Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

Σκέψη (57) - ΑΝΟΙΞΕ ΜΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

...γιατί με έκανες να τα πιστέψω όλα αυτά? Σε παρακαλώ...μη μου πεις και σκέψου το καλά...πως ήταν αλήθεια εκείνη τη στιγμή και τώρα άλλαξαν ή τα ξέχασες ή έχασαν τη βαρύτητα τους, σε παρακαλώ πες την αλήθεια, πες τα σωστά λόγια, πες την αλήθεια ότι και να'ναι. Πες μου γιατί με άφησες να πιστέψω τόσο βαθιά σε σένα, δε θυμάσαι που σε ρωτούσα? Δεν θυμάσαι πόσο νωρίς σου τα έλεγα όλα αυτά και μου τα επιβεβαίωνες? Το ξεχνάς? Πες μου γιατί δεν το είπες τότε? Γιατί τώρα δε σε νοιάζει? Γιατί δεν μου λες κάτι να ηρεμήσω? Γιατί δεν μου λες έστω την κρύα αλήθεια να την συνειδητοποιήσω? Το ξέρεις πως ακόμα δεν έχω συνέλθει? Το ξέρεις πως ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω? Το ξέρεις πόσο άσχημα ακούστηκαν τα λόγια σου? Πόσο αναίσθητα? Θα σου ήταν τόσο δύσκολο να με ξεκόψεις να προχωρήσω? Θες να με κάψεις ζωντανό? Τόσο πολύ δεν διστάζεις? Τόσο πολύ σκέφτεσαι τον εαυτό σου μόνο? Προχώρησες εσύ? Προχώρησες εδώ και καιρό και απλά δεν μου το έλεγες? Και τώρα? Μ'αφήνεις να ψήνομαι στο ζουμί μου? Δεν ακούς? Πως μπορείς και το αφήνεις έτσι ακόμα? Έτσι μια κουβέντα και τέλος? Κόψε γτο τελείως αφού δεν θέλεις, αφού δεν σημαίνω τόσα πολλά για σένα κόψε με τελείως, κάνε το και πες την αλήθεια, πες κάτι σωστό που να στέκει, μη με κάνεις μια απλή επιλογή, μη με κάνεις να αισθάνομαι παιχνίδι, μη μου πεις πως είναι δικό μου αυτό. Τα διαβάζεις όλα αυτά? Δεν λένε τίποτα σε σένα, δεν πέρνεις κανένα μήνυμα από τα λόγια μου να σε βοηθήσει να μου δώσεις μια απάντηση που να έχει λίγο βάθος να καλμάρει λίγο ο πόνος μου? Το ξέρεις πως αν μου πεις την αλήθεια όσο σκληρή και να είναι, τους λόγους όμως, τότε όσο άσχημο είναι για μένα, όσο άσχημη και να είναι η απόρριψη θα μπορέσω να συνέλθω? Όταν σου έλεγα πως τρελένομαι για σένα εσύ τι σκεφτόσουν? Τι αισθανόσουν? Δεν αισθανόσουν τίποτα? Πόσο καιρό έκρυβες την απόφαση σου? Πόσο καιρό έκρυβες τα λόγια σου? Ακόμα και τώρα αυτό κάνεις? Δεν καταλαβαίνεις τίποτα από τα λόγια μου? Δεν σου δίνουν τίποτα για να μου πεις? Τίποτα για να συζητήσουμε? Τίποτα για να πεις κάτι αληθινό σε μένα? Το ήξερες πως νιώθω και το εκμεταλεύτηκες? Πες μου το όπως είναι, άνοιξε μου τα μάτια σε παρακαλώ, είσαι τόσο άπονη? Τόσο αδίστακτη? Δεν αισθανόσουν τίποτα? Εξήγησε μου, πως γίνονται όλα αυτά? Τι απ'όλα είναι ψέματα και τι αλήθεια? Πάρε θέση και ευθύνη και πες τα λόγια που αντιστοιχούν, σεβάσου τα όλα. Τόσο ψύχρα? Τόσο κρυφτό? Πες τουλάχιστον τι θέλεις να καταφέρεις, τι πιστεύεις εσύ τελικά? Δεν πίστευες αυτά που μου έλεγες έτσι δεν είναι? Δεν βλέπεις, δεν καταλαβαίνεις τον πόνο μου? Εσύ καλύβεσαι απ'ότι άκουσα, η φωνή σου ήταν πεντακάθαρη, χωρίς κανένα τρέμουλο, απόλυτα σίγουρη και μου έσπειρες εμένα την αβεβαότητα και το ψέμα, με μπέρδεψες τόσο πολύ που δεν ξέρω τι μου γίνεται, τουλάχιστον την αλήθεια να μου ανοίξεις τα μάτια, μ'αγαπάς έστω και λίγο? Άνοιξε μου τα μάτια
Τα λόγια μου είναι πονεμένα και θυμωμένα το ξέρω...δεν βλέπεις κάτι αληθινό στα λόγια μου? Κάτι που να σε βοηθήσει να με βοηθήσεις? Αυτό δεν θέλεις? Να με βοηθήσεις να σταθώ στα πόδια μου συναισθηματικά? Δεν νοιάζεσαι για μένα? Μου είναι δύσκολο να πιστέψω πως θέλεις εμένα και μόνο εμένα...δυστυχώς το άκουσα στη φωνή σου, αυτό είναι κάτι δικό σου που αν είχες να το δώσεις θα το έδινες। Ένιωσα πως το έκρυβες εδώ και καιρό, κάπου όμως το διασκέδασες και έπαιζες με τις εντυπώσεις μέσα σου, μου τα έκρυβες αυτά και με άφηνες να πιστεύω πως μαζί σου είμαι ένα ενώ εσύ δεν πίστευες κάτι τέτοιο. Αλήθεια δεν λέω? Πονάς αυτή τη στιγμή όσο εγώ? Πες μου την αλήθεια και ας είναι άσχημη, σταμάτα να κρύβεις πράγματα από μένα, είναι πολύ άσχημο, πολύ κακό, πολύ ψυχρό. Σε ενδιαφέρει καθόλου η γνώμη μου? Η απλά ξέφυγες από μένα? Από αυτό που είχε δημιουργηθεί? Ζεις άνετα χωρίς να σε ενδιαφέρει καθόλου πως είμαι? Πως σε ενδιαφέρει? Ούτε που στέλνεις κάτι, ούτε που επικοινώνησες, φάνηκε πως με ξεφορτώθηκες, πως ξέφυγες από αυτό το βάρος, το βάρος μου. Έστω και αυτά να είναι πες τα ή γράψε τα, μία φορά αν θες, μία φορά. Δεν ακούς κάτι στα λόγια μου? Δεν σου δίνουν κάποιο μήνυμα? Αυτό είναι για σένα? Δεν το διαλέγω και τέρμα? Τέλος? Δεν χωράει άλλη εξληγηση? Άλλο ξεκαθάρισμα? Δεν καταλαβαίνεις πως δεν το έχω συνειδητοποιήσει? Δεν θέλω ψέματα αλλά μόνο αλήθεια, τόσο δύσκολο είναι να μου την πεις ή να την επαναλάβεις? Δεν θέλεις ούτε να μου εξηγήσεις? Φοβάσαι να πεις την αλήθεια? Δεν νομίζω γιατί μου είπες χωρίς δισταγμό αντίο...δεν σβήνω τίποτα από τα λόγια μου, τα αφήνω όπως είναι κ ας είναι κάποια πικραμένα και ας είναι κάποια παραπονεμένα και ας είναι κάποια θυμωμένα και ας είναι κάποια απογοητευμένα και ας είναι όλα αρνητικά, αυτά νιώθω, αυτά σκέφτομαι αυτά λέω. Εσύ δεν σκέφτεσαι τίποτα? Ή δεν θέλεις και να τα πεις? Τόσο λίγος ήμουνα για σένα τελικά? Ούτε κάτι να σκεφτείς δεν έχεις? Κάτι να πεις? Δεν θέλω να μου πεις αν είμαι καλό παιδί ή τις καλύτερες ευχές σου...θέλω να μου πεις την αλήθεια γιατί δεν με θέλεις, εσύ όμως καιβαθιά μέσα σου...
...έχεις συναισθήματα για μένα? Έτσι είπες...πούντα? Που είναι? Ποιά είναι? Ξέρεις τι τα κάνουμε τα συναισθήματα? Τα εκφράζουμε και τα εκφράζουμε στον άλλον, εκεί που τα νιώθουμε ή μήπως δεν έχεις και τόσο σπουδαία? Δεν αξίζει τον κόπο? Μήπως είναι μερικές απλές σκέψεις που ξεθύμαναν γρήγορα και δεν έμεινε τίποτα?
Μήπως από την αρχή δεν δώθηκες αλλά κρατούσες κρυφά χαρτιά? Γιατί? Αφού κρατάς κρυφά χαρτιά εμένα με χρησιμοποίησες λοιπόν? Όχι? Τότε που είσαι?
Ακόμα είμαι θυμωμένος και από την συμπεριφορά σου κυρίως όμως από το ότι δεν μου λες την αλήθεια ή μήπως προετοιμάζεσαι για αυτό? Μήπως προετοιμάζεσαι να μου πεις ακόμα πιο σκληρές αλήθειες ή θα το αφήσεις έτσι να περάσει κρυφά και ανεύθυνα? Δεν έπαιξες μαζί μου? Δεν λες...έπαιξες? Δεν λες...προσωπικότητα έχεις...ή όχι? Εγώ για σένα έχω ή όχι? Σε μένα δεν μπορείς να πεις την αλήθεια ή μου την είπες ήδη? Αυτό το ψυχρό αντίο που ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει είναι τα συναισθήματα σου? Η αλήθεια τελικά? Δεν μπορείς να πεις σε αυτό ένα ναι ή ένα όχι? Αυτός είμαι για σένα? Να υποθέσω πως όλα όσα έλεγες δεν ισχύουν πλέον? Ή μήπως ισχύουν αλλά τα άλλαξες? Ή μήπως δεν άλλαξαν αλλά δεν έχουν για σένα καμία σημασία και ελπίζεις να σε καταλάβω. Κρύβεσαι πίσω από το θυμό μου ή πίσω από την συμπεριφορά σου?
Τώρα πλέον δεν πρέπει να είναι άλλο δύσκολα τα πράγματα για σένα έτσι? Τώρα πήρες την απόφαση και όλα ήρθαν στη θέση τους, εμένα απλά μου έχεις κάποια συναισθήματα που δεν πειράζει, θα τα κρατήσεις κρυφά μέσα σου, ούτε καν σε μένα σκέφτηκες να τα πεις. Απλά ζεις για σένα και μόνο για σένα και η ομιλία είναι ακόμα δύσκολη γιατί σου αρέσει να κρύβεσαι, ίσως το είχες συνηθίσει τόσα χρόνια, θυμάμαι πως φοβόσουν και να μιλήσεις, να αστειευτείς είχες το θάρρος να μιλήσεις για δύσκολα πράγματα διάλεγες τη σιωπή.
Εμένα τι με έκανες? Τι πρόσωπο μου έδωσες? Του κακού? Του χαζού? Αυτού που σιγά σιγά θα καταλάβει? Είχες πει για φιλία, ούτε αυτή δίνεις όμως...κατάλαβες πως δεν πρέπει να έχεις καμία επαφή μαζί μου έτσι? Είναι προτιμότερο έτσι? Είναι δύσκολο να ακούς που πονάει και την έχεις πληγώσει εσύ...Τι είσαι εσύ και δεν μιλάς? Τι είσαι εσύ και πέρνεις σαν αχόρταγο παιδί και τα κρατάς όλα για τον εαυτό σου? Αυτή είναι η αγωγή που έχεις δώσει στον εαυτό σου? Πες μου...μπορείς να μιλήσεις εσύ για αγάπη? Φυσικά, άνετα, μόνο να μην συμπεριλαμβάνει εμένα έτσι? Μόνο να μη θυμηθείς εμένα και μπορείς να κάνεις ολόκληρες διαλέξεις, μπορείς να πάρεις κάποιον άλλον αγκαλιά και να του λες μωρό μου και μεγάλη αγάπη μου. Όλα αυτά όμως αν λείπω ή μήπως τα συνδοιάζεις και τα 2 μαζί? Δεν έχεις πρόβλημα να πλαγιάσεις με κάποιον άλλον έτσι? Σου είναι εύκολο, εξάλλου ο έρωτας είναι καλοπέραση έτσι? Για εγωισμό μπορείς να μιλήσεις? Βέβαια, για τους άλλους, για εμένα, εσύ είσαι απελευθερωμένη...
Δεν ήξερες τι θα γινόταν? Απλά το άφηνες έτσι μόνο του να εξελιχθεί και τα όνειρα? Οι ατελείωτες συζητήσεις τι ήταν? Συνέλαβαν στον ρομαντισμό της στιγμής απλώς?
Σε εκστασιάζει να πονάω? Το έκανες σίγουρα με κάποια εσωτερική και κρυφή ευχαρίστηση, σίγουρα μου έριξες όλες τις ευθύνες "εσύ μου κατάστρεψες τη ζωή αλλά πάρε τώρα πόνο σκληρό να έχεις να ζεις μέσα στη ψυχή σου". Μήπως δεν σε απασχολεί καθόλου? Ή μήπως για αυτό παρακολουθείς? Για να δεις πως θα το πάρω? Κοίτα πόσα λέω, κοίτα πόσα είναι ο θυμός μου και εσύ δεν λες και δεν εκφράζεις τίποτα? Είσαι άνθρωπος? Ε? Είσαι? Ή μήπως με παραμύθιασες? Έχεις πάει παρακάτω? Γιατί δεν απαντάς σε κάτι? Γιατί δεν λες μια ολοκληρωμένη κουβέντα αληθινή? Δεν έχει σημασία αν είναι καλή ή όχι για μένα προσωπικά, σημασία έχει να είναι αλήθεια, αυτό δεν είχαμε πει από την αρχή? Τα κρύβεις όλα μέσα σου και παρουσιάζεις εντελώς διαφορετικό πρόσωπο προς τα έξω? Ως πότε? Το αντέχεις? Μπορείς? Αυτά θα διδάξεις στα παιδιά σου? Να φέρονται έτσι? Έτσι είναι η ζωή ε? Άντε γεια και να μας γράφεις όπως έλεγες, σαν κουμπιά πατάς και αλλάζεις κατεύθυνση στα συναισθήματα σου, δεν τα αφήνεις ελεύθερα και τι πως τα λέω, ισπανικά μιλάω ε? Ο καθένας έχει τη γνώμη του έτσι?
Ακολούθησε την αλήθεια και πάλεψε τα ψέματα σου, όταν ακολουθήσεις την αλήθεια θα μπορέσεις να δεις και να αντιμετωπίσεις τα ψέματα σου. Σε ενδιαφέρει? Θες να αλλάξεις κάτι? Ή έχεις επαναπαυτεί? Έχεις βολευτεί έτσι ε? Εγώ απλά θα είμαι πλέον ένας φίλος σου έτσι? Ή μετάνοιωσες και για αυτό πια? Κατάλαβες πως ούτε για φίλος δεν κάνω?
έδειξες τόσο πάγωμα, τόσο ψύχρα που μου πόνεσες την καρδιά. Τα είχες ξαναδείξει αλλά σε είχα κοντά μου και σε ρωτούσα ότι ήθελα και μου απαντούσες, δεν καταλαβα όμως, προσπαθούσα να σου δώσω το χρόνο σου και να σε αφήσω να εκφραστείς ελεύθερα και με τον τρόπο σου, με τα λόγια σου, δεν κατάλαβα τι με περίμενε, τι ήρεμη και απαθής ψυχραιμία γεμάτη συναισθήματα έτσι? Ήθελες να με αποφύγεις και τα κατάφερες, δυσκολεύτηκες αλλά τα κατάφερςε, τώρα πλέον δεν θα είμαι εμπόδιο και δεν θα σε πιέζω όπως πιέζει ένας που αγαπάει βαθιά, τώρα θα σε αφήσω πλέον ήσυχη έτσι δεν είναι?
Και τώρα?
Νιώθεις καλά? Ναι...
Απέναντι μου? Δεν σε νοιάζει? Θα σου το συγχωρήσω κάποτε ε? Και αν όχι δεν θα έχω το μεγαλείο της ψυχής και θα είμαι ένας μικρός και ασήμαντος χωρίς ηθική αξία. Έτσι με βλέπεις? Τι? Δεν έχεις κάτι να πεις? Η κρύβεσαι πίσω από δικαιολογίες? Είσαι ωραία...και μου την είπες και από πάνω πως δεν μπορώ να σε δω φιλικά, μωρέ μπράβο μου γάϊδαρος!
Ντρέπεσαι να μου πεις την αλήθεια? Ντρέπεσαι να μου πεις την απόρριψη με όλη την ψυχρότητα ακόμα πιο αναλυτικά και ξεκάθαρα? Δεν χρειάζεται ε? Και έτσι αρκετά καλή είναι, τι είσαι εσύ ρε παιδί μου, πως μου τα είπες έστι γαμάτα...Πέρνεις μόνο? δεν δίνεις εσύ τίποτα? Ή τα δίνεις μόνο εκεί που σε βολεύει...Τι ζητάω? Την αλήθεια αλλά την αλήθεια και όχι κάτι άλλο, την αλήθεια είτε άσχημη είτε όχι, καθαρά λόγια είτε καλά είτε όχι για μένα, το γιατί. Δεν γίνεται, θα υπάρχει ένα γιατί συγκεκριμένο, δεν εξίζω την προσπάθεια? Δεν αξίζω την αλήθεια? Ή μήπως δεν αντέχεις τις πράξεις σου? Όχι τόσο υποθέτω σε μένα αλλά ίσως σε κάποιον άλλον που θα τον πήρες αγκαλιά? Θα του είπες πόσο σου έλειψε? θα του είπες πως είναι το μωρό σου και τα πάντα για σένα?
Του είπες πως πέρασες μια φάση δύσκολη για σένα αλλά φάση ήταν και πέρασε? Τίποτα δεν λες και σκέφτομαι πολλά και διάφορα...τίποτα..θέλω να μάθω αλήθεια...
Παλεύεις με το μέσα σου ή είσαι ξεκάθαρη και άνετη? "Η αλήθεια είναι πως είμαι χαλαρή και άνετη" μου έλεγες, "ναι θεωρώ την αγάπη σου δεδομένη" μου έλεγες, που πήγαν όλα αυτά? Αυτά δεν σε κάνουν σαν άνθρωπος να μου πεις έστω την πικρή για μένα αλήθεια? Πες μου...δεν έχεις την ανθρωπιά να το κάνεις αυτό? Έστω να μου πεις την πικρή αλήθεια...να προχωρήσεις και να προχωρήσω...ή προχώρησες κι όλας εσύ?
Έκανες λοιπόν αυτό που ήθελες? Έμεινες εκεί που ήθελες? Έτσι είναι αυτά ε? Θα μάθω και εγώ, που θα πάει. Έτσι απλά σταματάει κάτι χωρίς να μας ενδιαφέρει παρακάτω, το σκέφτηκα να το μάθω να το κάνω και εγώ αλλά θυμήθηκα πολύ γρήγορα πόσο πάλεψα για να μην ενδώσω σε τέτοια ανήθικα πράγματα...
Έφτιαξαν τώρα όλα με την απόφαση σου? Είναι όλα καλά? Ρυθμίστηκαν όλα? Πως είσαι τώρα? Είμαι ένα απλό παρελθόν?
Το τι θα πω και τι θα νιώσω εγώ σ'ενδιαφέρει? Δεν πειράζει ε? Μπόρα είναι θα περάσει, έτσι απλά πληγώνεις και φεύγεις, λες ψέματα και προχωράς, οι έξυπνοι και οι δυνατοί το κάνουν αυτό και επιζούν, εγώ ανήκω στους άλλους, τα κορόϊδα που βάζυν πολύ κόπο και αγώνα για την αγάπη και την ηθική τους.
Πως μπορείς? Μα τι ρωτάω, εσύ έχεις αυτή τη δύναμη και εγώ απλά προσπαθώ να σε καταλάβω, να δω πως το κάνεις, πως το καταφέρνεις.
Έκοψες απότομα...τοσο ψυχράδα? Ή απλά ήταν μόνο το "δεν σε διαλέγω" ψυχρό? Αυτή ή μία κουβέντα είμαι για σένα? Είμαι ο "απλά δεν σε διαλέγω"? Ε βέβαια, θα έπρεπε να το είχα ήδη καταλάβει και να πάψω να μιλάω άσκοπα και στον αέρα, να πάψω να ασχολούμαι μαζί σου και να σε αφήσω ήσυχη ε? Νομίζω πως με σκέφτηκες λίγο αλλά "έχεις πολύ δουλειά" όπως έλεγες και έτσι όλα αυτά που λέω που τα βρίσκω? Έχω φαντασία ο άτιμος πολύ...Τόσο κακό σου έκανα? Τέτοια συμπεριφορά μου αξίζει? Όχι αλλά τι να κάνουμε ε? Έτσι είναι η ζωή, εκεί που λέμε κάτι πειστικά καλά μετά το αλλάζουμε και ο άλλος δεν ξέρει από που του ήρθε! Να το δω απ'τη πλευρά σου? Δεν γίνεται, έπρεπε κάτι να κάνεις, έπρεπε κάποιον να πονέσεις, ποιόν? Εμένα! Με ξέρεις λιγότερο άρα θα πονέσει και λιγότερο. Μα τι θράσσος που έχει και δεν σκάει! Πω...καλά περάσαμε, τι θέλει τώρα? Θα πονέσει λιγότερο αυτός, αν πονέσει γιατί δεν είμαι και σίγουρη. Πες πες έστω αυτό, δεν μιλάς? Η σιωπή σου προς απάντηση μου? Και ήθελες και να μιλάμε που και που? Αυτό πως λέγεται? Η ψυχρότητα και η ανέκφραση? Άλλαξες τώρα και μπήκες στο νέο ρόλο? Ρόλο δεν έπαιζες? Δεν γίνεται να αλλάζεις γνώμες τόσο εύκολα, άρα κάτι απ'όλα δεν υπάρχει για σένα και απ'ότι φαίνεται είμαι εγώ...απ'ότι πράττεις δηλαδή. Μήοως συνεχίζεις το εγωιστικό σου έργο? Όπως τα θέλεις εσύ? Με θέλεις και φίλο? Γιατί? για να σου δίνω συμβουλές? Μήπως και ερωτικές? Με σκέφτηλες πως θα νιώσω? Λίγο αλλά δεν πειράζει ε? Εγώ αγάπη δίνω, πόνο πέρνω, τόσο τυφλός είμαι, έτσι λοιπόν με αφήνεις, με μια παγερή αδιαφορία.
Πέρασαν τα δύσκολα για σένα, τα αντιμετώπισες και ηρέμησες σίγουρα, μπήκες στους φυσιολογικούς ρυθμούς πάλι, το καλοκαίρι τελειώνει και οι καλοκαιρινοί έρωγες μαζί του ε? Μήπως ήμον μια περιπέτεια λοιπόν? Όχι? Ναι? Τι?
Μάλλον ήταν ένα διδακτικό και διασκεδαστικό διάλειμμα όμως όχι απλό και δεν θα το επαναλάβεις? Τέρμα, αυτό ήταν με τα παιχνίδια, δεν θα το ξανακάνεις, σοβάρεψες.
Βρήκες τον εαυτό σου? Όλα καλά και στη θέση τους? Τα αρνητικά είναι λίγα, λίγο τσίνησα εγώ αλλά να στρώνω σιγά σιγά μην ανησυχείς, λίγο ακόμα και θα το κλείσω το ρημάδι το στόμα μου. Δύσκολα ή εύκολα? Παιχνιδάκι ήταν για σένα ε? Μάθε πως με πόνεσες ή το ξέρεις? Δεν σ'αγγίζει και τόσο ε? Η συμπεριφορά σου τα λέει όλα...
Εντάξει είσαι τώρα?
Ηρέμησες τώρα? Επανήλθε η ζωή σου στα φυσιολογικά της? Δεν ήταν και τόσο σωστό θα συμφωνήσεις μαζί μου να είμαστε και εντελώς φίλοι ε? Κάπως δεν σου έκατσε τελικά ε? Ε ναι είπαμε το καλύτερο για σένα θα κάνουμε. Ήθελα και να ήξερα τι κάνεις τώρα, τι λέει η καρδιά σου, πονάς εσύ καθόλου? Κάποιος που πονάει δεν μιλάει έτσι όπως μου μίλησες εσύ, δεν συμπεριφέρεται έτσι όπως εσύ, μακάρι να μιλούσες και να έλεγες αλήθεια, ακόμα σπαρταράω και δεν με λυπάσαι, είσαι άψυχη τελείως, άπονη, ένα τέρας. Με βλέπεις και υποφέρω και δεν μιλάς παρά διαβάζεις σαν άρλεκιν τι λέω. Έτσι εκφράζεσαι εσύ? Που είναι η έκφραση σου? Που τα εκφράζεις? Έχεις ψυχή? Εκεί που σου δίνουν αγάπη να δίνεις αλήθεια, με έκανες ένα σκουπίδι, με πόνεσες πολύ και τώρα δεν μιλάς άλλο...κάθεσαι και με βλέπεις σαν το ψάρι που σπαρταράει ακόμα όταν το βγάλεις από το νερό, κάθεσαι και με βλέπεις, ήθελα και να ήξερα το ευχαριστιέσαι να με πονάς? Με βλέπεις...τι κερδίζεις? Πες μου αφού είσαι αποφασισμένη, εφόσον έχεις χαράξει πορεία, τι είναι αυτό που κάνεις? Γιατί θέλεις επαφή μαζί μου? Δεν έχεις προσωπικότητα να μου πεις? Αυτή τη συμπεριφορά αξίζω? Δεν ντρέπεσαι καθόλου? Πως μπορείς να συνεχίζεις ε? Στείλε ένα και μοναδικό μήνυμα και πες την αλήθεια, απλά την αλήθεια με λίγα λόγια, σταμάτα να φέρεσαι σαν γαϊδούρι, σεβάσου κάτι, σεβάσου το πρόσωπο μου, σεβάσου εμένα έστω μία φορά. Έχεις εσύ συναισθήματα? Έχεις εσύ λόγο να πεις αλήθεια? Μόνο πέρνεις αυτά που θέλεις για την δική σου ευχαρίστηση και στα τσακίδια εγώ, δεν πα να πονάω

Δεν υπάρχουν σχόλια: