ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΚΑΙ ΘΥΜΟΣ

photo:flickr
...αισθάνομαι τόσο βάρος, τόσα συναισθήματα που δεν μου δίνεις την ευκαιρία να απελευθερώσω, προτίμησες να μου φερθείς σκληρά......προτίμησες να ρίξεις πάνω μου ότι σκοτεινό και άθλιο υπήρχε στη δική σου ζωή και των γύρω σου, δεν σκέφτηκες στιγμή εμένα, απλά με έκανες στόχο και δεν δίστασες να με χτυπήσεις. Είμαι βέβαιος πως με θεωρείς υπεύθυνο στην πραγματικότητα, ένιωσα να μου ρίχνεις ακόμα και δική σου ευθύνη, αντίθετα εσύ προστατεύτηκες, δεν άφησες τα συναισθήματα σου, τα πάγωσες, ότι έχει σχέση με μένα το έδιωξες από μέσα σου, το σκότωσες και πήρες την απόφαση να μου μιλήσεις σαν μια κρύα πέτρα, χωρίς κανένα συναίσθημα...και μετά επικαλέστηκες τα συναισθήματα...ήρθε και το ξεπούλημα,ήρθε και ο θυμός. Κάποτε φοβόμουνα και να μιλήσω ή να πω κάποιες λέξεις με τον πιο "σκληρό" χαρακτήρα τους, όπως π.χ. το ξεπούλημα. Τελικά όμως όταν το έκανα πρώτη φορά κατάλαβα πως ο φόβος ήταν υπερβολικός και μάλιστα λειτουργούσε αντίθετα και ίσα ίσα ο πιο ευθύς και άμεσος χαρακτηρισμός μου άνοιγε περισσότερο το μυαλό, το ξεθόλωνε και αντιλαμβανώμουν πολύ καλύτερα και πιο καθαρά τις καταστάσεις γύρω και μέσα μου, έγινα πιο ευχαριστημένος γιατί έπαψα να ζω στα πλαστά από το μυαλό μου παραμύθια.
Βέβαια ίσως και το παραμύθι που μαλακώνει κάπως τις καταστάσεις, υπάρχει καθόλου τυχαία γιατί η αλήθεια πολλές φορές είναι αρκετά σκληρή και δύσκολη να την αντέξει κάποιος, γιατί σε απομονώνει, σε αποξενώνει για κάποιο διάστημα από ανθρώπους γύρω σου, σε αποξενώνει ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό και μοιάζει σαν να θέλεις να βγεις έξω από σένα για να δεις τελικά πόσο δύσκολο είναι αυτό που γίνεται και που έχεις ακριβώς φταίξει σε αυτό, πόσο λάθος τελικά ήσουν και πόσο χρόνο θα χρειαστεί για να το ξεπεράσεις, αν είσαι ανυπόμονος και διψάς για ζωή και θέλεις να διορθώσεις τα λάθη σου.
Το ξεπούλημα τώρα...
Η αρχή είναι να ξεπουλήσεις τον εαυτό σου πρώτα και μετά φυσικά ξεπουλάς και όλους τους άλλους γύρω σου και κάθε φορά βρίσκεις τον ιδανικότερο τρόπο για να τα καταφέρεις, είτε κρυφά που είναι πιο συνηθισμένο είτε φανερά. Το θέμα δεν είναι η συζήτηση και η θεωρία αλλά η πράξη και οι συνέπειες της και το πρώτο σημάδι είναι η απόκρυψη συναισθημάτων και η παρερμηνεία τους.
Έτσι και αποκρύψεις τα συναισθήματα σου και δεν τα αφήσεις να βγουν από μέσα σου φυσικά και όπως είναι και υπάρχουν τότε θα χρειαστεί να το αντιμετωπίσεις στη ζωή σου σε κάποια στιγμή που θα νομίζεις πως όλα πηγαίνουν καλά και όμορφα και ξαφνικά θα φαίνεται πως όλα αρχίζουν να αλλάζουν και να καταστρέφονται γύρω σου, επειδή δεν ερμήνευσες σωστά "τα σημεία των καιρών" την συγκεκριμένη στιγμή.
Για μένα τον πολύπλοκα απλό στάθηκε σημαντικός σταθμός στη ζωή μου το ξεπούλημα του εαυτού μου και με πόνεσε πάρα πολύ όταν κατάλαβα πως ξεπουλούσα έτσι και τους γύρω μου και έτσι αποφάσισα να το σταματήσω αμέσως, δεν έχει συγκεκριμένη ηλικία που το κάνει αυτό κάποιος, μπορεί να το κάνει στα 16 του, στα 30, στα 40 του ή στα 60 εξήντα του, κατά τη γνώμη μου όσο μεγαλύτερη είναι η ηλικία τόσο μεγαλύτερες είναι οι συνέπειες, γιατί πολύ απλά η φύση προίκισε με σοφία τον μεγαλύτερο άνθρωπο και όσο δεν μαθαίνει και διορθώνει θα του φορτωθούν αργότερα τα βάρη που μπορεί ο ίδιος να μην τα αντέξει.
Όταν ξεπουλάς τον εαυτό σου θα σε ξεπουλήσουν...
Όταν ξεπουλάς δεν το αντιλαμβάνεσαι πλήρως γιατι απλά δεν συνειδητοποιείς τις συνέπειες και όταν σε ξεπουλάνε πονάς πολύ...
Ξεπούλημα λοιπόν είναι πολύ απλά να κάνεις στην άκρη τα πραγματικά συναισθήματα σου με την πιο ψεύτικη δικαιολογία.
Όταν τρέχεις να κρυφτείς γιατί βλέπεις πως οι περισσότεροι βάζουν τις μάσκες μπροστά και δείχνουν προς τα έξω οτιδήποτε άλλο εκτός από τον πραγματικό τους εαυτό και έτσι και ο ίδιος παρασέρνεσαι και δεν μιλάς για αυτό που νιώθεις, για αυτό που είσαι δηλαδή και κάνεις αυτό ακριβώς που κάνουν και αυτοί, κρύβεις το πραγματικό σου πρόσωπο, κρύβεις αυτό που είσαι. Δυστυχώς από αυτό που είσαι δεν πρόκειται να ξεφύγεις ποτέ και απλά όσο πιο καλά κρυφτείς τόσο πιο πολύ θα πονέσεις και θα σου φανεί σκληρή η αλήθεια, έτσι η κάθε επιλογή έχει τις θετικές και αρνητικές της συνέπειες.
Κλέβεις τον ίδιο σου τον ευατό, το εξαπατάς και αυτό είναι εφήμερο, προσωρινό, δεν μπορείς να το κρατήσεις για πολύ καιρό έτσι, δεν το δέχεσαι απλά ο ίδιος, είναι εντελώς αφύσικο και όμως εσύ το κάνεις...απλά γιατί δεν έχεις καταλάβει τη σημασία και τη δυναμική της υπόστασης σου και πως κάθε φορά που σου συμβαίνει κάτι θα πρέπει να προσπαθείς να ανακαλύπτεις για πιο λόγο συμβαίνει και τι ακριβώς έχεις να μάθεις από αυτό.
Και τέλος,
το πιο σημαντικό ξεπούλημα είναι το ερωτικό, εκεί που γεμάτοι πάθος εκμνυστηρεύονται ο ένας στον άλλον παντοτινό έρωτα και αγάπη ξαφνικά αυτή λέει αντίο, χωρίς καμιά εξήγηση, τυλιγμένο το ψέμα με μια ψεύτικη δικαιολογία, κάτι απ'όλα ήταν ψέμα κάτι που ο ίδιος είχα αδυναμία να καταλάβω από την αρχή και να μην αφήσω να εξελιχθεί, κάτι που ακόμα και την τελευταία στιγμή δεν παραδέχτηκε και προτίμησε να μου πετάξει ψέμα και κρύα λάσπη στο πρόσωπο. Εγώ τον άνθρωπο μου θέλω και όχι τον βασανιστή μου, όχι αυτήν που έβαλε στην άκρη τα όνειρα μας (που για αυτήν ήταν αδύναμα, ψεύτικα και εύκολα εγκαταλείψημα) για να ικανοποιήσει τη σάρκα της και τον εγωισμό της, για να ικανοποιήσει το παραμύθι της, την ανικανότητα της που την δικαιολογεί, πόσο πονάω, είχα προσπαθήσει τόσο πολύ και ήμουν μόνος μου, πως άφησα να μου συμβεί κάτι τέτοιο?
Τώρα βλέπω καθαρά πως κρύβονταν πολλά πίσω από την πλάτη μου και πάλι εγώ δεν μπορούσα να δω, γιατί έβλεπα τα όνειρα μου, έβλεπα να μπαίνει σε ένα πραγματοποιήσιμο δρόμο το όνειρο μου με εκείνη και ήταν το μόνο που έδειχνε να πηγαίνει καλά αλλά το γκρέμισε και μάλιστα είπε πως "θα μπορούσε να το τραβήξει περισσότερο", όταν ακούς τέτοιο αδίστακτο θράσσος από τον άνθρωπο που πίστεψες όσο καμία άλλη στη ζωή σου απλά πονάς και θυμώνεις με τον εαυτό οσυ πως επέτρεψες να σου φερθεί έτσι, τόσο κρύα και αδίστακτη και εγώ πίστεψα το αντίθετο. Νόμιζα πως ήταν αληθινή μα ήταν κρύα σαν τη πέτρα και αδίστακτη, πονάω γιατί έζησα κάτι που δεν ηθελα να ζήσω, δεν το ήθελα πραγματικά, ήθελα τον άνθρωπο μου και η ζωή μου έδωσε τον βασανιστή μου, πίστεψα πως φτιάχνω τη ζωή μου αλλά τιμωρούμαι, έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου από τους ανθρώπους και δεν εμπιστεύομαι ερωτικά καμία γυναίκα.
Ξεπουλήθηκα πολύ εύκολα...και το είχα δει, το είχα νιώσει...κι όμως δεν το σπουδαιολόγησα...έδωσα λάθος αξία, άφησα τον εαυτό μου να παραμυθιαστεί, ότι συναισθήματα έχει για μια κρύα πέτρα έχει και για μένα απλά...και ίσως έχει και ένα κομμάτι μεγαλοψυχίας, δεν μου το είπε ευθέως και κατάμουτρα αλλά με πλάγιο τρόπο...

Και τώρα είμαι γεμάτος θυμό, για πολλούς λόγους, πως μπόρεσα να το κάνω αυτό? Και εσύ πως μπορούσες να λες συνέχεια ψέματα σε μένα και σε άλλους? Γιατί παίζεις αυτό το διπλό παιχνίδι? Δεν έχεις συνείδηση? Δεν σέβεσαι τον εαυτό σου? Και αν όχι εσένα τους άλλους δίπλα σου? Κανέναν? Είσαι ψυχρή και αδίστακτη? Εκτελείς ψυχρά?
Πιτσιρίκι είσαι?
Γιατί κρύβεις την αλήθεια? Γιατί δεν την είπες από την αρχή?
Είμαι γεμάτος θυμό γιατί δεν το άξιζα αυτό να μου φερθείς έτσι, δεν σου φέρθηκα έτσι αλλά πιστεύω το αντίθετο, δεν το ζήτησα από τη ζωή μου, από το σύμπαν. Βαθιά μέσα μου ήθελα τον άνθρωπο μου και ήρθες εσύ, η ψυχρή και αδίστακτη. Πως μπορείτε και τα κάνετε αυτά τα παιχνίδια εσείς που τα κάνετε?
Και εγώ τόσο τυφλός...τόσο θύμα...δεν μπορώ να το συγχωρέσω στον εαυτό μου...
Έβλεπα στα μάτια σου τις σκέψεις που έκρυβες αλλά δεν έβγαζες προς τα έξω, με αφορούσαν αλλά προτίμησες να πάρεις κομμάτι από τη ψυχή μου και μετά να σταματήσεις, γιατί διάλεξες να δώσεις πόνο και εσύ όλα αυτά δεν τα λες φυσικά έτσι, δεν τα ονομάζεις έτσι αλλά ότι αφορά εμένα είναι απλά ένα τίποτα, ένα "δεν τρέχει τίποτα" έτσι όπως είχες πει από την αρχή και ο τυφλός βλάκας δεν κατάλαβα, δεν τρέχει τίποτα...
Τα είχες πει όλα από την αρχή και καθαρά...δεν τα πίστεψα ο βλάκας, νόμιζα δεν είσαι έτσι στα αλήθεια και έκανες αστεία, πόσ αφελής είμαι, πόσο ηλίθιος, πόσο κορόϊδο πιάνομαι, πόσο παραμυθιάστηκα. Καλά εσύ γιατί δεν το σταμάτησες αφού δεν σήμαινε τίποτα για σένα? Γιατί δεν είπες πως όλα αυτά δεν είναι τίποτα για σένα και όταν σε ρώτησα είπες πως τα λες για πλάκα? Γιατί δεν είπες την αλήθεια? Γιατί πέρνεις αυτό που θέλεις εγωιστικά και φεύγεις?
Απλά καλή συνέχεια γιατί εσύ νομίζεις πως θα το κάνεις μια ζωή έτσι ή θα περάσεις απαρατήρητη, θα ζήσεις τις συνέπειες και θα καταλάβεις πως δεν είναι παιχνίδι να το παίζεις σκληρή και αδίστακτη, θα σου φερθούν με την ίδια τακτική από εκεί που δεν το περιμένεις, εγώ δεν σου κάνω, είμαι πολύ καλός, μαλακός και αληθινός για σένα, πολύ λίγος, για αυτό δεν θέλω και σχέση μαζί σου, γιατί η αλήθεια για σένα είναι το συνεχές ψέμα σε μένα, σε κάποιους άλλους τους τα λες μάλλον όπως είναι και ίσως γελάτε και μαζί, αρνείσαι πράγματα μόνο, η αλήθεια δεν σε αγγίζει προς το παρόν, μάθε όμως πως θα σε σημαδέψει...περίμενα...περίμενα...την αλήθεια...τουλάχιστον είδα τις πράξεις σου και κατάλαβα τι υπηρετείς...
Τα αισθήματα σου για μένα είναι ανύπαρκτα, ποτέ δεν τα σπουδαιολόγησες και από την αρχή δεν σήμαινα τίποτα για σένα όμως προτίμησες να πάρεις κομμάτι της καρδιάς μου και μετά να σταματήσεις, για αυτό γελάς χωρίς τον πραμικρό ενδοιασμό και πόνο στη καρδιά σου, τις ψυχές και τα σώματα των ανθρώπων απλά τα χρησιμοποιείς για διασκέδαση, καλά να περάσεις και τίποτα άλλο, "πέρνα μετά από το λογιστήριο", έτσι είναι για σένα οι άνθρωποι οι άλλοι εκτός βέβαια από αυτούς που προστατεύεις και δεν εκμεταλλεύεσαι, εγώ ήμουν το εύκολο και τυφλό θύμα.
Δεν σ'αρέσουν οι καλοί άνθρωποι και τους τοποθετείς όπως και όπου θέλεις εσύ, γιατί να συμμετέχω σε αυτό? Τα ήξερα πως υπάρχουν και συμβαίνουν αυτά και δεν ήθελα να το ζήσω και όμως έπεσα θύμα, έγινα θύμα.
Πίστεψα πως θα κάνεις αυτό που κάνω και εγώ, δεν θα λες ψέματα και θα στέκεσαι δίπλα στον άλλον, θα εξηγείς, θα στηρίζεις και θα λες την βαθιά αλήθεια αλλά εσύ πήρες άπλυστα αυτά που έμαθες και τα χρησιμοποιείς εκεί που είσαι και ζεις τώρα, με χρησιμοποίησες και όταν σου το εξέφρασα το αρνήθηκες πεισματικά, έχεις ένα μεγάλο στομάχι γεμάτο ψέματα και άριστη ηθοποιία.
Είμαι γεμάτος θυμό γιατί δεν μπόρεσα να δω την απόρριψη που θα φάω στα μούτρα με επιδέξιο και πονηρό τρόπο, πως μπόρεσα να μπλεχτώ σε ένα τόσο βρώμικο και ανήθικο παιχνίδι, πως σε είδα σαν ένα γλυκό και αθώο κοριτσάκι και αντίστροφα είσαι ένας σκοτεινός, πονηρός και σκληρός διάβολος.
Ότι φοβόμουν "να με χρησιμοποιήσουν και να με πετάξουν"...αυτό ακριβώς έπαθα, αυτό ακριβώς μου έκανες και ούτε το θάρρος να το πεις ευθέως έχεις, ούτε έστω με όμορφα και πλάγια λόγια γιατί ευθεία δεν το περιμένω, πως μπορείς να πεις άλλωστε στον άλλον ευθεία, ξέρεις κάτι? Σε χρησιμοποίησα για το γούστο και τώρα δεν μου κάνεις στη ζωή μου, άντε στο καλό. Σιγά να μην μπορέσεις να μιλήσεις ποτέ εσύ τόσο απλά, αληθινά και ευθεία, πάντα με παραμύθια θα παραμυθιάζεις τον εαυτό σου και τους άλλους.

Μάθε πως εκεί που δίνω το κορμί μου δίνω και τη ψυχή μου...αυτό πιστεύω και υπηρετώ εγώ...και εσύ αλλού θα δίνεις το κορμί και αλλού τη καρδιά σου, τουλάχιστον το έκανες σε μένα...στους άλλους μάλλον όχι ή δεν θα το παραδεχτείς τουλάχιστον...πως μπορείς...Δυστυχώς αυτή είναι η σκληρή αλήθεια, αναρωτιέσαι? Έχεις απορία γιατί είμαι θυμωμένος? Για την απόρριψη και για το ότι είπες ψυχρά "δεν το διαλέγω, δεν σε διαλέγω" και μετά λες και για συναισθήματα, πως γίνεται αυτό? Ψυχράδα και συναισθήματα? Και αν έχεις συναισθήματα γιατί δεν τα είπες? Γιατί διαλέγεις σε ποιον θα φέρεσαι καλά και ποιον θα πονάς? Γιατί δεν λες αυτά που πρέπει εκεί που πρέπει? Δηλαδή αυτό άξιζα τόσο καιρό και δεν το ήξερα? Γιατί δεν το είπες νωρίτερα? Θυμάμαι και εγώ ο ίδιος στο είχα πει, "διάλεξε"...δεν άντεχα να με έχεις στην αναμονή και επιτέλους έκανες το βήμα, τόσο καιρό...τόσους μήνες μας κορόϊδευες και τους δύο, δεν έλεγες την αλήθεια και προτιμούσες να την κρύβεις βαθιά μέσα σου και τώρα ούτε κάθεσαι να ακούσεις...φεύγεις (έφυγες πολύ νωρίτερα αλλά τώρα το αποκάλυψες) και κάνεις την σκληρή σε μένα, την αποφασιστική, πιο νωρίς έπρεπε να το κάνεις αυτό πονηρή γυναίκα που το παίζεις αθώο κοριτσάκι...και πόσα άλλα κρύβεις...δεν λυπάσαι τίποτα και κανέναν...σ'αρέσει το ερωτικό παιχνίδι και το κρύβεις για αυτό και σε βρήκε και θα σε ακολουθεί πάντα. Με έχεις γραμμένο στα παλιά σου τα παπούτσια και συνεχίζεις απλά τη ζωή σου σαν να μην συναίβει τίποτα, ούτε έχεις την όρεξη να πεις κάτι, να μιλήσεις, να με ηρεμήσεις, παρά μου το έπαιξες σκληρή και αδίστακτη. Και εγώ ο βλάκας, ο ηλίθιος σου έδωσα όλη μου τη ψυχή, όλη μου τη καρδιά για να με επιλέξεις λες και είμαι προϊόν σε ράφι στο super market και όταν σου το έλεγα σιωπούσες κρύβοντας πάντα την αλήθεια αι επιλέγοντας τι θα πεις και τι θα αφήσεις να φανεί προς τα έξω και τι προς εμένα. Πως μπορείς, πως μπόρεσες να με λες ψυχή μου, ζωή μου και μωρό μου και να με αφήνεις τόσο ψυχρά στην άκρη, γιατί σκληρή και αδίστακτη δεν μου το είπες πιο μπροστά, δεν το ξέκοψες πιο μπροστά? Γιατί με ξεπουλάς τώρα και πονάω τόσο? Γιατί το κάνετε αυτό?

Όπως βλέπεις πολλά είναι τα συναισθήματα και ο ίδιος λόγο σεβασμού αφήνω κάποια πράγματα μέσα μου εγκλωβισμένα.
Ίσως σε κρίνω από θυμό όμως δεν είναι ψέμα πως διάλεξες να πονέσω εγώ, διάλεξες εμένα για να ρίξεις τα λάθη σου, τον σκοτεινό και κρυφό εαυτό σου, να ρίξεις την ευθύνη σου και την κακή εικόνα σου, τα άσχημα συναισθήματα σου για να συνεχίσεις να δείχνεις απερίσπαστη την εικόνα που έδειχνες και πριν από μένα στους άλλους.
Δικαιολόγησες τον εαυτό σου γρήγορα και εύκολα και μάλλον θεώρησες πως εγώ είμαι ένα ακόμα ασήμαντο και μικρό λάθος στη ζωή σου। Το ότι δεν με υπολογίζεις φάνηκε από τον τρόπο σου, από την ψυχράδα της απόφασης σου, έβγαλες κάθε ίχνος αγάπης από τα λόγια σου, κράτησες προφανώς ότι θετικό πήρες ή μάλλον τα πέταξες πίσω σε μένα διαλέγοντας με λες και η ψυχή μου είναι σκουπίδι για πέταμα, λες και είμαι 2ης ποιότητας κι όμως αυτό έκανες. Σκέφτηκες γιατί να είσαι μαζί μου? Τι έχεις να κερδίσεις? Τίποτα, ότι είχες να πάρεις το πήρες, είχες μια ζωή στρωμένη και συνεχίζεις να την έχεις, προφανώς και κατά το ήμιση πιστεύεις πως είμαι καλό παιδί (50% το πιστεύεις, όχι 100%) και έτσι δεν θα μιλούσα και δεν θα έλεγα τίποτα, δεν θα σε έκθετα και εδώ έπεσες μέσα, δεν θα σε εκθέσω, γιατί πίστεψα βαθιά σε σένα και ακόμα αναρωτιέμαι γιατί δεν πίστεψες ποτέ εσύ σε μένα και δεν το είπες από την αρχή ή μήπως πιστεύεις ακόμα σε μας αλλά το κρύβεις? Με αισιοδοξία σκεφτόμουν κάποιες φορές πως ισχύει η βαθιά αγάπη μας αλλά συνεχώς με διαψεύδεις με τις πράξεις σου και αν είσαι τόσο σκληρή γιατί δεν ήσουν από την αρχή? Γιατί τώρα διάλεξες να με διώξεις? Δηλαδή με δοκίμασες? Έπαιξες μαζί μου και τώρα θέλεις οπωσδήποτε να με ξεφορτωθείς? ΑΚόμα και τώρα δεν λες τουλάχιστον αυτό που αισθάνεσαι, έστω τη σκληράδα σου, ούτε αυτή, πως το αντέχεις? Πως θα το αντέξεις? Να μη με απασχολεί έτσι? Τώρα με μισείς? Ούτε αυτό λες...τίποτα...απλά πήρες, απλά πέρνεις και αδιαφορείς ποιος τα δίνει και τι είναι ατα που δίνει, απλά πέρνεις επειδή έτσι σου αρέσει και έτσι ικανοποιείς τον εγωισμό σου, πέρνεις μόνο άπληστα και αχόρταγα όμως τώρα κάτι έγινε, κάτι άλλαξε, δεν είναι έτσι η ζωή. Δεν είναι αυτό το σωστό να είμαστε εγωιστές και να πέρνουμε χωρίς καμία ευθύνη από τον άλλον ότι έχουμε ανάγκη και μετά να τον πετάμε στην άκρη επειδή δεν θέλουμε να πληγώσουμε και να χαλάσουμε την εικόνα μας, επειδή θέλουμε να διατηρήσουμε την ψεύτικη και επιφανειαά καλή εικόνα μας. Ίσως και από φόβο, δεν λέω όχι, όμως παρατράβηξε για φόβος..

Με πολύ αγάπη και πόνο αυτή τη φορά,
Πολύπλοκα Απλός