Σάββατο 8 Αυγούστου 2009

Σκέψη (61) - ΠΑΡΑΤΗΡΩΝΤΑΣ

photo:flickr
"Μην ξεχάσεις ότι τα πάντα είναι ένα και μοναδικό πράγμα. Μην ξεχάσεις την γλώσσα των σημαδιών. Και, προπαντός, μην ξεχάσεις να ακολουθήσεις μέχρι το τέλος τον Προσωπικό Μύθο σου. - Ο ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ, PAULO COELHO"
Αυτή η μικρή παράγραφο περιγράφει ένα κομμάτι, στάδιο της ζωής μου. Γιατί είναι παράξενη η φάση η οποία βρίσκομαι, δεν μπορώ να την περιγράψω με λίγες λέξεις ή με μία μόνο πρόταση, σαν να μεταλλάσεται και να κινείται, σαν να μην θέλει να την περιγράψω και απλά να σιωπήσω, σαν να μου λέει "άσε, μη μιλάς και αν αναρωτιέται γιατί δεν απαντάς αυτός που σε ρώτησε σε τι φάση βρίσκεσαι τώρα στη ζωή σου, άφησε τον να αναρωτηθεί ότι θέλει", εσύ συνέχισε το ταξίδι σου, ζήσε τον προσωπικό μύθο σου όπως λέει και ο Paulo. Περιγράφω την ζωή μου με αυτό που βλέπω και ζω, άλλοτε με καθαρό μυαλό και άλλοτε με θαμπωμένο και κουρασμένος επειδή δίνω όλη μου την ενέργεια και δύναμη.
Παρατηρώ γύρω μου και προσπαθώ να βρω τις απαντήσεις που ψάχνω μέσα μου, σκεφτόμενος πρώτα και ελέγχοντας τις να μην είναι εξωπραγματικές και φανταστικές, να μην είναι βλακίες. Πολλές φορές με απογοητεύει γιατί όχι μόνο δεν βρίσκω απαντήσεις όταν παρατηρώ άλλους ανθρώπους ακόμα και μεγαλύτερους αλλά συνειδητοποιώ πως δεν έχουν περάσει καν από εκεί που έχω περάσει και συνεπώς είναι αδύνατον να πάρω αυτό που θέλω. Συνεχώς ελέγχω αυτό που θέλω να είναι καθαρό και αγνό, να μην είμαι μπερδεμένος και να μη ξέρω τι ζητάω και καταλλήγω σε ένα, είναι η αγάπη αυτό που ζητάω. Σε κάθε επίπεδο και με πολύ σεβασμό, για να την δεχτώόμως θα πρέπει και ο ίδιος να την έχω δώσει χωρίς κανένα αντάλλαγμα δίνοντας τα πάντα από μέσα μου και πιστεύοντας σε αυτό που κάνω, μόνο έτσι θα μπορούσα να την δεχτώ.
Πολλές φορές λέω για την αλήθεια και πως πολλές φορές είναι σκληρή αλλά αμέσως μετά γαληνεύει, έτσι διαπίστωσα πως για να μην την δέχομαι εγώ ο ίδιος πάει να πει πως κάνω κάτι και δεν την δέχομαι, κάτι που την εμποδίζει να έρθει σε μένα και αυτό είναι και το πιο δύσκολο να συνειδητοποιήσω, αυτό είναι που θέλει ατελείωτες ώρες υπομονής και προσπάθειας, είμαι όμως ευτυχισμένος που το κάνω, που ακολουθώ τον μύθο μου και που αφήνομαι και βλέπω τις πιο αδιφάγες και σκληρές αδυναμίες μου, διαλαλούσα την αγάπη και παραπονιώμουν πως δεν την έχω και όταν έρχεται δεν μπορώ να την κρατήσω, δεν έχω την δύναμη να την καθοδηγήσω. Αναρωτιέμαι αν είναι το πεπρωμένο μου αυτό, να μείνω μόνος και έρημος σαν τον σκληρό και αλύγιστο βράχο, πόσο με φοβίζει αυτό και η ζωή πόσο σου δίνει αυτό που σε φοβίζει μάλλον για να το ξεπεράσεις υποθέτω και λέω υποθέτω γιατί ακριβώς αυτό ζω τώρα, τους φόβους μου.
Λένε πως αυτό είναι το θαύμα της ζωής, να ξεκινάς από το μηδέν και να ανακαλύπτεις ακριβώς αυτό που ήδη είσαι και απλά τρελένεσαι γιατί θεωρείς δεδομένο πως δεν χρειάζεται να ανακαλύψεις αυτό που είσαι, γιατί να το εξετάσεις αφού ήδη υπάρχει? Έτσι αόριστα θέλεις να ασχοληθείς με κάτι άλλο και έτσι χάνεις την σειρά σου και το νόημα και ανακαλύπτεις πως επιστρέφεις πάλι στα ίδια και ξανά οι ίδιες σκέψεις κι όμως...Πάντα μέσα σου βρίσκεις την αλήθεια, λένε άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, γιατί? Επειδή δεν μπορείς να ελέγξεις την ίδια σου την δύναμη? Το δικαίωμα αυτό σου δώθηκε χωρίς να σημαίνει πως ο κόσμος γυρίζει γύρω από σένα, έχεις όμως μια δύναμη και μια εξουσία και αυτή είναι μόνο του εαυτού σου, γιατί λοιπόν δεν επικοινωνείς? Γιατι λοιπόν δεν συζητάς? Τώρα κατάλαβες λοιπόν? Γιατί πέρνεις τροφή από τις συζητήσεις με άλλους ανθρώπους? Γιατί μετά χάνεσαι και κοιτάς μόνο αυτό που πήρες και σαν γαϊδούρι δεν λες ούτε ευχαριστώ ή έστω να του χαρίσεις μια απλή στιγμή, να του αφιερώσεις λίγο χρόνο, μόνο να πάρεις αυτό που θέλεις, έστω στάλα στάλα αλλά να είναι για σένα αποκλειστικά και ο άλλος θα ανταμοιφθεί από την ίδια του τη ζωή!
Δύσκολη φυλακή ο εγωισμός! Υψήστις ασφαλείας, δεν δραπέτευσαι ποτέ κανένας παρά μόνο αποφυλακίζεσαι και μπορείς να βγεις από εκεί μέσα μόνο αναμορφωμένος αλλιώς σαπίζεις πίσω από τα κάγκελα και χάνεσαι, αν δεν τον κοιτάξεις στα μάτια χάθηκες. Είναι σαν το καροτάκι που δένουν 50 πόντους μπροστά από το ζώο και εκείνο το κηνυγάει ασταμάτητα και ποτέ δεν το φτάνει γιατί δεν έχει την νοημοσύνη να κατανοήσει την πονηράδα του ανθρώπου και το κόλπο με το οποίο το παγίδευσε, βλέπει και θα βλέπει πάντα ένα καροτάκι που είναι διατεθιμένο να το κηνυγάει πάντα, όμως και εκεί υπάρχει ένα όριο και κάποτε εξαντλείται και κουράζεται, κάποτε κατανοεί πως δεν πρόκειτα να το φτάσει ποτέ. Και τα ζώα εξαντλούνται...πόσο απλό και αγνό φιλότιμο έχουν και αυτά.
Πόσο εγωιστικό είναι να ζεις μόνος σου και να μην θέλεις κάποιον δίπλα σου, η σημερινή εποχή και ο υπερπληθυσμός φέρνει την υπερπληροφόριση και την ανάγκη για ηρεμία και όταν την έχεις θέλεις πάλι να επιστρέψεις στο δώρο της πληροφορίας και την επικοινωνίας, δεν είναι όμως εύκολο πράγμα, όλοι οι άνθρωποι ανακαλύπτεις πως είναι απλές φιλίες και απλές αγάπες, κάτι συνηθισμένο όταν είσαι κοινωνικός, κάτι σου λείπει πάντα και το αναζητάς λέγοντας πως ακολουθείς το ένστικτο σου. Κάποτε μπορείς και να το προσδιορίσεις αυτό που αναζητάς, κάποτε φτάνεις στην κορυφή του βουνού που έκανες τόσο κόπο και χρειάστηκες τόσο πολύ χρόνο για να φτάσεις στην κορυφή του και κατανάλωσες τόση ενέργεια να νικήσεις τους φόβους σου βλέπωντας από τόσο χαμηλά την κορυφή και θεωρούσες πως είναι τόσο δύσκολο και σχεδόν αδύνατο να φτάσεις εκεί πάνω, σου ήταν δύσκολο να πιστέψεις πως θα φτάσεις στην κορυφή περνώντας όλες αυτές τι δύσκολες και δυσδιάβατες πλαγιές κι όμως ξεκίνησες και όμως έφτασες. Και όμως έφτασες και προσδιόρισες αυτό που έψαχνες, αυτό που σου έκαιγε τα σπλάχνα και σε κάθε νέο σταθμό που έφτανες και νόμιζες πως θα έπερνες απάντηση τελικά έπεφτες έξω και έλεγες "βαρέθηκα να πέφτω έξω" και όμως πάλι σε νέες περιπέτειες και δυσκολίες μπλεκόσουν κι όμως έφτασες και τα προσδιόρισες, ακολούθησες το ένστικτο σου, ακολούθησες τον προσωπικό σου μύθο και δούλεψες, έδωσες την ευκαιρία στον εαυτό σου και τις γνώσεις να δώσει όνομα σε αυτήν την φλόγα, την ανίκητη δίψα που τέντωνε το πείσμα σου. Θυσίασες τόσο ιδρώτα, τόσο κόπο, τόσα χρόνια για 5 μόνο γράμματα και για όλο αυτό το κενό που γεμίζει μέσα στον εαυτό σου, μέσα στην ύπαρξη σου. Ξεκαθαρίζοντας το από κάθε βρωμιά και σκόνη, από κάθε ψέμα και υποκρισία, από κάθε δοκιμή και φτηνή δικαιολογία, από κάθε βόλεμα και τεμπελιά, περνώντας μια πολύπλοκη διαδικασία για να φτάσεις στην χαρά της απλότητας και το σωστό βάρος και αξία που έχουν αυτά τα 5 γράμματα. Και να την λες και να την μεταδίδεις με τόση σιγουριά, να έχεουν τόση δύναμη και σιγουριά τα λόγια σου και τα μάτια σου που να μην χρειάζεται να πεις και να περιγράψεις επιπλέον πως μιλάς για την πραγματική, για την βαθιά και αγνή. Να την λες και νιώθωντας την εσύ ο ίδιος να την νιώθουν όλοι γύρω σου, ακόμα και να μην μιλάς απ'όσους περνάς δίπλα τους να σε νιώθουν πως κουβαλάς το βάρος και την αξία της, πως την κατάκτησες, πως την κέρδισες, πως πάλεψες για αυτό, πως πόνεσες και τώρα την κουβαλάς συνειδητά πάνω σου και δεν την διώχνεις ποτέ. ΑΓΑΠΗ
Αυτή όμως η αγάπη είναι ένα...και ένα πάντα είναι δύο, το θηλυκό και το αρσενικό, ο θεός λένε έχει και θηλυκή πλευρά. "Δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται" μου είπε μια φανταστικά υπέροχη ψυχή, η αγάπη λοιπόν είμαι εγώ και εσύ, που είμαστε για πάντα ένα και όχι οτιδήποτε άλλο. Και οι υπόλοιποι ξέρετε ποια είναι η αγάπη σας και όσοι δεν την έχετε ακόμα βρει απλά ξέρετε τι να κάνετε για να την βρείτε, θα ακολουθήσετε τον δρόμο σας, το πεπρωμένο σας, τον προσωπικό σας μύθο.
Σ'αγαπώ βαθιά.

Σ'αγαπώ

Με πολύ αγάπη,
Πολύπλοκα Απλός
Share/Save/Bookmark

Δεν υπάρχουν σχόλια: