w/s320/emailme.png" width="320" /></a></div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<iframe border="0" frameborder="0" height="60" marginwidth="0" scrolling="no" src="http://rcm.amazon.com/e/cm?t=complisimple-20&o=1&p=42&l=ur1&category=books&banner=1E7HZ0K3652JWXK4ME82&f=ifr" style="border: medium none;" width="234"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<span class="Apple-style-span" style="color: #0000ee;"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5328609885831491314" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhW8l_BHvUz5W0h0C8C1AvKNidWdgSe0jJ4kX2toOBnZ12p10o7A4hJzM8kxnKBaIYpo799pMJvoOfAOp4WEnnPoDPHyXHhVqlpvHqIwltJu4ywYe_f2aOVEP0ejSmb7LrWCOYaoWmtiL0/s320/bestwebsitesbanner.jpg" style="cursor: pointer; float: left; height: 53px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 320px;" /></span></div>
<div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #0000ee;"> <br />
</span></div>
<div style="text-align: center;">
<br />
<br /></div>
<div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666;"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: small;"><span class="Apple-style-span" style="color: #cccccc;"></span></span></span></span></div>
<div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666;"><span class="Apple-style-span" style="color: #0000ee;"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5329336603846517474" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH8Y9aQuGZpjkRmBLR6JN_IrnVmTEsedsSFRnU8wR5WzHeqtPRGLnjtBz-kwuoYfNNpdcdTEeUaQ7G6tRvQMfpsfxk-yrGjwM316kAtjNkPC6hyZI3lYInb3ikKb2USmohxBpTNI0IVTA/s320/earth2.jpg" style="cursor: pointer; float: left; height: 222px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 320px;" /></span></span></div>
<div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666;"> <br />
</span></div>
<div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666;"> <br />
</span></div>
<div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666;"> <br />
</span></div>
<div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666;"> <br />
</span></div>
<div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666;"> <br />
</span></div>
<div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666;"> <br />
</span></div>
<div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666;"> <br />
</span></div>
<div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666;"> <br />
</span></div>
<div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666;"> <br />
</span></div>
<div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666;"> <br />
</span></div>
<div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666;"> <br />
</span></div>
<div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #666666;"><br />
</span></div>
<div>
<div style="text-align: center;">
<iframe frameborder="0" height="150" scrolling="no" src="http://rcm.amazon.com/e/cm?t=complisimple-20&o=1&p=27&l=qs1&f=ifr" width="180"></iframe></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span class="Apple-style-span" style="color: #0000ee;"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5328396414206950770" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbTzdsejAZl3wZvj3KsKo9tVOs8Bw5yTqNAnJzOi5EN3JPeDCn65joJtRmte3C81wYutUb0NHOCXWX4uw641Ja-tmKWtBVxVuhkKGa4WBfCjfg7BEAouDG0YTSDx26brXTq23UHx15wes/s320/testgraphic.jpg" style="cursor: pointer; float: left; height: 200px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 320px;" /></span></div>
</div>
<form action="http://poliplokaaplos.blogspot.com/" id="cse-search-box">
<div>
<div style="text-align: center;">
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
</form>
<img border="0" src="http://affiliate.linkwise.gr/42/59/18/" /> <br />
<a href="http://affiliate.linkwise.gr/z/121/CD59/"><img alt="" border="0" src="http://affiliate.linkwise.gr/42/59/121/" /></a> <br />
<img border="0" src="http://affiliate.linkwise.gr/42/59/177/" /> <br />
<div style="text-align: center;">
<iframe align="middle" frameborder="0" height="520" marginheight="0" marginwidth="0" scrolling="no" src="http://www.ishow.gr/services/affiliateTvNowGeneric.asp?width=298&height=456&backColor=%23FFFFFF&linkColor=%23A8000E&foreColor=%23000000&borderColor=%239a9999&ref=http%3A//moni-maleviziou.blogspot.com/" style="text-align: left;" width="300"></iframe></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-70721327834662571962013-02-13T05:44:00.002-08:002013-02-13T05:44:47.585-08:00Σκέψη (70) - Η ΒΥΘΙΣΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2z3FQnZMk4WSHnexBEKX5n9OULPJ0-Zv5wZTzMXVH6fx_YzGV0qTabMeyrNmCmGIIjPoXXsPkSWNf3MJjeIPveeUzGpxsmOl-rlmbEe3znC6IvQMXdgsQmtLBedXcYkXJc4z1GRgjHZs/s1600/lc-dig-ppmsca-10079weeki-wachee-spring-florida-posters1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2z3FQnZMk4WSHnexBEKX5n9OULPJ0-Zv5wZTzMXVH6fx_YzGV0qTabMeyrNmCmGIIjPoXXsPkSWNf3MJjeIPveeUzGpxsmOl-rlmbEe3znC6IvQMXdgsQmtLBedXcYkXJc4z1GRgjHZs/s320/lc-dig-ppmsca-10079weeki-wachee-spring-florida-posters1.jpg" width="319" /></a></div><span class="Apple-style-span" style="color: orange;">Αυτός είναι ο στόχος και για να πετύχω τον στόχο μου πρέπει να τον έχω ξεκάθαρα μπροστά μου, να τον έχω θέσει από την αρχή και μετά να μπω στην πορεία του, να τον εκτελέσω. Διότι...</span><br />
Διότι...<br />
Ένας στόχος έχει ένα μια αρχή, ένα μεσοδιάστημα και ένα τέλος κι εγώ θέλω να φτάσω σ'αυτό το τέλος. Και το όχημα μου είναι η πίστη...χωρίς αυτή θα παρεκκλίνω και δεν θα κρατήσω σταθερή πορεία.<br />
Επίσης οι συναισθηματισμοί δεν χωράνε, καλύτερα δεν μπορείς να ασχοληθείς αρκετά μαζί τους, διότι σε βγάζουν από το στόχο σου. Σε απομυζούν, σου ρουφούν την ενέργεια και όταν το καταφέρουν, εσύ πλέον δεν έχεις ενέργεια για να συνεχίσεις κι αυτό το καταλαβαίνεις, το νιώθεις. Και μετά θέλεις κάτι να κάνεις γι'αυτό, αλλά πλέον δεν είναι ξεκάθαρο τι...και αν σε πιάσει σε ευάλωτη στιγμή, ίσως αντιδράσεις αυθαίρετα και χωρίς συνείδηση...και τότε φεύγεις όχι μόνο από τον στόχο σου αλλά από τον εαυτό σου!<br />
Γιατί ο πιο μεγάλος στόχος, που εμπεριέχει όλους τους επί μέρους μικρότερους στόχους, είναι η βύθιση στον εαυτό, η ανακάλυψη του, η αυτογνωσία. Κι εκεί ποιος περιμένει; Ο Θεός...μα αυτό είναι βέβαια ακόμα, για κάποιον που είναι στην αρχή, αρκετά μακριά.<br />
Όσο βυθίζεσαι στον εαυτό σου, λοιπόν, τόσο πλησιάζεις προς εκείνον, συνεπώς τόσο περισσότερο γίνεσαι και είσαι ο εαυτός σου, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν υπάρχει άλλος τρόπος.<br />
Και το δύσκολο είναι να αφήσεις τα χέρια σου, ώστε να μην γαντζώνεσαι από τίποτα που σε κρατά στάσιμο.<br />
Όταν έχεις θέσει ως στόχο τη βύθιση στον εαυτό σου, αυτό αναλογεί με τη μεγαλύτερη ευθύνη σου. Πας να σηκώσεις τα βάρη σου, τον εαυτό σου ολοκληρωμένο και όχι μισό, πας να δεις και να διαπιστώσεις τι ακριβώς συμβαίνει, να βάλεις μια τάξη, να πάρεις επιτέλους απαντήσεις, για τις οποίες δεν πήρες ποτέ απάντηση ποτέ και για κανέναν. Και μάλιστα το σπουδαίο είναι πως δεν θα πάρεις μόνο απαντήσεις που αφορούν τον εαυτό σου, αλλά και που αφορούν ένα σωρό άλλα πράγματα δυσνόητα και ακατανόητα ως τώρα, μα αυτό είναι λίγο πιο "κάτω", πιο προχωρημένο.<br />
Οπότε είναι εύκολο για να καταλάβεις πως θα αντιμετωπίσεις δυσκολίες! Δυσκολίες που θα σου φανούν ανυπέρβλητες και ακόμα και αν βρεθείς εκείνη τη στιγμή σε περίοδο θάρρους, σύντομα θα βρεθείς σε δίλημμα να κάνεις πίσω και να παρατήσεις κάτι που μοιάζει πάρα πολύ ότι "δεν θα καταφέρεις να το περάσεις". Εκεί όμως, γυμνός με την αλήθεια, εσύ και αυτή μόνοι σας, εντελώς ελεύθεροι και οι δύο, θα κληθείς να περάσεις και μόνο από αυτό το πέρασμα θα φτάσεις στο φως. Διαφορετικά όλα θα αποθηκευθούν στη φαντασία σου και θα υπάρχουν εκεί ως εικόνες και μνήμες που όσο τις αμελείς, τόσο θα ξεχνιούνται...όχι πως θα καταφέρεις να τις διαγράψεις δια παντός, διότι όλα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους. Και ώσπου κάποια μικρή σπίθα φωτός, που δεν υπολόγισες σωστά και δεν κατάφερες να σβήσεις και να αποκρύψεις, θα συνδεθεί με αυτές τις μνήμες και θα τις ανακινήσει, θα τις φέρει στην επιφάνεια, θα σε αναγκάσει να ασχοληθείς μαζί τους. Διότι είναι μέρος σου, είσαι εσύ.<br />
Στην ουσία λοιπόν δεν μπορείς να αποφύγεις τίποτα και όλα είναι εαυτός σου, είναι μέρος του.<br />
Εκείνο που αλλάζει είναι ο χρόνος. Χρόνος δηλαδή δεν υπάρχει αλλά τον δημιουργείς εσύ αποφεύγοντας να δεις, τότε τον δημιουργείς και κάτι που θέλει να βγει στο φως εσύ το ρίχνεις στη σκιά, ανάλογα για όσο διάστημα εσύ επιλέξεις, ώρες, μήνες, χρόνια, αιώνες.<br />
<br />
Και φυσικά όλα αυτά τα λέω για να τα ακούω πρώτος εγώ!<br />
<br />
Καλό απόγευμα...<br />
<br />
Με αγάπη πολύπλοκα απλός<br />
<a class="a2a_dd" href="http://www.addtoany.com/share_save?linkname=%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%20%CE%91%CF%80%CE%BB%CF%8C%CF%82&linkurl=http%3A%2F%2Fpoliplokaaplos.blogspot.com%2F"><img alt="Share/Save/Bookmark" border="0" height="16" src="http://static.addtoany.com/buttons/share_save_171_16.png" width="171" /></a><script type="text/javascript">
a2a_linkname="Πολύπλοκα Απλός";a2a_linkurl="http://poliplokaaplos.blogspot.com/";
</script><script src="http://static.addtoany.com/menu/page.js" type="text/javascript">
</script></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-47198626111821506192011-11-15T15:05:00.001-08:002011-11-15T16:01:53.625-08:00Σκέψη (69) - ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΟΝΕΙΡΟ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioWRyZ97q6n94IIfPTzXYrrHkKT3DjOB8ZS4MuVKhTZCjryO7fLM_WkiRRj_2tYSAhwcHXLNZjV23BqK20DEbD9o6EoVC7VP6TJDifrzDSiw9k3HG26kOlWvnDoS8Ni5-XNxj_NCsOrHs/s1600/4381495513_9a08e5cc7a_b.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioWRyZ97q6n94IIfPTzXYrrHkKT3DjOB8ZS4MuVKhTZCjryO7fLM_WkiRRj_2tYSAhwcHXLNZjV23BqK20DEbD9o6EoVC7VP6TJDifrzDSiw9k3HG26kOlWvnDoS8Ni5-XNxj_NCsOrHs/s320/4381495513_9a08e5cc7a_b.jpg" width="212" /></a></div>
<span class="Apple-style-span" style="color: orange;">"Σε ευχαριστώ Θεέ μου...ίσως βαθιά μέσα μου να γνωρίζω τι σημαίνει αυτό το όνειρο αλλά η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να το παραδεχτώ. Όμως ήταν τόσο όμορφο και τόσο αγνό, χωρίς ίχνος χυδαιότητας και σκουριασμένης λαγνείας. Μακάρι να βγει αληθινό..."</span><br />
Μόλις ξύπνησα, θυμήθηκα αυτό το πανέμορφο όνειρο, ένα από τα πιο όμορφα και αγνά που θυμάμαι στη ζωή μου. <i><span class="Apple-style-span" style="color: #ffe599;">Βρισκόμασταν σε μια γερμανική πόλη (που έχω ζήσει κάποια χρόνια), με μια παρέα φίλων, που δεν θυμάμαι πρόσωπα και ονόματα, ίσως γιατί δεν είχε σημασία. Δεν ξέρω για πιο λόγο, αλλά πήρα εκείνη την κοπέλα πάνω μου, με την κοιλιά της να ακουμπάει στον ώμο μου, το πρόσωπο της στην πλάτη μου και τα πόδια της μπροστά. Άρχισα ξαφνικά να τρέχω έτσι μαζί της σε έναν παράπλευρο δρόμο από το κέντρο της πόλης, πιθανόν παίζαμε κάποιο παιχνίδι υποθέτω! Θυμάμαι απλώς πόσο γεμάτο αγάπη ήταν το στήθος μου και πόσο ευχαριστημένος ήμουν έχοντας αυτήν την κοπέλα δίπλα μου! </span></i><br />
<i><span class="Apple-style-span" style="color: #ffe599;">Λίγο παρακάτω και όταν κουράστηκα την κατέβασα και εκείνη είχε αποκοιμηθεί στον ώμο μου. Την είχα ερωτευτεί και την φίλησα κι εκείνη ανταποκρίθηκε. Μετά από κάποιο διάστημα, αποφασίσαμε από κοινού να συνεχίσουμε τη σχέση και ήταν κάτι τόσο ανάλαφρο, τόσο όμορφο και τόσο αγνό. Χωρίς καμία ψυχολογική ή διανοητική πίεση, τίποτα απ'όλα αυτά. Αποφασίσαμε να μην "ορμίσουμε" ο ένας πάνω στον άλλον και να γνωριστούμε καλύτερα. Τι κάψιμο Θεϊκό ήταν αυτό στο στήθος μου, κάθε φορά που ήταν να βρεθούμε μαζί, για οποιοδήποτε και πολύ απλό καθημερινό λόγο, απλά να συναντηθούμε και τίποτα περισσότερο. </span></i><br />
Το όνειρο ήταν τόσο δυνατό και αληθινό, που συνεχίστηκε η σχέση αυτή και μόλις ξύπνησα. Για την ακρίβεια, ξύπνησα μόλις την φίλησα και τα υπόλοιπα τα σκέφτηκα σε ένα διάστημα ανάμεσα στον "ύπνο και τον ξύπνιο", που λέμε. Θυμάμαι να ευχαριστώ και να ευγνωμονώ τον Θεό, για αυτό το όμορφο θηλυκό πλάσμα που μου έστειλε. Και θα συνεχίσω να το κάνω...<br />
Το είπα σε έναν φίλο και μου είπε πως μπορεί ο Θεός να με "ειδοποιεί" για κάτι που έρχεται. για κάτι που θα γίνει, για κάτι που μου στέλνει.<br />
Εκείνο που έχει για μένα σημασία, είναι ότι επιτέλους έστω και σε όνειρο, έζησα κάτι που μου αξίζει, κάτι που μου ταιριάζει. Βρέθηκα με μια όμορφη κοπέλα (γιατί κι εγώ δεν είμαι άσχημος!) με τόσο φυσικό, απλό και αγνό τρόπο. Αυτό που αναζητούσε η ψυχή μου και στην πράξη ποτέ δεν είχα την υπομονή και την ικανότητα για να το προσελκύσω. Ίσως και να μην την έχω ακόμα, αλλά επιτέλους το κατάφερα στο διανοητικό επίπεδο, επιτέλους μπόρεσα να το δω στην οθόνη του μυαλού μου, να δω το μήνυμα του Θεού, πάνω σε αυτό το τόσο σημαντικό θέμα για μένα.<br />
Αυτό ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας...<br />
Ακόμα το θυμάμαι και θα συνεχίσω να το θυμάμαι. Και θα το κρατώ ζωντανό γιατί είναι ζωντανό ή καλύτερα γιατί θα ζωντανέψει!<br />
Πρώτα ονειρεύεσαι κάτι που θέλεις πολύ βαθιά, αλλά με την προϋπόθεση να το θέλεις πολύ και να είναι αγνό και όχι πονηρό ή βραχυπρόθεσμο. Δηλαδή ότι ευχηθείς σου έρχεται, αλλά το κάθε ένα με τις συνέπειες του.<br />
<i><span class="Apple-style-span" style="color: #ffe599;">Έτσι εύχομαι και εσύ (ταίρι μου), να έχεις πάρει σιγά σιγά το δρόμο προς εμένα, μάθε πως κατάφερα να κάνω το πρώτο κάλεσμα στον κόσμο των ονείρων. Σου στέλνω λοιπόν το κοινό μας όνειρο, αν δεν το ονειρεύτηκες κι εσύ την ίδια στιγμή, ονειρέψου το απόψε το βράδυ, για να ξεκινήσει η διαδικασία στο συνειδητό και φυσικό επίπεδο.</span></i><br />
Καληνύχτα...<br />
<br />
Με αγάπη πολύπλοκα απλός<br />
<a class="a2a_dd" href="http://www.addtoany.com/share_save?linkname=%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%20%CE%91%CF%80%CE%BB%CF%8C%CF%82&linkurl=http%3A%2F%2Fpoliplokaaplos.blogspot.com%2F"><img alt="Share/Save/Bookmark" border="0" height="16" src="http://static.addtoany.com/buttons/share_save_171_16.png" width="171" /></a><script type="text/javascript">
a2a_linkname="Πολύπλοκα Απλός";a2a_linkurl="http://poliplokaaplos.blogspot.com/";
</script><script src="http://static.addtoany.com/menu/page.js" type="text/javascript">
</script></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-24569317295539776312011-11-06T04:26:00.000-08:002011-11-06T12:27:04.068-08:00Σκέψη (68) - ΕΡΩΤΙΚΟ ΜΟΥ ΤΑΙΡΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisONgOgC5Y4wu3nGiI0kKxFhzzirqRFIMWqMNbxKkuzmGmecKepOs1oRX6VApDGBKVFf4pMG4-h_JLj9XTvqqF7dL0BkIqppu0vZwwAYRCLdbz_knOmS0MBZJX-g5HRf9nDMPnbLzvSec/s1600/3617032685_fda35a5481_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisONgOgC5Y4wu3nGiI0kKxFhzzirqRFIMWqMNbxKkuzmGmecKepOs1oRX6VApDGBKVFf4pMG4-h_JLj9XTvqqF7dL0BkIqppu0vZwwAYRCLdbz_knOmS0MBZJX-g5HRf9nDMPnbLzvSec/s400/3617032685_fda35a5481_o.jpg" width="397" /></a></div>
<br />
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span class="Apple-style-span" style="color: orange;">Αυτή είναι μια υπόθεση πλέον, ανάμεσα σε μένα και τον Θεό! Συζήτησα ώρες και με πολλούς, άκουσα ειδικούς αλλά και φίλους με εμπειρία στο θέμα, μα ποτέ δεν πήρα απάντηση γι'αυτό θέμα που τόσο απασχολούσε την ψυχή μου.</span><br />
<br />
Οι ειδικοί ή μη επιστήμονες λένε...όσο τους πίστευα συνειδητοποίησα πόσο ασυνείδητα και τυφλοσουρτικά ξεπουλούσα τον εαυτό μου, στην αρχή ήμουν ελαστικός, μετά όμως συνειδητοποίησα πληρώνοντας τις συνέπειες πως ήταν καθαρό ξεπούλημα. Είναι δυνατόν ποτέ να μου πει ο "άλλος" τι θα κάνω εγώ; Απίστευτο κι όμως αληθινό. Επίσης άκουγα ζευγάρια που πραγματικά ήταν ταιριαστά και ζούσαν ευτυχισμένα. Όταν όμως τους ρωτούσα πως τα κατάφεραν, δεν ήξεραν να απαντήσουν είτε απαντούσαν τυχαία, οπότε εδώ κάτι άλλο συμβαίνει που δεν έχει να κάνει με ανθρώπινους ή διανοητικούς κανόνες, αλλά με την θειική δύναμη, που λέγεται αγάπη. Αν αφεθείς ασυνείδητα στην αγάπη, κάποια στιγμή θα σε οδηγήσει να την συνειδητοποιείς κάθε λεπτό, γιατί αυτό είναι το χρέος μας, να ζούμε συνειδητά, αυτό έμαθα και απλά το μοιράζομαι και ίσως κάποιος άλλος το διατυπώσει με διαφορετικές λέξεις.<br />
Γυρνώντας πίσω στο παρελθόν μου και τις εμπειρίες μου, η συνείδηση μου ψιθυρίζει την αλήθεια, εκείνη η εσωτερική φωνή ανώτερου επιπέδου, η σύνδεση μου με τον Θεό. Φτάνω σε κάποιες στιγμές που γνωρίζω μια γυναίκα και σε κάποιο συγκεκριμένο ή πολλά συγκεκριμένα σημεία, ξεχνάω αυτή τη φωνούλα αγάπης και σύνδεσης με τον Θεό μέσα μου και κάνω του κεφαλιού μου. Αμέσως μετά ακολουθούν οι συνέπειες.<br />
Οπότε αν ήμουν συνειδητός ως την τελευταία στιγμή θα ανακάλυπτα το αδύνατο μου σημείο, εκείνο που όταν το περνάω μετά γεμίζω ψυχικό πόνο, μιζέρια και αποτυχία. Και όλα αυτά επαναλαμβανόμενα σε έναν φαύλο κύκλο. Στην αρχή είναι δύσκολο πολύ, είναι η πρώτη ματιά αλλά αν καταφέρεις και σταθείς έστω και για ένα δευτερόλεπτο μπροστά στην αδυναμία σου, έχεις κάνει το πρώτο βήμα κατάκτησης της αλήθειας. Η επόμενη φορά απλά θα είναι πιο εύκολη, το επόμενο βήμα, γιατί ήδη θα έχει συσσωρευτεί εμπειρία, έστω και μικρή.<br />
Όλα λοιπόν τα χρόνια ποδοπατούσα όλα τα κρίσιμα αυτά σημεία και όχι μόνο απλά τα περνούσα αυτό και τα αποτελέσματα με τις συνέπειες; Μόνος και έρημος και με πολύ άσχημες εμπειρίες στο ενεργητικό μου για να θυμάμαι. Αυτό ήθελα; Φυσικά όχι. Άκουγα το μυαλό μου τις περισσότερες φορές ή το μυαλό κάποιων άλλων, ας ακούσω τώρα λοιπόν και την καρδιά μου, ας ακούσω τη συνείδηση μου, ας ακούσω το Θεό! Ας ακούσω τέλος πάντων το μυαλό του Θεού!<br />
Θα πω βέβαια πως είναι δύσκολο να ακούσεις τον Θεό, αυτό θα πρέπει να το παραδεχτώ και θα το ξέρετε όλοι πιστεύω, αλλά πρώτα απ'όλα όχι ακατόρθωτο και δεύτερον το Ιδανικό, το Ανώτερο, το Ποιοτικό, το Άγιο, το Ταίριασμα πρέπει να περάσει από τον δύσκολο δρόμο, μόνο έτσι μπορεί να δει καθαρά ο άνθρωπος, αυτό είναι Νόμος που αμφισβήτησα για πολλά χρόνια και έπλεα σαν καρυδότσουφλο στον ωκεανό. Πέρνα λοιπόν τον δύσκολο και όχι τον εύκολο δρόμο και θα ανταμειφθείς...<br />
<br />
<br />
Με αγάπη πολύπλοκα απλός<br />
<a class="a2a_dd" href="http://www.addtoany.com/share_save?linkname=%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%20%CE%91%CF%80%CE%BB%CF%8C%CF%82&linkurl=http%3A%2F%2Fpoliplokaaplos.blogspot.com%2F"><img alt="Share/Save/Bookmark" border="0" height="16" src="http://static.addtoany.com/buttons/share_save_171_16.png" width="171" /></a><script type="text/javascript">
a2a_linkname="Πολύπλοκα Απλός";a2a_linkurl="http://poliplokaaplos.blogspot.com/";
</script><script src="http://static.addtoany.com/menu/page.js" type="text/javascript">
</script></div>
</div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-80472935872831267912011-01-31T12:25:00.000-08:002011-01-31T12:33:05.912-08:00Σκέψη (67) - Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΤΙΝΕΣ ΤΟΥ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvDlVaCjvWQbwNcHfa8XGQGg37I7ifiwdTQloDIkV08BhSobGseoJVg9z-BB8vBvSY2gjJOjmpyNojnIQPEw4keaSxmpJw5w25HLk8wBTdsAxImAZc4qcWxLOo85Y2ICnfVh2zlpDy8cM/s1600/golden-eagle.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 320px; height: 277px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvDlVaCjvWQbwNcHfa8XGQGg37I7ifiwdTQloDIkV08BhSobGseoJVg9z-BB8vBvSY2gjJOjmpyNojnIQPEw4keaSxmpJw5w25HLk8wBTdsAxImAZc4qcWxLOo85Y2ICnfVh2zlpDy8cM/s320/golden-eagle.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5568449780365475554" border="0" /></a><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Το έχω ζωγραφίσει, το έχω φωτογραφίσει, το έχω τραγουδίσει, το έχω χορέψει, το έχω πει με ιστορίες και με διαφορετικούς τρόπους έκφρασης και πάντα το ίδιο θέλω και καταλλήγω να πω...</span><br /><strong>Αλήθεια</strong>,<p>μοιάζει πως δεν γνωρίζω αυτό που θέλω να πετύχω γι'αυτό και δεν το πετυχαίνω.</p><p>Κι αυτό που θέλω να πετύχω είναι να φτάσω στον <strong>ήλιο</strong>, στη πηγή, αλλά περιφέρομαι γύρω γύρω στις <strong>ακτίνες</strong> του και τις <strong>αμέτρητες αντανακλάσεις</strong> του.</p><p>Οι ακτίνες είναι <strong>φως</strong> και επέκταση του ήλιου, <strong>υποδιαιρέσεις</strong> του κι έξυπνα δεν μπορούν ξεχωριστά η κάθε μία να σηκώσουν σύσωμη την ίδια την πηγή, τον ήλιο. <strong>Παιχνιδίζουν</strong> στην <strong>επιφάνεια</strong> και δημιουργούν αντανακλάσεις. Είναι πολλές και αδύνατον να τις ακολουθήσω για να φτάσω στη πηγή.</p><p>Κι όμως ο νους προσπάθησε να τις <strong>ξεχωρίσει</strong>...</p><p>Υπάρχουν απλά για να με <strong>μαγνητίσουν</strong> διαπίστωσα αργότερα, να σηκωθώ στο <strong>χορό </strong>της ζωής και να κάνω τις κινήσεις, να μπω στην <strong>κίνηση της ζωής</strong>, να <strong>συμμετέχω</strong>. Υπάρχουν γι'αυτό ακριβώς που ψάχνω, για να με οδηγήσουν στον ήλιο. Με μια λεπτομέρεια: να πάω χορεύοντας και με κάθε χαρά <strong>στη και για τη</strong> πορεία. Είναι όμως αδύνατον να βγάλω από αυτές το νόημα που ψάχνω, αν χορέψω στη κίνηση θα <strong>εμφανιστεί</strong> φυσικά.</p><p>Αυτές κουβαλάνε ένα πολύ μικρό μέρος του <strong>νοήματος</strong> αλλά αποτελούν μέρος του, είναι ένα κομματάκι ενός μεγαλύτερου σώματος, του ήλιου, δεν είναι όμως ήλιος και δεν ταυτίζονται μαζί του, <strong>εγώ ταυτίζομαι</strong> μαζί τους κι έτσι μάλλον σίγουρα <strong>χάνω</strong> τον εαυτό μου.</p><p>Επιμένω όμως και ζορίζομαι, <strong>πιέζω</strong> τον εαυτό μου και το <strong>θεωρώ</strong> σωστό αυτό που του κάνω, <strong>σύγκρουση</strong> γεννιέται και από αυτήν μετά πηγάζει και η <strong>βία</strong> μέσα μου, δεν δέχομαι τη ροή και την κίνηση της ζωής, προσπαθώ να <strong>επιβάλω</strong> τη δική μου, δυνατή άρνηση έχει γεννηθεί. Επανέρχεται η <strong>συνείδηση</strong> ξαφνικά μα είναι αργά, θεωρώ ότι έχω χάσει τον εαυτό μου, τον έχω <strong>ξεχάσει</strong>, δεν ακολούθησα το δρόμο της συνείδησης και έτσι συνεχίζω να <strong>αυτοπαραμυθιάζομαι</strong> πως δεν ξέρω τι μου έχει συμβεί. Έχω γίνει <strong>μηχανικός</strong> κύκλος.</p><p>Και ποιος είναι τότε ο δρόμος κατευθείαν προς τη πηγή?</p><p>Γι'αυτό υπάρχει η <strong>γλώσσα</strong>, για να βρει ο καθένας τη λέξη που του ταιριάζει περισσότερο και θα του αποδόσει περισσότερο το ορθό νόημα, ο δρόμος είναι η <strong>καρδιά</strong> και ο <strong>νους</strong> είναι το <strong>εργαλείο</strong>.</p><p>Ο δρόμος λοιπόν δεν είναι κάτι που μπορώ να <strong>σκεφτώ</strong>...</p><p>Δεν είναι κάτι που μπορώ να <strong>προβλέψω</strong> και να <strong>σχεδιάσω</strong>...</p><p>Έχει πολύ <strong>ανασφάλεια</strong>...</p><p>Έχει <strong>επένδυση καρδιάς</strong>, <strong>κατάθεση ψυχής</strong>...</p><p>Το κάθε νόημα, η κάθε χαρά και ευτυχία βρίσκεται κρυμμένη πίσω από ένα μικρό λιθαράκι που λέγεται παρελθόν και αύριο. Ο νους το κάνει ολόκληρο βουνό και <strong>αυτοεξαπατώ</strong> τον εαυτό μου <strong>πως δεν φαίνεται</strong>. Φαίνεται και παραφαίνεται και το νόημα είναι στο <strong>τώρα</strong>, στην κάθε μια <strong>μοναδική στιγμή</strong> που περνάει και αφήνει να νομίζω πως πέρασε και ήρθε η επόμενη. <strong>Ούτε πέρασε ούτε θα περάσει</strong> η στιγμή και δεν σημαίνει πως επειδή <strong>εγώ περνάω</strong>, περνάει και η ζωή. <strong>Σχηματίζομαι</strong>, <strong>χάνομαι</strong>, <strong>ξαναγεννιέμαι</strong>, <strong>πεθαίνω</strong>...</p><p>Το έχω <strong>ζωγραφίσει</strong>, το έχω <strong>φωτογραφίσει</strong>, το έχω <strong>τραγουδίσει</strong>, το έχω <strong>χορέψει</strong>, το έχω πει με ιστορίες και με διαφορετικούς τρόπους έκφρασης και <strong>πάντα το ίδιο</strong> θέλω και καταλλήγω να πω.</p><p>Πως να φτάσω στον ήλιο...</p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuaiIL2LRogV1R1uqwAeaHZ9ayEVLdjwwWobV8pQlCvOrvZ1Loo56M_x6isJzV3iVfwkwhpfNRMp1tBsdraUDBNh3ZJO1ywg9_6UMNWckHlC2NeB3sYJuI_qxMcRVMNFz6v5BLGS769x4/s1600/%25CE%259D%25CE%259F%25CE%25A4%25CE%2595.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 260px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuaiIL2LRogV1R1uqwAeaHZ9ayEVLdjwwWobV8pQlCvOrvZ1Loo56M_x6isJzV3iVfwkwhpfNRMp1tBsdraUDBNh3ZJO1ywg9_6UMNWckHlC2NeB3sYJuI_qxMcRVMNFz6v5BLGS769x4/s320/%25CE%259D%25CE%259F%25CE%25A4%25CE%2595.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5568450005497139122" border="0" /></a><br /><br />Με αγάπη πολύπλοκα απλός<br /><a class="a2a_dd" href="http://www.addtoany.com/share_save?linkname=%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%20%CE%91%CF%80%CE%BB%CF%8C%CF%82&linkurl=http%3A%2F%2Fpoliplokaaplos.blogspot.com%2F"><img alt="Share/Save/Bookmark" src="http://static.addtoany.com/buttons/share_save_171_16.png" border="0" height="16" width="171" /></a><script type="text/javascript">a2a_linkname="Πολύπλοκα Απλός";a2a_linkurl="http://poliplokaaplos.blogspot.com/";</script><script src="http://static.addtoany.com/menu/page.js" type="text/javascript"></script>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-66381649893157076682010-10-28T01:19:00.000-07:002010-10-28T01:27:41.243-07:00Οι 12 εταιρίες<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ7GP1UsobcGpoVsECdFeSHdsfntV_ykh393ujZMlSmG0SxK5r0DpN3qdJN5ChGG7OL_8HhOBmBSZNWA_v9AhFal-3xE9Tr2rblTVrB_kVtMiKOER7aGAN4CUvTOL-DXuNUiQ7RPI3KTY/s1600/weltkugel_05.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 320px; height: 226px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ7GP1UsobcGpoVsECdFeSHdsfntV_ykh393ujZMlSmG0SxK5r0DpN3qdJN5ChGG7OL_8HhOBmBSZNWA_v9AhFal-3xE9Tr2rblTVrB_kVtMiKOER7aGAN4CUvTOL-DXuNUiQ7RPI3KTY/s320/weltkugel_05.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5533009014876154098" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><ol><li>Blue Nature</li><li>Institute <span>Prof.</span> Wirth</li><li>Dream Scout</li><li>Asia Re-Vita</li><li>Apas Vital</li><li>Pierre Lang Couture</li><li>Pierre Lang</li><li>Coffee Club</li><li>tex4net</li><li>Nature-Vita</li><li>Animal Deluxe*****</li><li>USA Re-Vita<br /> </li></ol>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-76218041593097824372010-10-28T01:04:00.000-07:002010-10-28T01:08:40.067-07:00Ο κ.Spikker και το όραμα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJhJDIHtrf7qUvZcbFG0es4FWKxQIW954io0xTZle4vAUgj4snecOsVasNyN7cmh1EQ7_S2T_c3LPU2iz6PDCRCZJMNZVCXEo025orNn7i3iehohftXjf7196N_aZOOCBab532kHhAgwc/s1600/img_spikker_26.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 150px; height: 204px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJhJDIHtrf7qUvZcbFG0es4FWKxQIW954io0xTZle4vAUgj4snecOsVasNyN7cmh1EQ7_S2T_c3LPU2iz6PDCRCZJMNZVCXEo025orNn7i3iehohftXjf7196N_aZOOCBab532kHhAgwc/s320/img_spikker_26.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5533005083018272434" border="0" /></a>Μετά από κάποια χρόνια επικοδομητικής ανάπαυλας, παρατήρησα ότι η αγορά μας, η αγορά της κατευθυνόμενης πώλησης και δικτυακού marketing δεν παρακολούθησε τις ραγδαίες εξελίξεις της εποχής μας.<br /><br />Το internet, οι κοινωνικές αλλαγές, η ανάδειξη της ατομικότητας και της εξωτερίκευσης ως μέσο παραγματοποίησης προσωπικών & επαγγελματικών στόχων δεν αξιοποιήθηκαν όσο θα έπρεπε.<br /><br />Τώρα αρχίζει μια νέα εποχή. Επιστρέφω και προσφέρω μια καινοτόμο επιλογή που μπορεί να δώσει στην αγορά μας την αυθεντική δύναμη και δυναμική της. Το δικτυακό marketing δεν θα είναι πλέον ουραγός αλλά θα οδηγεί τις εξελίξεις, θα αποκτήσει ηγετική θέση και θα δίνει τον ρυθμό και τις κατευθύνσεις που θα ακολουθήσει η ευρύτερη αγορά τα επόμενα χρόνια.<br /><br />Οι Συνεργάτες της εταιρίας μας θα ανακτήσουν την πίστη, την περηφάνεια και την πεποίθηση να πουν στους πελάτες τους : « Ναι, αυτό το προσφέρουμε μόνο εμείς» !<br /><br />Επανέρχομαι με μια νέα δομή και πολλές καινοτομίες για να δημιουργήσω έναν νέο κόσμο στον κλάδο μας και να αναζωογονήσω την αγορά.<br /><br /><br /><br />Περισσότερες επιλογές, περισσότερη ατομικότητα, περισσότερα μπόνους.<br /><br />Με τα μέσα της Network World Alliance μπορείτε να πετύχετε τους στόχους σας και να πραγματοποιήσετε τα όνειρα σας. Οι δυνατές ομάδες βάζουν στόχους, τους πετυχαίνουν και αποκτούν χρήματα, ταξίδια, αυτοκίνητα, σκάφη αναψυχής και σπίτια.<br /><br />Η Network World Alliance, εν συντομία NWA, σάς δίνει τις δυνατότητες και τα εργαλεία. Χρειάζεται μόνο να δραστηριοποιηθείτε.<br /><br />Η επιχείρησή μας προσφέρει ισχύ και αυτοπεποίθηση. Οι εταιρείες μας προσφέρουν καινοτομικά προϊόντα για την καθημερινή ζωή των πελατών μας σε κορυφαία ποιότητα. Ένας συνεχώς αναπτυσσόμενος όμιλος επιχειρήσεων με αναγνωρισμένες αλλά και με νέες επιχειρήσεις εμπορίας και παραγωγής που δημιουργούν την συνταγή της επιτυχίας για την κορυφή της αγοράς.<br /><br />Η ελεύθερη επιχειρηματικότητα είχε αδρανοποιηθεί, τώρα ξεκινά για όλους μας μια νέα εποχή επιχειρηματικότητας.<br /><br />Να είστε μαζί μας όταν θα γράφουμε ιστορία. Αναζητήστε τους συνεργάτες σας στην NWA. Σίγουρα θα βρείτε θέματα και προϊόντα που σας ταιριάζουν. Απολαύστε τη νέα πλούσια γκάμα προιόντων και υπηρεσιών, και τις απεριόριστες δυνατότητες επιλογών.<br /><br />Καλή επιτυχία στην NWA.<br /><br />Με τιμή,<br />Helmut Spikker<br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEii_WqtIfNu6wz9poZN5DrYM5GUco8BqxYGRn_XtBlxq4FFB5q2on0eoik3ft39sXcRdDNseByleMx__TIZfGLkSl4-kVSJ6nQe0e0YbBUN9VeAzkZfqS9ymE58OkytMclWuZT2Rul57fo/s1600/hsp_sign_nwa_22.png"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 76px; height: 80px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEii_WqtIfNu6wz9poZN5DrYM5GUco8BqxYGRn_XtBlxq4FFB5q2on0eoik3ft39sXcRdDNseByleMx__TIZfGLkSl4-kVSJ6nQe0e0YbBUN9VeAzkZfqS9ymE58OkytMclWuZT2Rul57fo/s320/hsp_sign_nwa_22.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5533005586034410690" border="0" /></a>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-60416851923132256492010-10-23T10:12:00.000-07:002010-10-23T10:29:04.833-07:00Σκέψη (66) - ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΙ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBJMRbMTXtMbkvDacd8R1FE5jrqLk60v8V_M-ic1akzqDUo6RDRL76vZZ51dCBc42fUdJIOZohdoeL5ZBva2ETXdESzotp_Lq-rBRFoafonuFxEKhcrLm0fX2tmokXHW_-CUl95JPmsMA/s1600/drowning-man.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 142px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBJMRbMTXtMbkvDacd8R1FE5jrqLk60v8V_M-ic1akzqDUo6RDRL76vZZ51dCBc42fUdJIOZohdoeL5ZBva2ETXdESzotp_Lq-rBRFoafonuFxEKhcrLm0fX2tmokXHW_-CUl95JPmsMA/s320/drowning-man.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5531291083514116834" border="0" /></a><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(204, 204, 204); line-height: 20px;font-family:'Trebuchet MS';font-size:78%;" ><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(102, 102, 102);"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">photo:</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(51, 51, 255);"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">flick</span></span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0);"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">r</span></span></span></span></span></span> <span style="font-style: italic;font-size:78%;" ><span style="color: rgb(102, 102, 102);">&</span> <span style="color: rgb(51, 102, 255);">G</span><span style="color: rgb(255, 0, 0);">o</span><span style="color: rgb(255, 204, 0);">o</span><span style="color: rgb(51, 102, 255);">g</span><span style="color: rgb(0, 153, 0);">l</span><span style="color: rgb(255, 0, 0);">e</span></span><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">...όταν νιώθω την ευθύνη να υπάρχει μέσα μου και το βάρος της να μου ραγίζει όση δύναμη έχω εκείνη τη στιγμή και όταν κάτι από το νου, φιλτράρει και μεταμορφώνει και δίνει μια ψεύτικη μορφή σε όλο αυτό, τότε εκφυλίζομαι και αυτοκαταστρέφομαι χωρίς να το γνωρίζω.</span><br /><br />...όταν βλέπω προς τα έξω το βάρος των ευθυνών που ζουν μέσα μου αλλά αναζητώ ως κάτι και ως υπεύθυνο ευθυνών αυτό το ακαθόριστο κάτι έξω μου, αηδιάζω και μόλις αηδιάσω συνειδητοποιώ πόσο ανεύθυνος και τεμπέλης ψυχολογικά είμαι.<br /><br />...μα όλα αυτά δε φτάνουν για τη λύση! Γιατί και η λύση παραμένει ακαθόριστη ακόμα.<br /><br />...όταν δεν πιστεύω το απίστευτο μένω στείρος, ακαθόριστος και ένας επαναλαμβανώμενος ηλίθιος που παίζει ένα άχαρο ρόλο που οι άλλοι ή οι περισσότεροι χειροκροτούν και υποστηρίζουν, το γιατί είναι παρόμοιο αλλά δικό τους θέμα.<br /><br />...στέκομαι στο ίδιο σημείο σημειωτόν, κοπιάζω και δεν κάνω τίποτα γιατί κοιτώ από την τρύπα που μου καθορίζει ο φόβος μου και βλέπω ακριβώς αυτά που θέλει ο φόβος μου και αυτό το εξακριβώνω με το αποτέλεσμα που είναι ίδιο και επαναλαμβανώμενο.<br /><br />...κι όμως ξανά και ξανά έως εξαντλήσεως κι όμως και πάλι ξανά το ίδιο, φυλακισμένος, κολλημένος.<br /><br />...και συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο είναι να πεθάνω στον εαυτό μου, να σκοτώσω όλα εκείνα που με φυλακίζουν, τα παράφορα ψυχολογικά εγώ που στηρίζουν την ψευδαίσθηση και την παραφροσύνη και που προβάλλονται στην οθόνη του νου ως πολυαγαπημένη μαμά που δεν πρέπει ποτέ να τολμήσω να εγκαταλείψω ή να αμφισβητήσω και φυσικά αυτό συνεχίζω να κάνω και καταλλήγω να επαναλαμβάνω τον κύκλο.<br /><br />...ίσως να αρχίζω πλέον σιγά σιγά και μετά από τόσα χρόνια ψυχολογικής ηλιθιότητας να καταλαβαίνω έστω νοητικά πως ακριβώς η νοητική διαδικασία δεν είναι όλο αυτό το υπεραπλουστευμένο ένα που κατασκεύασε ο ίδιος ο νους δήθεν για να κατανοήσω και κυρίως πως δεν βρίσκω τη λύση μέσα από το νου αλλά μόνο και αθεράπευτα επαναλαμβανώμενα την επανάληψη του φαύλου κύκλου που οδηγεί σε κάθε είδους αρρώστια, γιατί φυσικά πάλι στον ίδιο το νου φαίνεται φυσικά απίστευτο, γιατί αυτή ακριβώς είναι η φύση του.<br /><br />...ο νους είναι ένας λαβύρινθος και χάνομαι στους διαδρόμους του αναζητώντας κάτι που δεν θα βρω ποτέ εκεί και όλο αυτό δημιουργεί πόνο και δυστυχία.<br /><br /><br />...άκουσα πως υπάρχει ένα σημείο που δεν υπάρχει δυστυχία, δεν υπάρχει πόνος με το βαθύτερο νόημα των λέξεων και όχι την επιφανειακή απληστία. Αυτό το σημείο το έψαξα θεωρητικά, νοητικά και έμαθα πως υπάρχει σε όλους και πως έχει μεταδωθεί από κάθε πρώτη γέννηση και εμφάνιση του ανθρώπου στη γη. Το εξέτασα νοητικά και έμαθα όσα περισσότερα στοιχεία μπορούσα γι'αυτό και πραγματικά ρούφηξα κάθε λέξη, κάθε στοιχείο και κάθε συμβολισμό. Όμως μια στιγμιαία χαρά και ικανοποίηση προήλθε γιατί ακριβώς μέσα από το νου δεν θα μπορούσα ποτέ να ανακαλύψω αυτό το σημείο, το ένα και μοναδικό, το κάτι σαν συμπυκνωμένο και πολύ μικρό στο μάτι του νου αλλά στην αλήθεια απέραντα άπειρο κι όμως εγώ να συνεχίζω να στηρίζομαι στο μάτι του νου ξερνώντας αμέτρητες στρατιές από λεγεώνες των λεγεωνάριων δικαιολογίες να μη σηκώσω το κεφάλι μου από τη βρωμερή λάσπη του μυαλού μου, τη προσωπική φυλακή μου.<br /><br />...αυτό το μάτι του νου είναι που με κάνει να πιστεύω πως δεν δραπέτευσα ποτέ, άραγε τόσο απόλυτα, από τους λαβυρίνθους του νου και δεν βρέθηκα ποτέ σε εκείνο το σημείο που όλα ενώνονται, ότι μπορεί να φανταστεί δημιουργικά το πνεύμα μου.<br /><br />...και εκεί επικεντρώνεται η προσοχή μου, ακριβώς ότι μου έχει μείνει είναι η προσοχή μου, για να πολεμήσω τόσο σκληρά την παραπλάνη και κυρίως το ότι αγνοώ πως αγνοώ, το ότι αγνοώ πως δεν ξέρω τίποτα, συνεχίζοντας να βλέπω το τρίτο και τέταρτο σκαλοπάτι ή απλά το δεύτερο, όπως ατενίζω από τον κάμπο την κορφή του βουνού που θέλω να ανέβω αλλά φαίνεται τόσο μακρινή και φαίνεται αδύνατον να ανέβω εφόσον πάλι αναλαμβάνει ο νους με τις πλάνες του και εγώ συνεχίζω να ακολουθώ την πορεία των φαύλων κύκλων του.<br /><br />...πόσο άρρωστο να μην μπορείς έστω και με λέξεις να προχωρήσεις ένα βήμα παραπέρα και να περιγράφεις τα ίδια και τα ίδια διανοητικά σκουπίδια, θάνατος στις ψευδαισθήσεις που δεν έχουν καμία σχέση με την δημιουργική φαντασία.<br /><br />...ανεκτικός και δεκτικός πρέπει να είμαι αλλιώς δεν πρόκειται ποτέ να εξοντώσω τον δεσμοφύλακα που έχω δημιουργήσει ο ίδιος μέσω του νου μου για να με κρατά φυλακισμένο.<br /><br />...ποιο είναι εκείνο το σημείο ρωτάει ο νους μου και τρλένομαι γιατί δεν πέρνω απάντηση, γιατί δεν είναι από το νου και δεν θα έρθει ποτέ από το νου η απάντηση, η άμεση εμπειρία. Ακριβώς αυτό είναι το σημείο, η απόλυτη και άμεση εμπειρία, το ακριβές τώρα.<br /><br />...και είναι ολόκληρη επιστήμη και για φαντάσου την αγνοώ πλήρως, ευτυχώς λέω που τώρα κάθομαι και την επεξεργάζομαι έστω νοητικά γιατί μόνο αυτό έχω προς το παρόν και λένε πως ξεκινάς από εκεί ακριβώς που βρίσκεσαι και με αυτό ακριβώς που έχεις.<br /><br />...μα πάλι τα ίδια και τα ίδια λέω με διαφορετικά ονόματα και ταμπέλες, με διαφορετικά χρώματα και ήχους μα τίποτα δεν αλλάζει, ίσως μόνο που αρχίζω να εισχωρώ σε πιο μεγάλα διανοητικά βάθη, όχι λαβυρίνθους αλλά γνωρίζοντας τον εαυτό μου στα διάφορα διανοητικά επίπεδα.<br /><br />...Κύριε εν κρυπτώ<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAWb2YM9W-j54-bhzCiZeSSIs8hqbSp3xNbUyjwSXKjjEARwJ2f05DHusudkU5nB1qMCus3I0W-wrCSE6BfjLxMd33g8-yfyc2mZx9Za4CH3YWFI7J5OXlTuUGWhfO3wfd3HBFOtcuzU0/s1600/felicity-04-goog.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 282px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAWb2YM9W-j54-bhzCiZeSSIs8hqbSp3xNbUyjwSXKjjEARwJ2f05DHusudkU5nB1qMCus3I0W-wrCSE6BfjLxMd33g8-yfyc2mZx9Za4CH3YWFI7J5OXlTuUGWhfO3wfd3HBFOtcuzU0/s320/felicity-04-goog.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5531291273760990962" border="0" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Με αγάπη πολύπλοκα απλός<br /><a class="a2a_dd" href="http://www.addtoany.com/share_save?linkname=%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%20%CE%91%CF%80%CE%BB%CF%8C%CF%82&linkurl=http%3A%2F%2Fpoliplokaaplos.blogspot.com%2F"><img alt="Share/Save/Bookmark" src="http://static.addtoany.com/buttons/share_save_171_16.png" border="0" height="16" width="171" /></a><script type="text/javascript">a2a_linkname="Πολύπλοκα Απλός";a2a_linkurl="http://poliplokaaplos.blogspot.com/";</script><script src="http://static.addtoany.com/menu/page.js" type="text/javascript"></script>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-19261459817019577152010-07-15T06:47:00.000-07:002010-07-16T06:57:13.321-07:00Η ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΝΑΕΙ, Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7_WwpIwjIqqy5Iu-ui3C38XuDmtev3JHAr8VSWX1tip6wlHYf4TReVUfWewp4KA059udi_qSTKzQABS06FXO45TzbWBDflRmopB28TSnWIQFv7IJQ-VStIsO8zW2r5TQr8VOozf86Ww8/s1600/aetossss.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 246px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7_WwpIwjIqqy5Iu-ui3C38XuDmtev3JHAr8VSWX1tip6wlHYf4TReVUfWewp4KA059udi_qSTKzQABS06FXO45TzbWBDflRmopB28TSnWIQFv7IJQ-VStIsO8zW2r5TQr8VOozf86Ww8/s320/aetossss.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5494502391128957490" border="0" /></a><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibDbB9CB8Nnlpp0j4m6frWw3dsIcJEbmeBmCTMxIiSBtnBtB49aw5k6MwmXUSMkbP8CbdxII_oltdgm1Uz7hP5EoavhyoYFgAGe7Rky2nL2dFt48LF7qxl6-8L-I1ATVrX6u7XWfNMUbo/s1600/aetossss.jpg"><span style="font-style: italic;font-size:78%;" >photo:google/images</span></a><br /><br />Η σοφία των αετών...<br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic; color: rgb(255, 102, 0);">"Τα πράγματα δεν αλλάζουν...εμείς αλλάζουμε". - Henry David Thoreau</span><br /><br />Σε όλη την ανθρωπότητα και σε πολλούς πολιτισμούς ο αετός είναι το σύμβολο της δύναμης, της τέλειας όρασης και της αντοχής.<br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic; color: rgb(255, 102, 0);">"Τίποτα δεν είναι μόνιμο εκτός της αλλαγής". - Ηράκλειτος</span><br /><br />Οι αετοί από παλιά έχουν συνδεθεί με τις υψηλές αναζητήσεις. Οι αετοί είναι άρχοντες των ουρανών.<br />Το γιατρικό των αετών είναι η δύναμη του υψηλού πνεύματος. Είναι το πνεύμα της επιμονής, της γενναιότητας και της πνευματικής αναγέννησης. Ο αετός μας διδάσκει πως έχουμε την ικανότητα να πετάξουμε σε μεγάλα ύψη, αφού όμως πρώτα βρούμε το κουράγιο να το κάνουμε.<br /><br />Υπάρχει ένας παλιός λαϊκός μύθος για τον Φαλακρό Αετό που "ανασταίνεται" στη μεγάλη διάρκεια της ζωής του (ζει 70 χρόνια!).<br />Η ιστορία λέει πως όταν φτάσει στη μέση ηλικία ο Αετός έχει δύο επιλογές: Είτε να αποδεχτεί έναν βέβαιο θάνατο ή να αντιμετωπίσει την επίπονη διαδικασία της αναγέννησης.<br />Τα νύχια του έχουν μακρύνει τόσο πολύ που του είναι δύσκολο να αρπάξει τη λεία του. Το μακρύ του ράμφος έχει γίνει κυρτό κιαι δυσκολεύεται να φάει. Υποφέρει απ'το βάρος που έχουν τα παλιά φτερά του...Το πέταγμα του που κάποτε ήταν γεμάτο χάρη και ομορφιά, τώρα έχει γίνει άχαρο και αδέξιο.<br />Αν ο Αετός αποφασίσει να ζήσει...πρέπει να βρει τη δύναμη να πετάξει ως τη κορυφή ενός βουνού για να χτίσει μια φωλιά, θα είναι το καταφύγιο του για τις δοκιμασίες που θα έρθουν.<br />Η επόμενη πρόκληση του αετού είναι να σπάσει σ'ένα βράχο το ράμφος του, για να μπορέσει να μεγαλώσει στη θέση του ένα καινούριο. Μόλις το ράμφος του ξαναμεγαλώσει, η επόμενη δουλειά του αετού είναι η αγωνιώδης διαδικασία να σκίσει τα παλιά του νύχια που τον δυσκολεύουν να κυνηγήσει.<br />Τέλος, ο αετός πρέπει να μαδήσει τα παλιά, λιγδιασμένα φτερά του, που εμπόδιζαν το πέταγμα του.<br />Αυτό που ακολουθεί είναι μια περίοδος αδράνειας και γαλήνης, καθώς ο αετός μεταμορφώνεται.<br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic; color: rgb(255, 102, 0);">"Το σύμπαν είναι αλλαγή. Η ζωή μας είναι αυτή που δημιουργούν οι σκέψεις μας." - Marcus Aurelius Antoninus</span><br /><br />Μετά απ'αυτή τη περίοδο ανανέωσης και αναγέννησης, ο αετός θα πετάξει ακόμα μία φορά...μπορεί να ανέβει ψηλά ακόμα μία φορά. Έτοιμος να ζήσει και να αντιμετωπίσει το δεύτερο μέρος της ύπαρξης του.<br />Οι ιστορίες για τους αετούς μοιάζουν πολύ με τις ιστορίες για τους ανθρώπους. Και οι δυό έχουν να πάρουν σκληρές αποφάσεις στη διάρκεια της ζωής τους.<br />Πολλές φορές στη ζωή μας πρέπει κι εμείς να αντιμετωπίσουμε σκληρές αποφάσεις, οι οποίες θα μας οδηγήσουν αναγκαστικά στη διαδικασία της αναγέννησης. Το να αποδεχτούμε τις προκλήσεις και τις αλλαγές, ποτέ δεν είναι εύκολη υπόθεση.<br />Η μετάβαση από τη μία κατάσταση στην άλλη σπάνια γίνεται χωρίς κόπο, κάποιες φορές είναι πολύ επώδυνη.<br />Αλλά χωρίς αυτήν την αλλαγή,<br />δεν θα μπορούσαμε να αναπτυχθούμε και να γίνουμε αυτό που είμαστε γραφτό.<br />"Η ελευθερία είναι μια κατάσταση του μυαλού μας που έχει κατακτηθεί."<br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic; color: rgb(255, 102, 0);">"Ήρθε η στιγμή που το ρίσκο που έπαιρνε για να παραμένει κλειστό μέσα στο μπουμπούκι ήταν πολύ πιο επώδυνο, από το ρίσκο που έπρεπε να πάρει για να'νθήσει." - Anais Nin</span><br /><br />Με πολύ αγάπη,<br />ensticto ή Πολύπλοκα Απλός<br /><a class="a2a_dd" href="http://www.addtoany.com/share_save?linkname=%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%20%CE%91%CF%80%CE%BB%CF%8C%CF%82&linkurl=http%3A%2F%2Fpoliplokaaplos.blogspot.com%2F"><img alt="Share/Save/Bookmark" src="http://static.addtoany.com/buttons/share_save_171_16.png" border="0" height="16" width="171" /></a><script type="text/javascript">a2a_linkname="Πολύπλοκα Απλός";a2a_linkurl="http://poliplokaaplos.blogspot.com/";</script><script src="http://static.addtoany.com/menu/page.js" type="text/javascript"></script>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-50628608822391873542009-10-12T12:24:00.000-07:002009-10-12T12:28:13.271-07:00Σκέψη (65) - ΕΝΣΤΙΚΤΟΥ ΟΔΟΙ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8d2sjTyEIf4imFQB8wQ7pxPzetvHR_-lMCu2b-R4Mviai7IbpHttyoJmmOi2WOlILZbqB6ZmEjH5iFODK0YMSCms1UV5kentvpIQrL8UnwehlASiXEKpeONUrjw1UmEFfkIj9ASTlktY/s1600-h/enstictolight.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8d2sjTyEIf4imFQB8wQ7pxPzetvHR_-lMCu2b-R4Mviai7IbpHttyoJmmOi2WOlILZbqB6ZmEjH5iFODK0YMSCms1UV5kentvpIQrL8UnwehlASiXEKpeONUrjw1UmEFfkIj9ASTlktY/s320/enstictolight.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5391797066390987474" border="0"></a><font class="Apple-style-span" style="color: rgb(204, 204, 204); line-height: 20px;" face="'Trebuchet MS'" size="1"><font class="Apple-style-span" style="color: rgb(102, 102, 102);"><font class="Apple-style-span"><font class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">photo:</font></font></font><font class="Apple-style-span" style="color: rgb(51, 51, 255);"><font class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><font class="Apple-style-span" face="arial"><font class="Apple-style-span"><font class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">flick</font></font></font></font></font><font class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0);"><font class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><font class="Apple-style-span" face="arial"><font class="Apple-style-span"><font class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">r</font></font></font></font></font></font><br /><font style="color: rgb(255, 102, 0);">Είμαστε όλοι τόσο μόνοι...με τον εαυτό μας.</font> <font style="color: rgb(255, 102, 0);">Ο καθένας μας ξεχωριστά και με τον ίδιο τρόπο, όπως θέλεις πες τον.</font> <font style="color: rgb(255, 102, 0);">Ένας δρόμος υπάρχει και λέγεται "η αλήθεια", όταν δεν ξέρεις πλέον τι να σκεφτείς, εκεί θα καταλλήξεις, αυτή θα σε οδηγήσει, με αυτή θα γίνει η επανάσταση σου, η απελευθέρωση σου.</font> <font style="color: rgb(255, 102, 0);">Εϊτε γυναίκα είτε άντρας το ίδιο ισχύει και για τους δύο.</font><br /><br />Κάποτε θα βρεθείς σε αδιέξοδο, κανένας δεν γεννήθηκε με έτοιμο τον δρόμο του, ακόμα και σε αυτούς που τον ετοίμασαν επιμελώς τα κατέστρεψαν όλα μόνοι τους γα να τα χτίσουν από την αρχή, αυτός είναι ο δρόμος.<br />Ο καθένας μόνος του.<br />Και τότε αρχίζει η πραγματική ζωή, τότε ζεις.<br />Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή ως το μεδούλι.<br />Τότε ερωτεύεσαι και ολοκληρώνεσαι, τότε κατακτάς την απλότητα της πολυπλοκότητας.<br />Τότε ανεβαίνεις ένα ένα τα σκαλοπάτια της πνευματικής ιεραρχίας, πριν σου φαίνονται ως και γελοία τα θεωρητικά αυτά λόγια.<br /><br />Ένα ένα λοιπόν τα σκαλοπάτια σου.<br />Όταν κλαις, θυμώνεις ή ότι συναίσθημα τέλος πάντων βάζεις ως δικαιολογία μπροστά σου για να αποφύγεις το βόλεμα της άγνοιας σου, ετοιμάζεις μια νέα παγίδα πρόκληση ο ίδιος για τον εαυτό σου.<br />Βάλε μία μία τις παγίδες μπροστά σου όταν έχεις προχωρήσει και το λιγότερο που θα κάνεις είναι να γελάς και μόλις φτάσεις να κλαίς.<br /><br />Παίζεις λοιπόν το θέατρο σου και κάθε φορά φοράς επιμελώς την καλοδιατηρημένη στολή σου, φρεσκοπλύνεσαι πρωί πρωί για να βγεις από το σπίτι σου και να παίξεις το ρόλο σου. Και στο γλυκό τελείωμα της μέρας, στο ηλιοβασίλεμα, όσο μεγαλώνεις ακούς μια φωνή μέσα σου που σε κάνει να νιώθεις παράξενα και απλά σε ξεφωνίζει. Σε προλογίζει, "αγαπητοί θεατές! Καλώς ήρθατε στο έργο μας, ο διχασμένος εαυτός μου είναι ο ηθοποιός, χειροκροτείστε!" και κάθε μέρα θα συνεχίζεται η παράσταση και η φωνή αυτή θα γίνεται εντονότερη. Ώσπου να συντονιστείς πλήρως μαζί της και μαζί της να ξεφωνίζεις και εσύ τον εαυτό σου τον θεατρίνο, ώσπου να φτάσεις στο σημείο να ανρωτιέσαι, "μα τι είμαι? Διχασμένη προσωπικότητα? Πόσες φωνές έχω μέσα μου?", μία να λες! Μία έχεις! Αλλά όσο ωριμάζεις και συνειδητοποιείς τόσο θα φτάνεις στο τέρμα της συνειδητοποίησης σου, στο πως το ένα γίνεται πολλά.<br />Εϊναι η αλυσίδα με τους κρίκους.<br /><br />Θεατές είμαστε όλοι εμείς γύρω σου και ότι μας πεις κάνουμε. Αν παίξεις καλά το ρόλο σου θα σε χειροκροτήσουμε! Αν όχι, θα σε αγκαλιάσουμε σαν το μικρό και ανίδεο αδερφάκι μας! Μέχρι να μάθεις να γίνεις πιο δυνατός/ή γιατί στο σκοτάδι όλοι θα περπατήσουμε και όπως σου είπα "το σκοτάδι δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει τίποτα!!!", σκέψου το καλά αυτό! Δώσε φως και δες τι απλώνεται μπροστά σου, ο κόσμος σου, εσύ και είσαι τόσο ΜΕΓΑΛΟΣ/Η.<br /><br />Τι λες για όλα αυτά?<br /><br />Με πολύ αγάπη,<br />ensticto ή Πολύπλοκα Απλός<br /><a class="a2a_dd" href="http://www.addtoany.com/share_save?linkname=%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%20%CE%91%CF%80%CE%BB%CF%8C%CF%82&linkurl=http%3A%2F%2Fpoliplokaaplos.blogspot.com%2F"><img border="0" width="171" alt="Share/Save/Bookmark" src="http://static.addtoany.com/buttons/share_save_171_16.png" height="16" /></a><script type="text/javascript">a2a_linkname="Πολύπλοκα Απλός";a2a_linkurl="http://poliplokaaplos.blogspot.com/";</script><script src="http://static.addtoany.com/menu/page.js" type="text/javascript"></script>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-4428541655046857992009-09-24T08:22:00.001-07:002009-10-12T12:27:59.262-07:00Σκέψη (64) - ΤΟ ΠΥΘΑΡΙ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2kg6v868gr2-SixMT8YBGvGZeXX3T3rIc4X8b_FMn3wi3XtKRrmOIC-m6YdllOrScT6vXykWZO7kbnNLzHkFf_agAqTDXQaxdWBPiV7tSdPKINsx0SUzwxpNptwNNMNPFlYnrkq_3Iao/s1600-h/p-32-800.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2kg6v868gr2-SixMT8YBGvGZeXX3T3rIc4X8b_FMn3wi3XtKRrmOIC-m6YdllOrScT6vXykWZO7kbnNLzHkFf_agAqTDXQaxdWBPiV7tSdPKINsx0SUzwxpNptwNNMNPFlYnrkq_3Iao/s320/p-32-800.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5385055040619120370" border="0" /></a><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(204, 204, 204); line-height: 20px; font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 78%;"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(102, 102, 102);"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">photo:</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(51, 51, 255);"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">flick</span></span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0);"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">r</span></span></span></span></span></span><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Στο καπάκι του πλέον, εφόσον έχω αναγνωρίσει και παραδεχτεί πως υπάρχει πλέον καπάκι και σφραγίζει το πυθάρι, πάνω του έχουν συσσωρευτεί διάφορα υλικά. Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς υλικά είναι, το μόνο που ξέρω είναι πως κατάλαβα πως υπάρχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα όταν αυτά τα υλικά πέρνουν φωτιά! Μια δυνατή και ακαταμάχητη φλόγα που δεν μπορώ να σβήσω, παρά μόνη της καταλαγιάζει, αδυναμεί και σβήνει. Δεν έχω τον έλεγχο της.</span><br />Μου τρώει τόσο πολύ χρόνο κάθε φορά να σβήσω αυτή τη φλόγα, μια έντονη φλόγα παρά ολόκληρη φωτιά είναι, που νιώθω πως χάνω τόσα άλλα διαφορετικά και πολλά γεγονότα, όχι σαν να μην τα ζω αλλά κυριολεκτικά δεν τα ζω. Έχω μπει λοιπόν σε μεγάλη περιέργεια κι αγωνία να σταματήσει αυτή η φλόγα να μου τρώει όλο το χρόνο και τη προσοχή.<br />Κάθε φορά που σβήνει μια τέτοια έντονη φλόγα παρατήρησα πως χρειάζομαι τόσο πολύ χρόνο για να συνέλθω, να καθαρίσω τις στάχτες και τα κάρβουνα και να μετρήσω τις πληγές, που δεν προφτένω και έχει δημιουργηθεί το κατάλληλο περιβάλλον για να ξανά ανάψει νέα φλόγα, σχεδόν έμαθα τον χρόνο επανάληψης της.<br />Έτσι αποφάσισα να δραστηριοποιηθώ και να πιέσω τον εαυτό μου να εκμεταλλευτεί τον χρόνο αυτόν ανάμεσα στην τελευταία φλόγα και σε αυτή που θα ερχόταν στο μέλλον. Έπρεπε να ζορίσω τον εαυτό μου και να κάνω τις εργασίες πιο γρήγορα ώστε να μου μείνει περισσότερος χρόνος στη διάθεση μου για να ελέγξω τι ακριβώς καίγεται και γιατί επαναλαμβάνεται αυτή η κατάσταση, ήθελα να την αλλάξω.<br />Έτσι αποφάσισα να βουτήξω το χέρι μου μέσα στις στάχτες και τα αποκαϊδια και ας καιγόμουν, δεν φοβόμουν πλέον, σκέφτηκα πως μόνο έτσι θα ανακάλυπτα το μυστικό, βουτώντας μέσα στη σβηστή φλόγα, στην εστία το χέρι μου.<br />Περίμενα λίγο αλλά μόλις το έκανα κάηκα. Αυτή ήταν η αρνητική πλευρά. Η θετική ήταν πως χτυπώντας ελφρά το καπάκι κατάλαβα πως κάποιος χώρος υπήρχε από κάτω.<br />Η επόμενη μου σκέψη ταυτόχρονα και κίνηση ήταν να δω αν μπορούσα να ανοίξω αυτό το καπάκι ή τέλος πάντων αν υπήρχε τρόπος να δω τι ήταν μέσα σε αυτό το πυθάρι.<br />Θεώρησα καλά με προσεκτικές και υπομονετικές κινήσεις να καθαρίσω το καπάκι και αυτό αποδείχτηκε σοφή κίνηση αργότερα σε αντίθεση με τις γρήγορες και γεμάτο πανικό κινήσεις.<br />Αμέσως έλαμψε στο μυαλό μου μια συνειδητοποίηση: Ένιωσα αμέσως καλύτερα και μία φώτιση. Παρατήρησα πως με το να καθαρίσω τις στάχτες και τα κάρβουνα και ότι άλλα υλικά βρίσκονταν πάνω στο καπάκι δεν θα ξανά άναβε φλόγα, απλά γιατί δεν θα υπήρχε κάτι για να καεί. Συνειδητοποίησα λοιπόν πως η αυθόρμητη αρχικά σκέψη μου να βουτήξω το χέρι μου μέσα στη φλόγα δεν ήταν καθόλου κακή, γιατί πήρα μια φαινομενικά επικίνδυνη απόφαση που δεν ήξερα πως θα καταλλήξει αλλά αποδείχτηκε σωστή. Τόλμη λοιπόν χρειάζεται σκέφτηκα και αποφάσισα να το κρατήσω ως βασικό στοιχείο του χαρακτήρα μου.<br />Γλίτωσα από ένα βασανιστήριο κυριολεκτικά, τώρα έπρεπε να κάνω το επόμενο βήμα και σκέφτηκα πως θα χρειαζόμουν ξανά την τόλμη, γιατί δεν ήξερα πάλι πως να συνεχίσω, δεν ήερα τι να κάνω. Είχα μάθει όμως δύο βασικά στοιχεία, να τολμώ και να κερδίζω. Ήταν αδικία να καίγομαι τουλάχιστον χωρίς να ξέρω για ποιον λόγο, δεν είχα ακόμα εξακριβώσει ακριβώς τον λόγο που καιγόμουν αλλά είχα κάνει ένα σημαντικό βήμα, να την σβήσω και μετά να την μελετήσω.<br />Περιεργάστηκα το καπάκι και ανακάλυψα μια ένωση, μια σχισμή και από εκεί θα δοκίμαζα χωρίς πολλές σκέψεις να βγάλω αυτό το καπάκι και να δω τι υπάρχει μέσα. Καθώς όμως περιεργαζόμουν το καπάκι και ψιλάφιζα με τα δάχτυλα μου κατάλαβα πως δεν μπορούσα με τα χέρια μου να το ανοίξω, χρειαζόμουν κάποιο εργαλείο και δεν είχα τίποτα, το μόνο μου εργαλείο ήταν το μυαλό μου. Προσπέρασα την απελπισία μου και προτίμησα να συλλογιστώ για κάποιες στιγμές.<br />Όσο περνούσε η ώρα και εγώ βυθιζόμουν στις σκέψεις μου προσπαθώντας να βρω τρόπους ή τρόπο να ανοίξω το καπάκι χωρίς κανένα εργαλείο ξαφνικά μου ήρθε η ιδέα της "πνευματικής νίκης". Ήμουν αντιμέτωπος δηαδλή με μια κατάσταση που στη ουσία με είχε νικήσει, είχα νικηθεί και έπρεπε να το παραδεχτώ. Δεν είχα κανένα εργαλείο στα χέρια μου και ήταν αδύνατον να το ανοίξω, ήταν καλά σφραγισμένο και από ότι φάνηκε για πολύ μεγάλο διάστημα. Είχα μόνο το μυαλό μου. Πολλές σκέψεις έτρεχαν στο μυαλό μου όμως τίποτα, ώσπου μου ηρθε η ιδέα της "πάλης" με το πρόβλημα. Έπρεπε να νικήσω το πρόβλημα αλλά πως θα το πετύχαινα? Σκέφτηκα αρκετή ώρα ώσπου κατάλαβα πως θα έβρισκα λύση, σύντομα, θα άνοιγα το καπάκι μόνο και μόνο από τις πολλές και διάφορες νικηφόρες πεποιθήσεις μου. Δεν ήταν καθόλου αλαζονικές ή επιπόλαιες, ήταν καθαρή και αγνή δύναμη που είχα κρυμένη και αχρησιμοποίητη μέσα μου και αποφάσιζα πως είχε έρθει η ώρα για να χρησιμοποιήσω. Πάλεψα ίσος με ίσο το πρόβλημα νοητικά, ήμουν ανώτερος από την ύλη γιατί είχα εξελίξιμο πνεύμα που γυμναζόταν και αποκτούσε περισσότερες δυνάμεις, σοφία και σεβασμό. Νίκησα το "καπάκι" με το μυαλό, με τις σκέψεις, ήξερα πως θα το άνοιγα αλλά δεν το είχα καταφέρει ακόμα.<br />Άρχιζα να ψιλαφίζω πάλι την ένωση και προσπάθησα να σηκώσω το καπάι αλλά δεν σηκωνόταν, ήταν γερά σφραγισμένο. Δεν απελπίστηκα και συνέχισα, προηγουμένως το είχα νικήσει νοητικά, τώρα έπρεπε να νικήσω και στη πράξη, συνέχισα λοιπόν γύρω γύρω να ψιλαφίζω, συγκεντρονώμουν και τραβούσα με όλη μου τη δύναμη προς τα πάνω. Γύρισα γύρω γύρω το καπάκι τραβώντας με μεγάλη δύναμη. Από την αποπνικτική μυρουδιά κατάλαβα πως είχα καταφέρει να ανοίξω το καπάκι και δεν ήταν όσο τελικά φανταζόμουν δύσκολο και ερμητικά σφραγισμένο.<br />Αμέσως κατάταβα το νέο μου μάθημα, πως οι ίδιες μου οι ιδέες μου εγκλώβιζαν τις ίδιες μου τις δυνάμεις και εν συνεχεία τις εξωτερικές πράξεις προς ώφελος μου. Θεώρησα ανθρώπινο να αγανακτήσω λίγο με τον εαυτό μου και από την μη εξυπνάδα μου, έπρεπε να γίνω επιτέλους εξυπνότερος, έπρεπε να σκέφτομαι έξυπνα γιατί διαφορετικά δεν θα έφτανα στο σημείο να δω τι είναι αυτό το πυθάρι και τι κρύβει μέσα του.<br />Το επέβαλα στον εαυτό μου και απαίτησα οι κινήσεις μου πλέον να είναι έξυπνες, το θεώρησα πλέον δεδομένο υπενθυμίζοντας το για αρκετές μέρες ακόμα για να το συνηθίσω.<br />Συγκεντρώθηκα σε αυτό που έκανα και σταμάτησα τις πολλές σκέψεις ταυτόχρονα. Μία μία κάθε φορά οι κινήσεις μου σε μία ενέργεια κάθε φορά αλλά με πολύπλοκη διεργασία βάση των εμπειριών και τη φώτιση που έπερνα κάθε φορά.<br />Γρήγορα με τα χέρια μου και με οξεία συγκεντρωμένη τη σκέψη μου επαλήθευσα το σχήμα του πυθαριού, στον πάτο μάλιστα ένιωσα πως ήταν θερμότερο. Έβαλα προσεκτικά το χέρι μου μέσα στο πυθάρι και με μεγάλη προσοχή έβγαζα ένα ένα τα αντικείμενα που βρίσκοντα σε αυτό. Όσο σήκωνα κάθε αντικείμενο και εμφανιζόταν κάποιο άλλο από κάτω τόσο περισσότερο γινόταν έντονη η μυρουδιά και κατάλαβα πως ήταν "ζωντανοί οργανισμοί" και σάπιζαν με τον καιρό. Επίσης παρατήρησα πως όσο πιο κοντά έφτανα στον πάτο του πυθαριού τόσο πιο πολύ μου έφερνε ανεξήγητη συγκίνηση. Προχωρούσα πολύ αργά γιατί δεν μπορούσα να κάνω και γρηγορότερα, πάρα πολλές σκέψεις και εικόνες σαν νυχτερίδες περνούσαν από το μυαλό μου και μια ανεξήγητη επιθυμία με έπιανε για να κλάψω.<br />Έτσι προχωρούσα αργά, κάθε αντικείμενο που έβγαζα έξω το άπλωνα στον ήλιο και εκείνο στέγνωνε από τη σαπίλα και σταματούσε η μυρωδιά. Αισθανόμουν πιο ανάλαφρος. Πιο απελευθερωμένος. Όσο πλησίαζα με δάκρυα στα μάτια και μεγάλη συγκίνηση ταυτόχρονα σαν τρελός συνομιλούσα με τις εικόνες και τους ανθρώπους που ξαφνικά εμφανίζονταν στο μυαλό μου. Αδικίες και λάθη μπορούσα να διακρίνω. Συγχωρούσα την αδικία και διόρθωνα τα λάθη και προχωρούσα, δεν μπορούσα να σταματήσω με τίποτα, η δίψα μου πλέον ήταν ακαταμάχητη για να φτάσω στον πάτο του πυθαριού και την πηγή αυτής της θερμότητας.<br />Δεν μπορούσα να κρατήσω τις κραυγές που μου έβγαιναν, είχαι μπει σχεδόν ολόκληρος μέσα στο πυθάρι και τα δάκρυα έτρεχαν ποταμός από τα μάτια μου, ήξερα πως είχα αγωνιστεί ήρεμα και σωστά, γαλήνια και με υπομονή στην ανακάλυψη να δω τι ακριβώς είναι και έχει μέσα του αυτό το πυθάρι.<br />Έφτασα στον πάτο.<br />Εκεί δεν πίστευα στα μάτια μου, στα μάτια της ψυχής μου και στις αισθήσεις μου! Ήταν ανεξήγητο και ως τώρα αδύνατον να το κατανοήσω! Ταυτόχρονα μαζί...ένιωθα πόνο, ηδονή, χαρά, θλίψη, μίσος, χαρά, συγκίνηση, θυμό, έκσταση και αναισθησία! Κατάλαβα τη σημασία του ΕΝΟΣ. Κατάλαβα την απλότητα και πως μπορείς να φτάσεις μετά από έναν πολύπλοκο και υπομονετικό αγώνα, μια συνεχή προσπάθεια που έπρεπε να προσπαθήσω με κάθε λεπτομέρεια και για κάθε λεπτομέρεια, δεν έπρεπε να παραλείψω τίποτα, ούτε το παραμικρό. Έφτασα να τα ανακαλύψω όλα, να τα θεωρήσω ως εικόνα και σύλληψη στο μυαλό μου και να τα ψιλαφίσω στην πράξη, να τα ακουμπίσω, να τα αντιμετωπίσω όλα.<br />Αυτό ήταν λοιπόν.<br />Χιλιάδες τόμοι βιβλία, χιλιάδες χρόνια και καταγεγραμμένη γνώση. Όλα σε μια στιγμή τέλεια στριμωγμένα. Τίποτα απ'όλα αυτά δεν μπορούσα να καταλάβω όσο τα διάβαζα πολύ πιο διάφανα από τα δικά μου λόγια, σε πολλά βιβλία. Γιατί είναι το προσωπικό ταξίδι του καθενός μας και το πυθάρι αυτό είναι το "σχήμα" της ψυχής μου, ένα κλειστό πυθάρι που στον πάτο του μόλις γεννήθηκα, γεννήθηκε η αγάπη. Ο έρωτας. Τα όνειρα. Οι φόβοι και τα συναισθήματα, όλα τα ανθρώπινα.<br />Όλα τα αντικείμενα που έφτασα να συσσωρεύω μέσα στο πυθάρι έφτασαν μέχρι την κορυφή και μετά το σφράγισα, σφράγισα την ψυχή μου που έβραζε από κάτω σιγά σιγα σαν ηφαίστειο. Έθαβα και έκρυβα τα συναισθήματα μου και την πηγή της ίδιας μου της ζωής, το πάρε δώσε της αγάπης μου και την συνέχεια μου μέσω του έρωτα. Όλα θαμμένα.<br />Τώρα είναι ελεύθερα.<br />Ο αγώνας μου είναι ελεύθερος.<br />Ο ιδρώτας μου γλυκός.<br />Η ζωή μου μικρή και ο χρόνος πολύτιμος.<br />Ζω κάθε στιγμή.<br />Και όταν πεθάνω θα ζω αιώνια.<br />Σ'αγαπώ βαθιά ταίρι μου.<br /><br />Με πολύ αγάπη,<br />Πολύπλοκα Απλός<br /><a class="a2a_dd" href="http://www.addtoany.com/share_save?linkname=%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%20%CE%91%CF%80%CE%BB%CF%8C%CF%82&linkurl=http%3A%2F%2Fpoliplokaaplos.blogspot.com%2F"><img border="0" width="171" alt="Share/Save/Bookmark" src="http://static.addtoany.com/buttons/share_save_171_16.png" height="16" /></a><script type="text/javascript">a2a_linkname="Πολύπλοκα Απλός";a2a_linkurl="http://poliplokaaplos.blogspot.com/";</script><script src="http://static.addtoany.com/menu/page.js" type="text/javascript"></script>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-22812700253918794172009-09-02T07:43:00.000-07:002009-09-05T20:26:44.057-07:00Σκέψη (63) - Ο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΕΑΥΤΟΣ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5G1Oali8c44rEdHf0wBIAc27B-i8wCqHHS3vS_EH0egjQJTo0JhS67n_JZs0qjHJwFFw7gk8PBZ-2mJ-iSXJDSLrKuQxg41u16xzBn_qwRdkrT071mWEsFrqR1ZQlcrLiX0ymG7zks5g/s1600-h/3434539475_86c86d75f8.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 215px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5G1Oali8c44rEdHf0wBIAc27B-i8wCqHHS3vS_EH0egjQJTo0JhS67n_JZs0qjHJwFFw7gk8PBZ-2mJ-iSXJDSLrKuQxg41u16xzBn_qwRdkrT071mWEsFrqR1ZQlcrLiX0ymG7zks5g/s320/3434539475_86c86d75f8.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5377988109940388978" border="0" /></a><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(204, 204, 204); line-height: 20px;font-family:'Trebuchet MS';font-size:78%;" ><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(102, 102, 102);"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">photo:</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(51, 51, 255);"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">flick</span></span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0);"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">r</span></span></span></span></span></span><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Τρομάρα μου!</span><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Τελικά ο ίδιος το φωνάζω συνεχώς Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ και τρομάρα μου, την ανακαλύπτω καθημερινά. Δεν είναι περίεργα παιχνίδια αυτά που γίνονται μέσα στο κεφάλι μου ή αυτό που λέμε ψυχολογία. </span><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Και μέσα στη λογική υπάγεται και η τρέλα, το ανορθόδοξο, αυτό που λέμε "τρελό" και δεν έχει λογική, μέσα στη λογική και αυτά, δεν πάει να πει λογική δηλαδή μόνο ότι είναι θετικό, μπορεί δηλαδή να είναι λογικό να υπάρχει και μία δόση τρέλας ή ανακρίβειας.</span><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Ας μην μπω σε φιλοσοφία...</span><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Κράζουν όλοι και άλλοι δήθεν ήρεμοι...</span><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Και άλλοι κράζουν τους νευρικούς "τι σε πειράζει εσένα ρε?"...</span><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">"Τι να με πειράζει η κατάντια σου φίλε", λέει ο νευρικός και ο ήρεμος ή τα παρατάει ή νευριάζει κι εκείνος.</span><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Τρελά πράγματα συμβαίνουν κι άλλα τόσα θα συμβούν και συμβιβάσου με την ιδέα της πραγματικότητας και μάθε να συμπορεύεις την πραγματικότητα σου.</span><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Για εξήγησε μου εσύ κ.Ήρεμε τι κάνω λάθος και τι θα κερδίσω αν ηρεμήσω κι εγώ, γιατί ήρεμος διατέλεσα κι εγώ και τώρα δοκιμάζω και από αυτή τη πλευρά!</span><br /><br />Αυτός είναι ο κατάλληλος εαυτός μου για σένα?<br />Μιλάω για μένα, έτσι σου ταιριάζω?<br />Πόσο μεγάλο λάθος μου...την αλήθεια δυστυχώς την βλέπω μόνο μέσα μου και λέω δυστυχώς γιατί άλλα πίστευα και ήθελα και άλλα βγαίνουν στην πράξη και μάλιστα πολύ απογοητευτικά γιατί, πως θα είναι στο μέλλον? Θα αλλάξουν? Αν όχι κάηκα!<br />Να δίνω, να μιλάω, να ενδιαφέρομαι και να πέρνω την απόρριψη?<br />Την "άχρωμη" απόρριψη, κρίμα δεν είναι? Ας είχε λίγο τόνο, λίγο χρώμα, τι θα είχες να χάσεις?<br />Ξέκοψε το καλά καλά μα τόσο καλά, βαθιά βαθιά αν μπορείς ως τη ρίζα και αν έχεις τα κότσια, να το ακούσω βαθιά μέσα από την ψυχή σου - όχι να μου μιλάς χωρίς συναίσθημα αλλά από βαθιά μέσα σου, να μην αφήνεις το παραμικρό αξεκαθάριστο υπονοούμενο - ας μην μου πεις ποτέ στη ζωή σου κανένα συναίσθημα για μένα(ακούγομαι σαν να θέλω να ακούσω και το ζητάω με πλάγιο τρόπο? Λάθος, σου ζητάω να φύγεις από τη ψυχή μου, να με μάθεις όπως εσύ ξέρεις να ξεριζώνεις γιατί εγώ δυστυχώς δεν το ξέρω, μάθε με να σε ξεριζώσω αλλά δυστυχώς ξέρω πως δεν θα το κάνω ποτέ, γιατί εγώ κοιτώ την αλήθεια κατάματα και δίνω, δεν κλέβω καρδιές και φεύγω, είμαι πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος και όχι σκλαβωμένος),<br />θα το'θελα αλλά η αλήθεια μέσα μου λέει άλλα και τα παραπάνω είναι πια μπαγιάτικα λόγια, περασμένα, έτσι απλά τα κράτησα και τα είπα.<br />Τώρα?<br />Είμαι υπερήφανος, καθόλου άδειος ή κενός, μπορείς να μην ανησυχείς για μένα, δεν θα αυτοκτονήσω και θα τρώω όλο το φαί μου και αν πεθάνω και το μάθεις και αυτό μέσα στη ζωή είναι, η δική σου απλά συνεχίζεται.<br />Αυτό που έχω μέσα μου δεν πρόκειται να μου το κλέψει κανείς και ιδίως εσύ, ότι θέλεις λέγε και μη με πλησιάζεις, εγώ δεν μπόρεσα να ξεστομήσω τέτοια ψέματα, δεν τα ένιωθα δεν τα είπα. Χαίρομαι που ξέρω τι μου γίνεται και ξέρω πως νιώθω, πιο σίγουρος είμαι για το ότι δεν είμαι τέλειος και βαδίζω υπέροχα, μαθαίνω νέα πράγματα και βλέπω ανθρώπους τόσο απόμακρους και μερικές φορές λυπάμαι τον εαυτό μου πως τα κατάφερα, που κατάντησα, να μην έχω καταφέρει αυτά που νιώθω να συμπίπτουν με τον άνθρωπο δίπλα μου. Κρίμα, με λυπάμαι.<br />Εσύ το τι κάνεις όχι πως δεν με ενδιαφέρει αλλά δεν με κατάλαβες ποτέ, όχι απλά δεν με κατάλαβες αλλά από την αρχή δεν ήθελες να με καταλάβεις, η πρόθεση σου ήταν "όλα για τον εαυτό σου", καλή συνέχεια λοιπόν, εγώ δεν είμαι και δεν θα γίνω έτσι.<br />Δεν είμαι αυτής της σχολής, οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μου είναι παρελθόν μου και ανήκουν και θα ανήκουν για πάντα εκεί, δεν έχουν καμία δουλειά στο παρόν μου, δουλειά είχες εσύ αλλά δεν μου το είπες από την αρχή πως ήμουν κάτι άλλο για σένα, κάτι σαν "σοβαρό παιχνίδι", κάτι που σου έδωσε και απλά το βάζεις στην άκρη, δεν είμαι αυτής της κουλτούρας, να με βάζουν στην άκρη. Ας κάνετε παρέα εσείς μεταξύ σας, να βάζετε ο ένας τον άλλον στην άκρη και μετά να τα λέτε και να πίνετε καφέ μαζί, δεν έχετε πρόβλημα, κάντε το.<br />Δεν ανέχομαι πλέον στην ηλικία μου εύκολα το ψέμα...<br />Ο δολοφόνος και να πει συγνώμη είναι πλέον αργά, το αθώο θύμα έχει φύγει και δεν ξαναγυρίζει πίσω, έχουμε λοιπόν μια ευθύνη και αυτή πηγάζει μέσα μας.<br />Θέλουμε να ζούμε και να συμμετέχουμε στο σύνολο και αναπτύσσουμε σχέσεις μα δεν τηρούμε τους κανόνες εμπιστοσύνης. Τι είδους σχέσεις είναι αυτές? Μονόπλευρες? Και ο άλλος? Τι είναι? Το θύμα?<br />Μην αγχώνεσαι μα δεν τα έχω με σένα, με μένα τα έχω.<br />Έχω γράψει όλες τις εκδοχές αλλά δεν είμαι μάντης, θάβεις τα συναισθήματα σου? Θάψε τον εαυτό σου, εγώ τον δικό μου δεν τον ξαναθάβω γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να γλιτώσω, θα είναι η τελευταία μου φορά, λάθη βαθιά δεν επαναλαμβάνονται, είναι μία και έξω, ή αλλάζεις ή αποχαιρετάς.<br />Κάποιες φορές σε καταλαβαίνω ή μάλλον σε καταλαβαίνω, ότι αφορά όμως εμένα όχι ή μάλλον μπορεί και αυτό, ταυτίστηκες μάλλον και με έβαλες και εμένα στην άκρη. Μα τι κάθομαι και σκέφτομαι? Με ξεπέταξες στην άκρη και κάθομαι και ασχολούμαι ακόμα, άραγε θα'θελες να μου μιλήσεις? Και τι να μου πεις? Ένα απλό άψυχο και χωρίς συναίσθημα "τι κάνεις"? Ρώτα καλύτερα τον νέο σου έρωτα τι κάνει και άσε με εμένα, η ψυχράδα και η συμπεριφορά σου με γέμισε στόχους και νέα όνειρα "να μην ξανά ανοίξω την ψυχή μου", αυτά τα όνειρα με γέμισες και σ'ευχαριστώ, σου είχα τόσο εμπιστοσύνη μα είμαι τόσο αφελής.<br />Ήθελα και να'ξερα θα'θελες να ξέρεις τι κάνω απλά σαν άνθρωπος? Αν ναι, μάθε πως είμαι καλά, μην αγχώνεσαι άδικα λοιπόν, μην σκοτίζεσαι τόσο πολύ.<br />Αν είναι το αντίθετο ξέρεις τι να κάνεις...<br />Τι να πω ρε παιδιά...<br />Υπομονή και τοίχοι δυστυχώς γύρω γύρω μου, οι άνθρωποι είναι τελικά με αγγελικό πρόσωπο και συμπεριφορά και από πίσω κρύβουν το πονηρό τους πρόσωπο, προστατευτείτε.<br />Θα ήθελα να σε ρωτήσω "τολμάς να με κοιτάξεις στα μάτια ποτέ?" - μάλλον δεν έχεις πρόβλημα να μου ξαναπείς ότι εσύ δεν αισθάνεσαι κατάμουτρα -, αν ναι, μάθε να λες την αλήθεια ευθέως, γίνε στη ζωή σου ευθύς και εμένα να με πονέσεις ξανά ευθέως δεν θα σου ξαναδώσω την ευκαιρία, ακούς?<br />Για να στο πω στα ίσια, αν περιμένεις ή νομίζεις πως θα γίνουμε "φιλενάδες" και να συζητάμε για δικούς σου έρωτες είσαι πολύ βαθιά γελασμένη και νυχτωμένη, απλά λόγια και καθαρά.<br />ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΜΕ ΞΑΝΑΠΛΗΓΩΣΕΙΣ ΕΣΥ ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΞΑΝΑΔΩΣΩ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ<br />Λυπάμαι που τα λέω έτσι, δεν ήθελα να το ζήσω αυτό κι όμως...όχι δεν το αξίζω, δεν θα το ξαναπάθω. Δεν σου φέρθηκα έτσι και εσύ απλά ώριμη και μου φέρεσαι έτσι, τώρα τελείωσε, την ευκαιρία δεν θα την έχεις, δεν εύχομαι να πληγώνεις άλλους αλλά εμένα όχι ξανά.<br />Ίσως μου βγαίνει μόνο πίκρα αλλά θα μου τελειώσει και αυτή, όπως μου τελειώνει και η αγάπη, όχι δεν αξίζει να δίνω την αγάπη μου, όχι μόνο εγώ αλλά όσοι είναι σαν κι εμένα, γιατί κυκλοφορούνε άσπλαχνοι και αδίστακτοι άνθρωποι που δεν δίστασαν ποτέ και δεν θα διστάσουν να σε στήλουν και στο χώμα, πριν όμως να σε λιώσουν καλά και να σου πάρουν ότι πολυτιμότερο έχεις, το πνεύμα σου, την ψυχή σου. Και αν τους πεις, γελάνε και συνεχίζουν να κάνουν απλά το ίδιο πράγμα, ο δολοφόνος απλά συνεχίζει να δολοφονεί όταν τον αφήσεις ελεύθερο. Δεν το πιστεύω αυτό που ζω, δεν υπάρχει στον κόσμο λίγο φιλότιμο, ας μην μου μιλούσες, ας μην με κρατούσες, ήταν τόσο απλά αυτά που είπα, γιατί έπαιξες θέατρο. Ο κόσμος είναι τόσο άδικος στα μάτια μου, τόσο εγωιστικός, δεν λυπάσαι τον εαυτό σου? Ή μήπως νομίζεις πως δεν θα το ζήσεις? Αν υπάρχει θεός δώσε μου λύτρωση επιτέλους, τόσα πολλά κακά έκανα και πληρώνω? <br /><br />Ποιός είναι λοιπόν ο κατάλληλος εαυτός για σένα? Ποιος σε βολεύει? Να γίνω και να με φτιάξεις όπως θέλεις εσύ? Και μετά να συνεχίσω να αλλάξω και να γίνω όπως με θέλουν και άλλοι?<br />Ίσως είναι μπερδεμένα ακόμα τα συναισθήματα μου γιατί προσπαθώ κι αλλα πράγματα για τον εαυτό μου, θέλω και προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος, δεν γεννήθηκα τέλειος.<br />Δεν φοβάμαι να εκθέσω τα συναισθήματα μου παρόλο που βρίσκομαι σε μειωνεκτική θέση, είμαι αυτός που έχασε κι όμως αυτός που συνεχίζει να δείχνει τα συναισθήματα του, που συνεχίζει να δίνει τροφή και να μην κρατάει για τον εαυτό του, ίσως και αυτό να είναι το λάθος μου και το πληρώνω με το αντίθετο, να μημ πέρνω για μένα απολύτως τίποτα!<br />Λυπάμαι αλλά τον εαυτό μου πρέπει να τον προστατέψω, δεν μπορώ να τον ξανά αφήσω εκτεθημένο σε σένα, εσύ είσαι το λιγότερο 2 πρόσωπα που δεν θέλησα να δω και να πιστέψω και πίστεψε με τίποτα απόλα αυτά που λέω δεν τα λέω με κακία, έδωσα την αγνή ψυχή μου και δεν καταλαβαίν για ποιο λόγο της συμπεριφέρεσαι σαν να είναι ένα "τίποτα", σε πληροφορώ πως κάνεις μεγάλο λάθος, η ψυχή μου αξίζει πολλά. Δεν ζητά φυσικά να δώσεις ή γιατί δεν έδωσες, αυτό αν δεν γίνεται από μόνο του και φυσικά δεν θα γίνει ποτέ, απλά σαν άνθρωπος αναρωτιέμαι γιατί να μου πάρεις τη ψυχή, γιατί να φερθείς τόσο εγωιστικά, κάνε ότι θέλεις, μην την πληρώνουν άλλοι μόνο. <br />Ότι έγινε έγινε, δυστυχώς πρέπει να προστατευτώ από ανθρώπους με τη δική σου λογική και σκεπτικό, απλά θα με εξοντώσουν τελείως γιατί τα ισοπεδώνετε όλα, δεν βλέπετε μέσω του ίδιου "πρήσματος αξιων", έχετε τις προσωπικές δικές σας αξίες που για μένα είναι εντελώς διαφορετικές, εγώ απαιτώ περισσότερα και δίνω περισσότερα. Όχι πως εσύ δεν μπορείς αλλά να σταματάς σε κάποιον που σου τα δίνει και να σταματήσεις να εκμεταλλεύεσαι και να δικαιολογείσαι πως "δεν το ήθελες", πως "δεν φταις εσύ" κτλ, όποτε μας συμφέρει τα λέμε και όποτε δεν μας συμφέρει έρχεται από το υποσυνείδητο και δεν φταίμε. <br />Εγώ οχηρώνομαι στον εαυτό μου, κατάλαβα πως η καλοσύνη μου δεν είναι για όλους, ακόμα και πληγωμένος συνέχισες να με πλησιάζεις γιατί? Για να με πονέσεις ακόμα περισσότερο? Ούτε καν το σθένος βρήκες να μου πεις "ένα και μοναδικό" συναίσθημα, τόσο πολύ δεν το άξιζα? Πήγαινε λοιπόν να σου δώσουν και να δίνεις αλλού τα συναισθήματα σου και εύχομαι να βρεις αυτό που θέλεις και για μένα εύχομαι να μην το ξαναπάθω αυτό, πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι, πόσο δεν αξίζουν εμπιστοσύνη πολλοί, πόσο διαφορετικοί δείχνουν...<br /><br />Πολύπλοκα ΑπλόςAnonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-74624251064664702182009-08-22T06:43:00.000-07:002009-08-22T06:52:09.908-07:00Σκέψη (62) - Η ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΠΟΛΥΑΝΝΑ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvzeo8qtQolap11LUfLPezosDsWieb6s0vU-qGZa5agNJ-h7Js_0PsH16jeaUzBxfywrltR5wUr8g_GOjJgt0-yb_3wwHERcSjKq5tPU9VFQbrrJnh0nHjEDeuL78JRVwH406ezbMY6O8/s1600-h/192970758_541db63385.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 211px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvzeo8qtQolap11LUfLPezosDsWieb6s0vU-qGZa5agNJ-h7Js_0PsH16jeaUzBxfywrltR5wUr8g_GOjJgt0-yb_3wwHERcSjKq5tPU9VFQbrrJnh0nHjEDeuL78JRVwH406ezbMY6O8/s320/192970758_541db63385.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5372785355880800658" border="0" /></a><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(204, 204, 204); line-height: 20px;font-family:'Trebuchet MS';font-size:78%;" ><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(102, 102, 102);"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">photo:</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(51, 51, 255);"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">flick</span></span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0);"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">r</span></span></span></span></span></span><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Τρομακτικό ότι και να ζω...</span> <span style="color: rgb(255, 102, 0);">Σε ζω κάθε στιγμή, ίσως το σκέφτηκες κάποιες φορές και ίσως κάποιες άλλες δεν είχες τον χρόνο αλλά ότι κάνεις το ζω, το νιώθω...</span><br />Οι άλλοι...άσε, ότι δεν γνωρίζουν το κοροϊδεύουν!<br />Με έχεις αρνηθεί, το ξέρω, το νιώθω...<br />Οι άλλοι γελάνε, δεν πειράζει λένε, άφησε την να πεθάνει, η πρώτη θα'ναι η τελευταία που θα βρεις στο δρόμο σου?<br />Πόσο κυνικοί είναι...όταν όμως συμβαίνει κάτι με τους ίδιους υπεύθυνους τότε αλλάζουν τόνο και ύφος, τότε σοβαρεύουν και ξαφνικά αντιμετωπίζουν τα πράγματα διαφορετικά, δεν πρόκειται να σου παραδεχτούν πως κρύβονταν πίσω από μια μάσκα, γι'αυτούς είναι όλα λογικά, με όσες λέξεις ξέρουν με τόσες υπάρχει ο κόσμος αλλά ξέχασαν πως είναι μόνο ο δικός τους, ο τόσο δα μικρούλης.<br />Και εσύ...<br />Με άφησες στην άκρη, κάνεις τόσα πολλά που δεν προλαβαίνεις ούτε μια ματιά να ρίξεις μέσα σου, να δεις εσύ αντίστοιχα τι κάνω και πως είμαι εγώ...<br />Ας αφήσουμε όμως και αυτές τις μέρες να κυλίσουν όχι όμως ότι βρέξει ας κατεβάσει και ότι είναι να γίνει θα γίνει...ΟΧΙ.<br />Εγώ θα προσπαθώ μέχρι να βρω τα κατάλληλα λόγια, τις κατάλληλες λέξεις έτσι ώστε να με καταλάβεις, να καταλάβεις το νόημα των όσων θέλω να σου πω, όταν δεν μιλάω τυχαία και κάτι συγκεκριμένο θέλω να σου περάσω, θα προσπαθώ μέχρι να σου περάσω το μήνυμα.<br />Παράπονο με πιάνει όταν δεν το προσπαθείς και θυμάσαι πως το είχαμε συμφωνήσει και τουλάχιστον αν τηρούσες την συμφωνία μας θα μου εξηγούσες κάτι που ίσως δεν καταλαβαίνω...<br />Έχω και'γω πολλά να κάνω αλλά με την διαφορά πως εσένα δεν σε βάζω στην άκρη, άραγε τι να προσπαθείς...<br />Δεν έχεις κανένα χρέος, καμία υποχρέωση σε κανέναν, ούτε σε μένα, αυτό θα πεις?<br />Φυσικά και όχι...<br />Γιατί υποχρεωμένος νιώθει μόνο αυτός που αγαπάει βαθιά και αυτή η υποχρέωση είναι τόσο γλυκιά, τόσο ιερή που δεν κάνω καλά που την συζητάω, τόσο δεδομένη είναι η υποχρέωση αυτή της αγάπης...<br />Είναι σαν να τεμπελιάζει κάποιος ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς και ένας άλλος να κοπιάζει στη δουλειά απ'το πρωί ως το βράδυ...και οι δύο είναι ευτυχισμένοι με αυτό που κάνουν...σε ποιον απ'τους δύο θα κρατήσει περισσότερο η ευτυχία?<br />Αναρωτιέμαι...<br />Λες σ'αφήνω και δεν ασχολείσαι, δεν νοιάζεσαι...<br />Αργότερα θα ασχοληθείς? Το παιδί της η μάνα το παρατάει και ασχολείται μαζί του όταν ξαναβρεί τον εαυτό της? ΟΧΙ, ότι και να έχει είναι εκεί κοντά του, τέτοια αγάπη σου'χω...δεν πέρνω κάτι ίδιο πίσω..<br />Τίποτα...έτσι απλά έμεινα στην άκρη, στο κενό, για να έρχεται ο κάθε άσχετος και άπειρος και να τον αφήνω να μου λέει τις λιγοστές σκέψεις που έχει και κυκλοφορούν στο μυαλό του μέσα και καταφέρνει μόνο να με εκνευρίζει που αφέθηκα να του πω κάτι που δεν βλέπει αλλά πολύ ευχαρίστως σχολιάζει.<br />Οι άλλοι...<br />Όλα τα βλέπουν καθαρά και δίνουν τις τέλειες συμβουλές, γι'αυτό ο κόσμος δεν μιλάει. Γιατί αν πει την αλήθεια του οι καθημερινοί κριτές χωρίς υπόβαθρο θα τον στήσουν στον τοίχο και μην τυχόν και ακούσουν κάτι διαφορετικό, απλά δεν θα συμφωνήσουν.<br />Οι άλλοι, δως τους μόνο...<br />Το παιχνίδι της Πολυάννας, δίνε και μη ζητάς!<br />Τι είναι εδώ? Ότι να'ναι και όπως να'ναι!<br />Όπου πάει το μυαλό του καθενός (όχι και πολύ μακριά με πρώτο το δικό μου) εκεί τελειώνει και ο κόσμος για όλους τους υπόλοιπους μαζί, όχι μόνο για εκείνον! Κομικοτραγικό.<br />Πρέπει να έχω υπομονή...<br />Αντί να πω, τράβα μία και καλή τα νύχια μου να νιώσω τον πόνο και να περάσει πρέπει να υπομένω να μου τα βγάζεις βασανιστηκά αργά, σαν να πρέπει να υποστώ αυτό το μαρτύριο, σαν να σου έκανα το ίδιο...αυτό είναι το παιχνίδι της Πολυάννας, να δίνεις αγάπη και να δέχεισαι πόνο αργά και βαανιστηκά, έτσι χωρίς καμία εξήγηση, απλά να την δέχεσαι...<br />Στην απόγνωση του ο καθένας ότι θέλει γράφει εκτός από την αλήθεια του...Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-80760208990987800402009-08-20T11:42:00.000-07:002009-08-22T06:59:11.136-07:00Σκέψη (61) - ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ensticto<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjos203e4BTmGgehFpYsg24WyJPuC0ytatrRp2cSI3xDHTvSOwR9v_y3dyS7_9lxfaCBYR7gWJpMzb_RUXqWcZ1CJMrRUURB3YqiWaMKY8mjkgFrFhaFBMMxPAWRTQvV4bBXl6DAvaNE54/s1600-h/phoenix-in-phoenix.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 225px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjos203e4BTmGgehFpYsg24WyJPuC0ytatrRp2cSI3xDHTvSOwR9v_y3dyS7_9lxfaCBYR7gWJpMzb_RUXqWcZ1CJMrRUURB3YqiWaMKY8mjkgFrFhaFBMMxPAWRTQvV4bBXl6DAvaNE54/s320/phoenix-in-phoenix.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5372118835955752130" border="0" /></a><span style="color: rgb(102, 102, 102);font-size:78%;" ><span style="font-style: italic;">photo</span><span style="font-style: italic;">:</span><span style="font-style: italic;">b<span style="color: rgb(255, 102, 0);">i</span>ng</span><span style="font-style: italic;">.com</span></span><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Ο ensticto ζει πεθαμένος μέσα στον άνθρωπο και στις μαύρες του βάφεται κόκκινος...<br />Δεν πηγαίνει κόντρα σε τίποτα γιατί έτσι θα τον καταλάβουν, δεν πρόκειται όμως ποτέ να τον βρεις εκεί που σκέφτηκες, γιατί αυτός σε άφησε να το σκεφτείς έτσι...<br />Όχι, ούτε τον επαναστάτη υποδύεται αλλά ούτε είναι, είναι κάτι περισσότερο και από τα δύο...<br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Σε σκέφτεται, μου υπαγορεύει και εγώ γράφω...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Δεν είναι εγωιστής...του αρέσει να παίζει μαζί σου, να σε κάνει είπαμε να σκέφτεσαι έτσι...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Αν νιώθεις παγιδευμένος/η σ'αγαπάει...αν σου φαίνεται γελοίος τον μισείς...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Το παιχνίδι του είναι απλό: γίνεται μαζί σου αυτό που πάντα θέλεις να βρεις και μ'αυτό θέλει να πετύχει να καταφέρεις να το χωρέσεις απλά στο μυαλό σου...όταν το καταφέρεις συνεχίζει να είναι πεθαμένος, απλά θέλει να σου δείξει πως είναι να χαμογελάει ένας νεκρός, απίστευτο αλλά...σου είπα, αυτό είναι το παιχνίδι του, να χωρέσει το μυαλό σου τις έννοιες...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Ότι και να σκεφτείς δεν είναι αυτό...αυτή είναι η δουλειά του, να μην είναι αυτό που θέλεις εσύ αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνεις, αυτό που πρέπει να καταλάβεις...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Αν ακολουθήσεις τα χρώματα του θα σου διδάξει τη μουσική που μπορείς ο ίδιος να τραγουδήσεις...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Αν καταφέρεις να ακούσεις τη φωνή του θα γίνεις ανίκητος πολεμιστής...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Αν πανικοβληθείς με την αλλόκοτη συμπεριφορά του θα ζωντανέψει μέσα σου και αυτό δεν είναι καλό, αν του μιλήσεις άδικα θα φύγει από μέσα σου, αυτό είναι χειρότερο και αν κλάψεις θα πεθάνει πάλι μέσα σου, ούτε χρόνος χάθηκε, ούτε άλλαξε τίποτα, βρέθηκες στην απόλυτη ουτοπία, γνήσιος ensticto...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Αν βαφτεί μαύρος πρέπει επιγώντος να κλείσεις τα μάτια σου, να μην σκέφτεσια τίποτα και απλά να ανασένεις, όταν έχει κάτι πολύ σοβαρό να σου δείξει βάφεται με το χρώμα που βγαίνει όταν αναμείξεις όλα τα χρώματα μαζί...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Ζει με τον θάνατο σου, ζεις με τον θάνατο του. Αν ζούσατε μαζί δεν θα υπήρχε ο ένας από τους δύο...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Δεν μοιράζεστε το ίδιο σώμα ούτε το ίδιο πνεύμα, ανήκετε απλά στην ίδια αλυσίδα και αυτό προσπαθεί να σου διδάξει...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Δεν είναι δάσκαλος γι'αυτό δυσκολεύεσαι να τον καταλάβεις...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Δεν είναι φύλακας άγγελος σου γι'αυτό σε αφήνει να πεθάνεις...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Με λίγα λόγια: η πόρτα που πρέπει να ανοίξεις για να τον δεις είναι η αγάπη...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Αν δεν θέλεις να τον δεις, μισείς...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Δεν διδάσκει ο ensticto την αγάπη, ούτε την νιώθει, ούτε την προωθεί, γιατί είναι μέρος της...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Και αν ακόμα βρεις την αγάπη μέσα σου δεν θα τον δεις, γιατί τότε θα έχει πετύχει την αποστολή του και δεν θα φαίνεται πια, θα είναι ακόμα πιο πάνω από εκεί που έφτασες, εκεί που πρέπει τώρα να φτάσεις...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Όχι δεν είναι τρελός και ούτε κομμάτι του εαυτού σου, είναι κομμάτι όλων μας και η τρέλα όλων μας...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Σου είπα, είναι αυτό που δεν γεννήθηκε κανένας έτοιμος να καταλάβει, μόνο μετά από πολλά χρόνια προσπάθειας, η εξυπνάδα εδώ χρειάζεται δεδομένα που πρέπει να μαζέψεις ανάμεσα στο χρόνο...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Είναι η σκιά σου που ποτέ δεν μπορείς δεις και να'γγίξεις, είναι το φως που σε θαμπώνει, το παραπανίσιο...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Σου είπα, δεν είναι τρελός, αυτό είναι το παιχνίδι του...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Είσαι το παιχνίδι του όμως εκείνος δεν ψυχαγωγείται, προσπαθεί να εκπαιδεύσει εσένα...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Όχι δεν είμαι εγώ ο ensticto, δηλαδή πίσω του δεν κρύβομαι ο ίδιος...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Όχι δεν είναι ο ensticto το ένστικτο μου ή γενικά η έννοια του ενστίκτου...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Εϊναι ένας άπιαστος τύπος στην άκρη των ματιών σου...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Αυτός που υπογράφει τις τελευταίες λεπτομέρειες για κάθε επόμενο βήμα σου...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Συνεχίζει να σε μπερδεύει, όχι δεν είναι αρσενικός αλλά ούτε ερμαφρόδιτος, αν καταφέρεις και τον πλησιάσεις θα δεις και την θηλυκή του πλευρά...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Είναι αυτός που δημιουργεί στο αδιαπέραστο εμπόδιο σου ίσα ίσα την ρωγμή για να περάσει από μέσα της η ελπίδα σου και μετά ευθύς εσύ ο ίδιος, από μία ρωγμή που φαινομενικά ούτε ο αέρας δεν χωράει να περάσει...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Είναι αυτός που θα σου μάθει να πιάνεις νερό και να καίγεσαι...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Και να κρυώνεις όταν πλησιάζεις στη φωτιά...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Σου είπα, όχι δεν σου μαθαίνει τα αντίθετα από τους φυσικούς νόμους και τις εξαιρέσεις τους, προσπαθεί απλά να σε μάθει να χωρέσεις στο μυαλό σου τα νοήματα...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Προσπαθεί να σε μάθει πως γεννιέται η αγάπη, να τις ρίχνεις ιερό χρώμα πάνω της για να γίνει ορατή στα μάτια σου και να δεις έτσι πως εξαπλώνεται γύρω σου και σιγά σιγά πιάνει όλο το κόσμο, ενώ πριν την θεωρούσες αόρατη και δεν την έβλεπες...</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Εγώ ο ίδιος: μακάρι να μπορούσα να μοιράσω ένα ερωτηματολόγιο και να ρωτήσω τελικά ποιος νομίζετε πως είναι αυτός ο ensticto?</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Μόλις μου είπε, να σταματήσω να γράφω και το κάνω...</span><br /><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο "Που και που γράφω κάτι για να περάσει η ώρα", συγγραφέας: ensticto (Βρε μ'αυτόν τον ensticto, πάλι μπροστά μας!)</span><br /><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Με πολύ αγάπη,</span><br /><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Πολύπλοκα Απλός</span></span><br /><a class="a2a_dd" href="http://www.addtoany.com/share_save?linkname=%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%20%CE%91%CF%80%CE%BB%CF%8C%CF%82&linkurl=http%3A%2F%2Fpoliplokaaplos.blogspot.com%2F"><img alt="Share/Save/Bookmark" src="http://static.addtoany.com/buttons/share_save_171_16.png" border="0" height="16" width="171" /></a><script type="text/javascript">a2a_linkname="Πολύπλοκα Απλός";a2a_linkurl="http://poliplokaaplos.blogspot.com/";</script><script src="http://static.addtoany.com/menu/page.js" type="text/javascript"></script>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-623298633978479682009-08-19T07:24:00.000-07:002009-08-19T12:01:28.515-07:00Σκέψη (60) - ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΤΩΡΑ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPe8xwH3YrTPT6dIODxAh9ghz7nbiZyrZkFdfPXXtZiIRhN-G0K0sTqlcFQnPBZxL9ABgAbxY3lc-5BIVFeU9Rdvsl452R0R4CHO-FSri6KTJ_R-_njecuiktjMrBtEzP2gcIwTVeoQ9M/s1600-h/410627834_2a5297855b.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 230px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPe8xwH3YrTPT6dIODxAh9ghz7nbiZyrZkFdfPXXtZiIRhN-G0K0sTqlcFQnPBZxL9ABgAbxY3lc-5BIVFeU9Rdvsl452R0R4CHO-FSri6KTJ_R-_njecuiktjMrBtEzP2gcIwTVeoQ9M/s320/410627834_2a5297855b.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5371697213090174514" border="0" /></a><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(204, 204, 204); line-height: 20px;font-family:'Trebuchet MS';font-size:78%;" ><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(102, 102, 102);"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">photo:</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(51, 51, 255);"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">flick</span></span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0);"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">r</span></span></span></span></span></span><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, σε μια τάξη. Ποιός είμαι τώρα και που πάω, που θέλω να πάω, ποια είναι τα όνειρα μου και αν άλλαξα ή άλλαξαν τα όνειρα μου. Διαπιστώνω πως δεν άλλαξε τίποτα από τα όνειρα μου και πως μέσα μου συνεχίζω να αλλάζω και να γίνομαι καλύτερος, χωρίς να σημαίνει πως γίνομαι νέος άνθρωπος ή διαφορετικός, όχι είμαι ο ίδιος αλλά χαίρομαι βαθιά που είμαι αληθινός, ξεκάθαρος, συμπίπτουν οι σκέψεις μου με τις πράξεις μου, όλα όσα ένιωσα, όλα όσα ονειρεύτηκα είναι πολύ αληθινά, είσαι η ζωή μου...</span><br />Έχω ως μονάδα να κάνω τόσα πολλά και να συνεχίσω να αγωνίζομαι, να αντιμετωπίζω τους φόβους μου. Πόσο σε λαχταρώ, πόσο λαχταρώ τις συζητήσεις μας, πόσο θέλω να ξέρεις κάθε λεπτό πως είμαι και τι κάνω, πόσο θέλω να μοιράζομαι μαζί σου τη ζωή μου, πόσο το έχω ανάγκη, πόσο νιώθω πως σου ανήκω τόσο φυσικά και απλά. Όταν σε σκέφτομαι απλά λιώνω, είμαι τόσο υπερήφανος για σένα κι όμως...δεν σ'έχω κοντά μου ή δεν είμαι μαζί σου, παίζει καμία σημασία αυτό? Δεν σ'έχω κοντά μου λοιπόν ή δεν είσαι κοντά μου...πόσο κρυφά ελπίζω πως δεν ήμουν κάτι απλό που πέρασε για σένα αλλά και εγώ είμαι ο σταθμός σου, καμιά φορά χάνομαι στις αυθόρμητες και ίσως αρνητικές σκέψεις μου αλλά τις σταματώ κοιτώντας μέσα μου για την αλήθεια και τότε γαληνεύω γιατί βλέπω την αλήθεια. Πρώτον είμαι χαρούμενος για αυτά που νιώθω εγώ για σένα και είμαι σίγουρος για αυτά, τόσα πολλά άλλαξαν στο παρελθόν και εγώ νόμιζα τόσα λάθοι για αληθινά. Πέρασαν όλα και βρήκα το κουράγιο και τον προσωπικό τρόπο και δρόμο μου για να βρίσκω τις αληθινές απαντήσεις μέσα μου.<br />Πολλές σκέψεις περνάνε απ'το μυαλό μου όμως εσύ είσαι μέσα μου βαθιά...έχω τόσα πολλά να σου πω...δεν χορτένω την φωνή σου...δεν είναι μόνο έρωτας και σεξουαλική έλξη...πολλά περισσότερα και πολύ δυνατά και δεν μπορώ παρά να είμαι ευγνώμων στη ζωή. Είσαι τόσο ξεχωριστή και κάνεις τόσα πολλά, έχεις και εσύ να αγωνιστείς για δικά σου πράγματα το ξέρω καλά, πόσο τρελένομαι από χαρά όταν εξομολογούμαστε πράγματα ο ένας στον άλλον και τις γεμάτες συναίσθημα συζητήσεις μας, πόσο υπερήφανος είμαι για σένα.<br />Δεν μπορεί να περάσει ένα κενό λεπτό, ένα λεπτό που να μη σε σκέφτομαι, σαν να πρόκειται να χαθείς αν δεν σε σκεφτώ έστω ένα λεπτό. Θέλω να είμαι συγκεντρωμένος στην μαγική εικόνα σου, στον αέρα σου, στην αύρα σου και όλα αυτά φυσικά και απλά. Ίσως δεν νιώθεις έτσι για μένα ή δεν τα σκέφτηκες ποτέ μ'αυτό τον τρόπο, αγνά μ'αρέσει να'φήνομαι και εσύ βγαίνεις από μέσα μου, δεν ζω μαζί σου, ούτε καν σε βλέπω και όμως ζω κάθε στιγμή μαζί σου. <br />Μερικές φορές προσπάθησα να σκεφτώ πως με πέρασες έτσι απλά, πως έσβησε για μένα κάθε ερωτικό ενδιαφέρον, πως μ'αγαπάς αλλά ως ένα απλό καλό φίλο και πονάει πολύ, απλά δεν υπήρχαν όλα αυτά τουλάχιστον με την αληθινή τους μορφή αλλά με την ανάλαφρη και χλιαρή. Δεν γίνεται να αγαπάς βαθιά και να το λες και να φεύγεις για πάντα! Τότε και εγώ είμαι κρατάω δύο ρόδες και γίνομαι αυτοκίνητο, όλα με το όνομα τους πρέπει να λέγονται, δεν υπάρχει βαριέμαι αλλά βολεύομαι, αυτά είναι τα συναισθήματα μου για σένα και είναι μεγάλα.<br />Μου λείπεις πολύ και πολλές φορές βιάζομαι και φοβάμαι...μετά κοιτώ μέσα μου και ηρεμώ...πως το καταφέρνεις αυτό? Είναι η αγάπη για σένα μέσα μου και είναι απόλυτα ξεκάθαρη...ΕΣΥ<br />Σε λατρεύω...Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-55402808434563907282009-08-17T20:18:00.000-07:002009-08-18T07:47:57.483-07:00Σκέψη (59) - ΠΑΛΙ ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghUt8pdrYsg-N_r3N2SKA8ZDoCGZC2VmMZjtgIe0ilLHnlN2PQRS7ikbBjnDwvSCvrKQ35kEUpzA4z4_g01JRGD-jINo7HOIbYi4BfX1zYNxR4PuNuUqQAjnQ7uxnFKlzoClrZtjskaYo/s1600-h/3232467896_cb7431a299.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 250px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghUt8pdrYsg-N_r3N2SKA8ZDoCGZC2VmMZjtgIe0ilLHnlN2PQRS7ikbBjnDwvSCvrKQ35kEUpzA4z4_g01JRGD-jINo7HOIbYi4BfX1zYNxR4PuNuUqQAjnQ7uxnFKlzoClrZtjskaYo/s320/3232467896_cb7431a299.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5371300916464938546" border="0" /></a><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(204, 204, 204); line-height: 20px;font-family:'Trebuchet MS';font-size:13;" ><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(102, 102, 102);"><span class="Apple-style-span" style="font-size:10;"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">photo:</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(51, 51, 255);"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:10;"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">flick</span></span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0);"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:10;"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">r</span></span></span></span></span></span><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">...έκανα πάλι λάθος...</span><br />Τόσο καιρό παλεύω και έμαθα κάτι σπουδαίο το οποίο είναι αυτό: πόσο λάθος είναι να μην εκφράζεις τα αληθινά συναισθήματα σου.<br />Κι όμως συνένεσα πάλι σε ένα ακόμα λάθος και σου είπα "όχι εντάξει, μην μου πεις πως αισθάνεσαι για μένα τώρα".<br />Πως μπορώ και εγώ ο ίδιος πια?<br />Όχι να μου πεις...<br />Και μάλιστα οπωσδήποτε...<br />Άφησε στην άκρη κάθε δικαιολογία...<br />Και θα σου πω πως με στεναχώρησες πολύ...<br />Τι θα πει "νιώθω μια αναισθησία?"...<br />Εγώ θα προβληματιζόμουν...<br />Εγώ θα είχα δίψα να μιλήσω σε μένα...<br />Να το πω αλλιώς και απ'τη πλευρά μου, εγώ έχω δίψα να μιλάω με σένα...<br />Να μου πεις αμέσως τα συναισθήματα σου για μένα και να μην τα παραγκωνίζεις, να μην δίνεις λάθος διαταγές στην καρδιά σου και να μην ειρωνεύεσαι...<br />Δεν είναι εύκολο το ξέρω...<br />Αυτό είναι όμως το σωστό και αληθινό...<br />Να εκφράζεις αυτό που νιώθεις...<br />Μην συνεχίζεις την καταστροφή...<br />Μην είσαι εγωίστρια...<br />Πόσο μεγάλο λάθος έκανα που σου είπα "τα συναισθήματα μου τα ξέρεις", όχι τίποτα δεν ξέρεις, ούτε καν που τα φαντάζεσαι! Ίσως ούτε καν που φαντάζομαι τα δικά σου για μένα. Σταμάτα λοιπόν αυτό το λάθος που πήγε να με παρασύρει κι εμένα, δεν έχω άλλο αγνό τρόπο να επικοινωνήσω μαζί σου, μίλα μου, εκφράσου.<br />Μόνο έτσι...<br />Κι όμως τα ξέρεις...<br />Σ'αγαπώ τόσο πολύ... είσαι η ζωή μου, πεθαίνω για σένα...<br />Εσύ?<br />Μήπως είμαι λάθος?<br />Δεν ξέρω τι να κάνω...<br />Άκου 'δω...<br />Κάνε ότι είναι βαθιά μέσα σου, αυτό κάνω και γω..δεν μπορώ να σου κρύψω τίποτα, ίσως αυτό που κάνεις είναι το πιο σωστό...<br />Σ'αγαπάω τόσο τρελά...Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-716180715524297472009-08-16T12:09:00.000-07:002009-08-16T12:58:55.540-07:00Σκέψη (58) - ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΜΕΣΑ ΜΟΥ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjETvEGW27kl26rbnt-mKliAr47i_hjDqnfpnUNokx-RPwtb7j7a5O06OPahBgVk2bZinZcFZdEw7OcJnXUl4cTodiY1U7p8Nkuu-EL7PhPPk32dXeMKX_scZ9q8K73V2eoZyvuomKDw9Y/s1600-h/2487637968_597aa772b2.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjETvEGW27kl26rbnt-mKliAr47i_hjDqnfpnUNokx-RPwtb7j7a5O06OPahBgVk2bZinZcFZdEw7OcJnXUl4cTodiY1U7p8Nkuu-EL7PhPPk32dXeMKX_scZ9q8K73V2eoZyvuomKDw9Y/s320/2487637968_597aa772b2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5370653437971397586" border="0" /></a><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(204, 204, 204); font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 13px; line-height: 20px;"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(102, 102, 102);"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 10px;"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">photo:</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(51, 51, 255);"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 10px;"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">flick</span></span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0);"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 10px;"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">r</span></span></span></span></span></span><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">...εδώ λοιπόν κρύβονται όλα, όλες οι απορίες μου και κυρίως αυτό που λέμε "ο εαυτός μου", η αλήθεια μου.</span><br />Όποτε δεν ξέρω τι να σκεφτώ, όταν δεν ξέρω τι να πω και τι να πράξω χαίρομαι που έχω την εξυπνάδα και πριν αρκετό καιρό έμαθα να κοιτώ μέσα μου. Ότι φαντάζει αδύνατο να το κατανοήσω ή όταν μου είναι αδύνατον να πιστέψω πως κάτι θετικό θα μου συμβεί και θα πραγματοποιήσω κάποιο μου όνειρο, όταν ανακαλύπτω πως έχασα πολύ χρόνο με τις λάθος επιλογές μου, όταν τέλος πάντων κυρίως αισθάνομαι φόβο τότε κοιτώ μέσα μου και ρωτάω καθαρά και ευθέως την κάθε ερώτηση που με βασανίζει.<br />Σε όλα πήρα απάντηση γιατί κυρίως έψαξα, αναρωτήθηκα και όταν αναρωτήθηκα καθάρισα, καθάρισα το μυαλό και την ψυχή μου. Και όταν καθάρισα το μυαλό και την ψυχή μου τότε έμαθα και την αλήθεια, πράγματα δηλαδή που μου ταιριάζουν στην πραγματικότητα και με εξυψώνουν ηθικά, αισθάνομαι καλά και γεμάτος και όχι χαμένος και κυρίως "σαν να μην έχω την ευθύνη του εαυτού μου". Με μία μόνο λέξη, μέσα μου ακούω την αλήθεια, εκεί μέσα την βρήκα και υπάρχει πάντα και πολύ καθαρά μπροστά μου. Τόσο καθαρά που πολλές φορές αναγκάστηκα να βρω κάποιο τέχνασμα για να μη βλέπω τα προφανή και προπάντων να κρύψω αυτό που δεν κρύβεται ποτέ, τη δειλία μου. Εκεί έλαβα και συνεχίζω να λαμβάνω απαντήσεις στα δυσκολότερα ερωτήματα μου, στα ερωτήματα που αφορύν τις πράξεις μου και τα λάθη μου, το μέλλον και τα όνειρα μου.<br />Οταν έχεις παλέψει ευθέως και έχεις διεξάγει έναν καλό αγώνα η αλήθεια γίνεται πλέον μαγευτική ενώ όταν ξυπνούσα από το λήθαρχο και την αναζητούσα μου φαινόταν σκληρή. Τώρα είναι η παρέα μου η γλυκιά, αυτή μου έδειξε το δρόμο μου και τον ακολουθώ, αυτή μου δίνει όσα ζήτησα, αυτή μου δίνει δύναμη και κουράγιο να ονειρεύομαι και να ακολουθώ το κάθε όνειρο μου μέχρι να το πραγματοποιήσω, η αλήθεια. Ακολουθώ τον καλό δρόμο μου, κάνω τον καλο αγώνα μου, διώχνω κάθε τι βολεμένο και αρνητικό, πονάω και αγωνίζομαι, όλα αυτά η αλήθεια τα απαιτεί. Πόσο γλυκιά είναι η αλήθεια...έπρεπε να πω και να ζήσω στο ψέμα, να ζήσω τις συνέπειες του για να καταλάβω την αξία της και την ανακουφιστική γαλήνη που προσφέρει όταν καταφέρεις και δεν φύγεις από τον σκληρό δρόμο που σε προστάζει να περάσεις. "Η αρχή είναι δύσκολη" λένε και είναι σοφό...και μιλούν για την αλήθεια, τον δρόμο της αλήθειας. Για να τον ακολουθήσω δυσκολεύτηκα πολύ και ο χρόνος που χρειάστηκα για να φτάσω σε αισθήματα γαλήνης είναι μηδαμινός μπροστά στη χρονική διάρκεια της ζωής μου, ας πούμε πως είναι τα 70 χρόνια! Είναι τρελό...αν χρειαζόμουν μόνο μιας βδομάδας χρόνο να επιμείνω στο δύσκολο δρόμο και τη σκληρή αλήθεια και τα παρατούσα μία ώρα πριν με κατέκλυε η γαλήνη, δηλαδή δεν θα γαλήνευα ποτέ, άρα η επιμονή και παραμονή στα δύσκολα με μαθαίνει και με λυτρώνει, πρέπει να υπομένω και να επιμένω. Μετά από αυτό έρχεται το τρόπαιο. Ναι, έτσι όπως έχασα και πλήρωσα κάποια λάθη μου έτσι τώρα έρχεται και το θετικό τρόπαιο μου, η ανταμοιβή των κόπων μου, ο καλός αγώνας μου, η επιμονή και υπομονή στον πόνο και δύσκολο δρόμο μου, στον δρόμο της αλήθειας.<br />Η αλήθεια μου και η αλήθεια σου είναι διαφορετική και δεν κάνει να κοιτάς την δική μου και εγώ την δική σου, θα μάθεις στο ψέμα έτσι, κοίτα τη δική σου μέσα σου και θα καταλάβεις, αυτό που ψάχνεις να μάθεις από μένα μέσα σου μόνο θα το βρεις και αν κοιτάς από περιέργεια τότε κάποτε θα το λάβεις σοβαρά και η περιέργεια θα μεταμορφωθεί σε ψέμα. Δεν ξέρω αν σε βοηθάνε αυτά που γράφω και έτσι όπως τα γράφω, θέλω απλά όταν τελειώσεις το διάβασμα ή να χαμογελάσεις γιατί κάπως έτσι έχεις σκεφτεί και εσύ ή να προβληματιστείς θετικά, τότε θα είναι μια αλήθεια που θα με γεμίσει κι ας μη σε βλέπω, είναι ένα ληθαράκι της δικής μου αλήθειας και του επικοινωνιακού μου συνδέσμου μαζί σου. Μέσα σου λοιπόν...Μέσα σου είναι η αφετηρία...Μέσα σου είναι όλη η αλήθεια και μετά εσύ πέτα ελεύθερα για να πράξεις όλα τα υπόλοιπα, ζήσε.<br /><br />Με πολύ αγάπη,<br />Πολύπλοκα Απλός<br /><a class="a2a_dd" href="http://www.addtoany.com/share_save?linkname=%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%20%CE%91%CF%80%CE%BB%CF%8C%CF%82&linkurl=http%3A%2F%2Fpoliplokaaplos.blogspot.com%2F"><img alt="Share/Save/Bookmark" src="http://static.addtoany.com/buttons/share_save_171_16.png" border="0" height="16" width="171" /></a><script type="text/javascript">a2a_linkname="Πολύπλοκα Απλός";a2a_linkurl="http://poliplokaaplos.blogspot.com/";</script><script src="http://static.addtoany.com/menu/page.js" type="text/javascript"></script>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-34639020394505329502009-08-12T20:16:00.000-07:002009-08-15T07:17:17.030-07:00Σκέψη (57) - ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ ΠΟΛΛΑΓνωρίζω και καταλαβαίνω...<br />Αυτό που ζητάω είναι μόνο και πάντα η αλήθεια...<br />Λες να το βρω μέσα μου χωρίς να σε ενοχλήσω?<br />Προσπαθώ δηλαδή να μη σ'ενοχλώ...<br />Γιατί να το θέλεις αυτό...<br />:-(<br />Μου είναι τόσο δύσκολο...<br />Δεν ξέρω τι να κάνω...<br />Μια απλή κουβέντα σου μου γεμίζει την καρδιά...<br />Σε σκέφτομαι τόσο έντονα...τόσο συχνά...<br />Σ'αγαπώ βαθιά...<br />Μου λείπεις τόσο πολύ...<br />Είμαι αφελής?<br />Ζω στον κόσμο μου? Τον ψεύτικο?<br />Όχι...<br />Απλά ήθελα να στο πω...<br />Είσαι η ψυχή μου...<br />Στεναχωριέμαι...<br />Σ'αγαπάω τόσο πολύ...<br /><br />ΕΝΑΣ ΓΛΥΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ...<br /><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0); font-style: italic;">- παίξε το παιχνίδι της Πολυάννας...το γνωρίζεις? Θέλεις να στο μάθω?</span><br /><span style="color: rgb(51, 102, 255); font-style: italic;">- Αν έχεις την όρεξη! Ναι</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0); font-style: italic;">- Λοιπόν...σε κάθε τι για άνθρωπο γύρω σου, δίπλα σου, κοντά σου, θα λες όταν σε πληγώνει "μπορεί να με πλήγωσε αλλά αυτός και κάποιος άλλος κοντά του νιώθει καλά", θα λες "μπορεί αυτό να μη μ'αρέσει, να μη με γεμίζει...αλλά αν γίνει αυτό, κάποιος άλλος θα χαρεί, θα ικανοποιηθεί", μην αναρωτιέσαι που είσαι εσύ...αν όλοι το παίζουμε τότε θα δέχεσαι και εσύ χαρά, γέλιο, ικανοποίηση, αγάπη, θα υπάρχεις και εσύ, έγινε κατανοητό το βαθύτερο νόημα του παιχνιδιού?</span><br /><span style="color: rgb(51, 102, 255); font-style: italic;">- Μισό λεπτό να το ξαναδιάβασω να μάθω καλά το μάθημα μου! Φοβερό αυτό που είπες...αυτό είναι το παιχνίδι της Πολυάννας? Αυτό θα πει μεγαλοψυχία, είναι ένα μεγάλο μυστικό!</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0); font-style: italic;">- πππςςςςςςςςςς μην το πεις πουθενά! Πρέπει να φύγω, χαμογέλα απλά...</span><br /><span style="color: rgb(51, 102, 255); font-style: italic;">- Τι να σου πω...με συγκίνησες...μου έμαθες κάτι στη ζωή μου...είσαι σπουδαία....φυσικά θα χαμογελάω...να πας στο καλοοοοο! Και θα τα ξαναπούμε! Σε ευχαριστώ!</span><br /><span style="color: rgb(255, 0, 0); font-style: italic;">- Χάρισε μου ένα τελευταίο χαμόγελο...<br /><br /></span><span style="color: rgb(204, 204, 204);">Μου λείπεις πολύ...</span><span style="color: rgb(255, 0, 0); font-style: italic;"><br /></span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-6406540947465679002009-08-09T10:13:00.001-07:002009-08-12T10:12:35.312-07:00Σκέψη (56) - Ο ΣΟΦΟΣ & Ο ΝΕΟΣ<span style="font-style: italic;">"Μια ιστορία πάντα κάτι έχει να μας πει...διδακτικό...ο νέος πήγε στον σοφό για να τον ρωτήσει ότι ο ίδιος δεν μπορούσε να απαντήσει στον εαυτό του και ότι του ήταν δύσκολο να κατανοήσει. Τελικά και ο σοφός είχε κάτι να μάθει από τον νέο, γιατί ο κύκλος και το ταξίδι της ζωής δεν σταματάει και ανανεώνεται και δίνει την ευκαιρία στον καθένα μας να ασχοληθεί και να μάθει κάτι που είχε αφήσει στην άκρη στο παρελθόν, έτσι και οι ευκαιρίες ξανάρχονται και ξαναδίνονται κι εμείς απλά πρέπει να εργαστούμε για να καθαρίσουμε τα μάτια μας από την σκόνη και τα άλλα μάτια μας από την άλλη σκόνη, τα πνευματικά. Ο νέος περίμενε να δει ένα βαρύ γέροντα που μένει 10 λεπτά σιωπηλός πριν ξεκινήσει να μιλήσει και του απαντήσει, που έχει την εμπειρία δέκα μαζεμένων ζωών, πως είναι ένα θεός που ζει όμως στη γη. Γρήγορα όμως κατάλαβε πως είχε να κάνει με έναν απλό άνθρωπο που και εκείνος διατηρούσε ένα παιδί μέσα του, που και εκείνος ζούσε απλά και έντονα, που έκανε λάθη και πονούσε και πως ακριβώς όλα αυτά τον έκαναν σοφό, ακριβώς όλα αυτά που θα κάνουν και τον νέο σοφό και ακριβώς όλα αυτά που διψούσε ο νέος να μάθει διψούσε ο σοφός να του μεταδώσει και ο κύκλος θα συνέχιζε με τον νέο να πέρνει τη θέση του σοφού. Ως πολύπλοκα απλός σας εύχομαι να είναι καθαρή, να σας προσφέρει γαλήνη και να είναι διδακτική η ιστορία. Καλή ανάγνωση"</span><br /><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Νέος:</span> Ήρθα σε σένα σοφέ γέροντα για να πάρω απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν μπορώ να απαντήσω ο ίδιος στον εαυτό μου. Έρχομαι σε σένα για ένα πράγμα, τη ζωή μου, που αποτελείται από τρία και την έχω ξεχωρίσει και κατανοήσει ως εξής: ήρθα για την αγάπη, την υγεία και την ασχολία.<br /><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Σοφός:</span> Δεν θα σου απαντήσω ευθέως σε κανένα σχεδόν ερώτημα...! Θα κάνουμε συζήτηση και θα σε βοηθήσω μέσα σου να βρεις τις απαντήσεις που ζητάς, γιατί εκεί είναι τα πάντα, ο θεός, το σύμπαν, ο ίδιος σου ο εαυτός και αν δεν τις απαντήσεις εσύ ο ίδιος τότε δεν θα απαντηθούν ποτέ!<br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Νέος:</span> Γι'αυτό ήρθα σε σένα, γιατί είμαι σε αδιέξοδο και δεν μπορώ να βρω τις απαντήσεις, είναι λυπηρό να χρειάζεται να απαντήσεις ο ίδιος στον εαυτό σου και όσο και να προσπαθείς να μην μπορείς.<br /><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Σοφός:</span> Μπορείς να τις βρεις απλά δεν έχεις προσπαθήσει αρκετά, στην πραγματικότητα δεν θέλεις τόσο πολύ να τις απαντήσεις, γι'αυτό ήρθες και σε μένα άλλωστε, για να τις βρεις έτοιμες και ξεκούραστα. Νομίζω πως είσαι τεμπέλης στην ψυχή σου.<br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Νέος:</span> Τα λόγια σου σοφέ γέροντα με αναστατώνουν και με θυμώνουν γιατί δεν σε κατανοώ, νιώθω πως απλά μου επιστρέφεις και μου μεταδίδεις το βάρος του πόνου μου, ήρθα για απαντήσεις και πέρνω πίσω πάλι πόνο.<br /><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Σοφός:</span> Είναι το πρώτο βήμα, να μπορέσεις να συγκρατήσεις μέσα σου αυτό που θέλεις να κατανοήσεις, είναι σαν να πολεμάς και να γνωρίζεις τον εχθρό σου, έτσι γνωρίζεις τα αδύνατα σημεία του και θα μπορέσεις να τον νικήσεις.<br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Νέος:</span> Κατανοώ τον τρόπο σκέψης σου γέροντα, φοβάμαι και πονάω, νιώθω ατρόμητος μόνο όταν τα διώξω από μέσα μου, όμως εκείνα επιστρέφουν με το χρόνο.<br /><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Σοφός:</span> Αυτό που αποκαλείς πόνο μέσα σου είναι ένα μείγμα, είναι και αγάπη και χαρά, όμως για τους λόγους ακριβώς που πονάς μετέτρεψες τη χαρά της αγάπης και ότι χαρά σε έχει επισκευθεί σε πόνο και στεναχώρια, γιατί αν δεν αντέχεις τη χαρά δεν αντέχεις και την στεναχώρια, η αποφυγή είναι δειλία, το να τολμήσεις να δειλιάσεις και να επιστρέψεις στη μάχη σημαίνει ανδρεία, για να χαρείς λοιπόν πρέπει να μάθεις να αντέχεις τη στεναχώρια και αντίθετα.<br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Νέος:</span> Η σοφός σου λόγος μου δείχνει νέο ορίζοντα στον δρόμο που ακολουθώ για να κινηθώ και σαν αφελής νέος πίστευα βαθιά μέσα μου πως ο δρόμος αυτός και εφόσον τον αντιλήφθηκα και τον ακολούθησα είναι ευθύς και εύκολος.<br /><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Σοφός:</span> Όταν ακολουθείς τον δρόμο σου δεν χάνεσαι, η αφετηρία του δρόμου σου ήταν η απόφαση σου, πέρα από αυτό φανταζόσουν, δεν ήξερες πως θα είναι και τι θα συναντήσεις παρά μόνο απλές λέξεις από το ένστικτο σου, "θα είναι δύσκολος αλλά και ευκολότερος". Δεν ήξερες και δεν έπρεπε να ξέρεις ούτε τι θα συναντήσεις ούτε πως θα ξεπεράσεις τα διάφορα εμπόδια που θα σου παρουσιαστούν, παρά τα σημαδια θα σε καθοδηγούν και εκεί στον κάθε τόπο και χρόνο θα ξεπερνάς κάθε εμπόδιο βρίσκοντας τις λύσεις. Όταν είσαι μέσα στο δρόμο σου δεν μπορείς να βγεις! Τα σημάδια υπάρχουν μπροστά σου, σκέψου πως ένας απλός υλικός δρόμος δεν είναι ευθύς, έχει στροφές, ανηφόρες, κατηφόρες και αυτή είναι και η ομορφιά του, η πολυμορφία του. Αν ήταν μια ξερή ευθεία δεν θα ήταν όμορφος αλλά βαρετός και εύκολα θα τον εγκατέλειπες. Η φυσική ομορφιά λοιπόν είναι αυτή που δίνει αξία. Υπάρχουν όμως και φυσικά φαινόμενα που μπορεί να καταστρέψουν προσωρινά αυτόν τον δρόμο, το ίδιο μπορεί να συμβεί και στον δικό σου τον προσωπικό δρόμο, εσύ θα έπρεπε να είσαι έτοιμος να κάνεις μια παράκαμψη να βγεις από την προδιαγραμμένη πορεία του δρόμου και να επιστρέψεις παλι μόλις ξεπεράσεις το εμπόδιο, αυτό δεν αλλάζει την πορεία σου όπως βλέπεις και ούτε σε βγάζει από το δρόμο σου. Πρέπει λοιπόν να είσαι έτοιμος για τα εμπόδια και να έχεις αναπτύξει την άμυνα και τα εφόδια για να τα αντιμετωπίσεις.<br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Νέος:</span> Σοφά τα λόγια σου γέροντα και απλόχερα τα δίνεις, συγχώρα με καθώς νέος και οι σκέψεις μου τρέχουν να μπουν σε μια σειρά όπως οι μέλισσες σε μελίσσι. Ο φόβος όμως με κυριεύει σε διάφορα σημεία του δρόμου μου και με τυφλώνει, δεν μπορώ να δω πως να προχωρήσω παρακάτω.<br /><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Σοφός:</span> Ίσως να το έχεις ξανακούσει, ίσως να το έχεις ξαναδεί γραμμένο πως ο φόβος είναι ένα σημάδι κινδύνου. Όταν κινδυνεύεις και έχεις σωστά προστατευθεί τότε ο φόβος είναι το σημάδι το οποίο σε προειδοποιεί για να δεις ακόμα πιο βαθιά μέσα σου και να ρίξεις φως σε κάποια σκοτεινή σπηλιά του εσωτερικού σου κόσμου. Σκέψου και προσπάθησε να ανοίξεις την πόρτα αυτή του φόβου σου, όσο εισχωρείς τόσο φωτίζεις, θα χρειαστεί δηλαδή να έρθεις αντιμέτωπος με τον φόβο του πόνου σου, να κάνεις αυτό που φοβάσαι και το αποτέλεσμα θα είναι η φώτιση.<br /><br /><span style="font-style: italic;">Ο νέος σώπασε για κάποιες στιγμές για να σκεφτεί τα κατάλληλα λόγια και να κάνει την κατάλληλη ερώτηση και όχι για να πει κάτι απλό και άσχετο, χωρίς νόημα και σχέση προς το συγκεκριμένο θέμα. Ήταν δύσκολο γιατί πάλευε με το χρόνο για να κατανοήσει τις γνώσεις και να αρχειοθετήσει το απόσταγμα αυτών που έπερνε από την πλούσια συζήτηση με τον σοφό γέροντα. Επίσης ήθελε να συνεχίσει γρήγορα την συζήτηση για να μην χάσει την πραμικρή γνώση, ήθελε να έχει πολύ υλικό να περιεργάζεται και να σκέφτεται όταν είναι μόνος του και χάνεται στην μαγεία και την σοφία των διάφορων νοημάτων που πάλευε να ισορροπήσει. Μετά από λίγα λεπτά ο νέος μίλησε...</span><br /><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Νέος:</span> Ένας μεγάλος φόβος μου που αντιμετώπισα είναι αυτός του θανάτου, ευχήθηκα κάποτε να πεθάνω.<br /><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Σοφός:</span> Δεν χρειάζεται να εύχεσαι κάτι που ούτως ή άλλως θα γίνει! Ποιος λοιπόν ο σημαντικός λόγος της ευχής σου?<br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Νέος:</span> Έχω τόσο πολύ αγάπη μέσα μου που όταν πόνεσα πρώτη φορά τόσο πολύ, ήθελα να πεθάνω.<br /><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Σοφός:</span> Αν λοιπόν αντέξεις τον θάνατο να είσαι ευτυχείς που μπορείς να νιώθεις τόση πολύ αγάπη, είναι προνόμιο. Πολλών, όπως και πολλοί δεν το έχουν. Ο φόβος του θανάτου είναι ο μεγαλύτερος και ο σοφότερος γιατί σε παραλύει μπροστά από τον ύψηστο κίνδυνο και σε βάζει στη σωστή κατεύθυνση της ζωής. Μπορείς τελικά να πεις πως όσο ζεις ο θάνατος και ο φόβος του είναι φίλοι και έτσι θα επιζείς μαζί τους, να έχεις φιλική σχέση γιατί αν τον αγνοήσεις αγνοείς κομμάτι του συνόλου που ανήκεις και ο ίδιος.<br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Νέος:</span> Ο φόβος λοιπόν είναι φίλος και όχι λόγος για να φοβάμαι ακόμα περισσότερο και να προσπαθώ να τον νικήσω για να μην τον αισθάνομαι, είναι λοιπόν ένα χρήσιμο στοιχείο και εγώ θεωρούσα το αντίθετο. Σοφέ γέροντα είναι πολλά αυτά που μαθαίνω γιατί πολλά ανατρέπονται από εκείνα που πίστευα.<br /><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Σοφός:</span> Όταν φοβάσαι για κάτι το οποίο δεν μπορείς να προσδιορίσεις καθαρά και συνεχίζεις να φοβάσαι ακόμα περισσότερο θα πρέπει να εξηγήσεις το σημάδι, ότι θα πρέπει να ασχοληθείς ακόμα περισσότερο και έντονα με αυτό το φαινομενικά αόριστο σημείο και να το λύσεις, ο πολλαπλασιασμός του φόβου σημαίνει πως πρέπει να βρεις άμεση λύση χωρίς άλλη καθυστέρηση και να επιστρέψεις μετά το εμπόδιο στο δρόμο σου, όπως είπαμε προηγουμένως.<br /><br /><span style="font-style: italic;">Ο νέος προσπαθούσε να βάλει τις παλιώτερες σκέψεις με τις νέες που γεννήθηκαν σε μια σειρά. Ταυτόχρονα σαν τα κατακάθια στον πάτο του πηθαριού οι παλιές σκέψεις αναδυαν κι άλλες που υπήρχαν μέσα του αλλά σκεπασμένες και θαμένες. Ο γέροντας κατάλαβε πως ο νέος ήθελε χρόνο για να ισορροπήσει τις σκέψεις του και να βάλει σε μια σειρά τα νοήματα που έβγαζε και σιώπησε λέγοντας του:</span><br /><br /><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Σοφός:</span> Άκου τη σιωπή, έχει να σου πει όσα χρειάζεσαι για να βάλεις σε μια τάξη τις σκέψεις σου και τις νέες γνώσεις σου.<br /><br /><span style="font-style: italic;">Ο νέος συλλογιζόταν πως όλα κάνουν τον κύκλο τους, θυμήθηκε πως υπάρχει και ένα φυτό που γεννιέται και ανθίζει για μία και μόνο μέρα το χρόνο και μετά χάνεται. Σκέφτηκε "οι μικροί και μεγαλύτεροι κύκλοι που ζουν διάφορες μονάδες". Οι άνθρωποι έχουν όμως κάτι περισσότερο, έχουν την πνευματική και υλική εξέλιξη, αυτό που μας κάνει να σκεφτόμαστε, να φτιάχνουμε εργαλεία και να καλυτερεύουμε την υλική μας ζωή, να βρίσκουμε αυτά που μας γεμίζουν την άδεια και μοναχική μας καρδιά. Όλα αυτά σκέφτηκε ο νέος είναι μια προσπάθεια που έκανε και ο ίδιος και χαιρόταν πολύ για αυτό. Κοίταξε πάλι τον γέροντα που το πρόσωπο του χαμογελούσε χωρίς να κινείται, σαν μια αύρα ενέργειας να έλουζε το πρόσωπο του. Το είχε στραμμένο ελαφρά προς τον ουρανό και μου φαινόταν πως συνομιλούσε με διάφορα στοιχεία της φύσης, κυρίως τα πουλιά που κελαηδούσαν τριγύρω, ετσι του φάνηκε.<br />Σκέφτηκε αρκετή ώρα πριν μιλήσει και σπάσει τη σιωπή μα ο σοφός τον πρόλαβε.<br /><br /></span><span><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Σοφός:</span> Όταν δεν έχω τι να πω λέω για την αγάπη κι εκείνη μου δίνει το επόμενο όμορφο θέμα να σκεφτώ και να συζητήσω με κάποιον, μίλησε μου για την αγάπη.<br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Νέος:</span> Η αγάπη είναι το πιο όμορφο πράγμα που υπάρχει γιατί είναι μία αλλά συμπεριλαμβάνει πολλά περισσότερα. Περιλαμβάνει την ύλη και την ιερή ύλη, το σώμα και τη ψυχή, το αρσενικό, το θηλυκό, την νέα ζωή που αυτοί φέρνουν, τους άλλους συνανθρώπους και τα άλλα στοιχεία της ζωής, ζώα φυτά και όλα τ'άλλα ένα ένα. Η αγάπη είναι μία και στην κορυφή της ιεραρχίας και μετά ακολουθούν όλα τ'άλλα, έτσι αντιλαμβάνομαι γέροντα την αγάπη.</span><span style="font-style: italic;"><br /><br />Ο γέροντας ήταν σιωπηλός και ανέκφραστος και ο νέος έψαχνε να βρει ένα σημάδι στο πρόσωπο ή το σώμα του που να πρόδιδε τι αισθάνεται, όμως εκέινος φαινόταν ότι σκεφτόταν. Μετά απλά είπε.<br /><br /></span><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Σοφός:</span><span> Είσαι στο δρόμο σου...<br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Νέος:</span> Έχω πολλά ερωτήματα σοφέ γέροντα μου που μου βασανίζουν την ψυχή και αναρωτιέμαι γιατί πονάω για την αγάπη εφόσον την δίνω απλόχερα, γιατί δεν έρχεται και εκείνη να με βρει? Δεν είμαι έτοιμος να την υποδεχτώ?</span><span style="font-style: italic;"><br /><br />Ο νέος δεν θέλησε να μοιραστεί τις σκέψεις του γιατί ήξερε πως ήταν ακατέργαστες και θα κούραζαν χωρίς λόγο τον γέροντα, δεν είχε λόγο να ακούσει τους συλλογισμούς του νέου δυνατά, ήταν δουλειά του νέου να βάλει τις σκέψεις του σε μία σειρά και να διεργαστεί τα νέα δεδομένα. Σκέφτηκε σωστά πως έπρεπε να αφήσει τις τωρινές του σκέψεις σε ένα είδος "αποθήκης" του μυαλού του και να τις ξαναπιάσει αργότερα, τώρα έπρεπε να συνεχίσει την ομιλία με τον γέροντα αποσπώντας περισσότερες σοφές γνώσεις αλλά ταυτόχρονα να μην αφήσει τον γέροντα να πέσει στην ανοία της σιωπής και έτσι είπε:<br /><br /></span><span><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Νέος:</span> Όλα παίζουν σημασία και έχουν σχέση μεταξύ τους, είναι κρίκοι μιας αλυσίδας, όμως υπάρχουν στιγμές που δεν καταλαβαίνω τον λόγο ύπαρξης της ανησυχίας που με καταβάλει.<br /><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Σοφός:</span> Το είπες και μόνος σου, δεν καταλαβαίνεις τον λόγο κι όμως εκείνος υπάρχει, αλλά εσύ δεν τον βλέπεις, φοβάσαι. Πάντα δεν βλέπουμε αυτό που φοβόμαστε, έτσι λειτουργεί ο μηχανισμός, για να καταλάβεις τι ακριβώς γίνεται κοίταξε πιο βαθιά στο σημείο που φοβάσαι και πες μου τι βλέπεις. Πρέπει να ξεκινήσεις από αυτά που βρίσκονται στην επιφάνεια και θα εισχωρήσεις βαθύτερα ξεσκεπάζωντας τα επιφανειακά στρώματα που αποτελούνται από συγκεκριμένους μηχανισμούς της αλυσίδας. Όταν αρχίσεις να αναδύεις αυτά που δεν βλέπεις τώρα θα γεμίσεις έκλπηξη και αργότερα θα σου είναι πολύ απλό, υπάρχει και άλλη μια τεχνική που θα στην εξηγήσω αργότερα.<br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Νέος:</span> Χωρίζω τη ζωή μου σε τρία σημεία, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Το παρελθόν μου ήταν δύσκολο με καταστάσεις που δεν ήμουν έτοιμος και ικανός να αντιμετωπίσω και με σημάδεψαν έως και τώρα. Το παρόν μου διαπίστωσα πως κυλάει αδύναμο και δεν μπορεί να νικήσει τις δυσκολίες και για τον μέλλον βλέπω πως εφόσον το παρελθόν ήταν δύσκολο και χωρίς ευτυχία και συνεχίζει έτσι και στο παρόν έτσι θα είναι και το μέλλον. Αναρωτιέμαι αν γνωρίζω πως είναι η ευτυχία επειδή δεν την γνώρισα ποτέ, απλά σκέφτομαι πως είναι τα βάσανα και αντίστοιχα καλή θα είναι η ευτυχία.<br /><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Σοφός:</span> Ο κάθε άνθρωπος έχει τον δρόμο του και έχει να δώσει τον καλό του αγώνα, όταν βρίσκεται στο δρόμο του και δίνει τον αγώνα του τότε στο μέλλον και μετά από καιρό έρχεται η ευτυχία και λέω μετά από καιρό γιατί πρέπει να είναι έτοιμος να την υποδεχτεί, να είναι ανάλογα προετοιμασμένος. Αυτός λοιπόν που έχει να κάνει ο άνθρωπος είναι να συνεχίζει ασταμάτητα τον αγώνα του και η ευτυχία θα τον βρει, θα αναπαυθεί από τα βάσανα και θα γεμίσει γαλήνη. Δεν σημαίνει πως θα πάψει να αγωνίζεται, σημαίνει πως θα βρει την γαλήνη μέσα του και την ευτυχία.<br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Νέος:</span> Φοβάμαι όμως μην πεθάνω και δεν πραγματοποιηθούν όλα αυτά, έχω την αίσθηση πως φοβάμαι τον θάνατο.<br /><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Σοφός:</span> Δεν τον φοβάσαι αρκετά, γιατί είπαμε πως αυτός σε στρέφει ξανά στο δρόμο σου, θα πρέπει να μην τον σκέφτεσαι γιατί θα έρθει κάποια στιγμή, γιατί να γεμίζεις τις ώρες σου με αυτόν? Μια στιγμή του ανήκει μια στιγμή χάρισε του, εκείνη που θα έρθει για σένα. Να σκέφτεσαι μόνο τον καλό σου αγώνα κάθε μέρα και να προχωράς λίγο λίγο και σιγά σιγά.<br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">Νέος:</span> Γέροντα τη δικαιοσύνη σκέφτηκα και ακολούθησα, την δικαιοσύνη της καρδιάς και εκείνη με οδήγησε σε σένα και ως εδώ που βρίσκομαι. Πρέπει να περάσω από τον δύσκολο αυτό δρόμο, δεν έχω τίποτα όσα και να έδωσα, έχω μόνο τον εαυτό μου και προχωράω, δεν ξέρω τι μου έρχεται, δεν βλέπω ούτε καλό ούτε κακό, τα κακά τα'χω χορτάσει, τώρα ζω το τίποτα, ένα μοναχικό στοιχείο, δεν το θέλω αυτό κι όμως το ζω, μαζεύω πόνο και παράπονο ανεμειγμένο με θυμό. Την μοναξιά μου γέροντα προσπαθώ να διώξω από τη ζωή μου, τη μοναξιά της καρδιάς όμως δεν τα κατάφερα. Νόμιζα πως υπάρχει μια καρδιά και για μένα που περιμένει να με συναντήσει για να ζεσταθούμε μαζί γιατί έτσι είναι γραφτό, προσπάθησα τόσο πολύ κι όμως...Ο καλός αγώνας δεν απέδωσε και τώρα η μοναξιά είναι πιο σκληρή, πιο βαριά γιατί γνωρίζω τη γλώσσα της καρδιάς. Περιμένω στο χρόνο απλά να δω αν ξεγελάστηκα ή είναι αλήθεια αυτά που λέει η καρδιά μου. Αν ξεγελάστηκα ήταν η τελευταία γιατί μετά δεν έχω λόγο ύπαρξης, θα είμαι ένα απλό ζώο που τρώει πίνει και κοιμάται χωρίς αληθινή αγάπη, θα είναι σκέτη ύλη. Έχω δει άλλους ανθρώπους να το ζουν αλλά εγώ δεν το καταλαβαίνω αυτό το νόημα, έκανα τον αγώνα μου, άδεια καρδιά δεν αξίζει. Νόμιζα πως ήξερα για την αγάπη αλλά τελικά δεν ήξερα τίποτα, προσπάθησα να μάθω αλλά αυτό δεν είναι σχολείο, εκτός και ανα η αγάπη είναι να πονάς. Γιατί νόμιζα πως η αγάπη είναι ένα συναίσθημα αλληλεγγύης και φροντίδας, χαράς και συμπόνιας, συμβίωσης και συντροφικότητας. Την αγάπη την νιώθω και την σκορπώ απλόχερα, συντροφικότητα όμως δεν λαμβάνω. Αυτό γέροντα είναι αγάπη, η καλοσύνη μέσα μου και εκείνη που μου ζεσταίνει την καρδιά δίπλα μου αλλά να νιώθει και εκείνη το ίδιο αλλιώς δεν υπήρξε ποτέ αγάπη. Αγάπη για μένα γέροντα είναι να αγαπάς όλο το κόσμο και να προσφέρεις ότι είναι δυνατόν και μπορείς σ'αυτόν, με τον τρόπο σου και τα δικά σου προσωπικά όπλα. Η ύψηστη όμως αγάπη είναι της ψυχής σου, του έρωτα σου, το ταίρι σου που σε συμπληρώνει και ολοκληρώνεσαι. Γεμίζει την καρδιά σου γιατί καμία άλλη δεν μπορεί και γιατί αλλιώς δεν χαίρεται, δεν μπορεί να ζήσει, δεν εκτιμά, είναι όλα άδεια και χωρίς αξία, δεν μπορεί να υπάρξει ζωή και συνέχιση, εξέλιξη, δεν θα υπήρχαμε εμείς ως τώρα κι όμως ζω με την ελπίδα, το άλλο μου μισό ήρθε, μου επιτράπηκε να τη δω, να την μάθω και να την φιλήσω, με γέμισε, γεύτηκα τη ζωή και τον κόσμο, πήραν όλα χρώμα και αξία, κατάλαβα το νόημα και πίστεψα πως όλα φτιάχνουν και αλλάζουν. Πάνω όμως που συνέχιζα τον δρόμο μου και να χτίζω ένα ένα τα όνειρα μου απλά μου στερήθηκε από το ίδιο το ταίρι μου, με περιφρόνησε και είπε όλα τα αντίθετα που έλεγε για μένα. Και εδώ πλέον γέροντα σήκωσα τα χέρια και άλλη εξήγηση εκτός από το να περιμένω να περάσει ο χρόνος δεν έχω, δεν υπάρχει μέσα μου κάτι άλλο από πάθος και αγάπη για εκείνη. Μόνο ο χρόνος θα δείξει αν ήταν όλα ένα παραμύθι, ένα ψέμα, για να μπορέσω να δω τη ζωή στην αλήθεια της και κατάματα, χωρίς καμία ελπίδα για αγάπη, κάθε ελπίδα έσβησε με εκείνη και μου είναι δύσκολο να το πιστέψω αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Θα ζω αλλά θα είμαι νεκρός μέσα μου, γυναίκες υπαρχουνε και παιζογελούν και δίνουν τα κορμιά τους και πάλι σε λησμονούν ξαφνικά όπως ξαφνικά προσποιήθηκαν πως σε πόθησαν, δεν ποθώ καμιά, μόνο εκείνη. Αυτό δεν είναι αγάπη, αγάπη για μένα είναι εκείνη και όλη η αλήθεια. Την αλήθεια ο καθένας την νιώθει μέσα του, έτσι και σε μένα. Δεν είναι λόγια απογοήτευσης, είναι η αλήθεια που νιώθω μέσα μου. Προς το παρόν έχω ακόμα μια μικρή ελπίδα και κάνω γι'αυτήν υπομονή, ίσως χαθεί για πάντα και αυτή η μικρή ελπίδα. Η αγάπη γέροντα είναι μια δοκιμασία, ένα ανολοκλήρωτο έργο που πρέπει να βγάλεις εις πέρας. Σου δίνεται η ευκαιρία να το κατανοήσεις και τι πρέπει να κάνεις και μετά μπαίνεις στην πράξη για να τα δώσεις όλα. Ξετυφλώθηκες μα τώρα ήρε η σειρά σου να αντιμετωπίσεις τους ανθρώπους που είναι πλέον τυφλά κουτάβια όπως εσύ πριν, μόνο που εσύ τώρα άλλαξες και σε ενοχλεί πολύ η προηγούμενη θέση σου που τώρα βρίσκονται οι άλλοι, προσπάθησες πολύ μεν αλλά τώρα δυσκολεύεσαι πολύ να δεις πως ήταν πριν ο εαυτός σου, σε καθρεφτίζουν. Αυτό πρέπει να είναι το επόμενο στάδιο της αγάπης, να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό που καθρεφτίζεται πάνω στους άλλους, είναι και οι ίδιοι έτσι και εσύ ευτύχισες να αλλάξεις. Μπορούσε η ζωή να είναι πιο δίκαιη? Αν δεν νιώσεις τα αντίθετα από αυτά που επιθυμείς, οι επιθυμίες δεν γεννιώνται παρά μένουν στην αιώνια αφάνεια. Χαίρομαι για την ώρα που στερούμαι, μπορώ να λέω πως ο κόσμος είναι δίκαιος και αυτό μου δείχνει πως θα έρθει και η ευτυχία μου στο μέλλον, όπως και να'ναι αυτή, με όποιο πρόσωπο και να'χει. Όμως γέροντα πρέπει να περιεργαστώ τον ίδιο μου τον εαυτό, που αντιδράει σε όλα όσα δεν του αρέσουν και ξαφνιά συνειδητοποιεί πως είναι πολλά, που αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει και να είναι όλα λάθος, ο ίδιος έχω βολευτεί και τα έχω θεωρήσει λάθος γιατί δεν είναι εύκολη υπόθεση για μένα η κατανόηση τους και έχω κατασκευάσει δεκάδες δικαιολογίες το λεπτό για να κάνω εύκολες τις διεργασίες του νου μου και στη συνέχεια πράξεις. Συνειδητοποίησα πως βρίσκομαι στον δύσκολο δρόμο μου, τον καλό αγώνα μου και έρχομαι αντιμέτωπος με τις αδυναμίες μου και αντιλαμβάνομαι πως είναι πολλές και πως έχω πολύ δρόμο μπροστά μου, παρόλες τις δυσκολίες έχω προχωρήσει ελάχιστα. Όποιος ακολουθεί την ευκολία καταδικάζει τον εαυτό του σε μια φυλακή που ο ίδιος χτίζει και το πιο δύσκολο είναι κάποτε να βγει. Όταν λες θέλω να γίνω καλύτερος, να κάνω τη ζωή μου καλύτερη σημαίνει πως ήσουν χειρότερος. Έτσι κατάλαβες την αξία αυτού που πρέπει να κάνεις και εκεί που θέλεις να φτάσεις. Βρίσκομαι συνεχώς σε μια τέτοια αλλαγή και αναρωτιέμαι πόσο χειρότερος είμαι από εκεί που θέλω να φτάσω και αν εκεί που θέλω να φτάσω το έχω συνειδητοποιήσει και ανήκει στη σφαίρα του λογικού, του επιτρεπτού. Δυστυχώς δεν φτάνουν μόνο οι πράξεις αλλά και το μυαλό πρέπει να καθαρίσει τελείως, πρέπει να απαλλαγεί τελείως από κάθε σκέψη και εικόνα που με κάνει χειρότερο από εκεί που είμαι και θέλ να φτάσω. Αναρωτιέμαι τόσα πολλά που τελικά είναι πολύ απλά νοήματα, πολλές φορές δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω και αν τελικά ακολουθώ τον σωστό δρόμο της αλλαγής μου, είχα τόσα πολλά να αλλάξω ή μήπως συνήθισα τη συνεχής αλλαγή? Με πονάει η αλλαγή από το χειρότερο προς το καλύτερο γιατί ήταν μια συνήθεια και αναρωτιέμαι εκεί που πάω αν δεν ήταν γραφτό να πάω. Γέροντα είναι δυνατόν κανείς να αλλάζει τη μοίρα του? Ή μήπως ήταν γραφτό αυτό ακριβώς που περνάω? Μακρύς και δύσκολος ο δρόμος. Νιώθω πως έχω ένα δαίμονα μέσα μου και πως του παραδέχτηκα την ήττα μου, δεν ορίζει το κορμί μου αλλά ορίζει την ψυχή μου, το μυαλό μου φαίνεται είνα αδύναμο να τον εντοπίσει, είναι πολύ γρήγορος και δυνατός, καυστικός, παρουσιάζει την χειρότερη εικόνα μου προς τους άλλους και εκείνοι απλά με κάνουν πέρα, ξέρω πως δεν μπορεί να ορίσει το μυαλό μου γιατί αυτό ανήκει αποκλειστικά σε μένα και φαίνεται πως τόσα χρόνια δεν το πρόσεξα, δεν του έδωσα την κατάλληλη φροντίδα και προσοχή και τώρα δεν ξεπερνάω τα εμπόδια και πριν φτάσω στο κάθε εμπόδιο μοιρολογώ για το επόμενο και το μεθεπόμενο. Η κατηφόρα δεν έχει έλεος αλλά ταχύτητα και δύναμη πολύ, μέχρι να σταματήσεις τη φόρα σου θα γδαρθείς και θα πληγωθείς, θα πονέσεις πολύ, μπορείς όμως να σταματήσεις. Νόμιζα πως σταμάτησα αλλά συνειδητοποίησα πως δεν είναι μόνο οι πράξεις αλλά κυρίως το μυαλό, είμαι εξαντλημένος. Είμαι στη μάχη με τον δαίμονα, δεν την αντέχω πολλές φορές και του χαρίζω την νίκη, αντίθετα όμως ξέρω πως μπορώ αν επιμείνω να τον νικήσω και να τον ανατρέψω και πως εύκολα ξεχνάω πως έχει τον έλεγχο της ψυχής μου και όχι του μυαλού μου. Και μετά πάλι αναρωτιέμαι μήπως συμβαίνει το αντίθετο και έχει το μυαλό μου μα αυτό τελικά είναι εντελώς αδύνατον. Το χειρότερο είναι να συνηθήσεις τον δαίμονα να κερδίζει...Αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι στον δρόμο των βασανιστηρίων, ενας δρόμος ο οποίος είναι βασανιστήρια και πόνοι και επιτρέπεται κατά τη διάρκεια να φας να πιείς και να κοιμηθείς αλλά στη μισή δόση. Να φας τη μισή μερίδα φαγητό, να πιείς το μισό νερό απ'ότι θα έπινες και να κοιμηθείς τις μισές ώρες απ'οτι θα κοιμώσουν. Μετά τρέχωντας από το ένα ως το άλλο βασανιστήριο μέχρι τελικής εξέντλησης, μέχρι να αφεθώ έρμαιο και να νιώθω πως παρόλα αυτά δεν κατάφερα τίποτα και να σηκώνομαι για το επόμενο βασανιστήριο. Αυτό που με φοβίζει είναι πως ίσως αυτός ο δρόμος δεν έχει τελειωμό και εγώ ελπίζω κάθε μέρα σε ένα τέλος που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ, πόσο ματαιόδοξο. Όταν έχω τέτοιες σημαντικές απορίες κοιτάζω βαθιά μέσα μου για να πάρω απάντηση, έμαθα πως ότι απορία γεννιέται μέσα μου αντίστοιχα υπάρχει και η απάντηση της μέσα μου και η επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους βοηθάει πάντα. Ο ένας καθρεπτίζει τον άλλον γιατί όλοι τα ίδια έχουμε να περάσουμε ο καθένας όμως σε διαφορετικό χρόνο γι'αυτό και τα μεταξύ μας μηνύματα φίνονται άσχετα. Μέσα μου λοιπόν βλέπω πως θα τα καταφέρω και ας μου φαίνεται δύσκολη και γεμάτη πόνο αυτή η χρονική περίοδος, το κορμί δίνει μάχες και η ψυχή καθοδηγεί, δεν κερδίζονται όλες οι μάχες όμως όλες πρέπει να τις δώσω χωρίς να σκεφτω πονηρά πως να αποφύγω τις ήττες. Οι ήττες απλά έχουν να με διδάξουν ότι έμεινε στην άκρη και δεν έμαθα από τις νίκες. Έτσι λειτουργεί και η αγάπη, χάνω για να μάθω τι έχω κερδίσει και τι καλύτερο με περιμένει, έπερεπε να χάσω και να έρθει η αγάπη πίσω σε μένα καθαρή και αγνή, να επιστρέψει στο δρόμο της. Γέροντα με βοήθησες να εκφράσω και να αναπτύξω βαθιές σκέψεις, να σου τα πω και πριν εσύ απαντήσεις να έχω απαντήσει ήδη μέσα μου, όλα τις απορίες μέσα μου τις έχω και όλες τις απαντήσεις εκεί τις βρίσκω.<br /><br /><span style="font-style: italic;">Ο γέροντας πότε με κοιτούσε μες στα μάτια όταν εγώ έστρεφα το βλέμμα μου αλλού αναπτύσσοντας τιε σκέψεις μου και πότε έκλεινε τα μάτια και χαμογελούσε η αύρα του που του έλουζε το πρόσωπο.</span><br /><br /><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Σοφός:</span> Έφτασες στο στόχο σου, αυτόν που είχες θέσει, τώρα προχωράς στον επόμενο.<br />Νέος:<br />Σοφός:<br />Νέος:<br />Σοφός:<br />Νέος:</span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-21681413239853875492009-08-08T06:17:00.000-07:002009-08-22T06:58:38.364-07:00Σκέψη (61) - ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoP-z3N0p33ggGHANolpbZUNJyeyRN6scjX2pugSIoWYfHWjKnz6e4_jAelDHSRI0Owmy4DXlydFsqzc2etytvzKt6dBOvQLCeIeVcsorbBRZeKdjwnli1AmMdMal-Sk0qjPv-TGXUnA8/s1600-h/455114358_c3db569d83.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 243px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoP-z3N0p33ggGHANolpbZUNJyeyRN6scjX2pugSIoWYfHWjKnz6e4_jAelDHSRI0Owmy4DXlydFsqzc2etytvzKt6dBOvQLCeIeVcsorbBRZeKdjwnli1AmMdMal-Sk0qjPv-TGXUnA8/s320/455114358_c3db569d83.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5367597499983258578" border="0" /></a><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(204, 204, 204); line-height: 20px;font-family:'Trebuchet MS';font-size:78%;" ><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(102, 102, 102);"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">photo:</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(51, 51, 255);"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">flick</span></span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0);"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:arial;"><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">r</span></span></span></span></span></span><br /><span style="font-style: italic; color: rgb(255, 102, 0);">"Μην ξεχάσεις ότι τα πάντα είναι ένα και μοναδικό πράγμα. Μην ξεχάσεις την γλώσσα των σημαδιών. Και, προπαντός, μην ξεχάσεις να ακολουθήσεις μέχρι το τέλος τον Προσωπικό Μύθο σου. - Ο ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ, PAULO COELHO"</span><br />Αυτή η μικρή παράγραφο περιγράφει ένα κομμάτι, στάδιο της ζωής μου. Γιατί είναι παράξενη η φάση η οποία βρίσκομαι, δεν μπορώ να την περιγράψω με λίγες λέξεις ή με μία μόνο πρόταση, σαν να μεταλλάσεται και να κινείται, σαν να μην θέλει να την περιγράψω και απλά να σιωπήσω, σαν να μου λέει "άσε, μη μιλάς και αν αναρωτιέται γιατί δεν απαντάς αυτός που σε ρώτησε σε τι φάση βρίσκεσαι τώρα στη ζωή σου, άφησε τον να αναρωτηθεί ότι θέλει", εσύ συνέχισε το ταξίδι σου, ζήσε τον προσωπικό μύθο σου όπως λέει και ο Paulo. Περιγράφω την ζωή μου με αυτό που βλέπω και ζω, άλλοτε με καθαρό μυαλό και άλλοτε με θαμπωμένο και κουρασμένος επειδή δίνω όλη μου την ενέργεια και δύναμη.<br />Παρατηρώ γύρω μου και προσπαθώ να βρω τις απαντήσεις που ψάχνω μέσα μου, σκεφτόμενος πρώτα και ελέγχοντας τις να μην είναι εξωπραγματικές και φανταστικές, να μην είναι βλακίες. Πολλές φορές με απογοητεύει γιατί όχι μόνο δεν βρίσκω απαντήσεις όταν παρατηρώ άλλους ανθρώπους ακόμα και μεγαλύτερους αλλά συνειδητοποιώ πως δεν έχουν περάσει καν από εκεί που έχω περάσει και συνεπώς είναι αδύνατον να πάρω αυτό που θέλω. Συνεχώς ελέγχω αυτό που θέλω να είναι καθαρό και αγνό, να μην είμαι μπερδεμένος και να μη ξέρω τι ζητάω και καταλλήγω σε ένα, είναι η αγάπη αυτό που ζητάω. Σε κάθε επίπεδο και με πολύ σεβασμό, για να την δεχτώόμως θα πρέπει και ο ίδιος να την έχω δώσει χωρίς κανένα αντάλλαγμα δίνοντας τα πάντα από μέσα μου και πιστεύοντας σε αυτό που κάνω, μόνο έτσι θα μπορούσα να την δεχτώ.<br />Πολλές φορές λέω για την αλήθεια και πως πολλές φορές είναι σκληρή αλλά αμέσως μετά γαληνεύει, έτσι διαπίστωσα πως για να μην την δέχομαι εγώ ο ίδιος πάει να πει πως κάνω κάτι και δεν την δέχομαι, κάτι που την εμποδίζει να έρθει σε μένα και αυτό είναι και το πιο δύσκολο να συνειδητοποιήσω, αυτό είναι που θέλει ατελείωτες ώρες υπομονής και προσπάθειας, είμαι όμως ευτυχισμένος που το κάνω, που ακολουθώ τον μύθο μου και που αφήνομαι και βλέπω τις πιο αδιφάγες και σκληρές αδυναμίες μου, διαλαλούσα την αγάπη και παραπονιώμουν πως δεν την έχω και όταν έρχεται δεν μπορώ να την κρατήσω, δεν έχω την δύναμη να την καθοδηγήσω. Αναρωτιέμαι αν είναι το πεπρωμένο μου αυτό, να μείνω μόνος και έρημος σαν τον σκληρό και αλύγιστο βράχο, πόσο με φοβίζει αυτό και η ζωή πόσο σου δίνει αυτό που σε φοβίζει μάλλον για να το ξεπεράσεις υποθέτω και λέω υποθέτω γιατί ακριβώς αυτό ζω τώρα, τους φόβους μου.<br />Λένε πως αυτό είναι το θαύμα της ζωής, να ξεκινάς από το μηδέν και να ανακαλύπτεις ακριβώς αυτό που ήδη είσαι και απλά τρελένεσαι γιατί θεωρείς δεδομένο πως δεν χρειάζεται να ανακαλύψεις αυτό που είσαι, γιατί να το εξετάσεις αφού ήδη υπάρχει? Έτσι αόριστα θέλεις να ασχοληθείς με κάτι άλλο και έτσι χάνεις την σειρά σου και το νόημα και ανακαλύπτεις πως επιστρέφεις πάλι στα ίδια και ξανά οι ίδιες σκέψεις κι όμως...Πάντα μέσα σου βρίσκεις την αλήθεια, λένε άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, γιατί? Επειδή δεν μπορείς να ελέγξεις την ίδια σου την δύναμη? Το δικαίωμα αυτό σου δώθηκε χωρίς να σημαίνει πως ο κόσμος γυρίζει γύρω από σένα, έχεις όμως μια δύναμη και μια εξουσία και αυτή είναι μόνο του εαυτού σου, γιατί λοιπόν δεν επικοινωνείς? Γιατι λοιπόν δεν συζητάς? Τώρα κατάλαβες λοιπόν? Γιατί πέρνεις τροφή από τις συζητήσεις με άλλους ανθρώπους? Γιατί μετά χάνεσαι και κοιτάς μόνο αυτό που πήρες και σαν γαϊδούρι δεν λες ούτε ευχαριστώ ή έστω να του χαρίσεις μια απλή στιγμή, να του αφιερώσεις λίγο χρόνο, μόνο να πάρεις αυτό που θέλεις, έστω στάλα στάλα αλλά να είναι για σένα αποκλειστικά και ο άλλος θα ανταμοιφθεί από την ίδια του τη ζωή!<br />Δύσκολη φυλακή ο εγωισμός! Υψήστις ασφαλείας, δεν δραπέτευσαι ποτέ κανένας παρά μόνο αποφυλακίζεσαι και μπορείς να βγεις από εκεί μέσα μόνο αναμορφωμένος αλλιώς σαπίζεις πίσω από τα κάγκελα και χάνεσαι, αν δεν τον κοιτάξεις στα μάτια χάθηκες. Είναι σαν το καροτάκι που δένουν 50 πόντους μπροστά από το ζώο και εκείνο το κηνυγάει ασταμάτητα και ποτέ δεν το φτάνει γιατί δεν έχει την νοημοσύνη να κατανοήσει την πονηράδα του ανθρώπου και το κόλπο με το οποίο το παγίδευσε, βλέπει και θα βλέπει πάντα ένα καροτάκι που είναι διατεθιμένο να το κηνυγάει πάντα, όμως και εκεί υπάρχει ένα όριο και κάποτε εξαντλείται και κουράζεται, κάποτε κατανοεί πως δεν πρόκειτα να το φτάσει ποτέ. Και τα ζώα εξαντλούνται...πόσο απλό και αγνό φιλότιμο έχουν και αυτά.<br />Πόσο εγωιστικό είναι να ζεις μόνος σου και να μην θέλεις κάποιον δίπλα σου, η σημερινή εποχή και ο υπερπληθυσμός φέρνει την υπερπληροφόριση και την ανάγκη για ηρεμία και όταν την έχεις θέλεις πάλι να επιστρέψεις στο δώρο της πληροφορίας και την επικοινωνίας, δεν είναι όμως εύκολο πράγμα, όλοι οι άνθρωποι ανακαλύπτεις πως είναι απλές φιλίες και απλές αγάπες, κάτι συνηθισμένο όταν είσαι κοινωνικός, κάτι σου λείπει πάντα και το αναζητάς λέγοντας πως ακολουθείς το ένστικτο σου. Κάποτε μπορείς και να το προσδιορίσεις αυτό που αναζητάς, κάποτε φτάνεις στην κορυφή του βουνού που έκανες τόσο κόπο και χρειάστηκες τόσο πολύ χρόνο για να φτάσεις στην κορυφή του και κατανάλωσες τόση ενέργεια να νικήσεις τους φόβους σου βλέπωντας από τόσο χαμηλά την κορυφή και θεωρούσες πως είναι τόσο δύσκολο και σχεδόν αδύνατο να φτάσεις εκεί πάνω, σου ήταν δύσκολο να πιστέψεις πως θα φτάσεις στην κορυφή περνώντας όλες αυτές τι δύσκολες και δυσδιάβατες πλαγιές κι όμως ξεκίνησες και όμως έφτασες. Και όμως έφτασες και προσδιόρισες αυτό που έψαχνες, αυτό που σου έκαιγε τα σπλάχνα και σε κάθε νέο σταθμό που έφτανες και νόμιζες πως θα έπερνες απάντηση τελικά έπεφτες έξω και έλεγες "βαρέθηκα να πέφτω έξω" και όμως πάλι σε νέες περιπέτειες και δυσκολίες μπλεκόσουν κι όμως έφτασες και τα προσδιόρισες, ακολούθησες το ένστικτο σου, ακολούθησες τον προσωπικό σου μύθο και δούλεψες, έδωσες την ευκαιρία στον εαυτό σου και τις γνώσεις να δώσει όνομα σε αυτήν την φλόγα, την ανίκητη δίψα που τέντωνε το πείσμα σου. Θυσίασες τόσο ιδρώτα, τόσο κόπο, τόσα χρόνια για 5 μόνο γράμματα και για όλο αυτό το κενό που γεμίζει μέσα στον εαυτό σου, μέσα στην ύπαρξη σου. Ξεκαθαρίζοντας το από κάθε βρωμιά και σκόνη, από κάθε ψέμα και υποκρισία, από κάθε δοκιμή και φτηνή δικαιολογία, από κάθε βόλεμα και τεμπελιά, περνώντας μια πολύπλοκη διαδικασία για να φτάσεις στην χαρά της απλότητας και το σωστό βάρος και αξία που έχουν αυτά τα 5 γράμματα. Και να την λες και να την μεταδίδεις με τόση σιγουριά, να έχεουν τόση δύναμη και σιγουριά τα λόγια σου και τα μάτια σου που να μην χρειάζεται να πεις και να περιγράψεις επιπλέον πως μιλάς για την πραγματική, για την βαθιά και αγνή. Να την λες και νιώθωντας την εσύ ο ίδιος να την νιώθουν όλοι γύρω σου, ακόμα και να μην μιλάς απ'όσους περνάς δίπλα τους να σε νιώθουν πως κουβαλάς το βάρος και την αξία της, πως την κατάκτησες, πως την κέρδισες, πως πάλεψες για αυτό, πως πόνεσες και τώρα την κουβαλάς συνειδητά πάνω σου και δεν την διώχνεις ποτέ. ΑΓΑΠΗ<br />Αυτή όμως η αγάπη είναι ένα...και ένα πάντα είναι δύο, το θηλυκό και το αρσενικό, ο θεός λένε έχει και θηλυκή πλευρά. "Δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται" μου είπε μια φανταστικά υπέροχη ψυχή, η αγάπη λοιπόν είμαι εγώ και εσύ, που είμαστε για πάντα ένα και όχι οτιδήποτε άλλο. Και οι υπόλοιποι ξέρετε ποια είναι η αγάπη σας και όσοι δεν την έχετε ακόμα βρει απλά ξέρετε τι να κάνετε για να την βρείτε, θα ακολουθήσετε τον δρόμο σας, το πεπρωμένο σας, τον προσωπικό σας μύθο.<br />Σ'αγαπώ βαθιά.<br /><br />Σ'αγαπώ<br /><br />Με πολύ αγάπη,<br />Πολύπλοκα Απλός<br /><a class="a2a_dd" href="http://www.addtoany.com/share_save?linkname=%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%20%CE%91%CF%80%CE%BB%CF%8C%CF%82&linkurl=http%3A%2F%2Fpoliplokaaplos.blogspot.com%2F"><img alt="Share/Save/Bookmark" src="http://static.addtoany.com/buttons/share_save_171_16.png" border="0" height="16" width="171" /></a><script type="text/javascript">a2a_linkname="Πολύπλοκα Απλός";a2a_linkurl="http://poliplokaaplos.blogspot.com/";</script><script src="http://static.addtoany.com/menu/page.js" type="text/javascript"></script>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-32818101307415408452009-08-07T09:02:00.000-07:002009-08-07T14:33:44.486-07:00Σκέψη (60) - ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt_os2-6fX7CkCEb-dw0cojv3mFarGYhZcFC8UKJbaEAonZF-k2VmX9IVxw15CTDReHUgwpLQNigwamboZJWH4HG4eIiir07a398Ut1p3Ixsw3KnlGBsGUk_gT0j5J4pgy5YhtecIXT2I/s1600-h/2266569655_9f26ea6964.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 290px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt_os2-6fX7CkCEb-dw0cojv3mFarGYhZcFC8UKJbaEAonZF-k2VmX9IVxw15CTDReHUgwpLQNigwamboZJWH4HG4eIiir07a398Ut1p3Ixsw3KnlGBsGUk_gT0j5J4pgy5YhtecIXT2I/s320/2266569655_9f26ea6964.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5367319337870676610" border="0"></a><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(204, 204, 204); line-height: 20px; font-family: 'Trebuchet MS'; font-size: 13px;"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(102, 102, 102);"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 10px;"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">photo:</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(51, 51, 255);"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 10px;"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">flick</span></span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0);"><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: arial;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: 10px;"><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;">r</span></span></span></span></span></span><br /><font style="color: rgb(255, 102, 0);">...και τώρα? Τώρα συνεχίζω το ταξίδι μου και στέκομαι μια στη πρύμη και μια στη πλώρη, αντικρίζοντας πάντα το ίδιο θέαμα, ένα μαύρο σκοτάδι άλλοτε ή ένα λευκό φως άλλες φορές, σε έναν κόσμο που δεν έχει να μου δώσει τίποτα και απλά μου ζητάει να στέκομαι εκεί σκληρός, δυνατός και να δέχομαι τα χτυπήματα χωρίς όμως να δείξω σημάδια απογοήτευσης, έτσι απλά να στέκομαι όρθιος και να δέχομαι τα χτυπήματα αφήνωντας στην άκρη την απογοήτευση, γιατί δεν την έχω απλά γνωρίσει αλλά έχω ζήσει για πολλά χρόνια μαζί της.</font><br />Μετά από τόσα χτυπήματα έμαθα τουλάχιστον να τα δέχομαι και κάπως με όχι και τόσο σιγουριά και αρκετή δυσκολία να τα δέχομαι και να μη λυγίζω. Τουλάχιστον είμαι χαρούμενος για τις επιλογές μου και τα ηθικά μου πιστεύω και ας δεν έχω τίποτα, οι σειρήνες όσο και να τραγουδούν δεν μ'αγγίζουν και οι ίδιες δεν ασχολούνται μαζί μου, μέσα μου είμαι ελεύθερος.<br />Το ψέμα μου που γίνεται παραμύθι μου και τέλος φίδια να με φάνε, αυτά έχω να αντιμετωπίσω, για μένα είναι τόσο παρασταστικά, για άλλους ίσως πιο απλά και εύκολα.<br />Όλα τα αρνητικά πρέπει να τα αφήσω απλά πίσω μου όχι πως δεν έχουν τίποτα να μου δώσουν αλλά γιατί τα μελέτησα για πολύ καιρό και μου έδωσαν πάρα πολλά, είναι καιρός όμως να τα διώξω για να έχω καθαρό τοπίο και να μπορώ να υποδεχτώ οτιδήποτε θετικό έρθει, τόσα αρνητικά που με είχαν καταβάλει, πλέον με σπρώχνουν σε θετικά, δεν έχω άλλη αρνηική σκέψη να κάνω που να με λυγίσει, τα περισσότερα τα έχω ζήσει και τις στιγμές της ζωής με τις ώρες της τις εκτιμώ βαθιά πλέον.<br />Θέλω να επικοινωνήσω μαζί σου γιατί θέλω να σου μεταδώσω ένα πολύ σπουδαίο μήνυμα, ένα απλό μήνυμα, κάτι που θα σε κάνει απλά να χαμογελάσεις, να καταλάβεις, δεν είναι ωραίο να χαμογελάσεις και να μάθεις κάτι όμορφο που σε έκανε να προχωρήσεις ένα βήμα παρακάτω? Ένα εποικοδομητικό βήμα που έπρεπε να κάνεις και απλά το είχες παραμελήσει ή απλά να σου δώσω να καταλάβεις πως είμαι εκεί για όσα έχεις να μου ζητήσεις, για όσα δεν γνωρίζεις εσύ αλλά τυχαίνει να ξέρω εγώ. Με πολύ μεγάλη χαρά και όρεξη το κάνω και με πολύ μεγάλη λύπη θα δεχτώ την απόρριψη.<br />Μια ερώτηση: Όταν αγαπάς δεν είναι αιτία να είσαι αληθινός? Αν δεν είσαι όταν αγαπάς τότε πότε είσαι και πότε πρέπει να είσαι? <br />Τελικά έχεις δίκιο...<br />Η αγάπη είναι μια ενέργεια που υπάρχει για όλους και προς όλους, υπάρχει όμως και μια ειδική αγάπη, μια μοναδική, που ταίρι της δεν υπάρχει και πάνω της στηρίζεται η συνέχεια και η εξέλιξη του ανθρώπου και η επιβίωση του ως τώρα. Μέχρι να την βρεις...έχεις το δικαίωμα να ζεις. Όταν την έχεις βρει και την χάσεις...έχεις το δικαίωμα να πεθάνεις ή να ζεις πεθαμένος και να συμβιβάσεσαι με ότι σου προσφέρεται άμεσα. <br />Ότι και να κάνεις έτσι και αλλιώς δεν έχει συνέπειες? θετικές ή αρνητικές? Έτσι και η αγάπη, αν συνεχίσεις τη ζωή σου με κάποιον ή κάποια που αγαπάς όπως τους άλλους θα υποστείς και τις συνέπειες, δεν θα καταλαβαίνεις τους λόγους γιατί δεν είσαι καλά και πάντα κάτι θα σου λείπει και τι είναι αυτό? Η πραγματική και αληθινή αγάπη, είναι όμως δύσκολη και δεν έρχεται εύκολα, είπαμε ότι είναι εύκολο είναι και λίγο. Πρέπει να κυνηγήσουμε το δύσκολο και τότε θα φτάσουμε κάνοντας υπομονή στην αληθινή και βαθιά αγάπη.<br />Αυτά είναι τα λόγια και οι σκέψεις που κάνω και ακολουθώ, σε αυτά πιστεύω και πορεύομαι, δεν θέλω εύκολα και άμεσα αποτελέσματα αλλά βραχεία και δύσκολα και αντίστοιχα με το βάρος κόστος τους, μεγάλο, καλό και μόνιμο. Δεν μου είναι εύκολο αλλά αυτό ακολουθώ.<br />Καμιά φορά κουράζομαι και θέλω να δω που έχω φτάσει και όταν καταλαβαίνω πως δεν έχω φτάσει εκεί που θέλω στεναχωριέμαι αλλά βάζω δύναμη και κουράγιο και συνεχίζω, δύσκολα αλλά τελικά τα καταφέρνω. <br />Και το ταξίδι μου συνεχίζεται...<br /><br />Με πολύ αγάπη,<br />Πολύπλοκα Απλός<br /><a class="a2a_dd" href="http://www.addtoany.com/share_save?linkname=%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%80%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%20%CE%91%CF%80%CE%BB%CF%8C%CF%82&linkurl=http%3A%2F%2Fpoliplokaaplos.blogspot.com%2F"><img border="0" width="171" alt="Share/Save/Bookmark" src="http://static.addtoany.com/buttons/share_save_171_16.png" height="16" /></a><script type="text/javascript">a2a_linkname="Πολύπλοκα Απλός";a2a_linkurl="http://poliplokaaplos.blogspot.com/";</script><script src="http://static.addtoany.com/menu/page.js" type="text/javascript"></script>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-39800561206341693392009-08-07T06:50:00.000-07:002009-08-07T08:16:07.746-07:00Σκέψη (59) - & ΟΙ 2 ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ...<object height="364" width="445"><param name="movie" value="http://www.youtube-nocookie.com/v/MGfDeQc9Jx8&hl=en&fs=1&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube-nocookie.com/v/MGfDeQc9Jx8&hl=en&fs=1&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" height="364" width="445"></embed></object><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">...και οι δύο προχωράμε όπως προχωρούσαμε πριν, με κάτι όμως επιπλέον μέσα μας, τουλάχιστον σε μένα κάτι έχει αλλάξει. Κάτι προς το καλύτερο? Κάτι προς το χειρότερο? δεν μπορώ να το προσδιορίσω, πιο πολύ προς το καλύτερο είναι αυτό που υπάρχει μέσα μου, πρέπει να το παραδεχτώ.</span><br />Όμως οι πράξεις που συμβαίνουν έξω μου είναι θλιβερές και στενάχωρες, λογικά θα πρέπει να αισθάνεσαι και εσύ κάπως έτσι? Ή είσαι μια χαρά απλά?<br />Έχουν συμβεί τόσες άσχημες πράξεις στη ζωή μου που αποφάσισα συνειδητά να το αλλάξω, να φτιάξω με πολύ προσπάθεια θετικά τη ζωή μου, για αυτό θυμώνω μαζί μου και μαζί σου, μάλλον δυσκολεύομαι να παραδεχτώ πως απλά απέτυχα. Γιατί εσύ ανήκες σε αυτήν την προσπάθεια, εσύ όμως φάνηκες πιο απροετοίμαστη σε ορισμένα πράγματα και μάλιστα δεν έκατσες άπραγη, κινήθηκες προα μια κατεύθυνση, προφανώς για να κάνεις την κατάσταση σου καλύτερη ή έστω πιο ξεκάθαρη, το έκανες, ήρθες σε μένα (μάλλον εγώ ήρθα), συνέχισες, έφυγες από μένα.<br />Τώρα κάνεις τον απολογισμό σου και περιμένεις να δεις τι έμαθες, να ξεκαθαρίσεις. Ένιωσα όμως πως δεν θέλεις να μοιραστείς μαζί μου τις σκέψεις σου, θέλεις τουλάχιστον να τις επεξεργαστείς μόνη σου, μπορεί και να μην θέλεις να τις μοιραστείς ποτέ ούτε με μένα αλλά ούτε και με κανέναν άλλον. Βλέπω πως ήσουν απροετοίμαστη και χρειάζεσαι χρόνο, είναι ένα κομμάτι όμως που πρέπει να δυναμώσεις, πρέπει να το δουλέψεις, έτσι κάνει ο υπεύθυνος άνθρωπος. Δεν μπορείς να προχωρήσεις μπροστά στη ζωή με αξεκαθάριστα πολύ βασικά στοιχεία του εαυτού σου, όλα αυτά τα λέω πρώτα στον εαυτό μου, όλα όσα λέω τα λέω πρώτα σε μένα. Βλέπω πως είσαι επιρεπής στο βόλεμα, την καλοπέραση και την καλοζωϊα, την συγκρατιμένη και με μέτρο χλιδή και θα μου πεις τι σε νοιάζει εσένα, απλά δεν το βλέπω αγωιστικά ούτε σε κρίνω και μιλάω εντελώς αγαθά, φιλικά και με πολύ αγάπη και αυτά είναι δεδομένα. Αυτά λοιπόν κλέβουν την καθαρότητα της ψυχής και της ηθικής σου ευθύνης που φαίνεται πως θέλεις να έχεις και να κατακτήσεις. Θέλεις να γίνεις μάνα, κάθε μάνα θέλει το καλύτερο για το παιδί της, δεν μπορείς να υπηρετείς γούστα και συγκρατιμένη χλιδή και να θέλεις και την ηθική καθαρότητα. Ότι υλικό σου ανήκει σου ανήκει, δεν θα στο πάρει κανένας, ίσως όμως και εδώ υπάρχουν στοιχεία που μου απέκρυψες και δεν μου αποκάλυψες ποτέ, μα τι λέω και πόσο βαθιά προσπαθώ να σε βοηθήσω, πιστεύω και δεν υπάρχει περίπτωση να μη με παρεξηγήσεις τουλάχιστον σε ορισμένα θέματα. Έχεις δίκιο, όπως να'σαι και με όποιον και να'σαι τη νύχτα και όταν τελειώσεις οτι έκανες και γυρίσεις πλευρό να κοιμηθείς, κοιμάσαι συντροφιά με τις σκέψεις σου και τίποτα άλλο, τις προσωπικές τις δικές σου όποιες και να'ναι αυτές. Εκτός και αν είσαι υπέρμετρα κουρασμένος και οι σκέψεις είναι ελάχιστες, όμως τότε η υπέρμετρη κούραση είναι που θα σε απασχολήσει γιατί ο άνθρωπος γεννήθηκε και ανήκει σε ένα σύνολο και δεν είναι βασιλιάς του συνόλου, παρά το βασίλειο του είναι μέσα του και εκεί είναι βασιλιάς και μάλιστα πρέπει να συντονίσει το βασίλειο του να συμβαδίζει σωστά και αρμονικά με το υπόλοιπο σύνολο.<br />Σίγουρα με όλα αυτά αναρωτήθηκες και κοίταξες μέσα σου να δεις τι σου συμβαίνει. Σε βλέπω όμως αποφασισμένη και είπες "δεν σε διαλέγω" και είδες πως θύμωσα πολύ μ'αυτό αλλά και με τον τρόπο που διάλεξες να μου φερθείς, φυσικά κάτι έχεις να πεις αλλά αυτό όμως δεν μπόρεσες να το πεις καθαρά. Σίγουρα χρειάζεσαι χρόνο και εγώ ανησυχώ από καθαρή αγνή αγάπη και εσύ αν επαναπαυτείς τώρα πάλι θα το βρεις μελλοντικά μπροστά σου, γιατί ότι υπάρχει υπάρχει και δεν ξεχνιέται, κάποτε έρχεται στην επιφάνεια, καθυστερεί όταν το απορρίψεις, έρχεται σύντομα όταν θέλεις πολύ να ξεκαθαρίσεις και ακόμα περισσότερο όταν θέλεις πολύ την καθαρή αλήθεια, τότε ακριβώς την βρίσκεις, έτσι και εκεί.<br />Αυτό που με φοβίζει και με στεναχωρεί είναι το χειρότερο της υπόθεσης, όλα τ'άλλα είναι φυσικά και ας με δυσκολεύουν. Δύο λοιπόν πράγματα είναι σπουδαία, να ακούς το ένστικτο σου και να αναζητάς την αλήθεια και βέβαια μέχρι να είσαι και να νιώσεις σίγουρος γι'αυτήν. Ελπίζω όλη αυτή η απουσία σου να σου δώσει αυτήν την ηρεμία που χρειάζεσαι και να ξεκαθαρίσεις μέσα σου την αλήθεια που υπάρχει και νομίζω πως η δική μου φαίνεται στα λόγια μου.<br /><span style="font-style: italic; color: rgb(51, 102, 255);">"Ένα μικρό παιδί έχω φυλακισμένο μέσα μου, όπως πιστεύω οι περισσότεροι, που αναζητά απλά την αλήθεια και την ειλικρίνια, τι μπορεί αγνά και απλά να ζητάει ένα παιδί? Την φυσική ροή των πραγμάτων που ο καθένας μπορεί να δει και να βρει μέσα του, αυτό το παιδί δεν μεγαλώνει ποτέ αλλά συμβιώνει και συνεργάζεται με το ωριμότερο μυαλό και σώμα και το αποτέλεσμα της συνεργασίας αυτής είμαι εγώ, είσαι εσύ ή ο άλλος".</span><br />Έλεγες πως θέλεις το χρόνο σου, τον πήρες κι όμως και αυτό δεν σου έκανε, θέλησες να απομακρυνθείς τελείως από μένα και όταν το έκανες θα είδες το πόσο δεμένος είμαι μαζί σου. Αναρωτιέσαι αν κάνει? Φυσικά κάνει αλλά μόνο με το άτομο που θέλεις και επιθυμείς και για μένα αυτή είσαι εσύ, τώρα μπορεί και να κάνω και λάθος, μπορεί να πρέπει να μην τα δίνεις όλα και μπορεί ο άνθρωπος είτε άντρας είτε γυναίκα να είναι βολεμένο και αδιφάγο ζώο που τα θέλει όλα για τον εαυτό του και να ρουφάει τη ψυχή του άλλου χωρίς να δώσει από τον εαυτό του τίποτα και καμία θυσία, καμία ψυχή, τίποτα, ναι μπορεί.<br />Ο χρόνος θα σου δείξει το δρόμο και μένα το ίδιο, εγώ το παραδέχομαι πως δυσκολεύομαι πολύ, κάθε στιγμή που περνάει υποφέρω μέσα μου, έχει να κάνει με τα πιστεύω μου, το πνεύμα μου και την δυνατή αγάπη. Είμαι δυνατός άλλα όλα πάνω και μέσα μου είναι δυνατά, η μόνη μου αδυναμία είναι η ελευθερία του να κατανοήσω και να τα συνειδητοποιήσω όλα αυτά, να κατανοήσω το θαύμα της ζωής μου, πως είμαι ταυτόχρονα πολύ δυνατός και πολύ ευαίσθητος. Τι λέω...εσύ έχεις τα δικά σου.<br />Όταν μάθαινα να ξεχωρίζω τα συναισθήματα μέσα μου μάθαινα ταυτόχρονα και τις αδυναμίες μου, να τακτοποιώ τη συναισθηματική αναρχία και να τα ξανασυναρμολογώ ώστε να συνεχίσει η λειτουργία τους, δεν επεμβαίνω και τα παρατάω μετά έτσι, τα ξεχωρίζω και τα κατανοώ ένα ένα και μετά τα επιστρέφω στη φυσική τους ροή, τα συναισθήματα. Έτσι ήμουν ξεκάθαρος και έτοιμος για σένα, βέβαια λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο , ίσως νόμιζα πως θα είχες κάνει και εσύ το ίδιο με τον δικό σου τρόπο αλλά μάλλον πως όχι. Νέα πράγματα έχω να μάθω τώρα, τώρα μαθαίνω πιο γρήγορα και χαίρομαι για αυτό, όμως μου λείπεις πολύ εσύ και αυτό είναι κάτω από τον θυμό και όλα τα συναφή συναισθήματα, κάτω από αυτά είσαι εσύ και η αγάπη μου για σένα, δεν ξέρω αν κάνω καλά που λέω την αλήθεια...είναι ακόμα όλα τόσο νωπά...<br />Και νιώθω πως αισθάνεσαι και εσύ κάτι αλλά μπορείς να το προσδιορίσεις? Θέλω τόσο πολύ να τα καταφέρεις και να είσαι 100% σίγουρη και ξεκάθαρη μεσα σου, σε μένα μου ακούστηκες ξεκάθαρη για την επιλογή σου και πόνεσα πολύ αλλά δεν ξέρω αν είναι όλη η σκάλα ή μόνο ένα σκαλοπάτι της.<br />Αυτό το μικρό και αγνό παιδί μέσα σου μαζί με τη φωνή σου θα σου πουν την αλήθεια και όταν το καταλάβεις θα ευχαριστηθείς πολύ και θα θέλεις να μας την πεις σε όλους. Για διάφορους λόγους τα κρατάς μέσα σου, γιατί σέβεσαι άλλους μα πρώτα απ'όλα πρέπει να σέβεσαι τον εαυτό σου και μετά μπαίνει και ο σεβασμός των άλλων, θα τα καταλάβεις με το χρόνο όλα αυτά, δεν γίνεται να εγκλωβίσεις τίποτα μέσα σου, πρέπει να πεις στον καθένα αυτά που έχεις να του πεις, είναι κάτι σαν "παράδοση θετικού φορτίου" που γίνεται και να μη σ'αρέσει αλλά θα πρέπει να παραδώσεις εκεί που ανήκει το κάθε φορτίο και μετά συνεχίζεις σωστά πλέον και με τάξη. Το έχω πάθει αυτό και μην ανησυχείς, πονάει λίγο αλλά αξίζει τον κόπο γιατί ξεκαθαρίζεις μέσα σου, στο μυαλό και στη ψυχή σου. Με μένα τόλμησες και έκανες κάποια βήματα και αυτά θα σε ωφελήσουν μέσα στο χρόνο, σιγά σιγά όμως, τώρα είναι ακόμα δύσκολα και μπερδεμένα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα καταφέρεις, είσαι τόσο δυνατή και καθαρή, έκανες και εσύ τα λάθη σου, κυνήγα την αλήθεια.<br />Απλά, σαν άνθρωπος θέλω να καταλάβω, θέλω να το εξηγήσω στον εαυτό μου, τι έγινε και που φταίω εγώ. Ξέρω, άλλοι στη θέση μου δεν θα τα σκάλιζαν ίσως αλλά για μένα υπάρχει για όλα μια λογική και με τις δικές μου σκέψεις δεν πέφτω έξω.<br />Όμως εσύ με έδιωξες τελείως, δεν σκέφτηκες πως θα με ενοχλήσει τόσο πολύ, πως θα το σκέφτομαι και θα με πονάει και θα αναρωτιέμαι τόσα πολλά? Και θα μου πεις, ότι θέλεις εσύ θα κάνω? Ή επειδή θα πονέσεις θα σου λέω ψέματα? Όχι βέβαια...αλλά τόσο σκληρά και απότομα? Και μετά εξαφανίστηκες? Ούτε έστω να πεις κάτι? Να συμπληρώσεις κάτι?<br />Έδειξες πως θέλεις την ησυχία σου, να σκεφτείς και να μείνεις με τον εαυτό σου αλλά από την άλλη πλευρά δεν είσαι μόνη. Δεν ξέρω τίποτα και παρόλο που ήθελες επαφή, μάλλον φιλική και σπάνια, εσύ έχεις εξαφανιστεί. Εντάξει, τώρα έχουν περάσει μερικές μέρες αλλά έτσι θα το αφήσεις? Δεν θα πεις τίποτα? Αν τύχαινε στο μέλλον να με δεις τι θα μου έλεγες? Ένα συγνώμη? Ή τίποτα? Σαν να μην έγινε τίποτα? Σαν άνθρωπος έχω κάποιες ερωτήσεις και με φοβίζει η σκέψη πως δεν θα τις πάρω ποτέ, απλά προσπαθώ να είμαι ήρεμος και να κάνω υπομονή, ίσως τις απαντήσω μόνος μου στον εαυτό μου και να πέσω μέσα, ίσως και να μου τις δώσεις εσύ...απλά δεν ξέρω...Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-7793633128092423522009-08-06T06:50:00.000-07:002009-08-06T14:26:58.985-07:00Σκέψη (58) - ΠΟΙΑ ΑΓΑΠΗ?<span style="color: rgb(255, 102, 0);">...2 πράγματα αναρωτιέμαι, τι είναι η πραγματική αγάπη, αν την νιώθω και αν τα έδωσα όλα και δεύτερον αν ξέρεις εσύ, αν μου την έδωσες ποτέ ή την δίνεις κάπου αλλού.</span><br />Δεν ξέρω τι να σκεφτώ πλέον, νιώθω πως έδωσα τα πάντα και πήρα πίσω κοροϊδία, θα μπορούσαμε να τα είχαμε αποφύγει αυτά, όμως έγινε. Για να μάθουμε τι? Για να μάθω πως έκανα ένα λάθος? Για να μάθω πως πίστεψα σε ένα ψέμα? Για να μάθω πως είναι να σου λένε "δεν σε διαλέγω, αντίο?". Εσύ τι έμαθες? Ότι αγαπάς τελικά πιο πολύ άλλους ανθρώπους? Αυτό έμαθες και πήρες από μένα? Και τώρα? Συνεχίζεις να πέρνεις? Τι είναι αυτό που πέρνεις, αν πέρνεις? Ξαφνικά δεν έχεις στόμα να μιλήσεις ή μάλλον έτσι σε βολεύει καλύτερα ε? Τι έμαθες εσύ τελικά? Θα τα πεις στη φίλη σου...<br />Να αφήσω το χρόνο να περάσει να δει ο καθένας για τον εαυτό του τι έμαθε έτσι? Πως μπορείς να λες σ'αγαπώ και σε θέλω? Πως μπορείς να λες αντίο? Κάτι απ'όλα δεν ισχύει νομίζω, κάτι δεν πάει καλά. Και ρωτάω μήπως δεν με αγάπησες παραγματικά ποτέ αλλά παρασύρθηκες? Ξέρεις, υπάρχουν ανθρώποι σαν κι εμένα που θέλουν να μάθουν την αλήθεια αλλά σε αυτά τα πράγματα δυστυχώς δεν λειτουργεί η λογική έτσι? Σήμερα υπάρχεις αύριο δεν σε ξέρω.<br />Είπες απ'ότι κατάλαβα πως έχεις συναισθήματα για μένα, που είναι? Επαναλαμβάνομαι έτσι? Γίνομαι πια γραφικός. Αυτά λέγονται συναισθήματα? Εφόσον μ'αγάπησες πως μου λες αντίο και το τηρείς και ευλαβικά μάλιστα? Δεν σε νοιάζει αν κοιμηθώ με κάποια άλλη? Θα γελάς...Τότε τι αγάπη είναι αυτή? Αυτό δεν είναι αγάπη αλλά με έκανες αντικείμενο πόθου για κάποιες στιγμές και ίσως τώρα να με φοβάσαι και από πάνω για να δικαιολογήσεις τη φυγή σου, να δικαιολογήσεις το λάθος σου. Είμαι ένα λάθος σου? Ή εκείνες οι στιγμές, για τότε, εκείνο το καιρό ήταν καλά αλλά τώρα τέλειωσε και δεν υπάρχει τίποτα? Αυτό? Έτσι? Δεν υπάρχει τίποτα πια? Ή λίγο λίγο και σιγά σιγά φεύγει? Μήπως έγινα παιδί φιλικό της οικογένειας που δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς? Αλλά όχι...εγώ είμαι ένα τελειωτικό παρελθόν! Το καλύτερο άκουσα και λένε λοιπόν είναι αυτό που κάνεις: να δικαιολογείσαι, να μην ασχολείσαι, να κάνεις διάφορες δουλειές και να τρέχεις, να ξεχνάς και σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει τίποτα.<br />Αυτό δεν κάνεις? Σαν μυθιστόρημα δεν διαβάζεις πλέον τα λόγια μου? Σαν ενός ξένου συγγραφέα? Πως σου φαίνονται? Πρωτόγνωρα? Πρωτάκουστα τέτοια λόγια? Ή μήπως τα έχεις ξαναδιαβάσει αλλού? "Αχ τον καϋμένο θα λες πως την πάτησε, θα σκληρύνει, θα καταλάβει γιατί το νόημα μάλλον δεν το'χει πιάσει". Τα συναισθήματα είναι σπόροι που ανθίζουν και θέλουν να μεγαλώσουν και να βγουν έξω, αυτό έμαθα στ ζωή μου. Να σου πω τι έμαθα? Έμαθα να αναζητώ αυτό που θέλω και έχω πολύ ανάγκη, την αλήθεια, όλα αυτά από μέσα μου, εκεί υπάρχουν. Και αν δεν είναι ξεκάθαρα ή κάτι με μπερδεύει υπάρχει εκεί μέσα μου το ένστικτο μου να μου δείξει έστω το δρόμο να ξεκινήσω προς την αλήθεια χωρίς να ξέρω για που πηγαίνω, που πηγαίνει και βγάζει ο δρόμος αλλά τον ακολουθώ και κάποια μέρα θα με βγάλει ή κάπου καλά ή όχι, όσο όμως ζω αυτόν θα ακολουθώ και όχι το βόλεμα. Το μυαλό μου με έκαψε πολλές φορές αν όχι όλες, είναι πρακτικό και θέλει εξάσκηση και μετά από κάθε σκέψη ένα συναίσθημα γεννιέται και αν οι σκέψεις είναι καταστροφικές είναι ανάλογα και τα συναισθήματα. Μαζί σου όπως βλέπεις όλο πόνο, θυμό και απογοήτευση γράφω, γιατί άραγε? Γιατί σκέφτομαι μόνο τα άσχημα? Γιατί απλά με απογοήτευσες, με απέρριψες και απομακρύνθηκες και δεν επικοινωνείς και με κάνεις πέρα, γι'αυτό, τόσο απλά. Και με όλα αυτά ταυτίζομαι και νιώθω αρνητικά, συνεπώς άσχημα. Εϊμαι ένα με σένα, όταν με απορρίπτεις πως να αισθανθώ λοιπόν? Εσύ? Για να με απορρίπτεις δεν θα ένιωσες ένα μαζί μου, για να με απορρίπτεις θα έκανες άσχημες σκέψεις μαζί μου. Σου έδωσα την βαθιά αγάπη μου δεδομένη γιατί ήμουν έτοιμος και καθαρός για να το κάνω αυτό, ίσως φοβόμουν να σου το κάνω εύκολο και βολικό και τελικά έτσι έγινε. Για κάποιο λόγο με απέρριψες που ούτε θέλεις καν να μοιραστείς, θα ην θεωρείς μάλλον ασήμαντη ενέργεια και ηλίθια απαίτηση από μένα. Σου έδωσα δεδομένα την αγάπη μου γιατί είχα και έχω καθαρή τη συνείδηση μου και καθαρό το εγώ μου, γιατί έτσι έπρεπε να κάνω και όχι αλλιώς, όμως και οι δύο κάναμε ένα λάθος και όταν το σκεφτόμουν και το συζητούσαμε νόμιζα πως το καταλάβαινες αλλά...Σου έδωσα δεδομένη την αγάπη μου γιατί την άξιζες και την πήρες, τώρα όμως τι γίνεται? Κάνεις και πράττεις πως δεν σε αφορά? Τι έδωσες εσύ? Τι λέω ε? Δεν λέγοντα αυτά, δεν συζητιούνται αυτά, λέω λέω λέω και τι λέω? Με ποιον τα λέω και με ποιον τα συζητάω? Δεν έπρεπε να τα λέω γιατί απλά δεν υπάρχεις για να τα συζητήσουμε, τόσο πολύ....τόσο πολύ?<br />Άκου όμως...<br />Να μάθεις να μην πουλάς ανθρώπους, για μένα μην σε ανησυχεί πλέον γιατί εμένα με πούλησες πλέον, κοίτα να μην πουλήσεις κάποιον άλλον από δίπλα σου, κρατήσου κι έτσι θα μάθεις πολλά και αν τώρα κάπου είσαι μπερδεμένη θα ξεμπερδευτείς σίγουρα και σύντομα, μόνο σταμάτα να πουλάς, σταμάτα να διαλέγεις, δεν είναι παντοπωλείο οι ψυχές των ανθρώπων, εμένα δεν πειράζει αφού το έκανες τελείωσε τώρα πια, δεν αλλάζει, δεν γυρίζει η στεναχώρια πίσω να ξαναγίνει χαρά, μην το συνεχίσεις σε άλλους. Και για μένα μη σε νοιάζει, δεν έχω τίποτα οπότε δεν έχω να χάσω τίποτα άρα θα μάθω να αρέσκομαι και στο τίποτα. Θυμάσαι που έλεγα να μην συμβιβάζεσαι όπως εγώ δενβ συμβιβαζόμουν με τίποτα? Τελικά δεν το κάνεις εσύ αλλά εγώ, τελικά με έμαθες να συμβιβάζομαι και να αφήνομαι έρμαιο της μοίρας μου. Μη σε νοιάζει λοιπόν θα είμαι καλά. Και εγώ άρχισα σιγά σιγά να καταλαβαίνω πως πρέπει να δίνεις όλη σου τη ψυχή και να μην παραπονιέσαι και ας σου την πέρνουν για τον εαυτό τους άλλοι, έτσι είναι η ζωή, δυστυχώς εγώ δεν έχω από που να πάρω και πρέπει να ζήσω μ'αυτό, να συμβιβαστώ μ'αυτό θέλω δε θέλω, δεν ωφελεί να κάνω τον επαναστάτη χωρίς αιτία, να αγωνίζομαι για κάτι που χρόνια δεν έρχεται και δεν αλλάζει.<br />Μα τι κάθομαι και σου λέω? Τι σε νοιάζουν εσένα όλα αυτά τα δικά μου? Εσύ έχεις τα δικά σου και τη ζωή σου τη στρωμένη και μάλλον αυτά τα διαβάζεις σαν άγνωστο, σαν ξένο κείμενο. Έτσι και αλλιώς δεν αποκρίνεσαι σε τίποτα, χώρισες τον δρόμο σου και τον τραβάς με κάποιον άλλον και δεν χρειάζεται να λυπάσαι, πράξε όπως σου δείχνει ο σεβασμός σου.<br /><span style="color: rgb(51, 204, 0);">Και μη νομίζεις, με τον εαυτό μου τα έχω, γιατί αν θυμάσαι που σου εξηγούσα για το εσωτερικό ξακαθάρισμα μου αλλά και τι έγινε? Δεν μπόρεσα τελικα να δω καθαρά, έκανα λάθος, ο καθένας τελικά κάνει αυτό που θέλει και η προσπάθεια μου ήταν άκυρη, ένα παραμύθι που με πειράζει πολύ να το ξαναπάθω. Ώρες ατελείωτες σκεφτόμουν, μήνες και έγιναν και κάμποσα χρόνια και εγώ σκεφτόμουν και ξεκαθάριζα και νόμιζα πως εξαγνιζόμουν και έφτασα σε σένα, και? Όλα άκυρα....?...Χωρίς νόημα, άδικα πήγαν, δεν υπάρχει τίποτα απ'όλα αυτά, υπάρχουν οι τυχεροί και οι άτυχοι και εγώ απλά ανήκω στους άτυχους, εσύ στους τυχερούς. Δεν είναι όλα έτοιμα και τέλεια, θα χρειαστεις να φτιάξεις κάτι, θα χρειαστεί να απαιτήσεις κάτι και να περιμένεις, έχεις κάτι. Φρόντισε το, αγάπα το και μην το πουλήσεις ποτέ για κανένα λόγο και για ότι έγινε με μας πες πως είναι ένα λάθος και μην το ξανακάνεις. Αν είχες κάτι να μου πεις θα μου το έλεγες, αν είχες κάτι να μου δώσεις θα μου το έδινες, φρόντισε να μην προδώσεις αυτούς που αγαπάς και αν θέλεις να σου πω την γνώμη μου πως τα καταφέρνεις, είναι αυτό: να του λες την αλήθεια. Έτσι δεν προδίδεις αυτόν που αγαπάς και τον προστατεύεις, να του λες την αλήθεια και όχι να κρύβεσαι.</span><br /><span style="color: rgb(255, 255, 255);">Εγώ ακόμα απορώ τι μου συνέβει και για πιο λόγο, τι δεν έκανα καλά, ίσως δεν έπρεπε να σου μιλήσω για τον αδερφό σου, ίσως ήταν εγωιστικό εκ μέρους μου και ενετελ΄ς προσωπικό, ίσως δεν έπρεπε να μάθεις τίποτα. Τώρα όμως έγιναν όλα και με πονάνε και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί άφησα να γίνει κάτι τέτοιο, γιατί σε άφησα να μου κάνεις κάτι τέτοιο. Είναι εγωιστικό αυτό που λέω ή έχεις το δικαίωμα να μου κάνεις εσύ ότι θέλεις? Σκεφτόμουν μόνο θετικά και τα μοιράστηκα όλα μαζί σου, όλα τα θετικά και ότι αρνητικό σκεφτόμουν το ήξερες, σου το έλεγα αμέσως και το συζητούσα μαζί σου. Όλα όμως μάταια και μάλλον μόνος τα σκεφτόμουνα και εσύ απλά συνέχισες τα όνειρα που έχτισες αλλού, μάθε να μην τα προδίδεις και να γκρεμίζεις άλλα που χτίστηκαν με κόπο, ειλικρίνια, έρωτα και πάθος, με αληθινή αγάπη. Μάθε να γεύεσαι αυτό που σου αναλογεί και όχι να θεωρείς κτήμα σου και απόλαυση τα όνειρα κάποιων άλλων σαν κι εμένα, τα όνειρα η ψυχή και το κορμί μου δεν είναι για προδωσία. Μάθε να γεύεσαι αυτό που σου αναλογεί και να μην αφήνεις κάποιον που έχει διάθεση να σου αφιερώσει όλη του τη ψυχή να στην αφιερώσει εφόσον και εσύ δεν αισθάνεσαι το ίδιο. Μάθε να προστατεύεις έτσι τους άλλους και προπάντων τον εαυτό σου. Και εγώ...δεν ξέρω τι μου γίνεται, ότι με χαλάει και με στεναχωρεί το ζω και δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτό. Έχεις τη ζωή σου στρωμένη? Και γιατί δεν μ'έδιωξες? Χαίρεσαι και γελάς και κατόπιν μετανοιώνεις? Ποιά είναι η θέση σου? Την κρύβεις καλά. Μ'αγαπάς? Ευχαριστώ πολύ γιατί και 'γω σ'αγαπώ αλλά εγώ αγαώ βαθιά και μοναδικά, σ'αγαπώ ως ταίρι μου και μοιράζομαι τα πάντα μαζί σου, όχι απλά σ'αγαπώ, όχι το απλό. Μ'αγαπάς όπως αγαπάς και άλλους φίλους σου και σ'ευχαριστώ αλλά δεν πρόκειται εδώ για τέτοια περίπτωση, αγάπα εκεί που ξέρεις και υο έκανες ως τώρα. Και εγώ αγαπώ όλο το κόσμο και όλους τους ανθρώπους και τους φίλους. Πες μου την αλήθεια και μην κοροϊδεύεις.<br />Εγώ τα έχω με τον εαυτό μου γιατι νόμιζα ότι με το να μιλάω, να εκφράζω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου, τους φόβους μου νόμιζα ότι θα συννενοηθούμε και δεν θα πληγωθώ. Ή πληγωθούμε?...?...? Πληγώθηκες και εσύ? Θερίζεις και πληγώνεσαι? Μάλλον έχεις αυτό που είχες γιατί πως γίνεται να έχεις αυτό που είχες και να είσαι και πληγωμένη μαζί μου? Σε παρακαλώ...Νόμιζα λοιπόν πως θα ήταν όλα ξεκάθαρα αλλά γελάστηκα και με πλήγωσες ύπουλα και χωρίς κανένα ενδιασμό. Δεν ξέρω τι πάει να πει αγάπη, τι πάει να πει συννενόηση, τι πάει να πει συζήτηση, όλα δεν παίζουν καμία σημασία για μένα, καλύτερα να μην άνοιγα το στόμα μου καθόλου και απλά αποδέχομαι τς καταστάσεις ως έχουν. Έλεγες δεν είναι αυτό που φαίνεται και αποδείχτηκε, αγάπη φαινόταν από τη πλευρά σου αλλά μάλλον άλλα ήταν από κάτω. Να σκεφτώ θετικά? Που? Πως? Για μας? Γελάς ε? Σου φαίνεται γελοίο? Να σκεφτώ το μέλλον θετικά? Εσύ ούτε που μιλάς, τίποτα, δεν θα μου ξαναμιλήσεις? Δεν θα το ξανασυζητήσεις? Τόσο γαϊδουρίσια σκέφτεσαι να μου φερθείς? Για να μην μιλάς δεν θα θέλεις και να το συζητήσεις, αυτή η αδιαφορία με πληγώνει πολύ, με έκανες να νιώσω μηδαμινός και χωρίς αξία, με ξεφτίλισες, με έριξες χαμηλά, με έκανες να νιώσω πόνο και προδωσία, πως πίστευα άδικα.<br />Η αλήθεια είναι πως αυτό δεν το περίμενα και δεν το σκεφτόμουνα. Δεν θεωρούσα κάτι δεδομένο, εσένα δηλαδή και ήθελα πάντα, καθημερινά να σου δίνω τον καλύτερο εαυτό μοτ χωρίς να βαρεθώ ποτέ, μα εσύ βιαζόσουν να με ξεπετάξεις. Μάλλον θεωρούσα δεδομένη την αγάπη σου και για αυτό έπεσα από τα σύννεφα, γιατί όταν σου τα έλεγα και σε ρωτούσα δεν αρνιώσουν και συμφωνούσες σε όλα. Και μου ήρθε από εκεί που δεν το περίμενα, συνήθως έτσι γίνεται και για αυτό και πονάει τόσο πολύ. Ίσως είναι λάθος τα πιστεύω μου, ίσως κάνω λάθος και πιστεύω στην αληθινή αγάπη και που την κυνηγούσα ως τώρα, ίσως κάνω λάθος που δεν προδίδω, τα έχω σκεφτεί πολλές φορές έτσι μα ζω τα ακριβώς αντίθετα. Ότι και να ζω η φωνή μέσα μου όμως μου λέει πως κάνω το σωστό και ας είναι οι πράξεις έξω κάτι το εντελώς αντίθετο. Δεν μπορώ να το καταλάβω, να το χωνέψω κι όμως συνεχίζω να προσπαθώ και να χάνω. Με πιάνει το παράπονο αλλά τίποτα δεν αλλάζει, αγάπη δίνω και αγάπη γυρεύω λαμβάνω όμως προδωσία αλλά και τι πως τα λέω, ίσα ίσα γελοίο θα με βλέπεις. Ζήσε εσύ τη ζωή σου και ρίχνε καμιά κρυφή ματιά εδώ να βλέπεις τι γράφω ώσπου να σου περάσει και αυτό σύντομα. <br />Προσπαθώ να ηρεμήσω, με βλέπουν και λένε μην σκέφτεσαι, μην αφήσεις να σε πάρει από κάτω, μέσα μου αισθάνομαι αδικημένος και τουλάχιστον δεν ήθελα να φτάσει ως εδώ αφού δεν ήταν να γίνει, εσύ ακούγεσαι πολύ αποφασισμένη, ίσως είμαι και δειλός να σκεφτώ θετικά για μας, εξάλλου ήσουν κάθετη, για αυτό προσπαθώ να καταλάβω τι έφταιξε και κυρίως που έφταιξα εγώ για να μην το επαναλάβω. Με βλέπεις να σκέφτομαι θετικά? Συνεχίζω να γράφω? Κόψε το...δείξε ειλικρίνια, δείξε αλήθεια, δεν καταλαβαίνεις τίποτα? Δεν μου άφησες κανένα περιθώριο για να ελπίσω, ορθά κοφτά σαν δήμιος αποφασισμένη. Τι να κάνω? Να μη σεβαστώ την απόφαση σου? Τα λόγια σου? Να επιμείνω σε κάτι που δεν θέλεις? Μόνη σου το αποφάσισες, δεν σε πίεσα εγώ, ελεύθερα το διάλεξες να με διώξεις, να επιμείνω εφόσον δε θέλεις? Άρα είμαι υποχρεωμένος να το σεβαστώ. Τώρα απλά περνάνε οι μέρες και τίποτα περισσότερο για μένα, απλά ζω χωρίς τη χαρά και την αγάπη, άδειος, εσύ τα έχεις αυτά. Έχεις την αγάπη σου εκεί και συνεχίζεις απλά και χωρίς κανένα διάλειμμα, κάτι απλό έγινε και όχι ικανό να χαλάσει τίποτα από τον ειρμό της ζωής σου, την παλιά πορεία.<br />Μήπως είμαι ανυπόμονος? Μήπως βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα? Μήπως εσύ δεν είσαι τόσο ξεκάθαρη όσο εγώ? Ή μήπως τα βλέπεις όλα καθαρά και γελάς? Άνοιξε μου τα μάτια...Ότι και να κάνω μονολογώ, εσύ δεν συζητάς, δεν μοιράζεσαι, μοιράζεσαι αλλού...?...Δεν είναι έτσι η αγάπη και για αυτό δεν σε εμπιστεύομαι και πιστεύω πως δεν μ'αγαπάς και δεν μ'αγάπησες. Αγάπη σημαίνει να μοιράζεσαι και σκέφτηκα πως τα μοιράζεσαι αλλού, ούτε αυτό λες για να ξεφύγω, συγκεντρώσου μόνο εκεί, αφισιώσου στην αγάπη σου και μην κοιτάς πουθενά αλλού, αυτό είναι αγάπη και συζήτα τα όλα ανοιχτά με την αγάπη σου, όλα ανοιχτά γιατί μια βαθιά αγάπη στηρίζεται στη συζήτηση και την ειλικρίνια και όχι στην απόκρυψη και στην αποφυγή, έτσι ξέρω εγώ την αγάπη και έτσι την προσπάθησα με σένα. Και έτσι να την προσπαθείς εκεί που την προσπαθείς. Τώρα, να κάνεις τόσες δηλώσεις σε μένα και μετά να'λλάξεις σημαίνει κάτι, το λάθος έγινε και δεν αλλάζει και εγώ συνήθισα στον πόνο.<br />Γιατί κάθομαι και στα λέω? Γιατί τα βγάζω όλα προς τα έξω? Το ενδιαφέρον μου και ότι άλλο υπάρχει και ας είναι μπερδεμένα, όταν τα βγάζεις έξω τότε βλέπεις και κάτι που δεν ήξερες πριν γιατί απλά μέσα σου μένουν όλα μαζί και μαζεύονται καόμα περισσότερα. Νομίζω πως προσπαθώ να σε βοηθήσω για να είσαι καλά μια και ξέρω πως αυτά που λέω είναι για σένα καλά αλλά σε μένα δεν λειτουργούν. Είναι τόσα πολλά αυτά που λέω και εσύ απλά δεν έχεις να πεις τίποτα, έτσι απλά. Αυτό δεν το καταλαβαίνω και προσπαθώ να το συνειδητοποιήσω πως μπορείς και το κάνεις και αν έχεις να πεις κάτι, γιατί δεν το λες. Επειδή έχεις συνηθίσει έτσι ή επειδή χώρισες τους δρόμους μας? Και απορώ, γιατί ξερεις πολλά και είσαι έξυπνη αλλά έχεις τόσο μεγάλο επικοινωνιακό πρόβλημα ή απλά δεν θέλεις να επικοινωνήσεις με μένα επειδή δεν το έχεις ανάγκη? Και όλα αυτά που γράφω γιατί με αφήνεις και τα γράφω για σένα? θεωρείς πως θα μου κάνουν καλό? Τίποτα δε λες? Μάλλον έχεις πολύ περισσότερα και καλύτερα πράγματα στο μυαλό σου από μένα...</span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-72816533322497901712009-08-05T07:08:00.000-07:002009-08-05T13:21:20.681-07:00Σκέψη (57) - ΑΝΟΙΞΕ ΜΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ<span style="color: rgb(255, 102, 0);">...γιατί με έκανες να τα πιστέψω όλα αυτά? Σε παρακαλώ...μη μου πεις και σκέψου το καλά...πως ήταν αλήθεια εκείνη τη στιγμή και τώρα άλλαξαν ή τα ξέχασες ή έχασαν τη βαρύτητα τους, σε παρακαλώ πες την αλήθεια, πες τα σωστά λόγια, πες την αλήθεια ότι και να'ναι. Πες μου γιατί με άφησες να πιστέψω τόσο βαθιά σε σένα, δε θυμάσαι που σε ρωτούσα? Δεν θυμάσαι πόσο νωρίς σου τα έλεγα όλα αυτά και μου τα επιβεβαίωνες? Το ξεχνάς? Πες μου γιατί δεν το είπες τότε? Γιατί τώρα δε σε νοιάζει? Γιατί δεν μου λες κάτι να ηρεμήσω? Γιατί δεν μου λες έστω την κρύα αλήθεια να την συνειδητοποιήσω? Το ξέρεις πως ακόμα δεν έχω συνέλθει? Το ξέρεις πως ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω? Το ξέρεις πόσο άσχημα ακούστηκαν τα λόγια σου? Πόσο αναίσθητα? Θα σου ήταν τόσο δύσκολο να με ξεκόψεις να προχωρήσω? Θες να με κάψεις ζωντανό? Τόσο πολύ δεν διστάζεις? Τόσο πολύ σκέφτεσαι τον εαυτό σου μόνο? Προχώρησες εσύ? Προχώρησες εδώ και καιρό και απλά δεν μου το έλεγες? Και τώρα? Μ'αφήνεις να ψήνομαι στο ζουμί μου? Δεν ακούς? Πως μπορείς και το αφήνεις έτσι ακόμα? Έτσι μια κουβέντα και τέλος? Κόψε γτο τελείως αφού δεν θέλεις, αφού δεν σημαίνω τόσα πολλά για σένα κόψε με τελείως, κάνε το και πες την αλήθεια, πες κάτι σωστό που να στέκει, μη με κάνεις μια απλή επιλογή, μη με κάνεις να αισθάνομαι παιχνίδι, μη μου πεις πως είναι δικό μου αυτό. Τα διαβάζεις όλα αυτά? Δεν λένε τίποτα σε σένα, δεν πέρνεις κανένα μήνυμα από τα λόγια μου να σε βοηθήσει να μου δώσεις μια απάντηση που να έχει λίγο βάθος να καλμάρει λίγο ο πόνος μου? Το ξέρεις πως αν μου πεις την αλήθεια όσο σκληρή και να είναι, τους λόγους όμως, τότε όσο άσχημο είναι για μένα, όσο άσχημη και να είναι η απόρριψη θα μπορέσω να συνέλθω? Όταν σου έλεγα πως τρελένομαι για σένα εσύ τι σκεφτόσουν? Τι αισθανόσουν? Δεν αισθανόσουν τίποτα? Πόσο καιρό έκρυβες την απόφαση σου? Πόσο καιρό έκρυβες τα λόγια σου? Ακόμα και τώρα αυτό κάνεις? Δεν καταλαβαίνεις τίποτα από τα λόγια μου? Δεν σου δίνουν τίποτα για να μου πεις? Τίποτα για να συζητήσουμε? Τίποτα για να πεις κάτι αληθινό σε μένα? Το ήξερες πως νιώθω και το εκμεταλεύτηκες? Πες μου το όπως είναι, άνοιξε μου τα μάτια σε παρακαλώ, είσαι τόσο άπονη? Τόσο αδίστακτη? Δεν αισθανόσουν τίποτα? Εξήγησε μου, πως γίνονται όλα αυτά? Τι απ'όλα είναι ψέματα και τι αλήθεια? Πάρε θέση και ευθύνη και πες τα λόγια που αντιστοιχούν, σεβάσου τα όλα. Τόσο ψύχρα? Τόσο κρυφτό? Πες τουλάχιστον τι θέλεις να καταφέρεις, τι πιστεύεις εσύ τελικά? Δεν πίστευες αυτά που μου έλεγες έτσι δεν είναι? Δεν βλέπεις, δεν καταλαβαίνεις τον πόνο μου? Εσύ καλύβεσαι απ'ότι άκουσα, η φωνή σου ήταν πεντακάθαρη, χωρίς κανένα τρέμουλο, απόλυτα σίγουρη και μου έσπειρες εμένα την αβεβαότητα και το ψέμα, με μπέρδεψες τόσο πολύ που δεν ξέρω τι μου γίνεται, τουλάχιστον την αλήθεια να μου ανοίξεις τα μάτια, μ'αγαπάς έστω και λίγο? Άνοιξε μου τα μάτια</span><br /><span style="color: rgb(204, 102, 0);">Τα λόγια μου είναι πονεμένα και θυμωμένα το ξέρω...δεν βλέπεις κάτι αληθινό στα λόγια μου? Κάτι που να σε βοηθήσει να με βοηθήσεις? Αυτό δεν θέλεις? Να με βοηθήσεις να σταθώ στα πόδια μου συναισθηματικά? Δεν νοιάζεσαι για μένα? Μου είναι δύσκολο να πιστέψω πως θέλεις εμένα και μόνο εμένα...δυστυχώς το άκουσα στη φωνή σου, αυτό είναι κάτι δικό σου που αν είχες να το δώσεις θα το έδινες। Ένιωσα πως το έκρυβες εδώ και καιρό, κάπου όμως το διασκέδασες και έπαιζες με τις εντυπώσεις μέσα σου, μου τα έκρυβες αυτά και με άφηνες να πιστεύω πως μαζί σου είμαι ένα ενώ εσύ δεν πίστευες κάτι τέτοιο. Αλήθεια δεν λέω? Πονάς αυτή τη στιγμή όσο εγώ? Πες μου την αλήθεια και ας είναι άσχημη, σταμάτα να κρύβεις πράγματα από μένα, είναι πολύ άσχημο, πολύ κακό, πολύ ψυχρό. Σε ενδιαφέρει καθόλου η γνώμη μου? Η απλά ξέφυγες από μένα? Από αυτό που είχε δημιουργηθεί? Ζεις άνετα χωρίς να σε ενδιαφέρει καθόλου πως είμαι? Πως σε ενδιαφέρει? Ούτε που στέλνεις κάτι, ούτε που επικοινώνησες, φάνηκε πως με ξεφορτώθηκες, πως ξέφυγες από αυτό το βάρος, το βάρος μου. Έστω και αυτά να είναι πες τα ή γράψε τα, μία φορά αν θες, μία φορά. Δεν ακούς κάτι στα λόγια μου? Δεν σου δίνουν κάποιο μήνυμα? Αυτό είναι για σένα? Δεν το διαλέγω και τέρμα? Τέλος? Δεν χωράει άλλη εξληγηση? Άλλο ξεκαθάρισμα? Δεν καταλαβαίνεις πως δεν το έχω συνειδητοποιήσει? Δεν θέλω ψέματα αλλά μόνο αλήθεια, τόσο δύσκολο είναι να μου την πεις ή να την επαναλάβεις? Δεν θέλεις ούτε να μου εξηγήσεις? Φοβάσαι να πεις την αλήθεια? Δεν νομίζω γιατί μου είπες χωρίς δισταγμό αντίο...δεν σβήνω τίποτα από τα λόγια μου, τα αφήνω όπως είναι κ ας είναι κάποια πικραμένα και ας είναι κάποια παραπονεμένα και ας είναι κάποια θυμωμένα και ας είναι κάποια απογοητευμένα και ας είναι όλα αρνητικά, αυτά νιώθω, αυτά σκέφτομαι αυτά λέω. Εσύ δεν σκέφτεσαι τίποτα? Ή δεν θέλεις και να τα πεις? Τόσο λίγος ήμουνα για σένα τελικά? Ούτε κάτι να σκεφτείς δεν έχεις? Κάτι να πεις? Δεν θέλω να μου πεις αν είμαι καλό παιδί ή τις καλύτερες ευχές σου...θέλω να μου πεις την αλήθεια γιατί δεν με θέλεις, εσύ όμως καιβαθιά μέσα σου...</span><br />...έχεις συναισθήματα για μένα? Έτσι είπες...πούντα? Που είναι? Ποιά είναι? Ξέρεις τι τα κάνουμε τα συναισθήματα? Τα εκφράζουμε και τα εκφράζουμε στον άλλον, εκεί που τα νιώθουμε ή μήπως δεν έχεις και τόσο σπουδαία? Δεν αξίζει τον κόπο? Μήπως είναι μερικές απλές σκέψεις που ξεθύμαναν γρήγορα και δεν έμεινε τίποτα?<br />Μήπως από την αρχή δεν δώθηκες αλλά κρατούσες κρυφά χαρτιά? Γιατί? Αφού κρατάς κρυφά χαρτιά εμένα με χρησιμοποίησες λοιπόν? Όχι? Τότε που είσαι?<br />Ακόμα είμαι θυμωμένος και από την συμπεριφορά σου κυρίως όμως από το ότι δεν μου λες την αλήθεια ή μήπως προετοιμάζεσαι για αυτό? Μήπως προετοιμάζεσαι να μου πεις ακόμα πιο σκληρές αλήθειες ή θα το αφήσεις έτσι να περάσει κρυφά και ανεύθυνα? Δεν έπαιξες μαζί μου? Δεν λες...έπαιξες? Δεν λες...προσωπικότητα έχεις...ή όχι? Εγώ για σένα έχω ή όχι? Σε μένα δεν μπορείς να πεις την αλήθεια ή μου την είπες ήδη? Αυτό το ψυχρό αντίο που ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει είναι τα συναισθήματα σου? Η αλήθεια τελικά? Δεν μπορείς να πεις σε αυτό ένα ναι ή ένα όχι? Αυτός είμαι για σένα? Να υποθέσω πως όλα όσα έλεγες δεν ισχύουν πλέον? Ή μήπως ισχύουν αλλά τα άλλαξες? Ή μήπως δεν άλλαξαν αλλά δεν έχουν για σένα καμία σημασία και ελπίζεις να σε καταλάβω. Κρύβεσαι πίσω από το θυμό μου ή πίσω από την συμπεριφορά σου?<br />Τώρα πλέον δεν πρέπει να είναι άλλο δύσκολα τα πράγματα για σένα έτσι? Τώρα πήρες την απόφαση και όλα ήρθαν στη θέση τους, εμένα απλά μου έχεις κάποια συναισθήματα που δεν πειράζει, θα τα κρατήσεις κρυφά μέσα σου, ούτε καν σε μένα σκέφτηκες να τα πεις. Απλά ζεις για σένα και μόνο για σένα και η ομιλία είναι ακόμα δύσκολη γιατί σου αρέσει να κρύβεσαι, ίσως το είχες συνηθίσει τόσα χρόνια, θυμάμαι πως φοβόσουν και να μιλήσεις, να αστειευτείς είχες το θάρρος να μιλήσεις για δύσκολα πράγματα διάλεγες τη σιωπή.<br />Εμένα τι με έκανες? Τι πρόσωπο μου έδωσες? Του κακού? Του χαζού? Αυτού που σιγά σιγά θα καταλάβει? Είχες πει για φιλία, ούτε αυτή δίνεις όμως...κατάλαβες πως δεν πρέπει να έχεις καμία επαφή μαζί μου έτσι? Είναι προτιμότερο έτσι? Είναι δύσκολο να ακούς που πονάει και την έχεις πληγώσει εσύ...Τι είσαι εσύ και δεν μιλάς? Τι είσαι εσύ και πέρνεις σαν αχόρταγο παιδί και τα κρατάς όλα για τον εαυτό σου? Αυτή είναι η αγωγή που έχεις δώσει στον εαυτό σου? Πες μου...μπορείς να μιλήσεις εσύ για αγάπη? Φυσικά, άνετα, μόνο να μην συμπεριλαμβάνει εμένα έτσι? Μόνο να μη θυμηθείς εμένα και μπορείς να κάνεις ολόκληρες διαλέξεις, μπορείς να πάρεις κάποιον άλλον αγκαλιά και να του λες μωρό μου και μεγάλη αγάπη μου. Όλα αυτά όμως αν λείπω ή μήπως τα συνδοιάζεις και τα 2 μαζί? Δεν έχεις πρόβλημα να πλαγιάσεις με κάποιον άλλον έτσι? Σου είναι εύκολο, εξάλλου ο έρωτας είναι καλοπέραση έτσι? Για εγωισμό μπορείς να μιλήσεις? Βέβαια, για τους άλλους, για εμένα, εσύ είσαι απελευθερωμένη...<br />Δεν ήξερες τι θα γινόταν? Απλά το άφηνες έτσι μόνο του να εξελιχθεί και τα όνειρα? Οι ατελείωτες συζητήσεις τι ήταν? Συνέλαβαν στον ρομαντισμό της στιγμής απλώς?<br />Σε εκστασιάζει να πονάω? Το έκανες σίγουρα με κάποια εσωτερική και κρυφή ευχαρίστηση, σίγουρα μου έριξες όλες τις ευθύνες "εσύ μου κατάστρεψες τη ζωή αλλά πάρε τώρα πόνο σκληρό να έχεις να ζεις μέσα στη ψυχή σου". Μήπως δεν σε απασχολεί καθόλου? Ή μήπως για αυτό παρακολουθείς? Για να δεις πως θα το πάρω? Κοίτα πόσα λέω, κοίτα πόσα είναι ο θυμός μου και εσύ δεν λες και δεν εκφράζεις τίποτα? Είσαι άνθρωπος? Ε? Είσαι? Ή μήπως με παραμύθιασες? Έχεις πάει παρακάτω? Γιατί δεν απαντάς σε κάτι? Γιατί δεν λες μια ολοκληρωμένη κουβέντα αληθινή? Δεν έχει σημασία αν είναι καλή ή όχι για μένα προσωπικά, σημασία έχει να είναι αλήθεια, αυτό δεν είχαμε πει από την αρχή? Τα κρύβεις όλα μέσα σου και παρουσιάζεις εντελώς διαφορετικό πρόσωπο προς τα έξω? Ως πότε? Το αντέχεις? Μπορείς? Αυτά θα διδάξεις στα παιδιά σου? Να φέρονται έτσι? Έτσι είναι η ζωή ε? Άντε γεια και να μας γράφεις όπως έλεγες, σαν κουμπιά πατάς και αλλάζεις κατεύθυνση στα συναισθήματα σου, δεν τα αφήνεις ελεύθερα και τι πως τα λέω, ισπανικά μιλάω ε? Ο καθένας έχει τη γνώμη του έτσι?<br />Ακολούθησε την αλήθεια και πάλεψε τα ψέματα σου, όταν ακολουθήσεις την αλήθεια θα μπορέσεις να δεις και να αντιμετωπίσεις τα ψέματα σου. Σε ενδιαφέρει? Θες να αλλάξεις κάτι? Ή έχεις επαναπαυτεί? Έχεις βολευτεί έτσι ε? Εγώ απλά θα είμαι πλέον ένας φίλος σου έτσι? Ή μετάνοιωσες και για αυτό πια? Κατάλαβες πως ούτε για φίλος δεν κάνω?<br />έδειξες τόσο πάγωμα, τόσο ψύχρα που μου πόνεσες την καρδιά. Τα είχες ξαναδείξει αλλά σε είχα κοντά μου και σε ρωτούσα ότι ήθελα και μου απαντούσες, δεν καταλαβα όμως, προσπαθούσα να σου δώσω το χρόνο σου και να σε αφήσω να εκφραστείς ελεύθερα και με τον τρόπο σου, με τα λόγια σου, δεν κατάλαβα τι με περίμενε, τι ήρεμη και απαθής ψυχραιμία γεμάτη συναισθήματα έτσι? Ήθελες να με αποφύγεις και τα κατάφερες, δυσκολεύτηκες αλλά τα κατάφερςε, τώρα πλέον δεν θα είμαι εμπόδιο και δεν θα σε πιέζω όπως πιέζει ένας που αγαπάει βαθιά, τώρα θα σε αφήσω πλέον ήσυχη έτσι δεν είναι?<br />Και τώρα?<br />Νιώθεις καλά? Ναι...<br />Απέναντι μου? Δεν σε νοιάζει? Θα σου το συγχωρήσω κάποτε ε? Και αν όχι δεν θα έχω το μεγαλείο της ψυχής και θα είμαι ένας μικρός και ασήμαντος χωρίς ηθική αξία. Έτσι με βλέπεις? Τι? Δεν έχεις κάτι να πεις? Η κρύβεσαι πίσω από δικαιολογίες? Είσαι ωραία...και μου την είπες και από πάνω πως δεν μπορώ να σε δω φιλικά, μωρέ μπράβο μου γάϊδαρος!<br />Ντρέπεσαι να μου πεις την αλήθεια? Ντρέπεσαι να μου πεις την απόρριψη με όλη την ψυχρότητα ακόμα πιο αναλυτικά και ξεκάθαρα? Δεν χρειάζεται ε? Και έτσι αρκετά καλή είναι, τι είσαι εσύ ρε παιδί μου, πως μου τα είπες έστι γαμάτα...Πέρνεις μόνο? δεν δίνεις εσύ τίποτα? Ή τα δίνεις μόνο εκεί που σε βολεύει...Τι ζητάω? Την αλήθεια αλλά την αλήθεια και όχι κάτι άλλο, την αλήθεια είτε άσχημη είτε όχι, καθαρά λόγια είτε καλά είτε όχι για μένα, το γιατί. Δεν γίνεται, θα υπάρχει ένα γιατί συγκεκριμένο, δεν εξίζω την προσπάθεια? Δεν αξίζω την αλήθεια? Ή μήπως δεν αντέχεις τις πράξεις σου? Όχι τόσο υποθέτω σε μένα αλλά ίσως σε κάποιον άλλον που θα τον πήρες αγκαλιά? Θα του είπες πόσο σου έλειψε? θα του είπες πως είναι το μωρό σου και τα πάντα για σένα?<br />Του είπες πως πέρασες μια φάση δύσκολη για σένα αλλά φάση ήταν και πέρασε? Τίποτα δεν λες και σκέφτομαι πολλά και διάφορα...τίποτα..θέλω να μάθω αλήθεια...<br />Παλεύεις με το μέσα σου ή είσαι ξεκάθαρη και άνετη? "Η αλήθεια είναι πως είμαι χαλαρή και άνετη" μου έλεγες, "ναι θεωρώ την αγάπη σου δεδομένη" μου έλεγες, που πήγαν όλα αυτά? Αυτά δεν σε κάνουν σαν άνθρωπος να μου πεις έστω την πικρή για μένα αλήθεια? Πες μου...δεν έχεις την ανθρωπιά να το κάνεις αυτό? Έστω να μου πεις την πικρή αλήθεια...να προχωρήσεις και να προχωρήσω...ή προχώρησες κι όλας εσύ?<br />Έκανες λοιπόν αυτό που ήθελες? Έμεινες εκεί που ήθελες? Έτσι είναι αυτά ε? Θα μάθω και εγώ, που θα πάει. Έτσι απλά σταματάει κάτι χωρίς να μας ενδιαφέρει παρακάτω, το σκέφτηκα να το μάθω να το κάνω και εγώ αλλά θυμήθηκα πολύ γρήγορα πόσο πάλεψα για να μην ενδώσω σε τέτοια ανήθικα πράγματα...<br />Έφτιαξαν τώρα όλα με την απόφαση σου? Είναι όλα καλά? Ρυθμίστηκαν όλα? Πως είσαι τώρα? Είμαι ένα απλό παρελθόν?<br />Το τι θα πω και τι θα νιώσω εγώ σ'ενδιαφέρει? Δεν πειράζει ε? Μπόρα είναι θα περάσει, έτσι απλά πληγώνεις και φεύγεις, λες ψέματα και προχωράς, οι έξυπνοι και οι δυνατοί το κάνουν αυτό και επιζούν, εγώ ανήκω στους άλλους, τα κορόϊδα που βάζυν πολύ κόπο και αγώνα για την αγάπη και την ηθική τους.<br />Πως μπορείς? Μα τι ρωτάω, εσύ έχεις αυτή τη δύναμη και εγώ απλά προσπαθώ να σε καταλάβω, να δω πως το κάνεις, πως το καταφέρνεις.<br />Έκοψες απότομα...τοσο ψυχράδα? Ή απλά ήταν μόνο το "δεν σε διαλέγω" ψυχρό? Αυτή ή μία κουβέντα είμαι για σένα? Είμαι ο "απλά δεν σε διαλέγω"? Ε βέβαια, θα έπρεπε να το είχα ήδη καταλάβει και να πάψω να μιλάω άσκοπα και στον αέρα, να πάψω να ασχολούμαι μαζί σου και να σε αφήσω ήσυχη ε? Νομίζω πως με σκέφτηκες λίγο αλλά "έχεις πολύ δουλειά" όπως έλεγες και έτσι όλα αυτά που λέω που τα βρίσκω? Έχω φαντασία ο άτιμος πολύ...Τόσο κακό σου έκανα? Τέτοια συμπεριφορά μου αξίζει? Όχι αλλά τι να κάνουμε ε? Έτσι είναι η ζωή, εκεί που λέμε κάτι πειστικά καλά μετά το αλλάζουμε και ο άλλος δεν ξέρει από που του ήρθε! Να το δω απ'τη πλευρά σου? Δεν γίνεται, έπρεπε κάτι να κάνεις, έπρεπε κάποιον να πονέσεις, ποιόν? Εμένα! Με ξέρεις λιγότερο άρα θα πονέσει και λιγότερο. Μα τι θράσσος που έχει και δεν σκάει! Πω...καλά περάσαμε, τι θέλει τώρα? Θα πονέσει λιγότερο αυτός, αν πονέσει γιατί δεν είμαι και σίγουρη. Πες πες έστω αυτό, δεν μιλάς? Η σιωπή σου προς απάντηση μου? Και ήθελες και να μιλάμε που και που? Αυτό πως λέγεται? Η ψυχρότητα και η ανέκφραση? Άλλαξες τώρα και μπήκες στο νέο ρόλο? Ρόλο δεν έπαιζες? Δεν γίνεται να αλλάζεις γνώμες τόσο εύκολα, άρα κάτι απ'όλα δεν υπάρχει για σένα και απ'ότι φαίνεται είμαι εγώ...απ'ότι πράττεις δηλαδή. Μήοως συνεχίζεις το εγωιστικό σου έργο? Όπως τα θέλεις εσύ? Με θέλεις και φίλο? Γιατί? για να σου δίνω συμβουλές? Μήπως και ερωτικές? Με σκέφτηλες πως θα νιώσω? Λίγο αλλά δεν πειράζει ε? Εγώ αγάπη δίνω, πόνο πέρνω, τόσο τυφλός είμαι, έτσι λοιπόν με αφήνεις, με μια παγερή αδιαφορία.<br />Πέρασαν τα δύσκολα για σένα, τα αντιμετώπισες και ηρέμησες σίγουρα, μπήκες στους φυσιολογικούς ρυθμούς πάλι, το καλοκαίρι τελειώνει και οι καλοκαιρινοί έρωγες μαζί του ε? Μήπως ήμον μια περιπέτεια λοιπόν? Όχι? Ναι? Τι?<br />Μάλλον ήταν ένα διδακτικό και διασκεδαστικό διάλειμμα όμως όχι απλό και δεν θα το επαναλάβεις? Τέρμα, αυτό ήταν με τα παιχνίδια, δεν θα το ξανακάνεις, σοβάρεψες.<br />Βρήκες τον εαυτό σου? Όλα καλά και στη θέση τους? Τα αρνητικά είναι λίγα, λίγο τσίνησα εγώ αλλά να στρώνω σιγά σιγά μην ανησυχείς, λίγο ακόμα και θα το κλείσω το ρημάδι το στόμα μου. Δύσκολα ή εύκολα? Παιχνιδάκι ήταν για σένα ε? Μάθε πως με πόνεσες ή το ξέρεις? Δεν σ'αγγίζει και τόσο ε? Η συμπεριφορά σου τα λέει όλα...<br /><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Εντάξει είσαι τώρα?</span><br /><span style="color: rgb(51, 102, 255);">Ηρέμησες τώρα? Επανήλθε η ζωή σου στα φυσιολογικά της? Δεν ήταν και τόσο σωστό θα συμφωνήσεις μαζί μου να είμαστε και εντελώς φίλοι ε? Κάπως δεν σου έκατσε τελικά ε? Ε ναι είπαμε το καλύτερο για σένα θα κάνουμε. Ήθελα και να ήξερα τι κάνεις τώρα, τι λέει η καρδιά σου, πονάς εσύ καθόλου? Κάποιος που πονάει δεν μιλάει έτσι όπως μου μίλησες εσύ, δεν συμπεριφέρεται έτσι όπως εσύ, μακάρι να μιλούσες και να έλεγες αλήθεια, ακόμα σπαρταράω και δεν με λυπάσαι, είσαι άψυχη τελείως, άπονη, ένα τέρας. Με βλέπεις και υποφέρω και δεν μιλάς παρά διαβάζεις σαν άρλεκιν τι λέω. Έτσι εκφράζεσαι εσύ? Που είναι η έκφραση σου? Που τα εκφράζεις? Έχεις ψυχή? Εκεί που σου δίνουν αγάπη να δίνεις αλήθεια, με έκανες ένα σκουπίδι, με πόνεσες πολύ και τώρα δεν μιλάς άλλο...κάθεσαι και με βλέπεις σαν το ψάρι που σπαρταράει ακόμα όταν το βγάλεις από το νερό, κάθεσαι και με βλέπεις, ήθελα και να ήξερα το ευχαριστιέσαι να με πονάς? Με βλέπεις...τι κερδίζεις? Πες μου αφού είσαι αποφασισμένη, εφόσον έχεις χαράξει πορεία, τι είναι αυτό που κάνεις? Γιατί θέλεις επαφή μαζί μου? Δεν έχεις προσωπικότητα να μου πεις? Αυτή τη συμπεριφορά αξίζω? Δεν ντρέπεσαι καθόλου? Πως μπορείς να συνεχίζεις ε? Στείλε ένα και μοναδικό μήνυμα και πες την αλήθεια, απλά την αλήθεια με λίγα λόγια, σταμάτα να φέρεσαι σαν γαϊδούρι, σεβάσου κάτι, σεβάσου το πρόσωπο μου, σεβάσου εμένα έστω μία φορά. Έχεις εσύ συναισθήματα? Έχεις εσύ λόγο να πεις αλήθεια? Μόνο πέρνεις αυτά που θέλεις για την δική σου ευχαρίστηση και στα τσακίδια εγώ, δεν πα να πονάω<br /></span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6320605360273794972.post-65087879125497923842009-08-04T08:43:00.000-07:002009-08-04T20:28:07.405-07:00Σκέψη (56) - ΘΕΛΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ?<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwJY8YWqD49lAvopPS8j8hE8Ky_Fu_7k8dOWpzXdViwwKswHsOF-MX9anxbwMlBY3t5x1Rxm4CpO1gfEs3n1TgzeIxwzw5_QyJNQo63ptxiPDyPnOOYce_6j9it7PkOOYMT9xadUongAo/s1600-h/agnialitheia.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 160px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwJY8YWqD49lAvopPS8j8hE8Ky_Fu_7k8dOWpzXdViwwKswHsOF-MX9anxbwMlBY3t5x1Rxm4CpO1gfEs3n1TgzeIxwzw5_QyJNQo63ptxiPDyPnOOYce_6j9it7PkOOYMT9xadUongAo/s320/agnialitheia.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5366200366511135138" border="0" /></a><br /><span style="color: rgb(255, 102, 0);">...θέλεις την αλήθεια? Αναζητάς την δική σου αλήθεια μέσω της δικής μου? Θέλεις να επικοινωνήσεις μαζί μου αλλά αντιστέκεσαι? Τι θέλεις? Θέλεις να διαβάσεις τον θυμό μου? Διάβασε τον </span><a style="color: rgb(51, 102, 255);" href="http://poliplokaaplos.blogspot.com/2009/08/56.html">εδώ(θυμός και ξεπούλημα)</a><span style="color: rgb(255, 102, 0);">, τι άλλο θέλεις? Θα προσπαθήσω να στο γράψω, θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω,</span><a style="color: rgb(255, 102, 0);" href="http://poliplokaaplos.blogspot.com/2009/08/56.html"><br /></a><span style="color: rgb(255, 102, 0);"> Θέλεις να κρυφτείς από την αλήθεια? Ή μήπως δεν την έχεις ανακαλύψει ακόμα? Μήπως δυσκολεύεσαι να την πιστέψεις? Μήπως ανακάλυψες την δική σου αλήθεια που δεν είχες δει ποτέ? Μήπως βρίσκεσαι αντιμέτωπη με κάτι που πρέπει να αλλάξεις, εσένα δηλαδή και αυτό είναι κάτι που δεν έχεις συνηθίσει? Τι? Θέλεις να ακούσεις τι θα κάνεις? Αυτό θα το αποφασίσεις μόνη σου και αν ακόμα δεν μπορείς, θα έρθει η στιγμή αλλά ένα να έχεις καλά στο μυαλό σου, δεν πρόκειται να ξεφύγεις ποτέ από την αλήθεια, για αυτό πάντα έλεγα να λέμε την αλήθεια και μόνο, αυτό μας οδηγεί...</span><br />Χρειάζεσαι στήριξη λοιπόν, ξέρω πως αν μιλούσες τώρα θα αντιστεκόσουν άρα πρέπει να ακούσεις. Δεν έχω πολλά να σου πω εκτός από την αλήθεια και αυτήν θα την βρεις μέσα σου, στην εσωτερική σου φωνή, στο φως σου και προ πάντων να έχεις αποφασίσει συνειδητά και ασυνείδητα να ακολουθείς την αλήθεια και να την κάνεις πράξη. Εισχωρώντας κάθε μέρα πιο πολύ, πιο αργά στα άδυτα του εαυτού σου, ξεπερνώντας τα όρια σου και ζώντας καταστάσεις και γεγονότα που δεν τα χωρούσε ως τώρα το μυαλό σου. Ίσως καταλάβεις έτσι και την αλήθεια σου και που κάνεις λάθος, εδώ όμως είναι που χρειάζεται δύναμη και αλλαγή και μιλάω για το βόλεμα...<br />Μα τι κάθομαι και λέω...εσύ είπες τίποτα σε μένα? Άφησες κάτι όρθιο? Τόλμησες και με έριξες στη φωτιά, τόλμησες να με σκοτώσεις πληγώνοντας με βαθιά, γιατί βαθιά αντίστοιχα σ'αγαπώ.<br />Μα για σένα δεν ισχυουν αυτά προς το παρόν γιατί δεν σε βολεύουν, έπαιξες και σοβάρευες, δεν πίστευες και αναρωτιώσουν και όταν ήρθε η στιγμή να αναλάβεις ευθύνη απλά με πρόδωσες και είχε μια τόσο ψυχαραιμία η φωνή σου, ήσουν τόσο σίγουρη για την επιλογή και την πράξη σου, φανερό πως αναλάμβανες την τελευταία στιγμή τις ευθύνες σου και όχι από την αρχή. Νομίζεις έτσι θα λυτρωθείς? Κάποιες μικρές παρατάσεις πέρνεις, τίποτα περισσότερο, εξάλλου θα το δεις. Τώρα θα φανεί πραγματικά ποια είσαι, προς στιγμήν δικαιολογείσαι για τον πανικό και τον φόβο, αν και η φωνή σου ήταν επικίνδυνα ψύχραιμη, είχες καταφέρει να με θάψεις ζωντανό. Μάθε όμως πως ακόμα και να μη μιλούσα αυτο που έχεις μέσα σου θα άνθιζε και θα μεγάλωνε και έτσι γίνεται με όλους και προς όλους αλλά πάντα 2 άνθρωποι έχουν ένα κοινό σπόρο μέσα τους, που κοινά μεγαλώνει και στους δύο είτε ζούνε μαζί είτε όχι. Και αυτός ο σπόρος δεν είναι τυχαίος που υπάρχει μέσα σε αυτούς τους συγκεκριμένους 2, υπάρχει γιατί θα αναπτυχθεί εκεί και όχι αλλού, ο καθένας όμως έχει να ανακαλύψει και να φροντίσει σωστά αυτόν τον σπόρο για να αναπτυχθεί και να μεγαλώσει σωστά, αυτός ο σπόρος εξελίσσεται, μεγαλώνει και προχωράει και γίνεται νέα ζωή και οι 2 σοφότεροι και ευτυχείς. Δεν είναι όμως τόσο εύκολα τα πράγματα και η ζωή όσο μας ήταν εύκολη στις έως τώρα επιλογές μας, το ξέρω πως μ'αρνήθηκες και το ένιωσα πως θα το κάνεις, το ξέρω και πως θα το μετανοιώσεις και επίσης πως καταφέρεις να ξεφορτώσεις το μυαλό και τη ψυχή σου απ'τη θολούρα, έχεις ακόμα όμως δρόμο και ίσως με θάψεις δεύτερη και τρίτη φορά, τόσες φορές που θα πάθω ανοσία και εσύ απλα και αυτά θα χρειαστεί κάποτε να τα αντιμετωπίσεις.<br />Ξέρω πως κάποιες φορές σου έδωσα την εντύπωση πως για κάποια θέματα που με απασχολούσαν θεωρούσα πως ο κόσμος γυρίζει γύρω μου μα τα συγκεριμένα μου λόγια είναι αγνά και βγαίνουν φυσικά, ατόφια. Ξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει αυτό και ίσως και εγώ να μην καταλαβαίνω εύκολα πως και εσύ αυτό που κάνεις να είναι αυτό που βγαίνει απλά από μέσα σου και γνήσια, θα χρειαστεί όμως να το δουλέψεις, να το παλέψεις και όχι να το προσδιωρίσεις, να το αφήσεις να εξελιχθεί μόνο του και φυσικά, ακριβώς έτσι όπως γεννήθηκε και πριν από αυτό υπήρξε έλξη για να γίνει και να φτάσει στο σημείο να γεννηθεί.<br />Έχω πέσει σε έκσταση της αγάπης...αυτή μιλάει, είμαι ευτυχής που τα καταφέρνω, δεν το πίστευα, πόνεσα τόσο πολύ, έχω τόσα πολλά να σου πω και να σου δώσω.<br />Και εσύ έχεις τις ευθύνες σου να αντιμετωπίσεις και πιστεύω πως το κάνεις και μάλιστα καλά, συνέχισε, θα φτάσεις.<br />Με πόνεσες πολύ...<br />Μου έδειξες το σκληρό σου πρόσωπο, το αδίστακτο, το κρύο και χωρίς κανένα ενδιαφέρον και συναίσθημα, το δυνατό και το ασυναγώνιστο, το απεξέργαστο που όποτε τολμούσα να "αγγίξω" δεν το δεχόσουν με τίποτα και έγαζες το σπαθί σου, δυστυχώς όλοι μας έχουμε τέτοια πρόσωπα - όπλα χαρακτήρα να τα πω ή και χαρίσματα όταν χρησιμοποιηθούν σωστά - και χρειάζονται επεξεργασία και όχι να φεύγουν έτσι ανεξέλεγκτα προς κάποια κατεύθυνση.<br />Ξέρω πως χρειάζεσαι την απομόνωση για να ξεκαθαρίσεις τι και με ποιο τρόπο υπάρχει μέσα σου για να ακολουθήσεις το δρόμο σου, όλη η ανακάλυψη μου και η ιστορία μου για το άλλο μου μισό έτσι την ανακάλυψα, στην εσωτερική απομόνωση. Δεν ξέρω κατά πόσο το κάνεις συνειδητά ατό ή συνεχίζεις να ζεις το παραμύθι σου και εμένα με θεωρείς παντελώς ξένο και παντελώς άσχετα τα λόγια μου. Αν καταλαβαίνες κατάφερα να σου μιλάω με πιο ήρεμο και όχι θυμωμένο τόνο, σε θέση να δω τα μάτια σου είμαι, να ακούσω τι θα πεις όμως σίγουρα όχι, γιατί είναι αλήθειες που σκοτώνουν την ψυχή μου και το κάνεις εσύ, αλήθειες που ξέρω τι λένε και πως δεν θέλουν να μου κάνουν κακό αλλά δυστυχώς κάνουν γιατί προέρχονται από το επεξέργαστο μέσα σου, αυτό που δεν τόλμησες να αγγίξεις και να αλλάξεις ποτέ, γιατί απλά δεν στο ζήτησε κανείς, δεν το αναζήτησε, δεν χρειάστηκε ως τώρα. Τώρα όμως ήρθε η ώρα της αλήθειας σου, η κράση σου είναι δυνατή όχι όμως ανεξάντλητη και το ξέρεις καλά αυτό, ακολουθείς πολλές φορές όμως το παραμύθι όπως όλοι στις αδυναμίες τους, όπως ο ίδιος.<br />Βλέπεις πως βγαίνουν τα λόγια μου και αποδίδουν την ψυχή μου, τα συναισθήματα μου και πιο βαθιά ακόμα την αγαπη μου και ακόμα πιο βαθιά την αγάπη μου για σένα. Σου είχα πει πως βλέπεις πάνω μου κάτι εύκολο για σένα και αντίστροφα εγώ σε σένα, αυτό γίνεται τώρα και είναι όλα αλήθειες. Η αλήθεια είναι πως είμαι ακόμα επηρεασμένος και μοιάζω σαν να βγήκα μόλις από ένα φλεγόμενο τοπίο και καπνοί και ζέστη με θαμπώνουν και εμποδίζουν ακόμα, χρειάζομαι και εγώ τον χρόνο, βιάζομαι όμως και γλυκά γιατί ξέρω πως η ζωή είναι μικρή, δεν είναι αφελής βιασύνη, είναι της γλυκιάς ζωής, όταν ανακαλύπτεις πόσο άσχημα πέρασες ως τώρα και βρήκες αυτό που αναζητούσες και εκεί που πήγες να ευτυχίσεις, σου στερήθηκε πάλι πριν το χαρείς, πριν δικαιωθείς, πριν του χαρίσεις όλα σου τα δώρα και τη δύναμη, πρόλαβε όμως να πάρει τη ψυχή μου όλη, όλη αυτή που διαθέτω για να αναπνέω και να ζω.<br />Τελικά μέσα μου βαθιά είμαι ευχαριστημένος, λίγο λίγο πιο πάνω φοβάμαι ακόμα πολύ αλλά τα καταφέρνω και περπατάω ένα ακόμα βήμα στον δύσκολο δρόμο, με έδιωξες μα δεν μπορείς να διώξεις το φως σου μέσα μου που με οδηγεί δεν ξέρω που πλέον. Σε σένα? Όχι...δεν θέλεις να είσαι εκεί που πηγαίνω, το είπες κρύα και ψυχρά, γυμνά από συναισθήματα και έφυγες αφήνωντας μια μικρή χαραμάδα επικοινωνίας και το φως που υπάρχει ούτως ή άλλως μέσα μου, τι κοινό, αυτό που υπάρχει και μέσα σου. Νομίζω πως αυτό το φως δεν σβήνει ποτέ, μπορείς όμως να το θαμπώσεις με τα λάθη σου που δεν πρέπει να επαναλαμβάνεις αλλά να διορθώνεις και θα μου πεις, είδα σωστά πιο είναι το λάθος μου? Επέλεξα σωστά το λάθος μου? Ή μήπως είμαι στο λάθος δρόμο? Συνέχισε όμως γιατί θα ξετυφλωθείς και θα βρεις το δρόμο σου και θα βρεις τις απαντήσεις που γυρεύεις, αν δεν γυρεύεις? Πόσο στεναχωριέμαι απλά...δεν τα ξέρω όλα απλά ακούω τη φωνή μέσα μου, το φως σου...<br />Συνεχίζω...<br /><span style="color: rgb(204, 0, 0);">Τα νιώθω και εγώ όλα μαζί, μέσα μου είμαι πιο ξεκάθαρος, δεν θα μπορούσα να είμαι τόσο μπερδεμένος, θα ήταν καταστροφικό για μένα για αυτό προσπάθησα πολύ τα τελευταία χρόνια,το είχα ανάγκη, το είχα νιώσει και το έκανα.</span>.<br /><span style="color: rgb(204, 0, 0);">Διαφορετικοί πολύ οι δρόμοι μας, δεν μπορούν συγκριθούν παρά σε ελάχιστα σημεία μα δεν έχει αυτό σημασία αλλά το τι κάνει ο καθένας.</span><br /><span style="color: rgb(204, 0, 0);">Και τώρα λειτουργείς με πλήρη εγωισμό...κρατάς μια επικοινωία σαν μια κλωστή και όχι άμεση, έχεις διαλέξει όπως είπες, έχεις αποφασίσει κι όμως κρατάς ή θέλεις να κρατήσεις επαφή. Τι κάνεις? Προσπαθείς σαν κάποιον εθισμένο σε κάτι να κόψεις λίγο λίγο και όχι απότομα? Αυτό κάνεις? Κοιτάζεις δηλαδή πάλι εγωιστικά τον εαυτό σου? Και αν σε ρωτήσω για μένα θα μου πεις "κάνε και συ το ίδιο?", τι απ'όλα αυτά κάνεις?</span><br /><span style="color: rgb(204, 0, 0);">Δεν μιλάς...κρύβεσαι και σκέφτεσαι υποθέτω και άλλες φορες ζεις τη μέρα σου σαν να μην έγινε τίποτα, έρχεται και αυτή η σκέψη σου και με βρίσκει εδώ και με πονάει πολύ, δεν το ήξερες? </span><br /><span style="color: rgb(204, 0, 0);">Πως έρχονται οι σκέψεις σου κοντά μου? Οι σκέψεις σου που γίνονται πουλιά και έρχονται και με βρίσκουν?</span><br /><span style="color: rgb(204, 0, 0);">Μάθε πως αυτό δεν μπορείς να το κόψεις παρά μόνο με το θάνατο και όταν έρχονται οι κρύες σκέψεις τις ψύχραιμης ψυχρότητας σου ένα μαχαίρι μου σκίζει τη καρδιά και με πονάει πολύ και σε βλέπω μπροστά μου να χαμογελάς απαθής και χωρίς το παραμικρό ίχνος συναισθήματος και κυρίως αγάπης, ψυχρός δήμιος, ψυχρός εκτελεστής που σίγουρα όμως εκτελεί τον εαυτό του πρώτα και δεν το καταλαβαίνει.</span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03710818059334311484noreply@blogger.com0