Σκέψη (58) - ΠΟΙΑ ΑΓΑΠΗ?

...2 πράγματα αναρωτιέμαι, τι είναι η πραγματική αγάπη, αν την νιώθω και αν τα έδωσα όλα και δεύτερον αν ξέρεις εσύ, αν μου την έδωσες ποτέ ή την δίνεις κάπου αλλού.
Δεν ξέρω τι να σκεφτώ πλέον, νιώθω πως έδωσα τα πάντα και πήρα πίσω κοροϊδία, θα μπορούσαμε να τα είχαμε αποφύγει αυτά, όμως έγινε. Για να μάθουμε τι? Για να μάθω πως έκανα ένα λάθος? Για να μάθω πως πίστεψα σε ένα ψέμα? Για να μάθω πως είναι να σου λένε "δεν σε διαλέγω, αντίο?". Εσύ τι έμαθες? Ότι αγαπάς τελικά πιο πολύ άλλους ανθρώπους? Αυτό έμαθες και πήρες από μένα? Και τώρα? Συνεχίζεις να πέρνεις? Τι είναι αυτό που πέρνεις, αν πέρνεις? Ξαφνικά δεν έχεις στόμα να μιλήσεις ή μάλλον έτσι σε βολεύει καλύτερα ε? Τι έμαθες εσύ τελικά? Θα τα πεις στη φίλη σου...
Να αφήσω το χρόνο να περάσει να δει ο καθένας για τον εαυτό του τι έμαθε έτσι? Πως μπορείς να λες σ'αγαπώ και σε θέλω? Πως μπορείς να λες αντίο? Κάτι απ'όλα δεν ισχύει νομίζω, κάτι δεν πάει καλά. Και ρωτάω μήπως δεν με αγάπησες παραγματικά ποτέ αλλά παρασύρθηκες? Ξέρεις, υπάρχουν ανθρώποι σαν κι εμένα που θέλουν να μάθουν την αλήθεια αλλά σε αυτά τα πράγματα δυστυχώς δεν λειτουργεί η λογική έτσι? Σήμερα υπάρχεις αύριο δεν σε ξέρω.
Είπες απ'ότι κατάλαβα πως έχεις συναισθήματα για μένα, που είναι? Επαναλαμβάνομαι έτσι? Γίνομαι πια γραφικός. Αυτά λέγονται συναισθήματα? Εφόσον μ'αγάπησες πως μου λες αντίο και το τηρείς και ευλαβικά μάλιστα? Δεν σε νοιάζει αν κοιμηθώ με κάποια άλλη? Θα γελάς...Τότε τι αγάπη είναι αυτή? Αυτό δεν είναι αγάπη αλλά με έκανες αντικείμενο πόθου για κάποιες στιγμές και ίσως τώρα να με φοβάσαι και από πάνω για να δικαιολογήσεις τη φυγή σου, να δικαιολογήσεις το λάθος σου. Είμαι ένα λάθος σου? Ή εκείνες οι στιγμές, για τότε, εκείνο το καιρό ήταν καλά αλλά τώρα τέλειωσε και δεν υπάρχει τίποτα? Αυτό? Έτσι? Δεν υπάρχει τίποτα πια? Ή λίγο λίγο και σιγά σιγά φεύγει? Μήπως έγινα παιδί φιλικό της οικογένειας που δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς? Αλλά όχι...εγώ είμαι ένα τελειωτικό παρελθόν! Το καλύτερο άκουσα και λένε λοιπόν είναι αυτό που κάνεις: να δικαιολογείσαι, να μην ασχολείσαι, να κάνεις διάφορες δουλειές και να τρέχεις, να ξεχνάς και σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει τίποτα.
Αυτό δεν κάνεις? Σαν μυθιστόρημα δεν διαβάζεις πλέον τα λόγια μου? Σαν ενός ξένου συγγραφέα? Πως σου φαίνονται? Πρωτόγνωρα? Πρωτάκουστα τέτοια λόγια? Ή μήπως τα έχεις ξαναδιαβάσει αλλού? "Αχ τον καϋμένο θα λες πως την πάτησε, θα σκληρύνει, θα καταλάβει γιατί το νόημα μάλλον δεν το'χει πιάσει". Τα συναισθήματα είναι σπόροι που ανθίζουν και θέλουν να μεγαλώσουν και να βγουν έξω, αυτό έμαθα στ ζωή μου. Να σου πω τι έμαθα? Έμαθα να αναζητώ αυτό που θέλω και έχω πολύ ανάγκη, την αλήθεια, όλα αυτά από μέσα μου, εκεί υπάρχουν. Και αν δεν είναι ξεκάθαρα ή κάτι με μπερδεύει υπάρχει εκεί μέσα μου το ένστικτο μου να μου δείξει έστω το δρόμο να ξεκινήσω προς την αλήθεια χωρίς να ξέρω για που πηγαίνω, που πηγαίνει και βγάζει ο δρόμος αλλά τον ακολουθώ και κάποια μέρα θα με βγάλει ή κάπου καλά ή όχι, όσο όμως ζω αυτόν θα ακολουθώ και όχι το βόλεμα. Το μυαλό μου με έκαψε πολλές φορές αν όχι όλες, είναι πρακτικό και θέλει εξάσκηση και μετά από κάθε σκέψη ένα συναίσθημα γεννιέται και αν οι σκέψεις είναι καταστροφικές είναι ανάλογα και τα συναισθήματα. Μαζί σου όπως βλέπεις όλο πόνο, θυμό και απογοήτευση γράφω, γιατί άραγε? Γιατί σκέφτομαι μόνο τα άσχημα? Γιατί απλά με απογοήτευσες, με απέρριψες και απομακρύνθηκες και δεν επικοινωνείς και με κάνεις πέρα, γι'αυτό, τόσο απλά. Και με όλα αυτά ταυτίζομαι και νιώθω αρνητικά, συνεπώς άσχημα. Εϊμαι ένα με σένα, όταν με απορρίπτεις πως να αισθανθώ λοιπόν? Εσύ? Για να με απορρίπτεις δεν θα ένιωσες ένα μαζί μου, για να με απορρίπτεις θα έκανες άσχημες σκέψεις μαζί μου. Σου έδωσα την βαθιά αγάπη μου δεδομένη γιατί ήμουν έτοιμος και καθαρός για να το κάνω αυτό, ίσως φοβόμουν να σου το κάνω εύκολο και βολικό και τελικά έτσι έγινε. Για κάποιο λόγο με απέρριψες που ούτε θέλεις καν να μοιραστείς, θα ην θεωρείς μάλλον ασήμαντη ενέργεια και ηλίθια απαίτηση από μένα. Σου έδωσα δεδομένα την αγάπη μου γιατί είχα και έχω καθαρή τη συνείδηση μου και καθαρό το εγώ μου, γιατί έτσι έπρεπε να κάνω και όχι αλλιώς, όμως και οι δύο κάναμε ένα λάθος και όταν το σκεφτόμουν και το συζητούσαμε νόμιζα πως το καταλάβαινες αλλά...Σου έδωσα δεδομένη την αγάπη μου γιατί την άξιζες και την πήρες, τώρα όμως τι γίνεται? Κάνεις και πράττεις πως δεν σε αφορά? Τι έδωσες εσύ? Τι λέω ε? Δεν λέγοντα αυτά, δεν συζητιούνται αυτά, λέω λέω λέω και τι λέω? Με ποιον τα λέω και με ποιον τα συζητάω? Δεν έπρεπε να τα λέω γιατί απλά δεν υπάρχεις για να τα συζητήσουμε, τόσο πολύ....τόσο πολύ?
Άκου όμως...
Να μάθεις να μην πουλάς ανθρώπους, για μένα μην σε ανησυχεί πλέον γιατί εμένα με πούλησες πλέον, κοίτα να μην πουλήσεις κάποιον άλλον από δίπλα σου, κρατήσου κι έτσι θα μάθεις πολλά και αν τώρα κάπου είσαι μπερδεμένη θα ξεμπερδευτείς σίγουρα και σύντομα, μόνο σταμάτα να πουλάς, σταμάτα να διαλέγεις, δεν είναι παντοπωλείο οι ψυχές των ανθρώπων, εμένα δεν πειράζει αφού το έκανες τελείωσε τώρα πια, δεν αλλάζει, δεν γυρίζει η στεναχώρια πίσω να ξαναγίνει χαρά, μην το συνεχίσεις σε άλλους. Και για μένα μη σε νοιάζει, δεν έχω τίποτα οπότε δεν έχω να χάσω τίποτα άρα θα μάθω να αρέσκομαι και στο τίποτα. Θυμάσαι που έλεγα να μην συμβιβάζεσαι όπως εγώ δενβ συμβιβαζόμουν με τίποτα? Τελικά δεν το κάνεις εσύ αλλά εγώ, τελικά με έμαθες να συμβιβάζομαι και να αφήνομαι έρμαιο της μοίρας μου. Μη σε νοιάζει λοιπόν θα είμαι καλά. Και εγώ άρχισα σιγά σιγά να καταλαβαίνω πως πρέπει να δίνεις όλη σου τη ψυχή και να μην παραπονιέσαι και ας σου την πέρνουν για τον εαυτό τους άλλοι, έτσι είναι η ζωή, δυστυχώς εγώ δεν έχω από που να πάρω και πρέπει να ζήσω μ'αυτό, να συμβιβαστώ μ'αυτό θέλω δε θέλω, δεν ωφελεί να κάνω τον επαναστάτη χωρίς αιτία, να αγωνίζομαι για κάτι που χρόνια δεν έρχεται και δεν αλλάζει.
Μα τι κάθομαι και σου λέω? Τι σε νοιάζουν εσένα όλα αυτά τα δικά μου? Εσύ έχεις τα δικά σου και τη ζωή σου τη στρωμένη και μάλλον αυτά τα διαβάζεις σαν άγνωστο, σαν ξένο κείμενο. Έτσι και αλλιώς δεν αποκρίνεσαι σε τίποτα, χώρισες τον δρόμο σου και τον τραβάς με κάποιον άλλον και δεν χρειάζεται να λυπάσαι, πράξε όπως σου δείχνει ο σεβασμός σου.
Και μη νομίζεις, με τον εαυτό μου τα έχω, γιατί αν θυμάσαι που σου εξηγούσα για το εσωτερικό ξακαθάρισμα μου αλλά και τι έγινε? Δεν μπόρεσα τελικα να δω καθαρά, έκανα λάθος, ο καθένας τελικά κάνει αυτό που θέλει και η προσπάθεια μου ήταν άκυρη, ένα παραμύθι που με πειράζει πολύ να το ξαναπάθω. Ώρες ατελείωτες σκεφτόμουν, μήνες και έγιναν και κάμποσα χρόνια και εγώ σκεφτόμουν και ξεκαθάριζα και νόμιζα πως εξαγνιζόμουν και έφτασα σε σένα, και? Όλα άκυρα....?...Χωρίς νόημα, άδικα πήγαν, δεν υπάρχει τίποτα απ'όλα αυτά, υπάρχουν οι τυχεροί και οι άτυχοι και εγώ απλά ανήκω στους άτυχους, εσύ στους τυχερούς. Δεν είναι όλα έτοιμα και τέλεια, θα χρειαστεις να φτιάξεις κάτι, θα χρειαστεί να απαιτήσεις κάτι και να περιμένεις, έχεις κάτι. Φρόντισε το, αγάπα το και μην το πουλήσεις ποτέ για κανένα λόγο και για ότι έγινε με μας πες πως είναι ένα λάθος και μην το ξανακάνεις. Αν είχες κάτι να μου πεις θα μου το έλεγες, αν είχες κάτι να μου δώσεις θα μου το έδινες, φρόντισε να μην προδώσεις αυτούς που αγαπάς και αν θέλεις να σου πω την γνώμη μου πως τα καταφέρνεις, είναι αυτό: να του λες την αλήθεια. Έτσι δεν προδίδεις αυτόν που αγαπάς και τον προστατεύεις, να του λες την αλήθεια και όχι να κρύβεσαι.
Εγώ ακόμα απορώ τι μου συνέβει και για πιο λόγο, τι δεν έκανα καλά, ίσως δεν έπρεπε να σου μιλήσω για τον αδερφό σου, ίσως ήταν εγωιστικό εκ μέρους μου και ενετελ΄ς προσωπικό, ίσως δεν έπρεπε να μάθεις τίποτα. Τώρα όμως έγιναν όλα και με πονάνε και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί άφησα να γίνει κάτι τέτοιο, γιατί σε άφησα να μου κάνεις κάτι τέτοιο. Είναι εγωιστικό αυτό που λέω ή έχεις το δικαίωμα να μου κάνεις εσύ ότι θέλεις? Σκεφτόμουν μόνο θετικά και τα μοιράστηκα όλα μαζί σου, όλα τα θετικά και ότι αρνητικό σκεφτόμουν το ήξερες, σου το έλεγα αμέσως και το συζητούσα μαζί σου. Όλα όμως μάταια και μάλλον μόνος τα σκεφτόμουνα και εσύ απλά συνέχισες τα όνειρα που έχτισες αλλού, μάθε να μην τα προδίδεις και να γκρεμίζεις άλλα που χτίστηκαν με κόπο, ειλικρίνια, έρωτα και πάθος, με αληθινή αγάπη. Μάθε να γεύεσαι αυτό που σου αναλογεί και όχι να θεωρείς κτήμα σου και απόλαυση τα όνειρα κάποιων άλλων σαν κι εμένα, τα όνειρα η ψυχή και το κορμί μου δεν είναι για προδωσία. Μάθε να γεύεσαι αυτό που σου αναλογεί και να μην αφήνεις κάποιον που έχει διάθεση να σου αφιερώσει όλη του τη ψυχή να στην αφιερώσει εφόσον και εσύ δεν αισθάνεσαι το ίδιο. Μάθε να προστατεύεις έτσι τους άλλους και προπάντων τον εαυτό σου. Και εγώ...δεν ξέρω τι μου γίνεται, ότι με χαλάει και με στεναχωρεί το ζω και δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτό. Έχεις τη ζωή σου στρωμένη? Και γιατί δεν μ'έδιωξες? Χαίρεσαι και γελάς και κατόπιν μετανοιώνεις? Ποιά είναι η θέση σου? Την κρύβεις καλά. Μ'αγαπάς? Ευχαριστώ πολύ γιατί και 'γω σ'αγαπώ αλλά εγώ αγαώ βαθιά και μοναδικά, σ'αγαπώ ως ταίρι μου και μοιράζομαι τα πάντα μαζί σου, όχι απλά σ'αγαπώ, όχι το απλό. Μ'αγαπάς όπως αγαπάς και άλλους φίλους σου και σ'ευχαριστώ αλλά δεν πρόκειται εδώ για τέτοια περίπτωση, αγάπα εκεί που ξέρεις και υο έκανες ως τώρα. Και εγώ αγαπώ όλο το κόσμο και όλους τους ανθρώπους και τους φίλους. Πες μου την αλήθεια και μην κοροϊδεύεις.
Εγώ τα έχω με τον εαυτό μου γιατι νόμιζα ότι με το να μιλάω, να εκφράζω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου, τους φόβους μου νόμιζα ότι θα συννενοηθούμε και δεν θα πληγωθώ. Ή πληγωθούμε?...?...? Πληγώθηκες και εσύ? Θερίζεις και πληγώνεσαι? Μάλλον έχεις αυτό που είχες γιατί πως γίνεται να έχεις αυτό που είχες και να είσαι και πληγωμένη μαζί μου? Σε παρακαλώ...Νόμιζα λοιπόν πως θα ήταν όλα ξεκάθαρα αλλά γελάστηκα και με πλήγωσες ύπουλα και χωρίς κανένα ενδιασμό. Δεν ξέρω τι πάει να πει αγάπη, τι πάει να πει συννενόηση, τι πάει να πει συζήτηση, όλα δεν παίζουν καμία σημασία για μένα, καλύτερα να μην άνοιγα το στόμα μου καθόλου και απλά αποδέχομαι τς καταστάσεις ως έχουν. Έλεγες δεν είναι αυτό που φαίνεται και αποδείχτηκε, αγάπη φαινόταν από τη πλευρά σου αλλά μάλλον άλλα ήταν από κάτω. Να σκεφτώ θετικά? Που? Πως? Για μας? Γελάς ε? Σου φαίνεται γελοίο? Να σκεφτώ το μέλλον θετικά? Εσύ ούτε που μιλάς, τίποτα, δεν θα μου ξαναμιλήσεις? Δεν θα το ξανασυζητήσεις? Τόσο γαϊδουρίσια σκέφτεσαι να μου φερθείς? Για να μην μιλάς δεν θα θέλεις και να το συζητήσεις, αυτή η αδιαφορία με πληγώνει πολύ, με έκανες να νιώσω μηδαμινός και χωρίς αξία, με ξεφτίλισες, με έριξες χαμηλά, με έκανες να νιώσω πόνο και προδωσία, πως πίστευα άδικα.
Η αλήθεια είναι πως αυτό δεν το περίμενα και δεν το σκεφτόμουνα. Δεν θεωρούσα κάτι δεδομένο, εσένα δηλαδή και ήθελα πάντα, καθημερινά να σου δίνω τον καλύτερο εαυτό μοτ χωρίς να βαρεθώ ποτέ, μα εσύ βιαζόσουν να με ξεπετάξεις. Μάλλον θεωρούσα δεδομένη την αγάπη σου και για αυτό έπεσα από τα σύννεφα, γιατί όταν σου τα έλεγα και σε ρωτούσα δεν αρνιώσουν και συμφωνούσες σε όλα. Και μου ήρθε από εκεί που δεν το περίμενα, συνήθως έτσι γίνεται και για αυτό και πονάει τόσο πολύ. Ίσως είναι λάθος τα πιστεύω μου, ίσως κάνω λάθος και πιστεύω στην αληθινή αγάπη και που την κυνηγούσα ως τώρα, ίσως κάνω λάθος που δεν προδίδω, τα έχω σκεφτεί πολλές φορές έτσι μα ζω τα ακριβώς αντίθετα. Ότι και να ζω η φωνή μέσα μου όμως μου λέει πως κάνω το σωστό και ας είναι οι πράξεις έξω κάτι το εντελώς αντίθετο. Δεν μπορώ να το καταλάβω, να το χωνέψω κι όμως συνεχίζω να προσπαθώ και να χάνω. Με πιάνει το παράπονο αλλά τίποτα δεν αλλάζει, αγάπη δίνω και αγάπη γυρεύω λαμβάνω όμως προδωσία αλλά και τι πως τα λέω, ίσα ίσα γελοίο θα με βλέπεις. Ζήσε εσύ τη ζωή σου και ρίχνε καμιά κρυφή ματιά εδώ να βλέπεις τι γράφω ώσπου να σου περάσει και αυτό σύντομα.
Προσπαθώ να ηρεμήσω, με βλέπουν και λένε μην σκέφτεσαι, μην αφήσεις να σε πάρει από κάτω, μέσα μου αισθάνομαι αδικημένος και τουλάχιστον δεν ήθελα να φτάσει ως εδώ αφού δεν ήταν να γίνει, εσύ ακούγεσαι πολύ αποφασισμένη, ίσως είμαι και δειλός να σκεφτώ θετικά για μας, εξάλλου ήσουν κάθετη, για αυτό προσπαθώ να καταλάβω τι έφταιξε και κυρίως που έφταιξα εγώ για να μην το επαναλάβω. Με βλέπεις να σκέφτομαι θετικά? Συνεχίζω να γράφω? Κόψε το...δείξε ειλικρίνια, δείξε αλήθεια, δεν καταλαβαίνεις τίποτα? Δεν μου άφησες κανένα περιθώριο για να ελπίσω, ορθά κοφτά σαν δήμιος αποφασισμένη. Τι να κάνω? Να μη σεβαστώ την απόφαση σου? Τα λόγια σου? Να επιμείνω σε κάτι που δεν θέλεις? Μόνη σου το αποφάσισες, δεν σε πίεσα εγώ, ελεύθερα το διάλεξες να με διώξεις, να επιμείνω εφόσον δε θέλεις? Άρα είμαι υποχρεωμένος να το σεβαστώ. Τώρα απλά περνάνε οι μέρες και τίποτα περισσότερο για μένα, απλά ζω χωρίς τη χαρά και την αγάπη, άδειος, εσύ τα έχεις αυτά. Έχεις την αγάπη σου εκεί και συνεχίζεις απλά και χωρίς κανένα διάλειμμα, κάτι απλό έγινε και όχι ικανό να χαλάσει τίποτα από τον ειρμό της ζωής σου, την παλιά πορεία.
Μήπως είμαι ανυπόμονος? Μήπως βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα? Μήπως εσύ δεν είσαι τόσο ξεκάθαρη όσο εγώ? Ή μήπως τα βλέπεις όλα καθαρά και γελάς? Άνοιξε μου τα μάτια...Ότι και να κάνω μονολογώ, εσύ δεν συζητάς, δεν μοιράζεσαι, μοιράζεσαι αλλού...?...Δεν είναι έτσι η αγάπη και για αυτό δεν σε εμπιστεύομαι και πιστεύω πως δεν μ'αγαπάς και δεν μ'αγάπησες. Αγάπη σημαίνει να μοιράζεσαι και σκέφτηκα πως τα μοιράζεσαι αλλού, ούτε αυτό λες για να ξεφύγω, συγκεντρώσου μόνο εκεί, αφισιώσου στην αγάπη σου και μην κοιτάς πουθενά αλλού, αυτό είναι αγάπη και συζήτα τα όλα ανοιχτά με την αγάπη σου, όλα ανοιχτά γιατί μια βαθιά αγάπη στηρίζεται στη συζήτηση και την ειλικρίνια και όχι στην απόκρυψη και στην αποφυγή, έτσι ξέρω εγώ την αγάπη και έτσι την προσπάθησα με σένα. Και έτσι να την προσπαθείς εκεί που την προσπαθείς. Τώρα, να κάνεις τόσες δηλώσεις σε μένα και μετά να'λλάξεις σημαίνει κάτι, το λάθος έγινε και δεν αλλάζει και εγώ συνήθισα στον πόνο.
Γιατί κάθομαι και στα λέω? Γιατί τα βγάζω όλα προς τα έξω? Το ενδιαφέρον μου και ότι άλλο υπάρχει και ας είναι μπερδεμένα, όταν τα βγάζεις έξω τότε βλέπεις και κάτι που δεν ήξερες πριν γιατί απλά μέσα σου μένουν όλα μαζί και μαζεύονται καόμα περισσότερα. Νομίζω πως προσπαθώ να σε βοηθήσω για να είσαι καλά μια και ξέρω πως αυτά που λέω είναι για σένα καλά αλλά σε μένα δεν λειτουργούν. Είναι τόσα πολλά αυτά που λέω και εσύ απλά δεν έχεις να πεις τίποτα, έτσι απλά. Αυτό δεν το καταλαβαίνω και προσπαθώ να το συνειδητοποιήσω πως μπορείς και το κάνεις και αν έχεις να πεις κάτι, γιατί δεν το λες. Επειδή έχεις συνηθίσει έτσι ή επειδή χώρισες τους δρόμους μας? Και απορώ, γιατί ξερεις πολλά και είσαι έξυπνη αλλά έχεις τόσο μεγάλο επικοινωνιακό πρόβλημα ή απλά δεν θέλεις να επικοινωνήσεις με μένα επειδή δεν το έχεις ανάγκη? Και όλα αυτά που γράφω γιατί με αφήνεις και τα γράφω για σένα? θεωρείς πως θα μου κάνουν καλό? Τίποτα δε λες? Μάλλον έχεις πολύ περισσότερα και καλύτερα πράγματα στο μυαλό σου από μένα...