Σκέψη (56) - ΘΕΛΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ?

...θέλεις την αλήθεια? Αναζητάς την δική σου αλήθεια μέσω της δικής μου? Θέλεις να επικοινωνήσεις μαζί μου αλλά αντιστέκεσαι? Τι θέλεις? Θέλεις να διαβάσεις τον θυμό μου? Διάβασε τον εδώ(θυμός και ξεπούλημα), τι άλλο θέλεις? Θα προσπαθήσω να στο γράψω, θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω,
Θέλεις να κρυφτείς από την αλήθεια? Ή μήπως δεν την έχεις ανακαλύψει ακόμα? Μήπως δυσκολεύεσαι να την πιστέψεις? Μήπως ανακάλυψες την δική σου αλήθεια που δεν είχες δει ποτέ? Μήπως βρίσκεσαι αντιμέτωπη με κάτι που πρέπει να αλλάξεις, εσένα δηλαδή και αυτό είναι κάτι που δεν έχεις συνηθίσει? Τι? Θέλεις να ακούσεις τι θα κάνεις? Αυτό θα το αποφασίσεις μόνη σου και αν ακόμα δεν μπορείς, θα έρθει η στιγμή αλλά ένα να έχεις καλά στο μυαλό σου, δεν πρόκειται να ξεφύγεις ποτέ από την αλήθεια, για αυτό πάντα έλεγα να λέμε την αλήθεια και μόνο, αυτό μας οδηγεί...
Χρειάζεσαι στήριξη λοιπόν, ξέρω πως αν μιλούσες τώρα θα αντιστεκόσουν άρα πρέπει να ακούσεις. Δεν έχω πολλά να σου πω εκτός από την αλήθεια και αυτήν θα την βρεις μέσα σου, στην εσωτερική σου φωνή, στο φως σου και προ πάντων να έχεις αποφασίσει συνειδητά και ασυνείδητα να ακολουθείς την αλήθεια και να την κάνεις πράξη. Εισχωρώντας κάθε μέρα πιο πολύ, πιο αργά στα άδυτα του εαυτού σου, ξεπερνώντας τα όρια σου και ζώντας καταστάσεις και γεγονότα που δεν τα χωρούσε ως τώρα το μυαλό σου. Ίσως καταλάβεις έτσι και την αλήθεια σου και που κάνεις λάθος, εδώ όμως είναι που χρειάζεται δύναμη και αλλαγή και μιλάω για το βόλεμα...
Μα τι κάθομαι και λέω...εσύ είπες τίποτα σε μένα? Άφησες κάτι όρθιο? Τόλμησες και με έριξες στη φωτιά, τόλμησες να με σκοτώσεις πληγώνοντας με βαθιά, γιατί βαθιά αντίστοιχα σ'αγαπώ.
Μα για σένα δεν ισχυουν αυτά προς το παρόν γιατί δεν σε βολεύουν, έπαιξες και σοβάρευες, δεν πίστευες και αναρωτιώσουν και όταν ήρθε η στιγμή να αναλάβεις ευθύνη απλά με πρόδωσες και είχε μια τόσο ψυχαραιμία η φωνή σου, ήσουν τόσο σίγουρη για την επιλογή και την πράξη σου, φανερό πως αναλάμβανες την τελευταία στιγμή τις ευθύνες σου και όχι από την αρχή. Νομίζεις έτσι θα λυτρωθείς? Κάποιες μικρές παρατάσεις πέρνεις, τίποτα περισσότερο, εξάλλου θα το δεις. Τώρα θα φανεί πραγματικά ποια είσαι, προς στιγμήν δικαιολογείσαι για τον πανικό και τον φόβο, αν και η φωνή σου ήταν επικίνδυνα ψύχραιμη, είχες καταφέρει να με θάψεις ζωντανό. Μάθε όμως πως ακόμα και να μη μιλούσα αυτο που έχεις μέσα σου θα άνθιζε και θα μεγάλωνε και έτσι γίνεται με όλους και προς όλους αλλά πάντα 2 άνθρωποι έχουν ένα κοινό σπόρο μέσα τους, που κοινά μεγαλώνει και στους δύο είτε ζούνε μαζί είτε όχι. Και αυτός ο σπόρος δεν είναι τυχαίος που υπάρχει μέσα σε αυτούς τους συγκεκριμένους 2, υπάρχει γιατί θα αναπτυχθεί εκεί και όχι αλλού, ο καθένας όμως έχει να ανακαλύψει και να φροντίσει σωστά αυτόν τον σπόρο για να αναπτυχθεί και να μεγαλώσει σωστά, αυτός ο σπόρος εξελίσσεται, μεγαλώνει και προχωράει και γίνεται νέα ζωή και οι 2 σοφότεροι και ευτυχείς. Δεν είναι όμως τόσο εύκολα τα πράγματα και η ζωή όσο μας ήταν εύκολη στις έως τώρα επιλογές μας, το ξέρω πως μ'αρνήθηκες και το ένιωσα πως θα το κάνεις, το ξέρω και πως θα το μετανοιώσεις και επίσης πως καταφέρεις να ξεφορτώσεις το μυαλό και τη ψυχή σου απ'τη θολούρα, έχεις ακόμα όμως δρόμο και ίσως με θάψεις δεύτερη και τρίτη φορά, τόσες φορές που θα πάθω ανοσία και εσύ απλα και αυτά θα χρειαστεί κάποτε να τα αντιμετωπίσεις.
Ξέρω πως κάποιες φορές σου έδωσα την εντύπωση πως για κάποια θέματα που με απασχολούσαν θεωρούσα πως ο κόσμος γυρίζει γύρω μου μα τα συγκεριμένα μου λόγια είναι αγνά και βγαίνουν φυσικά, ατόφια. Ξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει αυτό και ίσως και εγώ να μην καταλαβαίνω εύκολα πως και εσύ αυτό που κάνεις να είναι αυτό που βγαίνει απλά από μέσα σου και γνήσια, θα χρειαστεί όμως να το δουλέψεις, να το παλέψεις και όχι να το προσδιωρίσεις, να το αφήσεις να εξελιχθεί μόνο του και φυσικά, ακριβώς έτσι όπως γεννήθηκε και πριν από αυτό υπήρξε έλξη για να γίνει και να φτάσει στο σημείο να γεννηθεί.
Έχω πέσει σε έκσταση της αγάπης...αυτή μιλάει, είμαι ευτυχής που τα καταφέρνω, δεν το πίστευα, πόνεσα τόσο πολύ, έχω τόσα πολλά να σου πω και να σου δώσω.
Και εσύ έχεις τις ευθύνες σου να αντιμετωπίσεις και πιστεύω πως το κάνεις και μάλιστα καλά, συνέχισε, θα φτάσεις.
Με πόνεσες πολύ...
Μου έδειξες το σκληρό σου πρόσωπο, το αδίστακτο, το κρύο και χωρίς κανένα ενδιαφέρον και συναίσθημα, το δυνατό και το ασυναγώνιστο, το απεξέργαστο που όποτε τολμούσα να "αγγίξω" δεν το δεχόσουν με τίποτα και έγαζες το σπαθί σου, δυστυχώς όλοι μας έχουμε τέτοια πρόσωπα - όπλα χαρακτήρα να τα πω ή και χαρίσματα όταν χρησιμοποιηθούν σωστά - και χρειάζονται επεξεργασία και όχι να φεύγουν έτσι ανεξέλεγκτα προς κάποια κατεύθυνση.
Ξέρω πως χρειάζεσαι την απομόνωση για να ξεκαθαρίσεις τι και με ποιο τρόπο υπάρχει μέσα σου για να ακολουθήσεις το δρόμο σου, όλη η ανακάλυψη μου και η ιστορία μου για το άλλο μου μισό έτσι την ανακάλυψα, στην εσωτερική απομόνωση. Δεν ξέρω κατά πόσο το κάνεις συνειδητά ατό ή συνεχίζεις να ζεις το παραμύθι σου και εμένα με θεωρείς παντελώς ξένο και παντελώς άσχετα τα λόγια μου. Αν καταλαβαίνες κατάφερα να σου μιλάω με πιο ήρεμο και όχι θυμωμένο τόνο, σε θέση να δω τα μάτια σου είμαι, να ακούσω τι θα πεις όμως σίγουρα όχι, γιατί είναι αλήθειες που σκοτώνουν την ψυχή μου και το κάνεις εσύ, αλήθειες που ξέρω τι λένε και πως δεν θέλουν να μου κάνουν κακό αλλά δυστυχώς κάνουν γιατί προέρχονται από το επεξέργαστο μέσα σου, αυτό που δεν τόλμησες να αγγίξεις και να αλλάξεις ποτέ, γιατί απλά δεν στο ζήτησε κανείς, δεν το αναζήτησε, δεν χρειάστηκε ως τώρα. Τώρα όμως ήρθε η ώρα της αλήθειας σου, η κράση σου είναι δυνατή όχι όμως ανεξάντλητη και το ξέρεις καλά αυτό, ακολουθείς πολλές φορές όμως το παραμύθι όπως όλοι στις αδυναμίες τους, όπως ο ίδιος.
Βλέπεις πως βγαίνουν τα λόγια μου και αποδίδουν την ψυχή μου, τα συναισθήματα μου και πιο βαθιά ακόμα την αγαπη μου και ακόμα πιο βαθιά την αγάπη μου για σένα. Σου είχα πει πως βλέπεις πάνω μου κάτι εύκολο για σένα και αντίστροφα εγώ σε σένα, αυτό γίνεται τώρα και είναι όλα αλήθειες. Η αλήθεια είναι πως είμαι ακόμα επηρεασμένος και μοιάζω σαν να βγήκα μόλις από ένα φλεγόμενο τοπίο και καπνοί και ζέστη με θαμπώνουν και εμποδίζουν ακόμα, χρειάζομαι και εγώ τον χρόνο, βιάζομαι όμως και γλυκά γιατί ξέρω πως η ζωή είναι μικρή, δεν είναι αφελής βιασύνη, είναι της γλυκιάς ζωής, όταν ανακαλύπτεις πόσο άσχημα πέρασες ως τώρα και βρήκες αυτό που αναζητούσες και εκεί που πήγες να ευτυχίσεις, σου στερήθηκε πάλι πριν το χαρείς, πριν δικαιωθείς, πριν του χαρίσεις όλα σου τα δώρα και τη δύναμη, πρόλαβε όμως να πάρει τη ψυχή μου όλη, όλη αυτή που διαθέτω για να αναπνέω και να ζω.
Τελικά μέσα μου βαθιά είμαι ευχαριστημένος, λίγο λίγο πιο πάνω φοβάμαι ακόμα πολύ αλλά τα καταφέρνω και περπατάω ένα ακόμα βήμα στον δύσκολο δρόμο, με έδιωξες μα δεν μπορείς να διώξεις το φως σου μέσα μου που με οδηγεί δεν ξέρω που πλέον. Σε σένα? Όχι...δεν θέλεις να είσαι εκεί που πηγαίνω, το είπες κρύα και ψυχρά, γυμνά από συναισθήματα και έφυγες αφήνωντας μια μικρή χαραμάδα επικοινωνίας και το φως που υπάρχει ούτως ή άλλως μέσα μου, τι κοινό, αυτό που υπάρχει και μέσα σου. Νομίζω πως αυτό το φως δεν σβήνει ποτέ, μπορείς όμως να το θαμπώσεις με τα λάθη σου που δεν πρέπει να επαναλαμβάνεις αλλά να διορθώνεις και θα μου πεις, είδα σωστά πιο είναι το λάθος μου? Επέλεξα σωστά το λάθος μου? Ή μήπως είμαι στο λάθος δρόμο? Συνέχισε όμως γιατί θα ξετυφλωθείς και θα βρεις το δρόμο σου και θα βρεις τις απαντήσεις που γυρεύεις, αν δεν γυρεύεις? Πόσο στεναχωριέμαι απλά...δεν τα ξέρω όλα απλά ακούω τη φωνή μέσα μου, το φως σου...
Συνεχίζω...
Τα νιώθω και εγώ όλα μαζί, μέσα μου είμαι πιο ξεκάθαρος, δεν θα μπορούσα να είμαι τόσο μπερδεμένος, θα ήταν καταστροφικό για μένα για αυτό προσπάθησα πολύ τα τελευταία χρόνια,το είχα ανάγκη, το είχα νιώσει και το έκανα..
Διαφορετικοί πολύ οι δρόμοι μας, δεν μπορούν συγκριθούν παρά σε ελάχιστα σημεία μα δεν έχει αυτό σημασία αλλά το τι κάνει ο καθένας.
Και τώρα λειτουργείς με πλήρη εγωισμό...κρατάς μια επικοινωία σαν μια κλωστή και όχι άμεση, έχεις διαλέξει όπως είπες, έχεις αποφασίσει κι όμως κρατάς ή θέλεις να κρατήσεις επαφή. Τι κάνεις? Προσπαθείς σαν κάποιον εθισμένο σε κάτι να κόψεις λίγο λίγο και όχι απότομα? Αυτό κάνεις? Κοιτάζεις δηλαδή πάλι εγωιστικά τον εαυτό σου? Και αν σε ρωτήσω για μένα θα μου πεις "κάνε και συ το ίδιο?", τι απ'όλα αυτά κάνεις?
Δεν μιλάς...κρύβεσαι και σκέφτεσαι υποθέτω και άλλες φορες ζεις τη μέρα σου σαν να μην έγινε τίποτα, έρχεται και αυτή η σκέψη σου και με βρίσκει εδώ και με πονάει πολύ, δεν το ήξερες?
Πως έρχονται οι σκέψεις σου κοντά μου? Οι σκέψεις σου που γίνονται πουλιά και έρχονται και με βρίσκουν?
Μάθε πως αυτό δεν μπορείς να το κόψεις παρά μόνο με το θάνατο και όταν έρχονται οι κρύες σκέψεις τις ψύχραιμης ψυχρότητας σου ένα μαχαίρι μου σκίζει τη καρδιά και με πονάει πολύ και σε βλέπω μπροστά μου να χαμογελάς απαθής και χωρίς το παραμικρό ίχνος συναισθήματος και κυρίως αγάπης, ψυχρός δήμιος, ψυχρός εκτελεστής που σίγουρα όμως εκτελεί τον εαυτό του πρώτα και δεν το καταλαβαίνει.